Εν μέσω καλοκαιρινού και συναυλιακού «καύσωνα», η Αναστασία Βαϊτσοπούλου πήγε σε δύο live το Σάββατο που μας πέρασε και γράφει για το πως μπορείς να συνδυάσεις το “dad rock” με το “indie pop”.
Ανεβαίνοντας τα σκαλιά του Ηρωδείου ένα καλοκαιρινό βράδυ Σαββάτου, ο κόσμος είναι τόσος που οριακά χωράς να κάνεις μανούβρες. Τουρίστες κοιτούν την αφίσα να δουν τι παίζει σήμερα και γιατί όλοι συρρέουν προς το αρχαίο θέατρο. “Sting” αναφωνούν και σαν να ‘θελαν να ‘βρισκαν ένα εισιτήριο της τελευταίας στιγμής. Ήταν όμως το δεύτερο live ήδη, μετά της Παρασκευής και ήταν κι αυτό sold out.
Ξεκινώντας δυναμικά με δύο κομμάτια από την εποχή των The Police, όπου ο Sting ήταν frontman, το “Voices in my head” και “Message in the bottle” κάνουν το κατάμεστο Ηρώδειο σαν μία μάζα που σείεται ρυθμικά, ακολουθώντας το τέμπο και δείχνοντας από την πρώτη στιγμή ότι το κοινό έχει πολλή όρεξη. Το κοινό ήταν αρκετά ετερόκλητο, με πολύ ξένο κόσμο και ήταν γεμάτα μέχρι και τα πιο ακριανά καθίσματα με περιορισμένη ορατότητα, παρά το ότι ο Sting έρχεται συχνά στην Αθήνα.
“Kalispera! I really like it when you sing…” είπε σε κάποια στιγμή ο Sting και έπεσε ο ύμνος “Englishman in New York” που μετέτρεψε τα δευτερόλεπτα τον κόσμο σε άψογα συγχρονισμένη χορωδία. Μέσα σε μία ώρα και 45’, ο Sting με τον drummer και τον κιθαρίστα, ένα λιτό κι απέριττο ημι-ηλεκτρικό, ημι-ακουστικό τρίο, μας κέρασε ένα σετ γεμάτο hitάκια.
Ακούσαμε το “Mad about you” και το δημοφιλές “Desert Rose” όπου συνεργάστηκε με τον Cheb Mami. Σε μία από τις λίγες στιγμές που μίλησε με το κοινό, μοιράστηκε μια ιστορία με τον πατέρα του: «Ο πατέρας μου μου είπε να βγω έξω, να δω τον κόσμο. Να γίνω κάποιος. Φυσικά, τον απογοήτευσα», είπε γελώντας με μια χαριτωμένη διάθεση αυτοσαρκασμού.
Ήταν η στιγμή-έκπληξη που μας είχε υποσχεθεί. «Είναι μεγάλη μου τιμή να σας παρουσιάσω τον άνθρωπο, χωρίς τον οποίο δεν θα στεκόμουν εδώ μπροστά σας σήμερα. Ο Mr. Eric Burdon!» είπε και υποδέχτηκε τον μεγάλο τραγουδοποιό –κάτοικος Αθηνών πλέον, με εμπριμέ πουκάμισο– στη σκηνή και τραγούδησαν μαζί το “Spill the Wine” (όχι “Spill the tea”, Gen Z). Σπάνιο ντουέτο.
Φτάνοντας προς το τέλος του setlist που είχε ετοιμάσει ο Sting για το αθηναϊκό κοινό, έπρεπε να αποχωρήσω, ώστε να προλάβω να δω τους Cannons στο Floyd. Άκουσα βέβαια το “Shape of my heart”, το οποίο κυκλοφόρησε τη χρονιά που γεννήθηκα (1993) και παιζόταν στα ραδιόφωνα για καιρό, θυσίασα όμως το “Roxanne” που παίχτηκε στο encore του live και ακολούθησε -όπως έμαθα μετά- ένα standing ovation αρκετών λεπτών, σε έναν από τους μεγαλύτερους μουσικούς της εποχής μας.
Στην Πειραιώς, το κλίμα που με περίμενε ήταν εντελώς διαφορετικό. Κλειστός χώρος, φρέσκα πρόσωπα στη σκηνή –παρότι μπάντα δεκαετίας– και νέος κόσμος από κάτω. Από την βρετανική μουσική των 70s, μεταφέρομαι στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, με τους Cannons την indie pop μπάντα να έχουν δημιουργηθεί στο Los Angeles το 2013.
Η Michelle Joy φοράει ένα κατακόκκινο, εκτυφλωτικό φόρεμα με σκίσιμο στο πλάι και χαμογελάει, καθώς «οργώνει» το stage και διαδρά με το κοινό. Μπήκα τη στιγμή που υπέγραφε το άλμπουμ όσων είχαν προλάβει από νωρίς να πιάσουν κάγκελο. Δεν άργησε να παροτρύνει το κοινό να τη συνοδέψει και να τραγουδήσει μαζί της το “Crush”, όπου έγινε ένας χαμός. Κορμιά κουνιούνται, χέρια εκτοξεύονται άτακτα στον αέρα και οι στίχοι μπερδεύονται με κραυγές. “Crush crush crush” για να ακολουθήσει το ενδυναμωτικό “Maybe I’m just having fun”…
Πριν προλάβουμε να πάρουμε ανάσα, η frontwoman των Cannons μας είπε: «10 χρόνια πριν, γράψαμε αυτό το τραγούδι και τότε ούτε που φανταζόμασταν ότι θα ερχόμασταν στην Ελλάδα και θα ήμασταν σήμερα μαζί σας παιδιά!» και οι πρώτες νότες από το “Spells” ήχησαν.
“Υou put your spell on me, there’s something about you/ ‘Cause even in my sleepless nights, I’m thinking about you” τραγουδάμε μαζί.
Το hot αυτό Σαββατόβραδο όμως δεν θα μπορούσε να κλείσει με άλλο τρόπο πέρα από το καθηλωτικό “Fire for you”, το οποίο έγινε Νο.1 κομμάτι του Billboard στα alternative airplay charts, ενώ μετράει ήδη πάνω από 30 εκατομμύρια streams, και με αυτό, ο κόσμος επιτέλους αντιλήφθηκε ένα από τα πιο υποτιμημένα συγκροτήματα της τελευταίας δεκαετίας.
Οι Ryan Clapham, Paul Davis και Michelle Joy έδωσαν με τα κινηματογραφικά synths και τις αισθαντικές electro παραγωγές, το πιο δυνατό, φλογερό φινάλε στη βραδιά με την καρδιά μας να σταματάει “thinking about you” και να θυμόμαστε αυτό που είχε πει η τριμελής μπάντα: «Αυτό το τραγούδι περιγράφει το πως είναι να ξεριζώνεται η καρδιά σου, καθώς και την αίσθηση του να βρίσκεις το κλείσιμο μίας κατάστασης μέσω της παρέας των φίλων σου».
Έτσι, όλες οι παρέες που βγήκαν από το Floyd εκείνο το βράδυ, στο πλαίσιο ενός ακόμη gig του Release Athens, σαν να υποσχέθηκαν να κρατήσουν τη φλόγα αναμμένη μέχρι τους Massive Attack στις 17 Ιουλίου.