Η λειψυδρία στην Ελλάδα δεν είναι αποτέλεσμα μόνο της μειωμένης βροχόπτωσης, αλλά κυρίως της υπερκατανάλωσης, των διαρροών και της έλλειψης κουλτούρας εξοικονόμησης, προειδοποιούν ειδικοί.
Η λειψυδρία δεν περιορίζεται απλώς στην έλλειψη βροχοπτώσεων, αλλά αντανακλά μια βαθύτερη κρίση στη διαχείριση του νερού. Όπως επισημαίνει ο καθηγητής Δημήτρης Εμμανουλούδης, η έλλειψη δεν οφείλεται πάντα στην απουσία νερού, αλλά συχνά στην κακή του αξιοποίηση. Παρά την παρουσία υδάτινων πόρων στη φύση, η υπερκατανάλωση και η αλόγιστη χρήση καθιστούν τη λειψυδρία μια υπαρκτή και αυξανόμενη απειλή.
Στην Ελλάδα, το φαινόμενο είναι πλέον αισθητό ανεξαρτήτως καιρικών συνθηκών. Αν και στη Μακεδονία φέτος καταγράφηκε αυξημένη βροχόπτωση, οι υδρολογικές συνθήκες των τελευταίων δεκαετιών παραμένουν κάτω από τον μέσο όρο. Η πραγματική ρίζα του προβλήματος εντοπίζεται στον τρόπο που χρησιμοποιούμε το νερό. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Σκιάθος – ένα καταπράσινο νησί με επαρκείς υδροφόρους σχηματισμούς, όπου όμως η αυξημένη ζήτηση λόγω τουρισμού και οι μεγάλες διαρροές στα δίκτυα οδηγούν σε έλλειψη νερού.
Ο καθηγητής Εμμανουλούδης αποκαλύπτει ότι μόνο το 50% του νερού που αντλείται φτάνει τελικά στους καταναλωτές, με τις απώλειες να οφείλονται κυρίως σε παλαιωμένα και ανεπαρκή δίκτυα. Η Ελλάδα, δυστυχώς, έχει το υψηλότερο ποσοστό απωλειών νερού στην Ε.Ε., ενώ το πρόβλημα δεν περιορίζεται μόνο στις υποδομές αλλά επεκτείνεται και στις συνήθειες των πολιτών. «Δεν έχουμε κουλτούρα εξοικονόμησης νερού», δηλώνει ο καθηγητής, υπογραμμίζοντας την ανάγκη για αλλαγή συμπεριφοράς.
Παρότι στη Σκιάθο έχουν ξεκινήσει προσπάθειες περιορισμού των απωλειών με νέες τεχνολογίες και δράσεις ευαισθητοποίησης, το καλοκαιρινό κύμα τουριστών και η ανεξέλεγκτη χρήση νερού από ξενοδοχεία και γεωργικές καλλιέργειες συνεχίζουν να πιέζουν το σύστημα. Σύμφωνα με τον καθηγητή, η λειψυδρία δεν είναι προσωρινή – είναι ένα φαινόμενο που ήρθε για να μείνει, και η αντιμετώπισή του απαιτεί αλλαγές σε πολιτικές, υποδομές και καθημερινές μας πρακτικές.