Παίζει στην παράσταση Straight White Men, εξηγεί γιατί διέγραψε 20 χρόνια καλλιτεχνικής πορείας και συχνά λέει: «Δεν είμαι τρανς, φτωχιά είμαι».
Στο καμαρίνι του θεάτρου «Μικρό Χορν» βρισκόμαστε με την Μελίνα Νάτσιου για να συζητήσουμε με αφορμή την παράσταση Straight White Men, στην οποία παίζει. Της λέω ότι η φυσιογνωμία της μου είναι γνώριμη από τον Μπλε Παπαγάλο, στην πλατεία Αυδή στο Μεταξουργείο. Μου απαντάει γελώντας: «Μα είμαι διάσημη σερβιτόρα, όχι διάσημη ηθοποιός».
Πάντως, στο θέατρο, όπου μας υποδέχεται αρχικά με τα ρούχα της ταξιθέατριας και σταδιακά εντάσσεται στη ροή της παράστασης, κάνει αυτό που αγαπά: Παίζει και μας κοιτά με βλέμμα όλο ενσυναίσθηση.
Το Straight White Men ασχολείται με την επίδραση της πατριαρχίας και όλων των αρνητικών της χαρακτηριστικών επάνω στους άνδρες, επίδραση που οι ίδιοι δεν την καταλαβαίνουν. Για εμάς τις θηλυκότητες είναι πιο εύκολο να αντιληφθούμε την αρνητική της επίδραση και να εκφραστούμε σχετικά, γιατί την τρώμε καθημερινά στη μάπα, ενώ οι άντρες την τρώνε κεκαλυμμένα. H πατριαρχία στον καπιταλιστικό κόσμο απαιτεί από τον άνδρα να είναι πετυχημένος, να κάνει καριέρα, να έχει ένα ακριβό αυτοκίνητο και ένα μεγάλο σπίτι. Ειδικά αν έχεις το προνόμιο να γεννηθείς λευκός, στρέιτ και με οικονομική άνεση, η πατριαρχία σου απαγορεύει να μην είσαι «επιτυχημένος», δηλαδή επιτυχημένος σύμφωνα με τα πατριαρχικά πρότυπα.
Η οικογένεια του έργου είναι σύγχρονη και με προοδευτικό πρόσημο· οι τρεις γιοι δεν μεγάλωσαν, φαινομενικά τουλάχιστον, σύμφωνα με τους παραδοσιακούς κανόνες. Όμως όταν σηκώνεις το χαλάκι, βλέπεις ότι η πατριαρχία βγαίνει και από μέσα τους. Η μητέρα τους, που δεν ζει πια, τα μεγάλωσε τονίζοντάς τους ότι έχουν γεννηθεί με παραπάνω προνόμια σε σχέση με άλλα παιδιά που δεν είναι λευκά, στρέιτ ή άνδρες και ότι όταν έχεις περισσότερα προνόμια, οφείλεις να έχεις και περισσότερη ενσυναίσθηση. Όμως ούτε αυτό δεν είναι αρκετό, καθώς η ευκολία που σου δίνει το προνόμιο, ο δρόμος προς την επιτυχία και την καριέρα μπορούν να σε κάνουν άδικο εις βάρος των λιγότερο προνομιούχων. Συνεπώς, πέρα από την οικογένεια και η κοινωνία επηρεάζει πολύ.
Παράλληλα, με αυτή τη δράση που παρουσιάζει τον κόσμο των λευκών, στρέιτ ανδρών, υπάρχει ένας άλλος κόσμος, εκείνος της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, και λέω παράλληλα γιατί όπως και στο έργο έτσι και στη ζωή, αυτοί οι δύο κόσμοι ή δεν συναντιούνται ποτέ ή συναντιούνται σπάνια. Εγώ, λοιπόν, μια τρανς γυναίκα, και ένα αγόρι drag queen, o Θέμης Θεοχάρογλου (Holly Grace) υποδεχόμαστε το κοινό και αφηγούμαστε τη δική μας πορεία μέσα στην κοινωνία, μέσα στην ίδια κοινωνία που μοιραζόμαστε όλοι. Καλούμαστε, λοιπόν, να κοιτάξουμε αυτούς τους άνδρες κι αυτοί εμάς, ώστε να γίνει ένα «καθρέφτισμα» με ενσυναίσθηση από όλες τις πλευρές.
Οι θηλυκότητες δίνουμε τον αγώνα μας και ηρωποιούμαστε για αυτό. Εγώ, προσωπικά, δεν θέλω να γίνω ήρωας, δεν θέλω να γίνω Ζακ, όσο κι αν τον θαυμάζω και όσο κι αν πιστεύω ότι καλώς έχει γίνει σύμβολο. Αν ζήσεις μια οποιαδήποτε μέρα της καθημερινότητας μου ως τρανς γυναίκα, θα καταλάβεις γιατί το λέω αυτό. Καθημερινά κινδυνεύουμε ως τρανς άτομα, από τα ΜΜΜ έως τον δρόμο. Τις περισσότερες φορές φοβάμαι, αρνούμαι να αγωνιστώ και κλείνομαι στο καβούκι μου και απομονώνομαι γιατί έτσι μόνο μπορώ να επιβιώσω. Άλλες ημέρες, ξυπνάω πιο έτοιμη να αγωνιστώ, αλλά ξέρω ότι αυτός ο αγώνας μπορεί να είναι επικίνδυνος ακόμη και για τη ζωή μου.
Όταν είσαι πολιτικός και μιλάς με μίσος για τα τρανς άτομα, όταν είσαι μητροπολίτης και λες «όπου τους βλέπετε, φτύστε τους» τότε οπλίζεις, στην κυριολεξία, το χέρι εκείνου που μέχρι τώρα με κοιτούσε περιφρονητικά στο μετρό αλλά τώρα νιώθει ότι αυτές οι δηλώσεις τον νομιμοποιούν αν μου επιτεθεί. Έχει τύχει να απαντήσω σε άνθρωπο που με πρόσβαλε και εκείνος με έσπρωξε να πέσω πάνω σε αυτοκίνητο, στην Αχαρνών.
Η ρομαντική μου πλευρά διεκδικεί τη συνθήκη να υπάρξω και σε ρόλους γυναικών, που δεν έχουν τρανς υπόσταση. Η ρεαλιστική μου πλευρά λέει ας είμαι στη σκηνή κι ας παίζω πάντα queer ρόλους. Τη δουλειά μου την αγαπώ και θέλω να επιβιώνω οικονομικά από αυτήν. Πρόσφατα μου έγινε πρόταση να παίξω σε παιδικό θέατρο την Πεντάμορφη. Είδα με καχυποψία, είναι η αλήθεια, αυτή την πρόταση. Την αρνήθηκα γιατί ένιωσα ότι μου έγινε με σκοπό να προκληθεί ντόρος, και μάλιστα στα σχολεία. Εδώ κάτω από το τρέιλερ της παράστασης μας, που απευθύνεται σε ενήλικες, τρώμε απίστευτο κράξιμο. Θα έπεφταν να με φάνε αν είχα εμπλοκή σε παιδικό θέατρο, δεν θέλω να γίνω διάσημη με αυτό τον τρόπο. Άλλωστε με γοητεύουν άλλοι ρόλοι, ρόλοι γυναικών που έχουν χτυπηθεί από τη ζωή, γυναικών που αυτό έχει γραφτεί στο βλέμμα τους. Δεν με γοητεύει πια η Ιουλιέτα, αλλά η Αγαύη από τις Βάκχες.
Το καλλιτεχνικό μου παρελθόν, με το όνομα που με βάφτισαν ως αγόρι, διήρκησε 20 χρόνια και περίπου 40 παραστάσεις, όμως δεν θα το βρεις πουθενά γιατί δεν το βάζω στο βιογραφικό μου. Αν γκλουγκλάρεις «Μελίνα Νάτσιου», θα βρεις ό,τι έχω κάνει τα τελευταία 1-2 χρόνια. Αυτό, βέβαια, είναι υπέρ της προσωπικής και ψυχικής μου ηρεμίας, αλλά εις βάρος της επαγγελματικής μου σταδιοδρομίας καθώς στον επαγγελματικό χώρο πρέπει να εξηγήσω ότι δεν ήρθα ως ουρανοκατέβατη. Παρ’ όλα αυτά, προτιμώ να μην υπάρχει πουθενά αυτό το παρελθόν κι ας με πουν και πρωτάρα. Έτσι, ίσως με περνούν και για πιο νέα (γέλια).
Νιώθω ότι πλέον ο χρόνος όλων μας τρέχει πολύ πιο γρήγορα απ’ ότι παλιότερα. Αναρωτιέμαι αν οι άνθρωποι προλαβαίνουν πια να κάνουν απολογισμούς, εγώ δεν προλαβαίνω κι αυτό με στρεσάρει.
Το βίωμά μου ως τρανς γυναίκα μου έχει μάθει ότι αν είσαι φτωχιά, κάηκες. Όλα θέλουν λεφτά, πόσο μάλλον αυτό. Είναι διαφορετικό όταν θες και μπορείς να μιλάς με έναν ψυχολόγο κάθε εβδομάδα, όταν μπορείς να βλέπεις έναν ενδοκρινολόγο που παρακολουθεί την πορεία σου και σε κάθε επίσκεψη σου κοστίζει 100 ευρώ, και διαφορετικό όταν δεν έχεις χρήματα να τα κάνεις αυτά. Στις δημόσιες δομές όλα αυτά έχουν τεράστια αναμονή. Λέω συχνά ότι δεν είμαι τρανς, φτωχιά είμαι. Όλα έχουν ταξικό και πολιτικό πρόσημο. Αν είσαι πλούσια τρανς, είσαι προνομιούχα σε σχέση με μια φτωχιά. Να μην το ξεχνάμε αυτό.
Info: Straight White Men της Young Jean Lee σε σκηνοθεσία της Κίρκης Καραλή στο θέατρο Μικρό Χορν (Αμερικής 10).