Στις 16 Νοεμβρίου 1980, ο Κύπριος φοιτητής Ιάκωβος Κουμής και η εργάτρια από το Περιστέρι Σταματίνα Κανελλοπούλου υπήρξαν θύματα αστυνομικής βίας στην πορεία του Πολυτεχνείου.
Εκτός από τους 24 επίσημα καταγεγραμμένους νεκρούς της εξέγερσης του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973, ακόμη τρεις νέοι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από αστυνομική βία κατά τη διάρκεια επετειακών εκδηλώσεων στις δεκαετίες που ακολούθησαν. Δύο από αυτούς σκοτώθηκαν σαν σήμερα, στην αιματηρή πορεία της 16ης Νοεμβρίου του 1980.
Οι υπεύθυνοι των θανάτων της Σταματίνας Κανελλοπούλου και του Ιάκωβου Κουμή δεν εντοπίστηκαν ποτέ.
16 Νοεμβρίου 1980 – Η αστυνομία δολοφονεί Κουμή και Κανελλοπούλου
Η κυβέρνηση του Γεωργίου Ράλλη, επτά χρόνια μετά την εξέγερση, είχε απαγορεύσει την πορεία να φτάσει στην πρεσβεία των ΗΠΑ, επιτρέποντας μόνο την πορεία μέχρι το Σύνταγμα. Αυτή η απαγόρευση συνέπεσε με την ένταξη της Ελλάδας στη στρατιωτική δομή του ΝΑΤΟ εκείνο το φθινόπωρο, τις διαπραγματεύσεις με τις ΗΠΑ για την ανανέωση των συμφωνιών παραμονής των αμερικανικών βάσεων και τη συμμετοχή του τότε υπουργού Άμυνας Ευάγγελου Αβέρωφ στην Επιτροπή Πυρηνικού Σχεδιασμού του ΝΑΤΟ.
Μια μειοψηφία διαδηλωτών, που δεν ακολούθησε την απαγόρευση, προσπάθησε να σπάσει τον αστυνομικό κλοιό και να συνεχίσει την πορεία. Η αστυνομία αντέδρασε με ανεξέλεγκτη βία. Η 20χρονη εργάτρια Σταματίνα Κανελλοπούλου και ο 26χρονος φοιτητής Ιάκωβος Κουμής βρέθηκαν αναίσθητοι στον δρόμο, έχοντας υποστεί βαριές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις από χτυπήματα με κλομπ.
Η Κανελλοπούλου υπέκυψε λίγο μετά τη μεταφορά της στο “Ιπποκράτειο”, ενώ ο Κουμής πέθανε λίγες μέρες αργότερα στο “Λαϊκό”. Υπήρχαν πληροφορίες ότι ο Κουμής έφερε και τραύμα από πυροβόλο όπλο.
«Και ο Αρχάγγελος Μιχαήλ σπάθην κρατεί»
Μια εβδομάδα μετά τα γεγονότα, στη Βουλή, ο τότε πρωθυπουργός Γεώργιος Ράλλης δήλωσε: «Και ο Αρχάγγελος Μιχαήλ σπάθην κρατεί στα χέρια του για να αμυνθεί εναντίον των δαιμόνων. Δεν κρατεί άνθη».
Ο Ανδρέας Παπανδρέου, σχολιάζοντας τα γεγονότα, ανέφερε: «Θα ήταν σε θέση, πραγματικά, η Αστυνομία στο σημείο της σύγκρουσης να προχωρήσει με ελιγμό τέτοιο, ώστε να αποκοπεί, το επαναλαμβάνω, το σώμα των 2.000 εξτρεμιστών και εκεί να τους αντιμετωπίσει».
Ωστόσο, για τους θανάτους των δύο διαδηλωτών δεν δόθηκε καμία απάντηση και κανένας δεν τιμωρήθηκε. Τα ονόματά τους τείνουν να ξεχαστούν, ενώ παραμένουν στον κατάλογο των νεκρών αγωνιστών για τους οποίους δεν αποδόθηκε ποτέ δικαιοσύνη.