Η Μάγδα Φύσσα, ο Κώστας Παπαδάκης, εκείνοι που κατέγραψαν τη δική από μέσα αλλά κι αυτοί που έτρεξαν κυνηγημένοι απ’ την αστυνομία, μιλούν για τη μέρα που αποδείχτηκε περίτρανα πως «Η Χρυσή Αυγή αποτελεί εγκληματική οργάνωση».
Δεν είχε καλά-καλά ξημερώσει η 7η Οκτώβρη όταν βρεθήκαμε στα σκαλιά του Εφετείου να χαζεύουμε τον ουρανό να ρυτιδιάζει το πρώτο φως. Κρατούσα ένα χαρτάκι από στριφτό χωρίς να καπνίζω, το έκοψα νευρικά σε μικρά κομματάκια που βρήκα στην τσέπη του παντελονιού μου αργά το βράδυ, στα ίδια σκαλιά. Όσες κι όσοι επισκέπτονταν για πρώτη φορά την αίθουσα του Εφετείου με το πάσο κάποιου μεγάλου καναλιού ή εφημερίδας και δεν είχαμε δει ποτέ πριν τόσα χρόνια, έβγαζαν selfie κι εμείς το μανό απ’ τα νύχια μας, από αγωνία.
Στο άκουσμα της απόφασης κόσμος άρχισε να τρέχει μέσα κι έξω απ’ την αίθουσα. Κατέβηκα κάμποσα σκαλιά, νομίζω με δύο μόνο βήματα. «Αυτό ήταν;» με ρώτησε. «Αυτό ήταν Μάγδα! Τελείωσε». Ο ήχος απ’ τις χειροπέδες έφερε έναν λυγμό, μια σιωπή και μια κραυγή. Όλα τα υπόλοιπα έγιναν βίντεο και φωτογραφίες. Για όσα όμως χαράχθηκαν μέσα μας, μίλησα με ανθρώπους που εκείνη την ημέρα βρέθηκαν μέσα κι έξω απ’ το Εφετείο. Με τη Μάγδα που δαγκώνει 11 χρόνια τώρα την καρδιά της για να σφίγγουμε μπροστά της τη γροθιά μας, δείχνοντας το σύμπαν του Παύλου.
Μάγδα Φύσσα: «Πίστευα ότι μόλις τελειώσει η δίκη, ο Παύλος θα γυρίσει»
«Μη μου λες ότι το Αντιφασιστικό κίνημα μου χρωστάει πολλά. Δεν είναι έτσι. Όλοι κι όλες χρωστάμε στον Παύλο κι έπειτα στα δύο κορίτσια που δεν έκανα ούτε βήμα πίσω μπροστά στα τέρατα. Χρωστάμε στην Πολιτική Αγωγή, στους ανθρώπους του Παρατηρητηρίου, στους δημοσιογράφους που βρέθηκαν στην αίθουσα. Μη μου λες ότι το αντιφασιστικό κίνημα μου χρωστάει, εγώ είμαι μια μάνα που έκανα τα πάντα για το παιδί μου. Ήταν καθήκον μου να σταθώ απέναντί τους, να τους κοιτάξω στα μάτια χωρίς φόβο και σμπαραλιασμένη καρδιά μου».
«Εκείνη την ημέρα, την ημέρα της απόφασης, προσπαθούσα να ακούσω και να καταλάβω κάθε λέξη της Μαρίας Λεπενιώτη. Όταν άκουσα το “εγκληματική οργάνωση“, θυμάμαι να χτυπάω το μπουκάλι με το νερό στο πόδι μου, να σφίγγω τη γροθιά μου και μετά τίποτα, κενό. Σαν να έσβησαν όλα. Ο κόσμος έξω ακούγονταν να ζητωκραυγάζει. Θυμάσαι που καθόμασταν έξω απ’ την αίθουσα και με ρώτησες πώς είμαι; Σου είπα ότι: “Τώρα νιώθω ότι ο Παύλος έφυγε στα αλήθεια”. Όλα αυτά τα χρόνια πίστευα ότι μόλις τελειώσει η δίκη, ο Παύλος θα γυρίσει. Κοίταγα γύρω μου και δεν ήταν πουθενά. Στράγγιξα! Εκεί ένιωσα τον πιο μεγάλο πόνο».
«Νιώθω οργή για τον κόσμο που χτύπησαν έξω απ’ το Εφετείο. Τους πείραξε που και νεκρός τους νίκησε, ο Παύλος, ο γιος μου, νίκησε. Ήθελα να συναντηθώ με αυτόν τον κόσμο, μαζί περπατήσαμε αυτά τα χρόνια, ένιωσα όλα τα χέρια τους στην πλάτη μου, με σήκωναν κάθε που έπεφτα. Ήταν μια σπουδαία μέρα. Ευχαριστώ καθέ έναν και κάθε μία που ήρθε απ’ όλη την Ελλάδα για να βρεθεί δίπλα μας εκείνον τον Οκτώβρη. Να μη σταματήσουμε τον αγώνα, όλα παίζονται ακόμη σε κάθε δρόμο και γειτονιά, ο φασισμός πρέπει να νικιέται κάθε μέρα».
«Παύλο, μου λείπεις. Όσο ζω, θα περιμένω να γυρίσεις το κλειδί στην πόρτα, παιδί μου».
Κώστας Παπαδάκης – Δικηγόρος Πολιτικής Αγωγής στη δίκη της Χρυσής Αυγής: «Η εικόνα της ασυλίας της φασιστικής βίας ανατράπηκε»
«Η 7η Οκτωβρίου του 2020, είναι μια ιστορική ημέρα για το Aντιφασιστικό Kίνημα, είναι η μέρα που επιτεύχθηκε για πρώτη φορά η ανατροπή της ατιμωρησίας της φασιστικής βίας με μία δικαστική απόφαση, η οποία αναγνώρισε ότι η Χρυσή Αυγή είναι εγκληματική οργάνωση. Στη συνέχεια, κήρυξε ενόχους και επέβαλε ποινές σε όλα τα στελέχη της ιεραρχίας της -ακόμη και στον αρχηγό. Έως τότε, σε συνθήκες προηγουμένων δεκαετιών υπήρξαν μαζικές συγκαλύψεις, αθωώσεις ή καταδίκες απλών εκτελεστικών οργάνων, οι οποίες δεν εκποιήθηκαν -παρά μόνο ελάχιστα».
«Η ημέρα εκείνη, ήταν αποτέλεσμα μιας μακράς παρέμβασης του Αντιφασιστικού Κινήματος μέσα κι έξω απ’ τα δικαστήρια, που ξεκίνησε την επομένη της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα, με μαζικές διαδηλώσεις, απεργίες και πορείες δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων προς τα γραφεία της Χρυσής Αυγής, κάτι που συνεχίστηκε και τα επόμενα χρόνια, παρά το γεγονός ότι η δίκη διεξήχθη με πάρα πολλές δυσκολίες, κυριότερη απ’ τις οποίες ήταν η έλλειψη δημοσιότητας, η επιλογή του Κορυδαλλού ως τόπου διεξαγωγής της και βέβαια η περιορισμένη κάλυψή της από τα ΜΜΕ. Πρέπει να κρατήσουμε, όμως, ότι η εικόνα της ασυλίας της φασιστικής βίας ανατράπηκε. Το οικοδόμημα της Χρυσής Αυγής διαλύθηκε, 41 από τους 69 κατηγορούμενους κρίθηκαν ένοχοι και οδηγήθηκαν στις φυλακές».
«Σήμερα, δεν πρέπει ούτε να υποτιμήσουμε, ούτε να υπερτιμήσουμε τη δίκη που βρίσκεται στον δεύτερο βαθμό. Υποτίμηση είναι να θεωρηθεί ότι επειδή στον πρώτο βαθμό υπήρξε αυτό το αποτέλεσμα, είναι βέβαιο ότι θα υπάρξει και στο δεύτερο βαθμό, πράγμα που δεν ισχύει. Υπερτίμηση είναι να θεωρήσουμε ότι επειδή υπήρξε η καταδίκη αυτή, γλιτώσαμε για πάντα απ’ τον φασισμό. Κανένα δικαστήριο δεν είναι αρμόδιο να διευθετεί ιδεολογίες και πολιτικές, αυτά είναι κοινωνικά ζητήματα που αντιμετωπίζονται στους κοινωνικούς χώρους».
Δάφνη Καραγιάννη – Δικηγόρος, μέλος του Παρατηρητηρίου Golden Dawn Watch: «Η απόφαση της 7ης Oκτώβρη 2020, δημιούργησε νομολογία»
«Ως Παρατηρητήριο της Δίκης της Χρυσής Αυγής, τονίζουμε συχνά ότι λαμβάνει χώρα η μεγαλύτερη δίκη της Μεταπολίτευσης. Νομίζω ότι η ιστορικότητα αυτής της δίκης συμπυκνώθηκε ακριβώς την 7η Οκτώβρη 2020, με τη συγκινητικά μεγαλειώδη συγκέντρωση έξω από το Εφετείο, που αποτύπωσε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι επρόκειτο για μια απόφαση που μας αφορά άμεσα σε Ελλάδα και Ευρώπη.
«Προσωπικά, ανακαλώ εκείνη την ημέρα σαν μια σειρά στιγμών που αντιλαμβάνεσαι το βάρος τους την ώρα, ή μάλλον τα δευτερόλεπτα ακριβώς που συμβαίνουν, χωρίς καν να χρειάζεται να περάσει ο αναγκαίος χρόνος για να γίνουν μετά ιστορία και συνειδητοποίηση. Έχει μια σημασία να αναφερθεί ότι εκείνη ειδικά την ημέρα, το Παρατηρητήριο κινδύνευσε να μείνει εκτός, λόγω ξαφνικής επαναφοράς μιας κλειστής λίστας διαπίστευσης που δεν είχε χρησιμοποιηθεί ποτέ. Έπειτα, δηλαδή από 5,5 χρόνια αδιάλειπτης παρουσίας μας, χρειάστηκε την ημέρα της απόφασης μεγάλος αγώνας για την κατοχύρωση της θέσης μας μέσα στην αίθουσα. Αυτός ο κίνδυνος αποκλεισμού επανέρχεται και σήμερα ενόσω βρισκόμαστε στο Εφετείο της Δίκης, με το νέο νόμο να υπονομεύει απροκάλυπτα τη συνταγματικά κατοχυρωμένη δημοσιότητα της διαδικασίας».
«Η απόφαση της 7ης Oκτώβρη 2020, δημιούργησε νομολογία. Μια νομολογία που δεν περιορίζεται στα δικαστικά και πολιτικά χρονικά, αλλά χαράσσεται στη συλλογική συνείδηση και στη μνήμη των θυμάτων της Χρυσής Αυγής που αναζητούν δικαίωση. Ταυτόχρονα, μια τέτοια ιστορική καταχώρηση δημιουργεί, θα έλεγα, εκ των πραγμάτων και μια προσδοκία για ενεργή παρουσία και αυξημένα αντανακλαστικά ενόψει της τελεσίδικης κρίσης του Εφετείου».
«Συνηθίζω να σκέφτομαι καμιά φορά ανάποδα: Πώς θα ήταν αυτή η μέρα της ετυμηγορίας με άδειους δρόμους και πώς θα ήταν αυτή η δίκη χωρίς το Παρατηρητήριο;».
Δανάη Κισκήρα-Μπαρτζώκα – Δημοσιογράφος: «Όσοι βγήκαν τα προηγούμενα χρόνια με καμάρι από τις τρύπες τους, γύρισαν σ’ αυτές»
«Η Δίκη της Χρυσής Αυγής, ανεξάρτητα από το αν κάποιος πιστεύει ή όχι στην αστική Δικαιοσύνη και τους μηχανισμούς της, ήταν μία δίκη ορόσημο. Το πρωί της 7ης Οκτωβρίου οι δημοσιογράφοι φτάσαμε έξω από το Εφετείο Αθηνών σχεδόν αξημέρωτα. Είχε μεσολαβήσει ένα μεγάλο χρονικό διάστημα από την ψυχρολουσία της πρότασης της εισαγγελέως της έδρας Αδαμαντίας Οικονόμου -που δικαίως ονομάστηκε “Εισαγγελέας υπεράσπισης”- και το άγχος για την απόφαση φαινόταν στα πρόσωπα όλων μας. Μπήκαμε στην αίθουσα τελετών του Εφετείου και καθίσαμε στον εξώστη. Το βασικό διακύβευμα ήταν αν το δικαστήριο θα αναγνώριζε τη Χρυσή Αυγή ως εγκληματική οργάνωση».
«Αυτό που θυμάμαι πιο έντονα απ’ όλα, δεν ήταν ούτε το “ένοχος” στον Ρουπακιά, ούτε το “ένοχος” στον Μιχαλολιάκο, αλλά το “Άγγος Ιωάννης, ένοχος για ένταξη σε Εγκληματική Οργάνωση”. Αλφαβητικά ήταν ο πρώτος κατηγορούμενος και η πρόεδρος του δικαστηρίου, Μαρία Λεπενιώτη, είχε ξεκινήσει να εκφωνεί την απόφαση ανα κατηγορία. Βγήκα έξω τρέχοντας να πάρω τηλέφωνο στην εφημερίδα που δούλευα και έβλεπα τον κόσμο να βγαίνει από την αίθουσα και να κάθεται στο προαύλιο του Εφετείου. Οι περισσότεροι έκλαιγαν και αγκαλιάζονταν».
«Δεν είμαι από τους ανθρώπους που συγκινούνται εύκολα -ίσως ούτε δύσκολα-, ούτε από αυτούς που πιστεύουν ότι μία δικαστική απόφαση είναι ικανή να φέρει το τέλος του φασισμού στην Ελλάδα. Ήταν όμως με τα καλά της και τα κακά της, μία κερδισμένη μάχη. Όσοι βγήκαν όλα τα προηγούμενα χρόνια με καμάρι από τις τρύπες τους, γύρισαν σ’ αυτές, έστω και για λίγο. Δεν με συγκίνησε η απόφαση ως απόφαση, με συγκίνησε η δικαίωση στα πρόσωπα όλων αυτών των ανθρώπων που έβλεπα τόσα χρόνια στα έδρανα των δικηγόρων και τις καρέκλες του κοινού, να παλεύουν με όποιο μέσο μπορεί ο καθένας για τη διατήρηση της συλλογικής μνήμης. Αυτών που πάλευαν να αποδείξουν ότι δεν υπάρχει “σοβαρή Χρυσή Αυγή”, αλλά μόνο νεοναζί εγκληματίες».
«Με συγκίνησε η έκφραση των ανθρώπων που στάθηκαν όρθιοι μπροστά στις ορδές φασιστών που πηγαινοέρχονταν στη δικαστική αίθουσα ανα τα χρόνια και χτυπούσαν, απειλούσαν, έβριζαν όλους εμάς, της “άλλης μεριάς”, με την ψευδαίσθηση της παντοδυναμίας που τους είχαν δώσει οι εκάστοτε φυρερίσκοι. Με συγκίνησε η αντίδραση του κόσμου όταν από τη ντουντούκα ακούστηκε το “Η Χρυσή Αυγή είναι εγκληματική οργάνωση”. Συγκινήθηκα γιατί ένιωσα ότι οι μέρες της αφθονίας τους ήταν πια μετρημένες. Ή έτσι ήθελα να νιώσω τουλάχιστον».
Μάριος Λώλος – Φωτορεπόρτερ: «Ήταν μια απ’ τις πιο ιστορικές στιγμές που έχω ζήσει»
«Τη δίκη της Χρυσής Αυγής την κάλυψα από ένα σημείο και μετά, μιας και ήμουν μάρτυρας, οπότε δεν μπορούσα να βρίσκομαι στην αίθουσα πριν καταθέσω για να μπορώ να φωτογραφίσω. Η μέρα ξεκίνησε με την Πρόεδρο να εκφωνεί διάφορα διαδικαστικά. Εγώ από μέσα μου έλεγα: “Φτάσε επιτέλους στην απόφαση”. Με το που λέει “εγκληματική οργάνωση”, βλέπω τον συγχωρεμένο Ανδρέα Τζέλη δίπλα στη Μάγδα να της μιλάει και μετά εκείνη να βγαίνει έξω φωνάζοντας: “Γιε μου, τους νίκησες”. Ευτυχώς πλέον οι φωτογραφικές μηχανές έχουν αυτόματη εστίαση, γιατί έκλαιγα τόσο που όλα τα έβλεπα θολά, ενώ έπρεπε να φωτογραφίζω.
«Αγκαλιάζαμε τη Μάγδα όταν ακούστηκαν τα πρώτα “μπαμ”. Πήρα τη μάσκα για τα χημικά κι έτρεξα στην Αλεξάνδρας. Η αστυνομία κυνήγησε τους διαδηλωτές μέχρι την Πατησίων. Δεν μας άφησαν να το χαρούμε. Ξαφνικά, απ’ την απόλυτη χαρά, βρέθηκα να φωτογραφίζω επεισόδια. Όταν κάνω τον απολογισμό μου κλείνοντας τη σταδιοδρομία μου ως φωτορεπόρτερ, θα κατατάσσω τη μέρα αυτή ανάμεσα στις τρεις πιο ιστορικές στιγμές που έχω ζήσει».
Παναγιώτης Αντωνίου -Δικηγόρος: «Εκφνώνησα το “Η Χρυσή Αυγή αποτελεί εγκληματική οργάνωηση” με ρίγος»
«Εκείνη η μέρα θα μείνει πραγματικά αξέχαστη. Δεν ήταν προγραμματισμένο ποιος/α από την καμπάνια “Δεν είναι αθώοι” θα ανακοινώσει την απόφαση στο συγκεντρωμένο πλήθος των χιλιάδων αντιφασιστών. Μας ένοιαζαν τα οργανωτικά, να έχουμε το βαν, τα μεγάφωνα και να ετοιμαστούμε. Ο χρόνος περνούσε αργά και βασανιστικά».
«Αν με ρωτάς, δεν είχα κάτσει να σκεφτώ τι σκοτεινά μονοπάτια θα ξεκλείδωναν αν το δικαστήριο υιοθετούσε την πρόταση της εισαγγελέα Οικονόμου. Ούτε καν πώς θα ήταν να ανακοινώσεις τέτοια απόφαση. Όταν λέω ότι ο χρόνος περνούσε αργά, δεν εννοώ ότι δεν περνούσε η ώρα. Εννοώ ότι είχε μεγάλη απόσταση να διανύσει από το παρελθόν μέχρι τη στιγμή της απόφασης. Πολλά χρόνια αγώνα. Είχε να περάσει από την αντίσταση στους Γερμανούς ναζί, να φτάσει στο Σκοπευτήριο, από εκεί στα Δεκεμβριανά μέχρι τον αγώνα δρόμου ειρήνης, τις δολοφονίες του μετεμφυλιακού κράτους και παρακράτους, τα ουρλιαχτά στη Μπουμπουλίνας κι από εκεί στην εξέγερση του Πολυτεχνείου μέχρι τις μέρες του Λουκμάν και του Παύλου».
«Όλα ήταν έτοιμα. Θυμάμαι να είμαι στριμωχτά μέσα στο βαν, να κρατάω ένα μικρόφωνο, οι αποστάσεις της εποχής της πανδημίας είχαν μηδενιστεί και το πραγματικό τείχος -αυτό του λαού- είχε στηθεί. Τη στιγμή που οι δημοσιογράφοι από μέσα μας έστειλαν την είδηση ότι η ΧΑ κρίνεται εγκληματική οργάνωση, η είδηση έπρεπε να βγει γρήγορα από μέσα μου. Δεν αντέχεται τέτοια είδηση. Δεν σου ανήκει ούτε λεπτό. Πρέπει να βρεις τη δύναμη να το πεις, γιατί τόσο αίμα και τόσο ιστορικό βάρος, μόνος του άνθρωπος δεν το σηκώνει, του πλακώνει την ψυχή».
«Αμέσως το αναφώνησα, ενώ η συγκίνηση και το ρίγος με είχαν ήδη καταβάλει. Μόνο φωναχτά μπορούσες να το πεις. Μόνο τιμή μπορείς να νιώσεις αν σου πέσει ο κλήρος να χρησιμοποιήσει τη φωνή σου ο Άρης, ο Μπελογιάννης, ο Λαμπράκης, οι νεκροί του Πολυτεχνείου, οι δολοφονημένοι μετανάστες και ο Παύλος. Γιατί σε αυτούς ανήκει η στιγμή. Ανήκει σε όλους μας, στο παρελθόν και κυρίως είναι κειμήλιο για το δύσκολο μέλλον».
Παναγιώτης Βακάλης – Διαδηλωτής: «Ο φασισμός δεν τσακίζεται μέσα σε τέσσερις τοίχους»
«7 Οκτώβρη, μια ιστορική μέρα που η αστική δημοκρατία αποφάσισε να τα βάλει με το αυγό του φιδιού. Κόσμος, πανό, φωνές, αγωνία και καταστολή. Συζητήσεις γύρω από την απόφαση και ένα αίσθημα αγωνίας γι’ αυτό που έρχεται και τι θα σηματοδοτήσει. Παράλληλα, υπήρχε και μια δικαιολογημένη αμφιβολία για το εάν η “δημοκρατία” μας θα κάνει το καθήκον της. Ανάμεσα στα συνθήματα που έδιναν τον παλμό, μια μικροφωνική εγκατάσταση μετέδιδε την ενημέρωση μέσα από την αίθουσα του Εφετείου».
«Έξω από το φαρμακείο, στη διασταύρωση Αλεξάνδρας και Λουκάρεως, ακούσαμε το νέο που περιμέναμε με αγωνία: “Η Χρυσή Αυγή αποτελεί εγκληματική οργάνωση.” Πριν καν προλάβει να τελειώσει η ανακοίνωση, ο κόσμος είχε ήδη αρχίσει να ζητωκραυγάζει. Αίσθημα ανακούφισης. Ανάμεσα στα συνθήματα, “Φασίστες, κουφάλες, έρχονται κρεμάλες,” άρχισαν να πέφτουν τα πρώτα νερά από την αύρα και τα πρώτα δακρυγόνα».
«Ο κόσμος ξεκίνησε να τρέχει και ένα μεγάλο μέρος του κατευθύνθηκε προς τα πάνω μας, με αποτέλεσμα να εγκλωβιστούμε ανάμεσα στο πλήθος και την τζαμαρία του φαρμακείου. Φοβήθηκα το ποδοπάτημα. Αρχίσαμε να κατευθυνόμαστε τρέχοντας προς την Πατησίων. Κόσμος έμπαινε μέσα σε καταστήματα. Εμείς συνεχίσαμε, ώσπου στρίψαμε στην Πατριάρχου Ιερεμίου. Υπήρχε κόσμος ξαπλωμένος πάνω στα καπό των αυτοκινήτων και κόσμος από τα μπαλκόνια που μας πετούσε μπουκαλάκια με νερό. Στη Λάμπρου Κατσώνη εμφανίστηκε μια ακόμη διμοιρία και αναγκαστήκαμε να κατευθυνθούμε προς τα Εξάρχεια. Το κυνηγητό σταμάτησε κάπου πριν την Ακαδημίας.
«Αξέχαστη μέρα, τόσο για τη σημασία της απόφασης, όσο και για το ότι έγινε ξεκάθαρο ποιοι δυσαρεστήθηκαν και συνεχίζουν να δυσαρεστούνται. Δυστυχώς, ό,τι κι αν έγινε μέσα στους τοίχους της δικαστικής αίθουσας, ο φασισμός δεν τσακίστηκε ακόμη. Δεν τσακίζεται μέσα σε τέσσερις τοίχους και μάλλον όχι από την αστική δημοκρατία, η οποία ακόμη και σήμερα κρατάει στους θύλακές της τέτοια μορφώματα».
Κατερίνα Π. – Διαδηλώτρια: «Να μην ξεχάσουμε τους Αιγύπτιους αλιεργάτες, τον Σαχζάτ Λουκμάν, τον Παύλο Φύσσα»
«”Παύλο τα κατάφερες, γιέ μου!”. Τέσσερα χρόνια μετά από την κραυγή της Μάγδας Φύσσα, τέσσερα χρόνια μετά από μία πλημμυρισμένη, από το Aντιφασιστικό Κίνημα, Αλεξάνδρας. Τέσσερα χρόνια μετά από την ανακοίνωση της απόφασης ότι η Χρυσή Αυγή αποτελεί εγκληματική οργάνωση, είναι πια ευρέως κατανοητός ο τρόπος που “λειτουργεί” η αστική δικαιοσύνη. Αυτή η δίκη ήταν η μεγαλύτερη μετά τη μεταπολίτευση και η σημασία της είναι αδιαμφισβήτητη. To καταλάβαινες από τον παλμό που τράνταζε τον δρόμο, από τα συνθήματα που διαπερνούσαν τα παράθυρα και έφταναν στα αυτιά των φασιστών και από τα βλέμματα ανθρώπων που δεν ήξερες, αλλά εκείνη την ημέρα γίνατε ένα».
«Όμως, η καταδικαστική απόφαση και η φυλάκιση μερικών νεοναζί δεν μπορεί να λειτουργήσει ως “ξέπλυμα” για το κράτος και τους μηχανισμούς του, που γέννησαν και εξέθρεψαν τα παρακρατικά τάγματα εφόδου της ΧΑ. Και αυτό αποδεικνύεται καθημερινά. Ο κοινωνικός και συστημικός εκφασισμός εκδηλώνεται μέσα από δολοφονικές επιθέσεις σε μετανάστες σε χώρους αστυνομικών τμημάτων χωρίς κάμερες, από λιντσαρίσματα ατόμων της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας στον δρόμο, από την ολοένα και αυξανόμενη κρατική καταστολή».
Να μην ξεχάσουμε την 7η Οκτώβρη που ανέδειξε την τεράστια δύναμη του Αντιφασιστικού Κινήματος. Να μην ξεχάσουμε πως ο φασισμός τσακίστηκε, τσακίζεται και θα τσακίζεται στους δρόμους. Να μην ξεχάσουμε τους Αιγύπτιους αλιεργάτες, τον Σαχζάτ Λουκμάν, τον Παύλο Φύσσα».