Στις 6 Φεβρουαρίου 2015, ο Βαγγέλης Γιακουμάκης αποχώρησε βιαστικά από το δωμάτιο της εστίας του. Ήταν η τελευταία φορά που τον είδε κάποιος ζωντανό.
Στις 6 Φεβρουαρίου 2015, ο Βαγγέλης Γιακουμάκης, 20χρονος φοιτητής στη Γαλακτοκομική Σχολή Ιωαννίνων, αποχώρησε βιαστικά από το δωμάτιο της εστίας του, αφήνοντας πίσω του το πορτοφόλι, το μπουφάν, το πάσο και το κινητό του. Ο συγκάτοικός του δήλωσε ότι εκείνη την ημέρα, η συμπεριφορά του Βαγγέλη ήταν όπως πάντα, χωρίς κάτι να δείχνει ανησυχητικό. Ανέφερε: «Όλο το πρωί ήταν όπως πάντα». Αργότερα, ο Βαγγέλης είπε απλά «φεύγω» και δεν έδωσε περαιτέρω εξηγήσεις. Ήταν η τελευταία φορά που τον είδε κάποιος ζωντανό.
Το κινητό του παρέμεινε στο δωμάτιο, ενώ η μητέρα του άρχισε να ανησυχεί όταν δεν απαντούσε στις κλήσεις της. Οι φίλοι του άρχισαν να τον αναζητούν, αλλά δεν υπήρξε κανένα αποτέλεσμα. Ακολούθησαν εντατικές έρευνες από την αστυνομία και τις εθελοντικές ομάδες, χωρίς όμως να βρεθεί κάποια ένδειξη.
Δέκα μέρες μετά την εξαφάνιση, η εκπομπή Φως στο Τούνελ ξεκίνησε τη δική της έρευνα. Παράλληλα, οι έρευνες επικεντρώθηκαν στους συμφοιτητές του, και σταδιακά άρχισαν να αποκαλύπτονται περιστατικά εκφοβισμού και βίας. Ο Βαγγέλης είχε υποστεί καθημερινό bullying, και το κατηγορητήριο ανέφερε 23 περιστατικά κακοποίησης από συγκεκριμένους φοιτητές. Ένα από τα πιο σφοδρά περιστατικά ήταν το βράδυ της 25ης Ιανουαρίου 2015, όταν ο Βαγγέλης υπέστη άγριο ξυλοδαρμό από μια ομάδα φοιτητών, ενώ υπήρξαν κι άλλα παρόμοια περιστατικά κατά τη διάρκεια του 2014.
Η μητέρα του Βαγγέλη θυμήθηκε ένα περίεργο γεγονός που είχε συμβεί στις αμέσως προηγούμενες Απόκριες. Μια καθηγήτρια της σχολής της είχε τηλεφωνήσει, προκειμένου να την ενημερώσει πως εξαιτίας κάποιων προβλημάτων με κάποια παιδιά, το συμβούλιο των καθηγητών και ο διευθυντής αποφάσισαν να αλλάξουν όροφο και δωμάτιο στον Βαγγέλη. Έπειτα από αυτό οι συμφοιτητές του τον αποκαλούσαν «ρουφιάνο».
Δύο εβδομάδες μετά την εξαφάνιση, ειδική επιτροπή του Ελληνικού Οργανισμού Γεωργίας επιβεβαίωσε ότι ο Βαγγέλης ήταν θύμα ενδοσχολικής βίας. Εξετάστηκε επίσης η εμπλοκή πολιτικού προσώπου στην υπόθεση, με τον βουλευτή της ΝΔ Χρήστο Μαρκογιαννάκη να δηλώνει ότι μεσολάβησε για έναν άλλο φοιτητή, χωρίς όμως να έχει σχέση με την περίπτωση του Βαγγέλη.
Η σορός του Βαγγέλη βρέθηκε στις 15 Μαρτίου 2015, 37 μέρες μετά την εξαφάνιση του, σε μια απομονωμένη περιοχή κοντά στο χωριό Κατσικά, έξω από τα Ιωάννινα. Η σορός εντοπίστηκε από ένα ζευγάρι, που περπατούσε στην περιοχή και ειδοποίησε τις Αρχές. Η ιατροδικαστική εξέταση έδειξε ότι ο Βαγγέλης είχε πεθάνει την ημέρα της εξαφάνισης του, στις 6 Φεβρουαρίου 2015, και ότι ο θάνατός του οφειλόταν σε πνιγμό ή ασφυξία. Ωστόσο, το γεγονός ότι το σώμα βρέθηκε σε αποσύνθεση και σε μια δύσκολα προσβάσιμη περιοχή χωρίς σαφή σημάδια κακοποίησης, οδήγησε σε εικασίες για το αν ο θάνατος ήταν ατύχημα ή είχε προκληθεί από άλλες αιτίες. Η αστυνομία και οι αρχές δεν απέκλεισαν το ενδεχόμενο εγκληματικής ενέργειας, αλλά, λόγω της έλλειψης άμεσων αποδεικτικών στοιχείων, η υπόθεση παραμένει ανοιχτή.
Η υπόθεση προκάλεσε έντονη κοινωνική αναταραχή και επανέφερε το θέμα της σχολικής βίας και του εκφοβισμού (bullying) στο προσκήνιο. Ακολούθησαν διαδηλώσεις και πορείες ενάντια στη βία και στην ατιμωρησία, ενώ πολλοί πολίτες και οργανώσεις ζητούσαν αυστηρότερες ποινές για τους υπεύθυνους της κακοποίησης του Βαγγέλη και για τα περιστατικά bullying στα σχολεία. Στην πολιτική σκηνή, η οικογένεια του Βαγγέλη άσκησε πιέσεις για την ενίσχυση των νόμων κατά του εκφοβισμού και για την ενθάρρυνση της κοινωνικής ευαισθητοποίησης απέναντι σε αυτό το φαινόμενο.
Η δίκη για την υπόθεση ξεκίνησε και πολλά από τα άτομα που κατηγορήθηκαν για την κακοποίηση του Βαγγέλη αντιμετώπισαν ποινές φυλάκισης και κοινωφελούς εργασίας. Ορισμένοι από τους κατηγορούμενους καταδικάστηκαν για την συμμετοχή τους στον εκφοβισμό και στη σωματική βία εις βάρος του Βαγγέλη, ενώ άλλοι αντιμετώπισαν κατηγορίες για παραμέληση και αδιαφορία για τα περιστατικά bullying που συνέβαιναν στην εστία. Η οικογένεια του Βαγγέλη ένιωσε μια ανακούφιση και δικαίωση από την απόφαση του δικαστηρίου, αλλά η τραγωδία της απώλειας του γιου τους συνεχίστηκε να τους στιγματίζει, ενώ παράλληλα προσέφεραν τη στήριξή τους σε άλλες οικογένειες που είχαν βιώσει παρόμοιες καταστάσεις.