Με αφορμή τις εμφανίσεις της στο Σταυρό του Νότου , μιλήσαμε με μία πραγματική καλλιτέχνιδα, που κλείνει τα δεδομένα του κινητού όταν ακούει δίσκους και βλέπει το κράτος δικαίου με τα κυάλια. Δεν ήταν άλλη μία συνέντευξη. Ήταν ένα μοίρασμα γεμάτο ζεστασιά.
Ένα ολόκληρο σύμπαν ζωγραφίζεται μέσα στα γαλάζια, γεμάτα πάθος, μάτια της. Σε αγκαλιάζει ολόκληρη. Η Μαρία Παπαγεωργίου σου δίνει το εδώ και τώρα. Σου δίνει απλόχερα κομμάτι της ψυχής της. Κοιτάζει έξω από το παράθυρο και με έναν στίχο της ή με ένα της νεύμα μπορεί να σε κάνει να αναρωτηθείς τι άνθρωπος θες να είσαι.
Το μοίρασμα γίνεται με ειλικρινείς όρους, με αληθινό άνοιγμα ψυχής και μια ζεστασιά που δεν την συναντάς συχνά. Το βλέπεις και στις συναυλίες της, το κοινό της είναι πιστό και η επικοινωνία μεταξύ των δύο είναι σχεδόν υπερβατική. Η Μαρία Παπαγεωργίου, μία από τις καλύτερες ερμηνεύτριες της γενιάς μας, μεγάλωσε στα Γρεβενά, λίγα μόλις χιλιόμετρα μακριά από τον τόπο που μεγάλωσα κι εγώ κάπου εκεί να κρυβόταν μια κοινή, ανείπωτη, γλώσσα.
Τότε, άκουγε Παπάζογλου, με Madredeus, Dream Theater και Pearl Jam. Λίγο Αλκίνοο και Φοίβο Δεληβοριά. «Λέμε από ποιούς έχουμε επηρεαστεί γιατί είναι αυτοί που θα θέλαμε να έχουμε επηρεαστεί» μου λέει σαν να μου κλείνει το μάτι. Σήμερα, έχει ερμηνεύσει Θάνο Μικρούτσικο, έχει κυκλοφορήσει τον δίσκο «Αλληλογραφία» με διασκευές σε τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη και έχει πολλές σπουδαίες συνεργασίες στο βιογραφικό της.
Από πολύ μικρή ασχολείται με τη μουσική. «Έβλεπα τον αδερφό μου να παίζει αρμόνιο κι έπαιζα κι εγώ. Το είχα πει από τότε ότι αυτό ήθελα να γίνω στη ζωή μου, όμως κανείς δεν το πίστευε. Υπήρχε πάντα μέσα στο σπίτι η διάθεση να μάθουμε μουσική, να μας στείλουν σε ωδεία, να μας πάρουν μουσικά όργανα, αλλά ο στόχος ήταν στα 18 σου να σπουδάσεις κάτι που δεν έχει να κάνει με τις Τέχνες». Σπούδασε Χρηματοοικονομική και Τραπεζική Διοικητική, όμως ήξερε πως αφού παλέψει στην Αθήνα, θα έφτανε στο να σταθεί στα πόδια της «σε αυτό το μεγάλο κομμάτι που λέγεται μουσική».
Πριν βυθιστούμε όμως στο μουσικό της σύμπαν, αγωνιώ να μου μιλήσει για τα retreats που κάνει μόνο για γυναίκες. «Είναι πολύ δύσκολο να περιγράψω τι ακριβώς είναι αυτό. Έχω γνωριστεί εδώ και πολλά χρόνια με την διεθνούς φήμης χορογράφο και περφόρμερ, έναν άγγελο, που λέγεται Αποστολία Παπαδαμάκη. Εδώ και 10 χρόνια που την έχω γνωρίσει, κατάλαβα ότι η τέχνη –όπως και η ζωή μας– πρέπει να έρθει πάλι κοντά στη φύση και στην αρμονία».
Οι δυο τους κάνουν μαζί δύο φορές τον χρόνο κάποια σεμινάρια στο Αγκίστρι και απευθύνονται σε όλες τις γυναίκες από 15 χρονών μέχρι 70. «Γιατί θέλουμε να ενδυναμώσουμε την γυναικεία μας φύση. Ουσιαστικά, αναγνωρίζουμε τη φωνή, το σώμα, την κίνηση και είναι μια αυτο-ανάγνωση, αν θέλεις. Ζούμε τρεις μέρες μαζί και υπάρχει η απόλυτη αποδοχή και η αγάπη, καμία κριτική και η μία γυναίκα μέσα από την άλλη, ενδυναμώνεται. Γνωρίζει καλύτερα τη δύναμή της, τις ικανότητές της και τις αδυναμίες της και σίγουρα ξεκινά με τη χαρά του τραγουδιού, της κίνησης, αλλά με έναν ελεύθερο τρόπο. Δηλαδή, η φωνή χρησιμοποιείται βοκαλιστικά, η κίνηση του σώματος έχει να κάνει με έναν αρχέτυπο χορό».
Πιάνω στον αέρα κάτι που δεν μπορώ ακριβώς να περιγράψω, οπότε το ονομάζω spiritual vibes. Μου θυμίζει Florence Welch, μπορεί να βγουν και οι δυο ξυπόλητες σε μια σκηνή και να σε απογειώσουν. «Είναι μια ανάγκη που βγαίνει από μέσα μου και φαντάζομαι συμβαίνει σε πολλούς ανθρώπους. Spiritual τι σημαίνει; Να έχεις την πνευματική ικανότητα να θυμηθείς. Αυτό που έλεγε ο δηλαδή ο Πλάτωνας ότι είναι καλό να γνωρίζουμε και να θυμόμαστε. Ο σύγχρονος άνθρωπος έχει ξεχάσει τις ρίζες του. Έχει ξεχάσει τη Γη, το υγρό στοιχείο, τον τρόπο που γινόταν αγέλη, τη χαρά του κύκλου, ό,τι κι αν σημαίνει η χαρά του κύκλου».
Η Μαρία Παπαγεωργίου μου λέει πως δεν δημιουργούμε κύκλους στη ζωή. «Ουσιαστικά, μέσα από την τέχνη, προσπαθώ να διατηρήσω τον κύκλο –όπως η σελήνη έρχεται κάθε 28 μέρες, όπως η περίοδός μας έρχεται κάθε 28 μέρες. Είναι πάρα πολύ δύσκολο. Εδώ δεν μπορείς να δημιουργήσεις κύκλο την ώρα που τρως, γιατί τρως και ταυτόχρονα δουλεύεις ή την ώρα που δουλεύεις κάνεις και λίγη γυμναστική, δεν γίνεται… Θεωρώ ότι είναι ένας σημαντικός λόγος που δεν είμαστε πια χαρούμενοι. Δεν είμαστε χαρούμενοι».
Σε έναν κόσμο που βασανίζεται από ένα απέραντο άγχος, από το βάρος της κατάθλιψης και τις ατελείωτες κρίσεις πανικού, η Μαρία Παπαγεωργίου έχει καταθέσει σε βιβλίο μία προσωπική μαρτυρία για τις κρίσεις άγχους, με σημειώσεις και σελίδες από το προσωπικό της ημερολόγιο.
Πώς ξεκίνησε να μιλά ανοιχτά για αυτό και κατέληξε να γράψει το «Μια Xαραμάδα Πανικού»; «Ξεκίνησα όταν ένιωθα λίγο καλύτερα. Έπασχα από το 2004 από αγχώδη διαταραχή. Τότε δεν ήταν ένα θέμα που μπορούσες να κατανοήσεις, γιατί δεν υπήρχε πληροφόρηση για το τι είναι αυτό. Οπότε, εγώ σταδιακά νόμιζα ότι άρχισα να τρελαίνομαι, γιατί έπασχα από μια ασθένεια, η οποία δεν ξέραμε τι είναι. Όταν ξεκίνησαν να αποχωρούν τα συμπτώματα κι άρχισα να αναγνωρίζω στους ανθρώπους δίπλα μου απ’ το βλέμμα τους και τη στάση του σώματός τους ότι μάλλον έχουν κάτι αντίστοιχο, τους μίλαγα. Καταλάβαινα λοιπόν ότι όσο μιλάμε, βοηθάμε ο ένας τον άλλο. Οπότε κατέθεσα τις εμπειρίες μου και είδα ότι όντως υπήρχε πάρα πολύς κόσμος που ταυτίστηκε. Όλα αυτά είναι απόρροιες ενός σύγχρονου homo sapiens που παλεύει να πετύχει πολλά πράγματα, ξεχνώντας πως να περάσει καλά. Ή μάλλον, ξεχνώντας ότι δεν είναι εδώ για πάντα».
Βλέπει καθαρά πως: «Όταν δεν υπάρχει κοινωνία και δεν υπάρχει προστασία του πολίτη –με την ευρεία έννοια– νιώθεις μοναξιά, δηλαδή όταν δουλεύεις πολλές ώρες και δεν υπάρχει κράτος δικαίου ώστε να ξέρεις ότι θα μπορέσεις να επιβιώσεις, όταν απομακρύνεσαι από τη φύση και δεν γυμνάζεσαι, όταν όλη η τρίτη ηλικία μπαίνει σε γηροκομεία, όταν τρέφεσαι με το πλαστικό, ειδικά στη γενιά μας, ένα ένστικτο μέσα μας καταλαβαίνει αυτήν την αντίφαση της μη ισορροπίας. Ουσιαστικά, είναι αυτές οι δύο πλάκες που συγκρούονται μέσα στους δύο τοίχους, το ένστικτό σου και αυτό που επιβάλλει η σύγχρονη κοινωνία».
Η τραγουδοποιός προβληματίζεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα, για τα ζώα και δεν διστάζει ποτέ να δείξει και να μιλήσει για τις κοινωνικές ευαισθησίες της. «Με τα κυάλια βλέπω το κράτος δικαίου. Θέλοντας να είμαι δημοκράτης πολίτης και όχι απαραίτητα αριστερή ή δεξιά, θεωρώ ότι είμαστε στον απόλυτο πάτο. Τα τελευταία 200 χρόνια δηλαδή, αλλά ακόμη περισσότερο τα τελευταία χρόνια, όπου το υπουργείο Δικαιοσύνης, το υπουργείο Πολιτισμού, το Παιδείας και το Υγείας –βασικά υπουργεία– είναι υπό κατάρρευση. Άρα πόσο ασφαλής να νιώσω ως πολίτης και πώς να μη φοβάμαι; Όλο αυτό οδηγεί στο να μη μιλάω. Και καλούμαστε όσο μπορούμε να μιλήσουμε και να υπερασπιστούμε φωνές που δεν μπορούν να εισακουστούν. Βέβαια, ως καλλιτέχνες, ναι, να έχουμε δημόσιο λόγο, εκεί που νιώθουμε ότι χτυπάει καμπανάκι, να το λέμε, αλλά από εκεί και πέρα, μέσα από τη στάση μας στη ζωή και το πως δισκογραφούμε, κάνουμε παραστάσεις και συμπεριφερόμαστε γενικά, να βοηθάμε να πετυχαίνουν οι μικρές νίκες δικαιοσύνης και ηθικής».
«Πραγματικά δεν ξέρω από που να το πιάσω» μου λέει. «Δεν υπάρχει ο χρόνος να σχολιάσεις ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Εκεί στοχεύουν. Διανύουμε μια περίοδο πολλών χρόνων που στηρίζεται πάνω στο δόγμα του σοκ, δηλαδή μάς σοκάρουν μονίμως για να δουν μέχρι που μπορούμε να αντέξουμε και να μας κατεβάσουν ακόμη πιο χαμηλά. Η μόρφωση, η παιδεία των πολιτών και η δικαιοσύνη είναι σε προκλητικά χαμηλό επίπεδο. Το κάνουν με πολύ οφθαλμοφανή τρόπο. Είναι σαν να πεινάς και να σου κουνάνε το τυράκι απ’ το κεφάλι σου και να γελάνε κιόλας. Δεν είναι ότι σε κλέβουν λίγο και πάνε παραδίπλα, σε κλέβουν μπροστά στα μάτια σου. Σε βιάζουν μπροστά στα μάτια σου. Και συνεχίζουν τη ζωή τους. Μιλάμε για τέτοια όρια πια».
Στον δίσκο της «Ο τελευταίος αναλογικός έρωτας», όπως και σε αυτόν που ετοιμάζει τώρα, καταπιάνεται έντονα με την έννοια του αναλογικού. Ποιά είναι η σχέση της με τον ψηφιακό και τον αναλογικό κόσμο; «I’m in the middle, που λένε και στα Γρεβενά. Προσπαθώ να κρατήσω μια ισορροπία εκεί, γιατί προφανώς υπάρχουν πολλά πλεονεκτήματα. Αλλά υπάρχει ένα ταβάνι στον ψηφιακό κόσμο. Παύεις να βιώνεις συναισθηματικά, είτε αυτό λέγεται μια ακρόαση, είτε αυτό λέγεται ένας καφές μαζί σου, είτε η ανάγνωση ενός βιβλίου. Στον ψηφιακό κόσμο ζούμε πολύ γρήγορα, καταναλώνονται όλα πολύ γρήγορα και αποβάλλονται από το σύστημά μας εξίσου γρήγορα χωρίς να κρατάμε καμία ουσία».
«Αν πιάσεις το κομμάτι της συναυλίας, παρ’ ότι μπορείς να ακούσεις μουσική παντού, η αλήθεια είναι πως εκεί το ζεις σε πραγματικό χρόνο. Μου αρέσει που στις δικές μου συναυλίες ο κόσμος δεν ασχολείται με τα κινητά, είναι δύο ώρες που τις βιώνεις με πραγματικά συναισθήματα, εκείνη τη στιγμή», συνεχίζει και μου μοιράζεται την επιθυμία της να κάνει μια συναυλία όπου θα αφήνουμε έξω από τον συναυλιακό χώρο τα παπούτσια και τα κινητά.
Υπάρχει μοίρασμα συναισθημάτων και νιώθω ότι η είναι η συνάντησή μας για να πούμε ο ένας στον άλλο «Ευχαριστώ».
«Θα είναι μία ή μιάμιση ώρα, δεν χρειάζεται παραπάνω, απλά πρέπει να μπορέσουμε να διαχωρίσουμε τις πηγές της προσοχής μας και της ευχαρίστησής μας. Εγώ που είναι κι η δουλειά μου, φαντάσου, δυσκολεύομαι να ακούσω ολόκληρο δίσκο μονομιάς, αλλά προσπαθώ να ανεβάζω την απόλαυση σε κάποια πράγματα, δηλαδή δεν θα ακούσω μουσική από το κινητό, θα ακούσω από ένα καλό ηχοσύστημα. Θα προσπαθήσω όταν ακούω έναν δίσκο να μην έχω ανοιχτά τα δεδομένα στο κινητό. Το πιο σημαντικό είναι η συνακρόαση, να ακούσεις έναν δίσκο και να μπορείς μετά να τον συζητήσεις».
Αναρωτιέται γιατί στις συναυλίες έχουμε τόση αγωνία να καταγράψουμε το παρελθόν για κάτι που θα δούμε στο μέλλον. «Γιατί να μην ζήσεις το τώρα, να κλείσεις τα μάτια σου και να κρατήσεις αυτήν την εικόνα για πάντα; Κι εγώ πέφτω στον πειρασμό, έτσι; Είναι όμως σαν να θέλεις ένα αποδεικτικό στοιχείο που να λέει ‘ήμουν κι εγώ εκεί’ και αν το ξανασκεφτείς, θα έπρεπε να λέει ‘ήμουν τελικά εγώ εκεί;’».
Τα live της Μαρίας Παπαγεωργίου είναι ιδιαίτερα. «Είναι τόσες οι δυσκολίες και για να κάνουμε συναυλίες και να δισκογραφούμε και να είμαστε ζωντανοί καλλιτεχνικά και η συναυλία είναι η πιο σημαντική στιγμή. Υπάρχει μοίρασμα συναισθημάτων και νιώθω ότι η είναι η συνάντησή μας για να πούμε ο ένας στον άλλο «Ευχαριστώ». Ειδικά τώρα που έχουν δυσκολέψει οι εποχές και ο κόσμος πραγματικά σκέφτεται που θα δώσει τα λεφτά του, όταν φτάνει μέχρι το μαγαζί, ξέρεις ότι πραγματικά θέλησε να έρθει. Πια, νιώθω κι εγώ την ασφάλεια ότι ξέρει κι ο άλλος ότι πραγματικά έχω διαβάσει πολύ, έχω δώσει τον καλύτερό μου εαυτό και έχουμε υπογράψει την άτυπη συμφωνία, εκ των προτέρων, ότι είμαστε εδώ πέρα για το καλύτερο που μπορούμε και οι δυο».
Εκείνη φτιάχνει παραμύθια. «Πολλά κομμάτια δεν είναι ίδια μεταξύ τους, έχουν άλλα χρώματα, άλλα σχήματα, αλλά είναι όλα κομμάτια της ίδιας μεγάλης εικόνας, που είναι η προσωπικότητά μας και τα βιώματά μας. Στα τραγούδια είναι κι ο δικός μου χαρακτήρας και η μεγάλη εικόνα είναι αυτό που πιστεύω ότι πρέπει να δει ο κόσμος για να γίνει λίγο πιο όμορφος. Η ουσία των τραγουδιών είναι να μετακινήσουν σε έναν καλύτερο εαυτό τον ακροατή».
Σε ένα κομμάτι της τραγουδά «Που πηγαίνει η αγάπη» και αναρωτιέμαι ποια μπορεί να είναι στ’ αλήθεια η απάντησή της. «Σ’ ευχαριστώ για αυτήν την ερώτηση. Θεωρούσα ότι δεν μπορείς να βάλεις το ρήμα «σ’ αγαπώ» σε χρόνο αόριστο. Τι σημαίνει σε αγάπησα; Έχω βρεθεί στη θέση να νιώσω την παντελή ανικανότητα αγάπης από άνθρωπο που πέρασε από τη ζωή μου κι ακόμα δεν το πιστεύω ότι μπορεί να συμβεί αυτό. Για μένα είναι το πιο στενάχωρο, σκοτεινό και μίζερο πράγμα που μπορεί να ζήσει άνθρωπος. Να μπορείς να αγαπήσεις τόσο βαθιά που να ξεπερνάει τον κόσμο, έστω και για μια στιγμή. Άρα που πάει η αγάπη όταν φεύγει; Μεταμορφώνεται σε μάθημα…»
Ο έρωτας για τη Μαρία Παπαγεωργίου είναι ζωή. «Σκεφτόμουν ότι όταν είσαι ερωτευμένος, ακόμη κι όταν όλος ο κόσμος γκρεμίζεται γύρω σου, εσύ πιστεύεις ότι θα είσαι στο για πάντα με το άτομο που διάλεξες. Έχει κάτι ρομαντικό και ουτοπικό αυτό».
Πού μας ταξιδεύουν οι ερωτικές ιστορίες των τραγουδιών; «Τι ωραίες ερωτήσεις! Τώρα που με ρωτάς, συνειδητοποιώ ότι οι ερωτικές ιστορίες είναι πολύ ωραίες γιατί μπορεί να αφορούν το παρελθόν, το παρόν ή το μέλλον. Το «η αγάπη θα ‘ρθει» στον Κηπουρό μπορεί να μην μιλάει καν για την ερωτική αγάπη –για μένα δεν είναι ερωτικό τραγούδι. Μ’ αρέσουν τα ερωτικά τραγούδια που βγάζουν όλα τα συναισθήματα: και της απελπισίας και της απλότητας. Δεν μπορώ πολύ τα πατώματα. Είναι διαφορετικό το ‘dark euphoria’ που συζητάγαμε μια μέρα και με την Τάνια Τσανακλίδου. Είναι ‘dark’, αλλά έχει μια ευφορία. Ίσως επειδή δεν είμαι ούτε εγώ drama queen».
Οι απαντήσεις της σχετικά με τον έρωτα και την αγάπη με τσιγκλάνε, γιατί είναι σαν να ακούω όχι απλά κομμάτι του Παύλου Παυλίδη, ένα από τα τέσσερα tracks που έχει διασκευάσει με τεράστια επιτυχία η ίδια, όμως η απάντησή της έχει κάτι από Παύλο και φαίνεται πως έχει μια ιδιαίτερη σχέση με το έργο του.
«Το πολύ ωραίο κι ενδιαφέρον είναι ότι δεν γνωριζόμασταν. Είχα κάνει τις διασκευές στα κομμάτια του χωρίς να έχουμε βρεθεί από κοντά. Έχω μπλεχτεί με τα τραγούδια του, όμως τον ίδιο τον γνώρισα πριν δύο χρόνια. Μπορεί δύο ψυχές να έχουν κάτι κοινό και να μην το δουν ποτέ ίσως σε αυτήν τη ζωή. Ο τρόπος που γράφει ίσως ταιριάζει στην ψυχοσύνθεσή μου. Νιώθω έντονα τελευταία ότι δεν χρειάζεται να φωνάζουμε. Έχω μπει στην διαδικασία της αφαίρεσης εδώ και αρκετά χρόνια. Ας φωνάξει το τραγούδι, όχι εμείς».
Η Μαρία Παπαγεωργίου είναι από τις λίγες, πολύ λίγες γυναίκες που δεν έχει νιώσει έμφυλες διακρίσεις. «Επειδή ακριβώς είμαι αυτή η εξαίρεση με «τρώει» πιο πολύ το ότι πρέπει να μιλήσω πιο πολύ απ’ όλους. Δεν μπορώ να μη σκέφτομαι κάθε μέρα τη μητέρα της Τοπαλούδη. Θα μπορούσα να ήμουν εγώ. Η ιστορία της Ελένης Τοπαλούδη είναι ακριβώς η δική μου. Έφυγα κι εγώ από τα Γρεβενά, όπως εκείνη από το Διδυμότειχο, πήγα να σπουδάσω μακριά απ’ τους γονείς και άρχισα να ανακαλύπτω την σεξουαλική μου ζωή. Όλοι μπήκαμε σε αυτοκίνητα αγνώστων, όλοι μπήκαμε σε πάρτι που δεν ξέραμε ποιοι τα έκαναν κι εγώ απλά ήμουν τυχερή! Αυτό πρέπει να σταματήσει. Εμείς πρέπει να είμαστε η φωνή της Ελένης Τοπαλούδη. Με ποιον τρόπο; Τον καλύτερο τον βρήκε ο Δεληβοριάς με εκείνο το αριστούργημα».
Η ερμηνεύτρια, μουσική παραγωγός και δασκάλα φωνητικής έχει αναφέρει πως «είμαστε η γενιά του μηδενικού αφηγήματος. Σε μια κατακρεουργημένη δημοκρατία, περιμένουμε απλά την επόμενη. Αυτό που θα μπορούσα να προσφέρω ίσως είναι η προσαρμοστικότητα, η αγάπη, η φροντίδα, ο χρόνος».
Είχε πει παλιότερα «να γίνεσαι νερό». «Σκέψου, είμαστε 75% νερό και η θάλασσα γύρω μας είναι 70% της γης και είμαστε τούβλα. Δηλαδή, σκεφτόμαστε από τώρα τι θα γίνει σε 10 μέρες κι αγχωνόμαστε, χωρίς να παρατηρούμε τι συμβαίνει τριγύρω. Γιατί το νερό όταν βρει ένα εμπόδιο, θα πάει παραδίπλα. Εμείς κολλάμε εκεί και τι κάνουμε; Γυρίζουμε πίσω ή θα υπερφουσκώσουμε ή θα τα σπάσουμε όλα. Αυτό βοήθησε πάρα πολύ τις συναυλίες μου, όπως και τα retreats με την Αποστολία. Εσύ μπορεί να κάνεις μια κίνηση κι εγώ θα την πάρω και θα δημιουργήσω. Αυτό είναι το στοιχείο της εξερεύνησης».
Θα τη βλέπουμε στο Σταυρό του Νότου από Παρασκευή 22 Μαρτίου και για λίγες παραστάσεις. «Στο Σταυρό μαζεύω πάντα τα τραγούδια που είναι η σπορά όλης της χρονιάς. Βρίσκω τους καρπούς που είναι κατάλληλοι για τον Σταυρό. Θα έχουμε λίγο Μικρούτσικο, λίγο Θεοδωράκη, κάποια παραδοσιακά, κάποια ξένα που μου αρέσουν πολύ. Μετά, το καλοκαίρι, θα κάνουμε συναυλίες του Μικρούτσικου, θα κάνουμε συνεργασία με τη Μαργαρίτα Ζορμπαλά. Ετοιμάζω τον καινούργιο μου δίσκο, τον «Τελευταίος Αναλογικός Άνθρωπος». Θέλω όμως την ηρεμία της γέννας, να εστιάσω εκεί. Θέλει πόνο και ενέργεια».
«Η πιο σκληρή χαρά είναι της γέννας. Έχει μόχθο, έχει πόνο. Είναι τι άνθρωπος θέλεις να είσαι. Μπορεί να προχωράς πάνω σε μια ευθεία γραμμή και να είσαι ευτυχισμένος. Δεν ξέρω. Ποιος είναι τελικά πιο ευτυχισμένος; Ένας άνθρωπος, ο οποίος δεν γεννά, δεν νιώθει αυτήν τη σκληρή χαρά, μαζί με τον πόνο ή αυτός που τα δίνει όλα για όλα και ζει πολύ έντονα τη χαρά και τη λύπη; Αν με ρωτάς εμένα, ο δεύτερος είναι πιο ευτυχισμένος. Αν έρθεις σε αυτήν τη ζωή και δεν ζήσεις έντονα, δεν έχεις προσφέρει έντονα την αγάπη σου, δεν έχεις φροντίσει ανθρώπους, σκυλιά, γατιά, αλλά κοιτάς να είσαι ήρεμος στο σπιτάκι σου και λες «εντάξει, καλά ήταν και σήμερα». Δεν θα ‘θελα να είμαι έτσι».
Έναρξη: Παρασκευή 22 Μαρτίου για 4 παραστάσεις. Παρασκευή 22 & 29 Μαρτίου, Παρασκευή 5 & 12 Απριλίου.
Σταυρός του Νότου, Κεντρική Σκηνή. Τηλ: 210 9226975
Ώρα προσέλευσης: 21.30 – Ώρα έναρξης: 22:00
Γενική είσοδος: 15 Ευρώ
Προπώληση: more.com