Οι γυναικοκτονίες έφτασαν τις 12 για το 2024 και μιλάμε ακόμα για τον «λάθος χειρισμό» των θυμάτων
Η Δώρα είχε κάνει τα πάντα. Είχε χωρίσει, είχε συχνή επαφή με το Γραφείο Ενδοοικογενειακής Βίας της Αστυνομίας επειδή δεχόταν απειλές και στις 15 Νοεμβρίου, ο πρώην σύντροφός της θα περνούσε από δίκη. Η Δώρα είχε κάνει τα πάντα. Δέχθηκε να τον συναντήσει κάπου έξω για μία τελευταία φορά, αλλά εκείνος είχε έρθει έτοιμος να τη σκοτώσει. Την πυροβόλησε εξ επαφής στην κοιλιά και εκείνη μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, όπου και πρόλαβε να κατονομάσει τον δολοφόνο της.
Ο δράστης «απειλούσε» καιρό ότι θα αυτοκτονήσει επειδή ήταν πληγωμένος, αλλά δεν φαίνεται να είχε τέτοια πρόθεση, εφόσον συνελήφθη 17 ώρες μετά τη γυναικοκτονία, χωρίς να έχει αποχωριστεί λεπτό το όπλο του. «Ζητάμε συγγνώμη για αυτό που συνέβη, αλλά τρέμουμε μην κάνει κακό στον εαυτό του», ήταν τα λόγια που ακούστηκαν από την οικογένειά του λίγες ώρες μετά. Μέσα στην ίδια μέρα, κατέληξε και η Γαρυφαλλιά, που ξυλοκοπήθηκε στην Πάτρα πριν λίγες μέρες από τον (επίσης) πρώην σύντροφό της, (επίσης) σε κεντρικό δρόμο της πόλης. Αυτές είναι η 11η και 12η γυναικοκτονία για το 2024.
Η εξωφρενική «εμμονή» με το panic button
«Η παθούσα δεν επιθυμούσε τη χορήγηση panic button και τη μεταφορά της σε ασφαλή δομή φιλοξενίας», είναι η επίσημη ανακοίνωση της ΕΛ.ΑΣ. Και είναι τρομακτικό το πώς το victim blaming συνεχίζεται και μετά θάνατον. Η Δώρα είχε κινηθεί νομικά και το panic button δεν θα προλάβαινε να τη σώσει. Όσο για τις δομές φιλοξενίας, θα ήταν επίσης ένα μη ρεαλιστικό σενάριο, εφόσον ήταν μητέρα 3 παιδιών και θα έπρεπε να αφήσει πίσω τόσο αυτά, όσο και τη δουλειά της.
Το panic button δεν εγγυάται τίποτα και όλα δείχνουν ότι μάλλον δημιουργήθηκε για να μετατεθεί η ευθύνη στο θύμα, διαιωνίζοντας έτσι όλα τα πατριαρχικά πρότυπα που σου λένε ότι φταις εσύ που δεν σηκώνεσαι να φύγεις, και όχι ο θύτης που απειλεί, και τελικά, αφαιρεί τη ζωή σου. Ακόμα όμως και αν υποθέσουμε ότι έχεις panic button και ακολουθείς όλα τα προτεινόμενα βήματα, οι γυναικοκτονίες δεν φτάνουν σε κάποιο τέλος. Αντιθέτως, το 2024 είδαμε δολοφονίες γυναικών αφότου έφυγαν από έναν κακοποιητικό σύντροφο, με αποκορύφωμα την περίπτωση της Κυριακής, έξω από το Αστυνομικό Τμήμα Αγίων Αναργύρων.
Γυναικοκτονίες στο όνομα της πατριαρχίας
Η ρίζα του κακού βρίσκεται πάντα στην κοινωνία και πώς αυτή μάς γαλουχεί. Όσο το focus γίνεται στα θύματα, πού έκαναν λάθος ή τι θα μπορούσαν να είχαν κάνει καλύτερα, και όχι στους άντρες που έχουν ανατραφεί μέσα σε ατελείωτες γενιές πατριαρχίας, τόσο θα θρηνούμε θύματα. Εντελώς τυχαία έπεσα χτες πάνω σε ένα βίντεο στο TikTok, όπου ο 5χρονος γιος έλεγε στη μαμά του ότι την επόμενη φορά που δεν θα του κάνει κάποιο χατίρι, θα τη χτυπήσει. Η μαμά και η γιαγιά γελούσαν με ευχαρίστηση που το παιδί «είναι νταής από μικρός», όπως αναγραφόταν στο βίντεο, και αν πιστεύουμε ότι αυτό δεν είναι ένα δείγμα του πώς μεγαλώνουν αγόρια και κορίτσια σε μία πατριαρχική κοινωνία, δεν ξέρω τι άλλο χρειαζόμαστε να δούμε.
Άντρες που μεγαλώνουν να είναι «άντρες», να μην σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους, να μην εκδηλώνουν την τρυφερότητα και άλλες ευάλωτες πλευρές τους και να μην δέχονται την απόρριψη με τίποτα. Γυναίκες που μεγαλώνουν να είναι «γυναίκες», να είναι ένα βήμα πίσω, να μην γκρινιάζουν, να σέβονται (ανεξαρτήτως αποδέκτη), να αγαπούν έναν άντρα με βάση το πόσο «άντρας» είναι. Όσο ακόμα χρησιμοποιούμε λέξεις «άνανδρο», «αντρίκειο» και «παντελονάτο», κανονικοποιούμε συμπεριφορές που τελικά οδηγούν σε μη αναστρέψιμες καταστάσεις. Όσο συνεχίζουμε να στοχοποιούμε τις γυναίκες, θα έχουμε μία κοινωνία χωρίς αυτές.