στρατός

Ο Φώτις είναι 29 χρονών, γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καλαμάτα και σε ηλικία 18 ετών πήρε την απόφαση να αφήσει το πατρικό του σπίτι και να ανηφορίσει στη Θεσσαλονίκη. Πέρα από το παιδικό του δωμάτιο, άφησε πίσω στη γενέτειρά του και ένα κομμάτι της εφηβείας του, μαζί με εικόνες σε οικογενειακά άλμπουμ καθώς και άλλες που εντυπώθηκαν στο μυαλό του και διαμόρφωσαν το χαρακτήρα του. 

«Για μένα το όλο θέμα στρατός, ξεκινάει πολύ πριν παρουσιαστώ», μου εξηγεί στο τηλέφωνο και γυρνάει τον χρόνο πίσω στα σχολικά χρόνια

«Θυμάμαι στο γυμνάσιο να κάνω σκέψεις ότι ο κόσμος δεν ήταν τόσο άσπρο-μαύρο όσο νόμιζα μικρός, κι ότι υπάρχουν αγόρια που δεν τους αρέσουν τα κορίτσια. Τότε, ήταν πολύ σημαντικό αν είσαι αγόρι να σου αρέσουν τα κορίτσια, κι αν δεν σου αρέσουν, τι είσαι; Αυτή η σκέψη, στην πιο αγνή μορφή της, άρχισε να έρχεται μαζί με το κόνσεπτ του στρατού. Είχε βγει τότε η Λούφα και Παραλλαγή στους κινηματογράφους στην οποία υπήρχε και ένας γκέι χαρακτήρας, οπότε υπήρχε το ερέθισμα. Τότε ξεκίνησαν και οι ερωτήσεις μέσα μου. Εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους άντρες, τι θα κάνω εγώ εκεί, αν με χωράει ο στρατός, αν είναι κάτι που πρέπει να κάνω».

«Είχα δεχτεί πάρα πολύ bullying στο σχολείο, έτρεχα σε ψυχολόγους, είχα φάει ξύλο και περνούσα δύσκολα. Στο δικό μου μυαλό, άρχισαν να γίνονται παραλληλισμοί. Από ποιους το παθαίνω αυτό; Από άντρες. Άρα, τι είναι ο στρατός; Το θεσμικό επίπεδο μέσα από το οποίο οι άντρες θα μου μιλάνε άσχημα, θα με βαράνε και θα με αναγκάζουν να κάνω πράγματα παρά τη θέλησή μου. Αυτή η μάχη μέσα στο κεφάλι μου υπήρχε πάντα. Από το λύκειο είχα πάρει την απόφαση να μην πάω στρατό, επειδή δεν είναι για μένα και γαμώ την πατριαρχία σας».

Τα χρόνια περνούσαν και ο Φώτις ερχόταν ολοένα και πιο κοντά στον εαυτό του

Η εκπλήρωση της στρατιωτικής θητείας έμπαινε κάτω από το χαλί, οι αναβολές όμως τελείωναν και έπρεπε να πάρει μια απόφαση. Το coming out, η απόφαση του να βγει από την ντουλάπα, δυσκόλεψε πολύ τον πατέρα του και για να καλυφθεί η απόσταση ανάμεσα τους, χρειάστηκε ο Φώτις να φορέσει τα χακί. 

«Μπήκα στα 28 μου, το τράβηξα όσο δεν πήγαινα. Ήταν ένα θέμα που συνεχώς το έσπρωχνα κάτω από το χαλάκι, με αναβολές κ.λπ. Παρότι έλεγα ότι είναι κόντρα στα πιστεύω μου και ότι δεν ήθελα να ταΐσω άλλο αυτό το σύστημα και όσο κουλ και διαβασμένος πιστεύω ότι είμαι, μια από τις δυναμικές που με έσπρωξαν σε αυτή την απόφαση, του να πάω, ήταν να αποδείξω στον πατέρα μου ότι δεν είμαι η αδερφή που έχεις στο μυαλό σου. Δεν μασάω, θα το κάνω. Ο πατέρας μου ζορίστηκε πάρα πολύ και ακόμα δεν με αποδέχεται πλήρως. Έχει αποδεχτεί ότι εγώ θα είμαι με άντρες στη ζωή μου, δεν του αρέσει αλλά το έχει αποδεχτεί. Υπήρχε αυτή η δυναμική από πίσω ότι το έκανα και λίγο για τον πατέρα μου, ότι: “Κοίτα με, αντέχω”. Ο πατέρας μου ένιωσε περηφάνια για το γεγονός ότι πήγα στρατό και συναισθηματικά μας έφερε πιο κοντά. Είναι κάτι που δεν μου αρέσει με τους όρους που έγινε, αλλά στο τέλος της ημέρας έχω φτάσει σε ένα σημείο που θα χαρώ με αυτή τη νική. Είναι κρίμα, αλλά χάρηκε η ψυχούλα μου που τον είδα να σκάει το χειλάκι του επειδή έχει περάσει δύσκολα». 

στρατός

Ο Φώτις παρουσιάστηκε στην Τρίπολη, ένα μέρος στο οποίο δεν είσαι 100% σίγουρος αν στα ημερολόγια γράφει 2024. Δεν έχεις και άδικο, μου απαντάει γελώντας

«Την πρώτη μέρα που παρουσιάστηκα, έτρεμε το φυλλοκάρδι μου. Είχα αρκετό στρες, μια άβολη και ζόρικη διαδικασία, αλλά έμεινα ψύχραιμος, δεν καταστράφηκε ο κόσμος μου. Μπήκα μεγάλος και οι περισσότεροι ήταν στα 18-19. Παρατήρησα ότι μπήκα σε ένα mood επιβίωσης, άρχισα να έχω σκέψεις που είχα στο σχολείο. Να μασκαρευτώ, να κρυφτώ, να απαντάω κοφτά, μπήκα στο ρόλο του στρέιτ. Τα queer άτομα μαθαίνουμε να παίζουμε αυτούς τους ρόλους, επειδή κάπως αναγκαζόμαστε. Όχι σε αυτά που έλεγα, αλλά στην όψη και στην αυστηρότητα της φάτσας. Κάποια παιδιά μετά την πρώτη εβδομάδα που ήρθαμε κοντά μου είπαν ότι νόμιζαν ότι είμαι ούγκανος βλάχος που θα πουλάω τσαμπουκάδες. Μόλις άρχισα να αισθάνομαι άνετα, άρχισα να ξεδιπλώνω τον χαρακτήρα μου όπως είναι, έκανα τα αστειάκια μου, τους καυλάντιζα και είπα σε μερικά παιδιά από τον θάλαμο ότι είμαι γκέι». 

«Ήταν ένα flashback, ένα περιβάλλον με άντρες που το πιο αστείο και σοβαρό πράγμα που κατηγορούν ο ένας τον άλλον είναι να τον φωνάζουν πούστη, γκέι, αδερφή κι όλα αυτά που άκουγα να τιτιβίζονται. Είχαμε στο θάλαμο άλλο ένα γκέι άτομο και ένα τρίτο που εγώ νόμιζα ότι είναι γκέι, αλλά έκανα λάθος. Αυτό το άτομο ήταν πολύ ήρεμο και θυληπρεπές και θεώρησα με τα χαλασμένα μου ραντάρ ότι πληροί τα κουτάκια. Πηγαίνουν δύο πιτσιρίκια κοντά και του λένε “πες το, είσαι γκέι, έλα πες το”. Αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση είναι ότι δύο μέρες μετά μπήκε στο θάλαμο ο υπεύθυνος νευριασμένος και αρχίζει να γκαρίζει ότι έφτασε στο αυτί μου ότι κοροϊδεύουν κάποιο άτομο και λέει ότι έτσι και καταλάβω ότι έγινε όντως και δεν ήταν απλώς μια παρεξήγηση, θα έχουμε πολύ άσχημα ξεμπερδέματα». 

«Φαίνεται ότι πλέον υπάρχει μια θεσμική διάσταση στο στρατό. Οι μόνιμοι μπορεί να πετάνε τις ομοφοβικές τους μαλακίες, αλλά αν μιλήσεις στον διοικητή το σύστημα είναι με το μέρος σου. Μου έκανε πολύ εντύπωση αυτό και μου έδωσε το θάρρος να υπάρχω και να εκφράζομαι πιο άνετα. Δεν πιστεύω ότι δεν είναι ομοφοβικός αυτός που φώναξε, απλώς έχουν γίνει αρκετά πολύ σοβαρά σκηνικά και προφανώς υπάρχει γραμμή σε θεσμικό πλαίσιο του τύπου “μάγκες, να είμαστε τυπικοί, σοβαρευτείτε”». 

Οι μέρες στον στρατό μπορει να κυλάνε δίχως ιδιαίτερο νόημα, αλλά οι ιστορίες δεν σταματάνε. Το ίδιο και τα συμπεράσματα που βγάζεις μέσα από την όλη αυτή διαδικασία

«Είναι καταπληκτικό το πώς, όταν βρίσκονται οι άντρες μεταξύ τους, παρότι και καλά κανείς δεν τρώει πούτσους, κάπως μαγικά όλα γυρίζουν γύρω από αυτό. Το άλλο παιδί στο θάλαμο την έπεφτε και καλά στους άλλους για πλάκα και τον είχαν πάρει χαμπάρι. Είχα πιάσει το τρίτο άτομο και του είπα: “Να ξέρεις είμαι γκέι και έχω περάσει δύσκολα και δεν γουστάρω τέτοιες συμπεριφορές κι αν παίζει κάτι πες το μου και θα το τρέξουμε”. Δεν ξέφυγε ποτέ σε σωματική επαφή, ήταν και καλά στο πλαίσιο μιας πλάκας, αηδιάζω που το λέω αυτό, αλλά κατάλαβες. 

«Ήμουν αεροπορία, χωρίς βύσμα. Μου έκατσε καλά που ήμουν εκεί, υπάρχει η αίσθηση ότι είναι πιο κυριλέ. Δεν θα είναι ευχάριστη εμπειρία για ένα queer άτομο αλλά θα υπάρχει χώρος για να μην σε επηρεάσει τόσο. Μια μέρα ήμουν στην πύλη και μπαίνει ένας κάγκουρας ΕΠΟΠ, του λέω καλημέρα και λέει μια ατάκα σε στιλ ότι “βγήκαμε στη Μύκονο και δεν βρίσκαμε πούστη”. Σκέφτηκα αν μου πετάει μπηχτή ή αν είναι απλά μαλάκας. Δεν ένιωσα ότι απειλήθηκε ποτέ η σωματική μου ακεραιότητα πάντως». 

Σε αυτό το πολύμηνο διάλειμμα από την πραγματικότητα, υπάρχει και κάτι γλυκό, όπως μου εξηγεί ο Φώτις. Ένα ανέμελο χρονικό διάστημα στο οποίο συμβαίνουν πράγματα που προσπαθείς να εξηγήσεις, αλλά καμιά φορά ίσως να μην μπορείς.

«Μου έκανε φουλ εντύπωση ότι δένεσαι με έναν μαγικό τρόπο με τα άτομα εκεί, παρότι φοβόμουν πολύ την Τρίπολη και ένιωθα ότι θα ήμουν εσώκλειστος. Αυτές οι 3-4 εβδομάδες παρότι σιχαίνομαι που το λέω, είναι κάπως παραμυθένιες, έλεγες καμιά μαλακία, είχε έτσι κάτι γλυκό, έβλεπες τον ήλιο και σκεφτόσουν τι είναι η ζωή. Τις πρώτες μέρες, είχα γνωρίσει πολλούς ούγκανους, αρκετά συντηρητικά άτομα, χωρίς να έχουν σκεφτεί πολύ. Υπήρχε φυσικά και κόσμος σπουδαγμένος και πιο αριστερός. Ακόμα και αυτά τα άτομα, μετά τις 10 μέρες άρχισαν να φωνάζουν συνθήματα και να γουστάρουν το ανδρικό δέσιμο. Είδα να ξυπνάει σε αυτά τα παιδιά ένα αίσθημα πατριωτισμού. Ακόμα μου κάνει εντύπωση αυτό», αναφέρει ο Φώτις και διηγείται ένα αρκετά αμήχανο σκηνικό από την θητεία του στην Καλαμάτα. 

«Είχα μάθει ότι συζητιέται πίσω από την πλάτη μου ότι είμαι γκέι και μπήκα σε ένα πολύ άσχημο τρυπάκι. Δεν είχα καταλάβει ακριβώς το πλαίσιο, δεν είχα υποστεί κάτι, απλώς ένιωσα ότι έγινα το έκθεμα τους, ότι έχουμε έναν γκέι εδώ, για να δούμε πώς φέρεται, πώς συζητάει. Υπάρχει κόσμος στην επαρχία που δεν έχει έρθει ποτέ σε επαφή με ομοφυλόφιλα άτομα και ήταν κάτι καινούργιο και κάτι ξένο για αυτούς. Με προσβάλει αλλά πρέπει να καταπιώ τον εγωισμό μου και να έχω στο μυαλό μου ότι μιλάω με ένα 18χρονο που μεγάλωσε σε χωριό και δεν είχε ποτέ το ερέθισμα. Είναι κάπως κομβική η στιγμή να βοηθήσεις ένα παιδί να πάει από το αίσθημα του ξένου, στο καλό, ή έστω στο ουδέτερο, γιατί το αίσθημα του ξένου είναι πολύ ασταθές και μπορεί να πάει σε οποιαδήποτε κατεύθυνση». 

Οι αναμνήσεις από τον στρατό ανήκουν πλέον στο παρελθόν, αλλά ο Φώτις δεν τις έχει κλειδώσει εκεί, το αντίθετο

Ενίοτε τις επισκέπτεται και υπενθυμίζει στον εαυτό του ότι τα κατάφερε. Αν η ζωή ήταν ταξίδι στην Εθνική οδό, ο Φώτις μπήκε μέσα σε ένα τούνελ μαζί με την παλέτα του και το ζωγράφισε στα χρώματα που του αρέσουν. 

«Ένιωσα πολύ περήφανος για τον εαυτό μου. Γενικά, δεν θέλω να τον παινέψω καθόλου τον στρατό, τον σιχαίνομαι, αλλά επειδή θα πούμε μόνο αλήθειες, αναγνωρίζω ότι πήρα πράγματα που με έκαναν καλύτερο. Μπορεί να είναι και θέμα χαρακτήρα, εκείνα που μου συμβαίνουν να τα αξιοποιώ. Πρώτον, το γεγονός ότι αυτά που έκραζα από μικρός τα είδα με τα μάτια μου και τώρα έχω άποψη εκ των έσω. Δεύτερον και κυριότερον, εγώ είμαι non-binary και τώρα μπορεί να συζητιέται περισσότερο σαν λέξη και σαν όρος και να ανοίγει η κουβέντα».

«Διαπίστωσα ότι αυτή η αίσθηση ήταν πάντα μέσα μου και τα τελευταία χρόνια πριν μπω στρατό, έπαιρνα κατευθύνσεις για να το φέρω στον εαυτό μου, να αφήσω τα μαλλιά μου, να βάφομαι, να έχω θηλυκά ρούχα. Βρισκόμουν σε μια διαδικασία έντονης εσωτερικής αναζήτησης για το τι είναι το φύλο μου, ποιος είμαι και τι θα γίνω. Φοβόμουν τον στρατό σε αυτά τα πλαίσια, γιατί ένιωσα ότι με βρήκε σε μια χρονική στιγμή όπου μόλις είχα αρχίσει να ανοίγω τα φτερά μου, να βγάζω τα δικά μου λεφτά, να μη με επηρεάζει η γνώμη των γονιών μου και το πώς με βλέπουν στον δρόμο αν βγω με φούστα». 

«Λίγο πριν μπω στο στρατό, άρχισα να τα ανακαλύπτω όλα αυτά σε μεγαλύτερο φάσμα και να τα νιώθω και μπαίνω στο στρατό και έφαγα μια σφαλιάρα που νόμιζα ότι θα με πάει πίσω. Έκοψα το μαλλί, ξυρίστηκα (αν και αυτό μ’ αρέσει, είναι πιο non-binary look), έβγαλα τα σκουλαρίκια μου, τα δαχτυλίδια μου, δεν μπορούσα να βάφω τα νύχια μου. Ο στρατός προσπάθησε να με κάνει άντρα και τελικά πήρε τα αρχίδια μου, γιατί μέσα από την εμπειρία του στρατού κατάλαβα ότι αυτά που νιώθω δεν είναι ούτε τα μαλλιά μου, ούτε τα σκουλαρίκια μου, με έφερε πιο κοντά με την εαυτή μου, με το queer στοιχείο μέσα μου. Μπορεί στον καθρέφτη να έβλεπες έναν άντρα, αλλά εγώ ένιωθα όπως ήθελα να νιώσω. Ήθελε να με κάνει άντρα και πήρε τα αρχίδια μου. Βγήκα πιο συνειδητοποιημένος για το ποια είμαι, πώς νιώθω και το τι θέλω να κυνηγήσω στη ζωή μου».

Εικόνες: Shutterstock

Γνωμούλα;
+1
0
Έκλαψα
+1
1
Βαριέμαι
+1
0
Νευρίασα
+1
5
Αγαπώ
+1
0
Σοκαρίστηκα