Ο Orpheyi μιλά για το πρώτο του EP, την ταυτότητα, τη ζωή, το πένθος και την ανάγκη του να επικοινωνήσει όλα αυτά που υπήρχαν μέσα του
Το Homeostasis είναι το πρώτο EP του Orpheyi, σε παραγωγή, σύνθεση και στίχους του ίδιου. Ηχητικά, το EP κινείται από δυστοπικές, ηλεκτρονικές ατμόσφαιρες σε πιο ζεστά, γήινα τοπία, συνδυάζοντας πειραματική ηλεκτρονική μουσική και avant pop, με ambient και deconstructed στοιχεία. Ξεκινώντας με πιο πειραματικές δομές και ακατάληπτους, κατακερματισμένους στίχους, καταλήγει σε πιο δομημένες φόρμες, όπου οι αντιθέσεις αυτές αρχίζουν να συγχωνεύονται. Η αντίθεση ανάμεσα σε έντονα ηλεκτρονικά ηχοτοπία και ήρεμες, σχεδόν ακουστικές στιγμές δημιουργεί μια αίσθηση συνεχούς μεταβολής.
Πώς ξεκίνησαν όλα; Τι σε ενέπνευσε να γίνεις μουσικός;
«Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω αν αυτοπροσδιορίζομαι ως μουσικός – περισσότερο ίσως ως καλλιτέχνης. Αυτή τη στιγμή ο ήχος και η μουσική είναι το βασικό μου μέσο, αλλά αυτό μπορεί να αλλάξει κάποια στιγμή. Πάντα αγαπούσα πολύ τη μουσική, αλλά άργησα να ασχοληθώ πιο σοβαρά γιατί μου φαινόταν πολύ δύσκολο, και γιατί το background μου δεν είναι μουσικό. Η ανάγκη μου να ασχοληθώ, αρχικά με την παραγωγή, ήρθε κυρίως αφού τελείωσα το μάστερ μου (Art&Politics), και προσπαθούσα να βρω κάποιο μέσο που θα μου επέτρεπε να εκφραστώ εκτός ακαδημαϊκού πλαισίου.
Είχα ξεκινήσει δειλά δειλά να δουλεύω κάποια drafts στο FL Studio και κάποια στιγμή, έτυχε να δω ένα story της αγαπημένης μου Βασσιλίνας (stream Femmeland!) στο Instagram, στο οποίο έλεγε ότι κάνει και μαθήματα μουσικής παραγωγής. Επειδή μου άρεσε πολύ η μουσική της και ένιωθα ότι είχαμε κοινές αναφορές, αποφάσισα να της στείλω, και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα. Χαίρομαι πολύ που πήρα την απόφαση τότε να επενδύσω σε αυτό και να στείλω μήνυμα, αν και δεν μου ήταν καθόλου εύκολο στην αρχή».
Ποια ήταν τα μουσικά σου πρότυπα ή αναφορές;
«Οι βασικές μου αναφορές ήταν και είναι καλλιτέχνες κυρίως από την pop και την ηλεκτρονική μουσική (σε όλα τους τα φάσματα), και ειδικά καλλιτέχνες που συνδυάζουν pop και πειραματική μουσική. Η λίστα είναι τεράστια και δυσκολεύομαι να επιλέξω. Θα έλεγα όμως πως η επαφή μου με τη με τη μουσική της Björk, της Arca, και της Sevdaliza ήταν καθοριστική στο να ασχοληθώ, χρόνια μετά, με τη μουσική, γιατί όταν πρωτοήρθα σε επαφή με το έργο τους κάπου το 2016-2017, άλλαξε ο τρόπος που αντιλαμβάνομαι τη μουσική και τη μουσική παραγωγή. Το ISON της Sevdaliza είναι ακόμα και σήμερα ένα από τα αγαπημένα μου album».
Orpheyi, πώς θα περιέγραφες τη μουσική σου;
«Η μουσική μου είναι ένα κράμα avant-pop και πειραματικής ηλεκτρονικής μουσικής/idm/ambient. Αυτή την περίοδο δουλεύω νέο υλικό, το οποίο κινείται προς την ίδια κατεύθυνση, αλλά σε λιγότερο μαξιμαλιστικό πλαίσιο ενδεχομένως. Είμαι όμως σε μια φάση που ψάχνω τρόπους να εξελίξω τη μουσική μου και θα μου άρεσε να πειραματιστώ και με άλλα genres».
Οι θεματικές του Homeostasis είναι η ζωή, ο θάνατος, το πένθος, η queer ταυτότητα. Πώς είναι να μιλάς (μουσικά) για τόσο σοβαρά θέματα;
«Το Homeostasis ήταν ένα πρότζεκτ που «έπρεπε να γίνει», με την έννοια ότι είχα ανάγκη να εκφραστώ και να αντιμετωπίσω τους φόβους μου, οπότε το να μιλήσω για αυτά τα θέματα μου ήρθε πολύ φυσικά γιατί αυτό χρειαζόμουν να επικοινωνήσω.
Πρέπει, όμως, να πω ότι το Homeostasis δεν είναι ένα «στιχοκεντρικό» EP, όχι γιατί οι στίχοι δεν ήταν σημαντικοί, αλλά ακριβώς γιατί ήθελα να αποτυπώσω αυτή την ένταση ανάμεσα σε όσα έχω ανάγκη να λεκτικοποιήσω και όσα τελικά ίσως δεν καταφέρνω να εκφράσω, για τον οποιονδήποτε λόγο. Δεν είχα καθόλου την πίεση ή την ανάγκη να εκφραστώ αποκλειστικά μέσα από τους στίχους και αυτό μου έδωσε την ελευθερία να «μιλήσω» για αυτά τα θέματα χωρίς στιχουργικούς περιορισμούς. Τα soundscapes, η δομή των κομματιών, οι επιλογές που έγιναν σε επίπεδο παραγωγής και sound design έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο και ήθελα να μου επιτρέψω να προσεγγίσω αυτά τα, πολύ προσωπικά, θέματα, χωρίς να αυτοπεριοριστώ ή να με πιέσω να το κάνω μόνο μέσα από τους στίχους».
Αναφέρεσαι στον φόβο, στο πώς δεν πρέπει να ζεις στη σιωπή και ότι επανακτάς τη δύναμή σου όταν μιλάς. Είναι ένα προσωπικό σου βίωμα αυτό;
«Ο φόβος είναι κάτι που έχει γενικώς ορίσει πάρα πολύ τη ζωή μου, σε όλα τα επίπεδα και με πολλούς τρόπους. Όταν υπάρχει τόσο έντονο μπλοκάρισμα, ακόμα και η κατακερματισμένη έκφραση έχει αξία, γιατί είναι ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση. Βασικά, ίσως έχει και περισσότερη αξία, γιατί αντικατοπτρίζει τη διαδρομή. Γι’ αυτό ήθελα -και θέλω- η μουσική μου να αποτυπώνει αυτή τη διαδρομή.
Για παράδειγμα, στο Enceladus, το πρώτο κομμάτι του EP και το πρώτο που άρχισα να δουλεύω κάπου το 2019, υπάρχουν στίχοι, αλλά είναι κρυμμένοι. Είναι εκεί, υπάρχουν, αλλά δεν μπορείς να τους ακούσεις, γιατί το αποτέλεσμα είναι πολύ αλλοιωμένο.
Χωρίς να θέλω να ακουστώ σαν life coach, οι φόβοι μας πολλές φορές δεν εξαφανίζονται, ακόμα και όταν καταφέρνουμε να μιλήσουμε και να κάνουμε αυτά που θέλουμε, και ενώ είναι προφανώς σημαντικό να αντιμετωπίζουμε τους φόβους μας, είναι εξίσου σημαντικό να τους αποδεχόμαστε και να τους αγκαλιάζουμε».
Νιώθεις πιο ελεύθερος ζώντας στο Λονδίνο;
«Δεν ξέρω αν η λέξη ελευθερία είναι ακριβώς αυτή που θα χρησιμοποιούσα για να περιγράψω τη ζωή μου στο Λονδίνο. Σίγουρα, σε πολλά επίπεδα, ειδικά όσον αφορά τις μειονότητες και την queer κοινότητα, υπάρχει περισσότερος χώρος για έκφραση σε σύγκριση με την Ελλάδα. Είναι επίσης μια τεράστια πόλη με αμέτρητες επιλογές και αυτό είναι επίσης μια μορφή ελευθερίας. Είναι όμως παράλληλα και μια πόλη που σε περιορίζει αρκετά με άλλους τρόπους. Είναι μια βαθιά καπιταλιστική πόλη με τεράστιες οικονομικές ανισότητες, και η ποιότητα ζωής είναι απαράδεκτη, τουλάχιστον για τα δικά μου κριτήρια. Θα ήθελα να μετακομίσω σε κάποια πιο ανθρώπινη πόλη μέσα στα επόμενα 1-2 χρόνια».
Λειτουργεί η μουσική ψυχοθεραπευτικά για εσένα;
«Η πρώτη μου σκέψη ήταν να απαντήσω «όχι», γιατί δεν το βλέπω έτσι ακριβώς, αλλά ένας από τους λόγους που ονόμασα το EP “Homeostasis” είναι, και ίσως ακουστώ λίγο cringe, γιατί ήταν κάτι που αισθανόμουν ότι έπρεπε να γίνει για να προχωρήσω, κάτι που θα λειτουργούσε «ομοιοστατικά». Η ομοιόσταση, παρεμπιπτόντως, είναι ένας fancy βιολογικός όρος που χρησιμοποιείται για να περιγράψει τον μηχανισμό που διατηρεί το σώμα σε ισορροπία. Αν αυτός ο μηχανισμός διαταραχθεί, αρρωσταίνεις η πεθαίνεις. Ξέρω ότι ακούγεται υπερβολικά δραματικό, αλλά ναι.
Είναι επίσης ένας όρος που χρησιμοποίησε κάποια στιγμή ο θεραπευτής μου προσπαθώντας να μου εξηγήσει κάτι. Δεν θυμάμαι καν τι ακριβώς προσπαθούσε να μου εξηγήσει, και δεν έχει σημασία, αλλά έχω την αίσθηση πως ήταν η πρώτη φορά που άκουσα τον όρο και μου άρεσε. Φαντάζομαι πως αυτό από μόνο του υπονοεί πως ναι, η μουσική λειτουργεί και ψυχοθεραπευτικά για μένα».
Ποιο είναι το δικό σου αγαπημένο κομμάτι και ποιο θα ήθελες να είχες γράψει εσύ;
«Δεν μπορώ να επιλέξω ένα κομμάτι άλλου καλλιτέχνη που θα ήθελα να είχα γράψει εγώ, γιατί ούτως ή άλλως δεν θα το είχα γράψει με τον ίδιο τρόπο αν το είχα γράψει εγώ.
Το δικό μου αγαπημένο κομμάτι είναι μάλλον το Antennae. Είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι για πολλούς λόγους και θα είναι για πάντα το πρώτο κομμάτι που μοιράστηκα με τον κόσμο (τον Απρίλιο του 2024, πριν ακόμα ολοκληρωθεί το EP). Είναι το αγαπημένο μου γιατί το έγραψα για ένα άτομο που αγαπώ πολύ, και είναι με διαφορά το πιο δύσκολο κομμάτι που έχω γράψει, όχι μόνο συναισθηματικά, αλλά και μουσικά, οπότε έμαθα πολλά δουλεύοντάς το».
Νιώθεις φόβο το 2025, που υπάρχουν πόλεμοι και καταπάτηση των δικαιωμάτων, ενώ θα έπρεπε να είχαμε εξελιχθεί;
«Δεν ξέρω αν θα έπρεπε να είχαμε εξελιχθεί, γιατί αρχίζω να συνειδητοποιώ πως κάποια πράγματα ίσως να μην αλλάξουν ποτέ, και ακριβώς γι’ αυτό είναι σημαντικό να μας υπενθυμίζουμε ότι πρέπει να συνεχίζουμε να διεκδικούμε τα δικαιώματά μας και να παλεύουμε για τα δικαιώματα των άλλων, ασχέτως αν φαινομενικά κάποια πράγματα τα αντιλαμβανόμαστε ως δεδομένα. Ο εκφασισμός της κοινωνίας δεν είναι κάτι που θα παλέψουμε και θα τελειώσει και όλα καλά. Είναι μία συνεχής απειλή, ένα ενδεχόμενο που πάντα θα υπάρχει».