Η νομαδική ζωή των δημιουργών του Wheeling2help
Ανακάλυψα το Wheeling2help μέσω της υπέροχης abstract.girl και το ταξίδι που έκανε μαζί τους στο Νεπάλ. Μέσα από τα stories της είδα υπέροχες εικόνες του Νεπάλ, ανθρώπους όλων των ηλικιών και εθνικοτήτων να εργάζονται, να συνεργάζονται και να γίνονται μια γροθιά για να βοηθήσουν τους ανθρώπους του Νεπάλ. Ζήτησα από την Εύα – the abstract girl – να μας γράψει γι’ αυτό και να μας διηγηθεί την ιστορία της.
Διαβάζοντας τα όσα έγραψε, θαύμασα και εντυπωσιάστηκα από το Wheeling2help. Ψάχνοντας περισσότερο για τον οργανισμό αυτό, κατάλαβα ότι ο Έλπις και η Δώρα, οι ιδρυτές του Wheeling2help, έχουν μια απίστευτη ιστορία να μοιραστούν. Μια πολύ αξιόλογη και εντυπωσιακή ιστορία. Μιλώντας μαζί τους – με τον Έλπι ουσιαστικά, αφού αυτός είναι ο επικοινωνιολόγος της ομάδας – κατάλαβα ότι η ιστορία τους είναι πολύ πιο εντυπωσιακή απ’ όσο πίστευα στην αρχή.
Πώς ξεκίνησε η ιδέα του Wheeling2help;
Για να στο απαντήσω αυτό θα πρέπει πρώτα να σου διηγηθώ την ιστορία μας. Γνωριστήκαμε με την Δώρα – την εδώ και 13 χρόνια γυναίκα μου – όταν σπουδάζαμε στην ΑΣΟΕΕ. Είδαμε αμέσως ότι και οι θέλαμε να ταξιδέψουμε σε όλο τον πλανήτη.
Αποφάσισα να ξεκινήσω από κάτι “εύκολο” και έτσι επέλεξα να κάνω Erasmus στο Βέλγιο. Αμέσως μετά το τέλος των σπουδών μας, μέσω της AIESEC, ενός οργανισμού που έχει ως στόχο του την ανάπτυξη των ηγετικών δεξιοτήτων στους νέους μέσω internship ή δουλειάς στο εξωτερικό, κάναμε μαζί την πρακτική μας για 6 μήνες μαζί στην Ινδία.
Ok, ερώτηση: Η Ινδία δεν είναι ο πρώτος προορισμός που έρχεται στο μυαλό κάποιου όταν ψάχνει για πρακτική στο εξωτερικό. Εσείς γιατί επιλέξατε την Ινδία;
Ισχύει. Μια τρέλα την έχουμε όπως καταλαβαίνεις. Δε θέλαμε να πάμε ξανά Ευρώπη. Θέλαμε κάτι άλλο. Η Ινδία είναι μακράν από τις πιο βρώμικες και δύσκολες χώρες για να επισκεφθείς, αλλά αν ξεπεράσεις όλο αυτό και πεις «έτσι είναι τα πράγματα δεν έχω παρά να το απολαύσω», θα την ερωτευτείς. Είναι από τις πιο ξεχωριστές χώρες στον κόσμο.
“Έχει μια απίστευτη ενέργεια και σοφία η Ινδία, με πολύ ξεχωριστούς ανθρώπους. Άλλαξε όλη την κοσμοθεωρία μας”.
Και πώς συνεχίζεται η ιστορία σας;
Το επόμενό μου βήμα, ήταν να κάνω ένα μεταπτυχιακό στο finance. Η εμπειρία της Ινδίας, όμως, με άλλαξε. Δεν ήθελα μετά από όλο αυτό που έζησα εκεί να συνεχίσω με ένα μεταπτυχιακό που θα με έκλεινε σε ένα γραφείο. Η Δώρα αποφάσισε, όμως, να συνεχίσει με το μεταπτυχιακό και έτσι για ένα χρόνο επιλέξαμε ξεχωριστούς δρόμους. Εγώ βρήκα δουλειά στο Cape Town, στην Αφρική, και η Δώρα έμεινε εδώ για να συνεχίσει τις σπουδές της.
Πώς είναι για ένα παιδί 23 ετών, που μεγάλωσε στην Ελλάδα, να δουλεύει στην Αφρική;
Η Αφρική είναι επίσης μια πολύ δύσκολη χώρα για να ζεις. Υπάρχει μεγάλη εγκληματικότητα και πολλή φτώχεια. Δούλεψα στην εξυπηρέτηση πελατών και για μένα ήταν ένα απόλυτα μαγικό ταξίδι. Την επόμενη χρονιά, ήρθε και η Δώρα εκεί. Κάτσαμε συνολικά 3 χρόνια και είναι μια εμπειρία που αναπολούμε μέχρι σήμερα.
Παραιτηθήκαμε γιατί θέλαμε να ταξιδέψουμε. Φιλοξενούσαμε κόσμο μέσω couchserfing – μιας πλατφόρμας που σου επιτρέπει να φιλοξενείς ανθρώπους από όλο τον κόσμο. Φιλοξενούσαμε κόσμο από Κένυα, Ιαπωνία, Αιθιοπία και κάπως όλο αυτό μας… άνοιξε την όρεξη. Ένα βράδυ που καθόμασταν, μας ήρθε η τρελή ιδέα να μην επιστρέψουμε Ελλάδα με το αεροπλάνο αλλά με όποιο άλλο μέσω υπήρχε, δίκυκλα, τρίκυκλα οτοστόπ…
“Έχουμε ταξιδέψει σε ολόκληρο σχεδόν τον κόσμο και ομολογώ ότι το Cape Town είναι το πιο μαγικό μέρος στη γη…“
Πώς είναι να ζει κανείς μια τέτοια εμπειρία;
Το είχαμε οργανώσει με τέτοιο τρόπο στο κεφάλι μας, που πιστεύαμε ότι έβγαινε. Πήραμε όλη μας την προίκα παραμάσχαλα, και με budget 10 ευρώ τη μέρα διασχίσαμε ολόκληρη την Αφρική. Από το Cape Town, μέχρι το Κάιρο. Αποφασίσαμε, βοηθώντας σε κατασκηνώσεις, να ξεκινήσουμε ένα τύπου fundraising και να δημιουργήσουμε διάφορα projects βοηθώντας τον κόσμο της Αφρικής. Όλο αυτό πήρε και μεγάλη διάσταση από το media.
Τους άρεσε η ιδέα ενός «ερωτευμένου ζευγαριού που διασχίζει την Αφρική βοηθώντας κόσμο» και έτσι άρχισε να μας μαθαίνει και να μας βοηθά και πολύς κόσμος. Θέλοντας να δείξουμε στον κόσμο τι κάνουμε αποφασίσαμε να φτιάξουμε ένα τύπου ντοκιμαντέρ, το Afriquest. Χωρίς να έχουμε οποιαδήποτε γνώση από filmmaking, πήραμε ο καθένας μια κάμερα στο χέρι και γυρίζαμε τα πάντα και μόλις γυρίσαμε Ελλάδα αποφασίσαμε όλο αυτό να το δείξουμε σε διάφορες χώρες της Ελλάδας.
“Μέσω του ταξιδιού μας, έχουμε βοηθήσει να χτιστούν ιατρεία στην Τανζανία, σχολικές αίθουσες στην Κένυα”.
Μετά από αυτή την εμπειρία γεννιέται και το Wheeling2help;
Ακριβώς. Μετά από αυτή την εμπειρία αποφασίσαμε να πάμε για δουλειά στην Αγγλία. Από εκεί είπαμε: Δε γυρίζουμε και όλη την Ευρώπη με ποδήλατο; Κοντά είναι το ένα μέρος στο άλλο. Έτσι, γεννήθηκε και το Wheeling2help. Από το Wheel που είναι ο τροχός και το willing- της θέλησης για βοήθεια. Αποφασίσαμε να συνεργαστούμε με τη “Φλόγα”, το Σύλλογο Γονιών Παιδιών με Νεοπλασματική Ασθένεια, και τα έσοδα από το γύρο της Ευρώπης με το ποδήλατο, να δοθούν εκεί. Όλο αυτό άρχισε σιγά-σιγά να αποκτά και νομική υπόσταση και έγινε το Wheeling2help αυτό που είναι σήμερα.
Τα ταξίδια σας έχουν πάντα ένα συγκεκριμένο σκοπό; Ένα quest;
Κάθε project έχει ένα δικό του σκοπό και μια συγκεκριμένη χώρα. Κάποια έχουν να κάνουν με το περιβάλλον, άλλα με τη γυναικεία ενδυνάμωση και εδώ και κάποια χρόνια κάνουμε τα “My Quest”, που είναι η αναζήτηση του καθενός. Είναι 10ήμερα ταξίδια “αλληλόδρασης” που έχουν ως στόχο την ουσιαστική γνωριμία των ανθρώπων που λαμβάνουν μέρος με την κοινότητα που επισκεπτόμαστε.
Αυτά τα ταξίδια μας αρέσει να τα ονομάζουμε “Από το Εγώ στο Εμείς” γιατί εκεί από μονάδα γίνεσαι ομάδα. Ομάδα με εμάς, με τους ανθρώπους του quest αλλά και με ολόκληρη την κοινότητα. Αξίζει να σημειωθεί, ότι επισκεπτόμαστε κάθε χρόνο τις κοινότητες του “My Quest” – είναι κάποιες συγκεκριμένες σε Νεπάλ, Τανζανία, Ουγκάντα, Κένυα και Βιετνάμ – για να βλέπουμε τις διαφορετικές ανάγκες και την εξέλιξή τους μέσα στα χρόνια.
Πώς προέκυψε η ιδέα του quest;
Πιστεύουμε πως ο κόσμος συνέχεια αναζητά πράγματα και τα ταξίδια. Αυτά είναι μια μεγάλη αναζήτηση. Είναι ταξίδια που σε αλλάζουν σαν άνθρωπο. Σε βγάζουν από το comfort zone σου και ανακαλύπτεις πράγματα για τον εαυτό σου που δεν ήξερες. Τις περισσότερες φορές, τα ταξίδια αυτά ξεκινούν και από μία προσωπική αναζήτηση. Μέσω του “My Quest”, επαναπροσδιορίζεις τις ικανότητες και τις δυνατότητες σου σαν άνθρωπος. Ξαναθυμάσαι το πόσα είμαστε ικανοί να καταφέρουμε οι άνθρωποι όταν πραγματικά το θέλουμε. Ταρακουνάει όλο σου το είναι.
Πόσο ασφαλή και “εύκολα” είναι τα “My Quests”; Μπορεί ο καθένας να ακολουθήσει;
Οι κοινότητες στις χώρες που επισκεπτόμαστε – Νεπάλ, Τανζανία, Ουγκάντα, Κένυα και Βιετνάμ – είναι πολύ εύκολο να τις επισκεφθεί και να μείνει εκεί ο καθένας. Πηγαίνουμε πάντα σε κοινότητες που έχουν κατασκηνώσεις, διατηρούν πολύ καλές συνθήκες υγιεινής και είναι εύκολος ο τρόπος διαβίωσης. Έχουν έρθει μαζί μας από συνταξιούχοι, φοιτητές μέχρι και μωρά 5-6 χρονών και έχουν περάσει όλοι υπέροχα.
Πως είναι να έχεις μαζί σου παιδιά 5-6 χρόνων σε ένα τέτοιο project;
Το μεγαλύτερο μου όνειρο είναι να κάνουμε τα ταξίδια μόνο με παιδιά. Να δημιουργήσουμε μια ομάδα 20 παιδιών και να γυρίσουμε αυτές τις κοινότητες. Αυτά είναι που θα αλλάξουν τον κόσμο. Επειδή όμως είναι πολύ δύσκολο να γίνει κάτι τέτοιο, αρκούμαστε στο να τα φέρνουν μαζί οι γονείς τους. Και για να απαντήσω στην ερώτηση σου, είναι αρκετά εύκολο. Τα παιδιά προσαρμόζονται πολύ εύκολα. Πολύ πιο εύκολα από ότι οι ενήλικες.
Μπορεί στην αρχή να γκρινιάζουν και να μην τους αρέσει η αλλαγή, αλλά πολύ γρήγορα θα προσαρμοστούν στη νέα τους πραγματικότητα και θα ξεκινήσουν να διασκεδάζουν με την ψυχή τους. Βλέποντας τα άλλα παιδιά της κοινότητας και το με πόσο λίγα πράγματα μπορούν να περάσουν καλά, μαθαίνουν, γίνονται κι αυτά ένα με τα παιδιά της κοινότητας και μέσα από αυτά, γινόμαστε κι εμείς ξανά παιδιά.
“Οι άνθρωποι στην Αφρική μας έμαθαν ότι όσο πιο λίγα έχεις, τόσο πιο πολύ μοιράζεσαι”.
Ξέρω ότι κάθε βράδυ κάνετε έναν κύκλο ευγνωμοσύνης. Τι σας προσφέρει αυτό;
Καταλαβαίνεις τι έχει αξία. Μέσα από την καθημερινότητά μας ξεχνάμε το πόσα πράγματα έχουμε για να είμαστε ευγνώμονες. Μέσα από τον κύκλο ευγνωμοσύνης ξαναθυμόμαστε πόσα πολλά έχουμε.
Ποιο είναι το αγαπημένο σου ταξίδι μέχρι τώρα;
Το “καλοσύνη” project. Ήταν ένα ταξίδι που μέχρι και η Δώρα μου είπε: «Είσαι τρελός; Εγώ δεν έρχομαι σ’ αυτό. Κάν’ το μόνος σου». Ξεκίνησα, λοιπόν, με 0 ευρώ να πάω με το ποδήλατο από τη Βουδαπέστη στις Ράχες Φθιώτιδας. Δεν είχα πάρει ούτε σκηνή μαζί μου, ούτε τίποτα. Βασιζόμουν μόνο στην καλοσύνη του κόσμου. Βασιζόμουν μόνο στον κόσμο, για να μου δώσει λίγο νερό, λίγο φαγητό. Ήταν και είναι η καλύτερη και η μεγαλύτερη εμπειρία της ζωής μου.
Υπήρχαν άνθρωποι που ήρθαν σε κάποιο από ταξίδια σας και μετά από αυτό αποφάσισαν να αλλάξουν ζωή;
Πολλοί άνθρωποι. Άνθρωποι που ακόμη και στα 60 και στα 70 τους άλλαξαν 180 μοίρες. Άνθρωποι που μέσα σε 10 μέρες άλλαξαν την ζωή τους. Πολλοί από αυτούς ξεκίνησαν από δικά τους projects, τις δικές τους οργανώσεις και με πολλούς από αυτούς έχουμε γίνει οικογένεια.
“Έχουν έρθει στα ταξίδια μας άνθρωποι που μέχρι τότε έμεναν μόνο σε πεντάστερα ξενοδοχεία και έγιναν ένα με την κοινότητα. Μας ζητούσαν να έρχονται συνέχεια μαζί μας”.