Χτες βράδυ στο καυτό Ηρώδειο, η Anohni έδωσε την πρώτη συναυλία της παγκόσμιας περιοδείας της, ύστερα από 7 χρόνια απουσίας από live εμφανίσεις, όπου η καλή της φίλη Μαρίνα Αμπράμοβιτς προλόγισε την αξέχαστη παράσταση.
Σε κάτι τέτοιες συναυλίες βλέπεις στην πράξη τι σημαίνει “queering the world”. Όμορφες φάτσες με άκρως ενδιαφέροντα ντυσίματα ανέβαιναν τα σκαλιά του Ηρωδείου. Περίπου 2.000 κόσμου, μεταξύ των οποίων πολλοί καλλιτέχνες και άτομα της queer κοινότητας που θαυμάζουν την Anohni για το πόσο επιδραστική, συγκινητική και ουσιαστική είναι η τέχνη της, αρνήθηκαν την δροσιά ενός εσωτερικού χώρου στην πιο καυτή μέρα στον πλανήτη –όπως είπε αργότερα και η καλλιτέχνις– και έδωσαν το παρών στο Ηρώδειο για να την απολαύσουν live.
Στις 21.30 ανέβηκε στη σκηνή η Marina Abramović με ένα ασπρόμαυρο φόρεμα και κάλεσε το παρευρισκόμενο κοινό που κουνούσε ασταμάτητα τις βεντάλιες να κάτσει χωρίς σταυρωμένα τα πόδια, να αγγίξει τα γόνατα με τα χέρια και να κάνει αναπνοές. Βέβαια “breath in, breath out” περιμέναμε να ακούσουμε από ταξιθέτ(ρι)ες ως μια εκ των οδηγιών για τον καύσωνα. Αυτός ο μίνι βασικός και συνάμα ακατανόητος διαλογισμός είχε ως σκοπό να μας προσγειώσει στο εδώ και το τώρα για να υποδεχτούμε την Anohni.
Πριν αποχωρήσει από τη σκηνή η Abramović, μας αφηγήθηκε και μια ιστορία από την παιδική της ηλικία, όπου έκλαιγε ακούγοντας τη Μαρία Κάλλας στο “Casta Diva”, ενώ το ίδιο συνέβη αρκετά χρόνια μετά, όταν άκουσε για πρώτη φορά την Anohni.
Αμέσως μετά, μια γυναικεία φιγούρα, καλυμμένη με λευκό τούλι διέσχισε τη σκηνή, κάνοντας μια σύντομη εισαγωγική performance, τραβώντας την προσοχή και στην δεκαμελή μπάντα που είχε τοποθετηθεί ημικυκλικά στο stage.
«Νιώθω πολύ χαρούμενη και έχω και λίγη αγωνία που θα δώσω αυτήν τη συναυλία της κάτω από την Ακρόπολη, στο Ηρώδειο και νομίζω ότι δεν έχω κάνει κάτι τόσο σημαντικό ώστε να μου αξίζει αυτή η τιμή, αλλά την Πέμπτη το βράδυ θα κάνω το καλύτερο που μπορώ για αυτήν τη ξεχωριστή εμφάνιση. Περιμένω αυτήν τη βραδιά με ανυπομονησία» είχε πει η Anohni στο mini press event που έγινε πριν τρεις μέρες.
Εμφανίστηκε στη σκηνή, επίσης λευκοντυμένη, με μακριά, λευκά γάντια και καλυμμένο το κεφάλι της. Κατευθείαν το κοινό ξέσπασε σε χειροκροτήματα και έντονες επευφημίες. Η Anohni στάθηκε στο κέντρο της σκηνής του Ηρωδείου περιτριγυρισμένη από τη δεκαμελή μπάντα της, τους Johnsons και ξεκίνησε να τραγουδά και να μας ταξιδεύει.
Ερμήνευε κάθε τραγούδι από το τελευταίο της άλμπουμ μέχρι το πιο παλιό, με μια θεατρικότητα, μια παραμυθένια αύρα, μια εμφατική απαλότητα, έναν ειλικρινή συναισθηματισμό και αφοπλιστικό νάζι.
“Why am I alive now?” ήταν το πρώτο πράγμα που ακούσαμε να βγαίνει απ’ τα χείλη της. “I don’t want to be witness/ Seeing all of this duress/ Aching of our world”. Μετά το “4 Degrees” και τη συγκινητική ερμηνεία του “Manta Ray”, μας μίλησε –επιτέλους– ομολογώντας αυτό που είχαμε αισθανθεί ήδη: “I’m quite nervous. I haven’t done this in years”. Το ένθερμο χειροκρότημα από τον κόσμο έδειχνε μια πραγματική λατρεία προς το πρόσωπό της.
“You are wonderful” και “We love you” ακουγόταν κατά την διάρκεια της συναυλίας από το κοινό. Αέρινη η Anohni μας επέστρεφε πίσω αυτήν την αγάπη με λέξεις και μελαγχολικές νότες.
Το αγαπημένο “It Must Change” ανέβασε λίγο το tempo και έκανε κάποια τολμηρά σώματα να λικνιστούν λίγο παραπάνω μέσα στη ζέστη, ενώ ακολούθησε το συναισθηματικό “You are my sister”… “and I love you” συνέχιζαν οι ψίθυροι και οι αγκαλιές στο Ηρώδειο.
Ακούσαμε a capella τη φωνή της και μαγευτήκαμε από το σαξόφωνο στην διασκευή του “Sometimes I Feel Like a Motherless Child” που έκλεψε την παράσταση και έδωσε χώρο σε πιο βαριά συναισθήματα που έχουν αποδώσει στο παρελθόν καλλιτέχνες όπως ο Eric Clapton και η Odetta.
“I need another place. Will there be peace?” τραγούδησε στο “Another World” και μας έκανε να αναρωτηθούμε για τα όνειρα που έχουμε, την κοινωνία που έχουμε φτιάξει και πως θα γεφυρώσουμε την απόσταση μεταξύ τους. Αυτός είναι και ένας κυρίαρχος σκοπός της Τέχνης με ταυ κεφαλαίο. Αυτή η ουτοπική σχεδόν ελπίδα.
Με ευαλωτότητα, ανοιχτότητα και τρυφερότητα, κουβάλησε για μιάμιση ώρα συναισθήματα και σκέψεις μέσα από τα τραγούδια της. Μετά από τόση ώρα στη σκηνή, αφού είχε χαλαρώσει, αφέθηκε και μας μίλησε λίγο περισσότερο. «Στους θάμνους εδώ απ’ έξω δεν είναι που κάνουν σεξ οι γκέι άντρες» ρώτησε, βάζοντας το χιούμορ στην εξίσωση και απαντώντας στο κοινό που παρότι αιφνιδιάστηκε, την προέτρεψε να δοκιμάσει κι εκείνη είπε: «Δεν είμαι άντρας». Queen.
Ο κόσμος σηκώθηκε πάνω για να χειροκροτήσει και να τη φωνάξει πίσω για encore –ως είθισται– όχι όμως μηχανικά. Το ήθελε πραγματικά, βαθιά. Και η ίδια. “You spoil me” είπε κατά τις 11 το βράδυ, όταν εμφανίστηκε μπροστά μας μετά από λίγο και πήγε προς το πιάνο.
«Καθόμουν ξαπλωμένη στο ξενοδοχείο μου και σκεφτόμουν πως εγώ ήμουν drag queen αξιώθηκα να τραγουδήσω κάτω απ’ την Ακρόπολη» μας είπε πριν ξεκινήσει να παίζει στο πιάνο το “Hope there’s someone”.
Την αποθέωσε σύσσωμο το κοινό. «Σ’ ευχαριστούμε, Αθήνα» αποκρίθηκε.
Ενώ μια φέτα φεγγαριού έλαμπε πάνω από το Ηρώδειο, η Anohni μας ευχαρίστησε και μας χαιρέτισε. Εις το επανιδείν!