Είναι η food-blogger που πρέπει οπωσδήποτε να ακολουθήσεις – αν δεν το έχεις ήδη κάνει. Οι χρήστες του Instagram – και ιδιαίτερα όσοι αγαπούν το φαγητό – ανυπομονούν να δουν στο feed τους την επόμενή της συνταγή.
Η Σουρτούκω (surtuko_) (κατά κόσμον, Μαριάννα Γκιτσάκη), όμως, είναι πολύ περισσότερα από αυτό.
Θεσσαλονικιά, λατρεύει το φαγητό, έχει πάθος με τα μακαρόνια και είναι η ζωντανή απόδειξη πως αν δεν σου αρέσει ο δρόμος καριέρας που έχει πάρει, είναι στο χέρι σου να τον αλλάξεις.
Ξεκίνησε από το χώρο της διαφήμισης και των Social Media και όταν η πρώτη καραντίνα της έδειξε πως δεν ήταν τελικά αυτό που τη γέμιζε, αποφάσισε να αλλάξει ρότα. Ακολουθώντας την δεν ανακαλύπτεις μόνο λαχταριστές και ευφάνταστες συνταγές, αλλά και περιεχόμενο που φτιάχνει τη διάθεση και σκορπάει απλόχερα χαμόγελα.
Μια ιστορία που μπορεί να αποτελέσει πηγή έμπνευσης σε όσους κατάλαβαν πως η αρχική τους επιλογή δεν ήταν τελικά αυτό που πραγματικά ήθελαν.
Γεννημένη νησιώτισσα, μεγαλωμένη στη Θεσσαλονίκη, αναθρεμμένη στην Αθήνα. Τι είναι αυτό που σε έκανε να πεις: « Εδώ θέλω να ζήσω, εδώ θέλω να σουρτουκεύω;»
Οι πάρα πολλές επιλογές που δίνει η Αθήνα. Και το ότι έχει μια πιο ανοιχτή κουλτούρα φαγητού και διασκέδασης. Στην Αθήνα έφαγα για πρώτη φορά κινέζικο, δοκίμασα ethnic κουζίνες.
Και πλέον έχει μεταμορφωθεί σε γαστρονομικό προορισμό. Η Θεσσαλονίκη έχει αληθινά νόστιμο φαγητό, όμως, οι επιλογές –τουλάχιστον αρκετά χρόνια πριν που ζούσα εκεί, περιορίζονταν στα κλασικά. Τώρα, βέβαια, βλέπω τεράστια ανοίγματα στη Θεσσαλονίκη, και ανυπομονώ να ανέβω και να τα δοκιμάσω όλα!
Είσαι ένα παιδί που από αλλού ξεκίνησε και αλλού η καραντίνα το πήγε. Πώς πήρες την μεγάλη απόφαση να αλλάξεις διαδρομή;
Ήταν κάτι που γύριζε μέσα μου για χρόνια. Εξωτερικά, ήταν όλα τέλεια. Είχα μια πολύ καλή θέση, σε μια πολύ καλή εταιρεία, περιτριγυριζόμουν από δημιουργικούς και ανοιχτόμυαλους ανθρώπους. Είχα πετύχει αυτό που ονειρευόμουν όταν ξεκίνησα να δουλεύω. Μέσα μου, όμως, δεν ήμουν πλέον καθόλου ευτυχισμένη. Δεν ήξερα ακριβώς τι ήθελα να κάνω.
Ωστόσο, ήξερα ότι αναζητούσα ελευθερία, δημιουργικότητα, κάτι που να με γεμίζει και που να αισθάνομαι ότι προσφέρω. Από εκεί και πέρα, έμενε απλά να έχω τα μάτια μου ανοιχτά στις ευκαιρίες που μου έφερνε η ζωή.
Πόσα «κότσια» χρειάζονται τελικά για να το κάνεις αυτό;
Όχι τόσο πολλά τελικά. Το πιο δύσκολο κομμάτι ήταν να ξεπεράσω το φόβο της αποτυχίας. Γιατί στην τελική, η αποτυχία είναι μόνο μία ιδέα. Οι προηγούμενες γενιές βλέπε “ok boomer”, έμπαιναν σε μία δουλειά και έπαιρναν από εκεί σύνταξη.
Με αυτή την εικόνα μεγάλωσα κι εγώ. Πλέον, όμως, δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Μπορεί να απολυθείς ή να παραιτηθείς, να κάνεις κάτι άλλο και μετά να ξαναεπιστρέψεις σε κάποια άλλη εταιρεία. Ή στο εξωτερικό. Ή σε μια δουλειά εξ αποστάσεως.
Όποτε μου κόβονταν τα πόδια από τον φόβο και έλεγα τι πάω και κάνω η τρελή –και πίστεψέ με το είπα πολλές φορές– είχα πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι όποτε το θελήσω, μπορώ να επιστρέψω στην ζωή που έκανα για χρόνια. Και αυτό μου έδινε δύναμη να συνεχίζω.
Πώς η προηγούμενη ενασχόλησή σου με τα Social Media και τη διαφήμιση, βοήθησε με αυτό το transitioning;
Και με βοήθησε, αλλά και με δυσκόλεψε. Σίγουρα, όταν τόσα χρόνια έχτιζα τεράστια brands, ήταν πολύ εύκολο να αντιμετωπίσω τον εαυτό μου σαν ένα brand και να χτίσω την εικόνα μου με τον ίδιο τρόπο.
Αυτό μου έδωσε ένα καλό ξεκίνημα. Όμως, είχα μάθει να κυνηγάω το τέλειο, που όμως τελικά είναι αποστασιοποιημένο. Εκεί που είδα πραγματικά το blog (surtuko.gr) μου να παίρνει ζωή, ήταν όταν προσπάθησα να αφήσω πίσω μου την “διαφημίστρια”, και εκτέθηκα, έβγαλα τον αληθινό μου, “ατελή” εαυτό. Κάτι που συνεχίζω να προσπαθώ κάθε μέρα.
Τι ήταν αυτό που σου «χάρισε» η μαγειρική. Αυτό που είπες: «Ναι εδώ ανήκει η τελικά η καρδιά μου;»
Το μαγείρεμα είναι ένα από τα πράγματα που μας κάνει ανθρώπους, που μας συνδέει με τον πραγματικό κόσμο. Μαγειρεύοντας χρησιμοποιείς όλες σου τις αισθήσεις, έρχεσαι σε επαφή με την τροφή και την προέλευσή της, δουλεύεις με τα χέρια σου.
Είναι απίστευτο το αποτέλεσμα όταν έχεις τη διάθεση να δημιουργείς κάτι και μετά να το απολαμβάνεις, είτε για πάρτη σου και μόνο, είτε να το μοιράζεσαι τους αγαπημένους σου. Τίποτα δεν είναι πιο ικανοποιητικό από το φαγητό που έφτιαξες με τα χεράκια σου. Και στην τελική, μιλάμε για μία τέχνη που μετά τρως το αποτέλεσμα. Τι άλλο θέλεις δηλαδή;;;
Όπως και σε όλες τις τέχνες, η ενασχόλησή μας μ’ αυτές μπορεί να πραγματικά να μας σώσει. Πιστεύεις ότι ισχύει το ίδιο και με τη μαγειρική; Εμένα με έσωσε, και παραπάνω από μία φορές. Ήταν αυτό που με έκανε να τη βγάλω σώα στην καραντίνα. Ήταν αυτό που μου έδωσε ώθηση όταν μετά από μία δύσκολη σχέση προσπαθούσα να ανακαλύψω ποια πραγματικά είμαι.
Εκεί στράφηκα όταν απολύθηκα και ένιωσα να καταρρέει μέσα μου όλη η εικόνα που είχα για τη ζωή μου και το μέλλον μου. Γενικά, ήταν πάντα δίπλα μου όποτε έχανα τον εαυτό μου και προσπαθούσα να τον βρω από την αρχή.
Έχει να κάνει με κάτι παραπάνω από το ότι δημιουργείς κάτι με τα χέρια σου. Νομίζω πως είναι κάτι πιο αρχέγονο. Ότι θρέφεις τον εαυτό σου, και νιώθεις ασφάλεια που μπορείς να τον φροντίσεις.
Όποιος είναι fan της Σουρτούκω, θα έχει δει ότι δεν έχεις μαγειρέψει ποτέ κάτι με κρέας. Τι ήταν αυτό που σε ώθησε να πεις: «Τέρμα πια το κρέας για μένα;»
Ένα κούμπωμα όταν έτρωγα κρέας το είχα από πάντα. Αλλά αυτό που με έκανε να το κόψω ήταν όλη αυτή η υπερκατανάλωση που έβλεπα γύρω μου, και όλη αυτή η εκβιομηχάνιση που ειδικά τα τελευταία χρόνια είχε παραγίνει.
Δε μπορούσα να βλέπω να προσγειώνεται στο τραπέζι μου ένα βουνό από παϊδάκια, τα οποία έφταναν για να χορτάσουν 10 άτομα, και από τα οποία τα μισά πετιόντουσαν, χωρίς καμία συναίσθηση της προέλευσής τους. Και έτσι, αποφάσισα ότι δε θέλω να έχω καμία συμμετοχή σε αυτό. Η μαγική στιγμή ήταν σε μια συναυλία του Morrissey, καθώς έπαιζε το “Meat is murder”. Τότε, κάπως κούμπωσαν όλα μέσα μου.
Ποια ήταν η αυτή η καθοριστική στιγμή που σε έκανε να πεις «Ναι, σήμερα θα ανοίξω το blog μου;»
Η ιδέα και η απόφαση να ανοίξω blog ήρθε σαν αναλαμπή ένα Αυγουστιάτικο βράδυ στις διακοπές, μετά την πρώτη καραντίνα. Από τότε το βασάνιζα αρκετούς μήνες και ποτέ δε μου φαινόταν “αρκετά καλό” για να το βγάλω live.
Μέχρι που σχεδόν πέρασε η δεύτερη καραντίνα, ήμασταν έτοιμοι να ξαμοληθούμε, και συνειδητοποίησα ότι όλη η δουλειά που είχα κάνει τόσο καιρό θα πήγαινε άκλαυτη επειδή εγώ είμαι ψείρας. Ε, κάπου εκεί πήρα μια πάααααααρα πολύ βαθιά ανάσα, και πάτησα το κουμπί.
Πόσο εύκολο είναι τελικά για έναν άνθρωπο να αλλάξει ρότα στη ζωή του και κατά πόσο τελικά η καραντίνες μας έκαναν και κάτι καλό;
Το πιο δύσκολο για μένα ήταν να διαχωρίσω αυτό που πραγματικά θέλω εγώ από τη ζωή μου για να είμαι ευτυχισμένη, από αυτό που πίστευα ότι θέλω, από τις προσδοκίες των γονιών μου και από αυτή την εικόνα που μας έχει κουμπώσει η κοινωνία για το τι είναι η επιτυχία πώς πρέπει να ζούμε τη ζωή μας. Οι καραντίνες όσο κι αν ήταν αφόρητες, όσο κι αν άφησαν πίσω τραύματα που εγώ ακόμα παλεύω να κλείσω, έκαναν και ένα καλό: Διατάραξαν αυτή την εικόνα.
Έδειξαν ότι αυτό που ζούμε είναι προβληματικό. Ότι τα πράγματα μπορεί να αλλάξουν από στιγμή σε στιγμή. Και με έκαναν να αναζητήσω πιο αληθινές αξίες, όπως την ανθρώπινη επαφή, όπως το να έχω το θάρρος να είμαι ο εαυτός μου, χωρίς να με νοιάζει “τι θα πει ο κόσμος”.
Ποια είναι η πρώτη συνταγή που σε έκανε να αναφωνήσεις αυτό το: «Ναι, τώρα έφτιαξα κάτι ουάου. Μπράβο σου κορίτσι μου;»
Δεν ήταν συνταγή. Το αντίθετο μάλιστα. Ήταν η πρώτη φορά που μπήκα στην κουζίνα, άνοιξα το ψυγείο και τα ντουλάπια, είδα τι έχω και αυτοσχεδίασα ένα curry χωρίς συνταγή. Εγώ σκέψου πάντα ήμουν με το laptop ανοιχτό στην κουζίνα και ακολουθούσα τις οδηγίες ευλαβικά, μην τυχόν και μου φύγει κανένα κόμμα.
Έτσι και διαπίστωνα ότι μου έλειπε ένα μπαχαρικό από τα 23 της συνταγής, μπορεί να πάθαινα λαλά. Το να φτιάξω κάτι χωρίς συνταγή ήταν αυτό που με απελευθέρωσε πραγματικά, και που άλλαξε όλη τη σχέση μου με τη μαγειρική.
Μεγάλωσες σε ένα σπίτι που τα γλυκά ήταν «ένοχη» και κατ’ επέκταση «απαγορευμένη» απόλαυση. Πώς επηρέασε το γεγονός αυτό τη σχέση σου με το φαγητό;
Και όχι μόνο τα γλυκά. Οτιδήποτε μη “υγιεινό”. Εννοείται ότι απέκτησα προβληματική σχέση με το φαγητό. Προσπαθούσα να αντισταθώ στα “ανθυγιεινά”.
Προφανώς και λύγιζα, και εννοείται αφού έγινε που έγινε το κακό, έτρωγα μετά χωρίς σταματημό για ένα διάστημα, και μετά τιμωρούσα τον εαυτό μου με δίαιτα και στέρηση, και ξανά από την αρχή. Δεν υπήρχε μέτρο, απλά έναν κύκλος καταπίεσης και ενοχών.
Ποια ήταν η στιγμή που ένιωσες πως «ελευθερώθηκες» από την καταπίεση του «υγιεινού» φαγητού;
Ας είναι καλά η καραντίνα νο2. Το φαγητό ήταν ένα από τα λίγα πράγματα που μου έδιναν χαρά. Και μέσα σε όλο αυτό που ζούσαμε, δεν άντεχα να καταπιέσω κι άλλο τον εαυτό μου. Θυμάμαι είχαμε πάει σούπερ μάρκετ με το τότε αγόρι μου και είχε πάρει μία σακούλα πατατάκια.
Για μένα ήταν ανήκουστο να αγοράσω πατατάκια για το σπίτι. Τα πατατάκια ήταν κάτι που πίστευα ότι δικαιούμαι να τσιμπολογάω μόνο έξω. Αλλά το έξω πλέον δεν υπήρχε. Και με αυτή τη σακούλα έγινε μια κάποια επανάσταση.
Ήταν αυτός ένας από τους λόγους που έχεις πλέον επιλέξει να μην κοιτάς τις θερμίδες ενός φαγητού, αλλά το πόσο θρεπτικό για το σώμα αλλά και την ψυχή και το μυαλό μπορεί να είναι;
Ήμουν με έναν θερμιδομετρητή στο χέρι από τα 13. Κουράστηκα πια να κυνηγάω νούμερα. Πλέον προτιμώ να φάω αυτό που θέλω, αυτό που έχω ανάγκη εκείνη τη στιγμή, είτε σωματικά, είτε ψυχολογικά.
Και έχω καταλάβει ότι μετά από λίγο καιρό που αρχίζεις να ακούς το σώμα σου και δεν του στερείς κάτι, κάπως αυτορυθμίζεται το σύστημα. Θα μου πεις, θα μπορούσα να ήμουν ένα νούμερο μικρότερο αν “πρόσεχα” περισσότερο;
Θα μπορούσα. Αλλά αξίζει να καταπιέζομαι μία ολόκληρη ζωή και να μου στερώ την απόλαυση του φαγητού; Ευχαριστώ, να μου λείπει.
Πώς καταπολεμείται η αυτόματη σκέψη που κάνουμε όλοι οι singles που είναι: «Έλα μωρέ, θα μαγειρέψω τώρα για 1 άτομο; Θα παραγγείλω».
Κοιτά, κι εγώ παραγγέλνω. Και επειδή είμαι και όλη μέρα στο πόδι, αρκετές φορές θα τσιμπήσω κάτι από έξω. Αλλά είναι ρε παιδί μου και οι φορές που θες να φας κάτι από τα χεράκια σου, να το φτιάξεις ακριβώς όπως θέλεις εσύ, με ποιοτικά υλικά που διάλεξες ένα προς ένα, και να το ευχαριστηθείς.
Έχει άλλη χάρη. Άσε που πολλές φορές, μπορεί να το ετοιμάσεις και σε λιγότερο χρόνο από ότι να παραγγείλεις. Γενικά, έχω στο μανίκι μου διάφορες συνταγές που ετοιμάζονται τσακ μπαμ ή που δε χρειάζεται να κάνεις και πολλά-πολλά, για να κάνω τις μέρες που βαριέμαι να μαγειρέψω.
Και πάντα όταν μαγειρεύω, φροντίζω να δημιουργώ leftovers, ώστε την επόμενη φορά να είμαι ένα βήμα πιο κοντά στο να φτιάξω ένα φαγητό.
Το food-wasting είναι ένας από τους μεγαλύτερους παράγοντες της υπερθέρμανσης του πλανήτη. Ποια είναι τα δικά σου «μυστικά» για λιγότερο food-wasting;
Δεν έχει να κάνει τόσο μυστικά. Είναι περισσότερο θέμα νοοτροπίας. Ας πούμε, πριν μπορεί να χρειαζόμουν ένα κολοκυθάκι, αλλά ντρεπόμουν και έπαιρνα 3.
Τώρα ένα θέλω, ένα θα πάρω. Θα ψωνίσω πλέον πιο περιορισμένα πράγματα που δεν αντέχουν πολύ, όπως φρέσκα λαχανικά. Πάντα-πρώτα, θα φροντίσω να φάω πράγματα που βλέπω ότι πάνε να χαλάσουν. Και ό,τι βλέπω ότι δεν το προλαβαίνω, πάει κατάψυξη.
Τι επόμενο να περιμένουμε όλοι οι πιστοί ακόλουθοί σου;
Σίγουρα πολύ βίντεο, όπως θα έχεις ήδη καταλάβει. Και μετά δεν ξέρω. Είπαμε, ο στόχος μου για φέτος είναι να είμαι πιο αυθόρμητη.