Ένοχος κρίθηκε ο προπονητής για το αδίκημα της κατάχρησης ανήλικου σε ασέλγεια εις βάρος της πρωταθλήτριας ιστιοπλοΐας Αμαλίας Π., όταν εκείνη ήταν 12 ετών: “Δεν μετάνιωσε, δικαιολογεί τον εαυτό του”. Αθώος κρίθηκε όμως για το πιο σημαντικό αδίκημα, εκείνο του βιασμού.
Σύμφωνα με πληροφορίες, έπειτα από εξουθενωτικές δικαστικές διαδικασίες χρόνων, ο κακοποιητής της Αμαλίας κρίθηκε ένοχος για το αδίκημα της κατάχρησης ανήλικου σε ασέλγεια εις βάρος της 12χρονης τότε αθλήτριας. Η πρωτόδικη ποινή της κάθειρξης 13 ετών χωρίς αναγνώριση ελαφρυντικού επικυρώθηκε από το Μικτό Ορκωτό Εφετείο της Αθήνας.
Η Αμαλία Π. δεν ήταν παρούσα στη σημερινή διαδικασία, ενώ οι τακτικοί δικαστές και ένορκοι έκριναν ομόφωνα και στο δεύτερο βαθμό ότι ο τότε 29χρονος προπονητής θα πρέπει να καταδικαστεί για το αδίκημα που του αποδίδεται, δηλαδή το αδίκημα της ασέλγειας. Όμως, ως προς το αδίκημα του βιασμού το δικαστήριο έκρινε αθώο τον κατηγορούμενο κατά πλειοψηφία (6-1). Μειοψηφούσα ήταν η πρόεδρος του ΜΟΔ η οποία υποστήριξε ότι υπήρχε μία πράξη βιασμού. Όπως ανέφερε: “Πρόκειται για μακροχρόνια περίπτωση γενετήσιων πράξεων με ανήλικο. Ο κατηγορούμενος δεν μετάνιωσε. Έλεγε ότι μετάνιωσε αλλά μετά έβαζε ένα ‘αλλά’… δηλαδή δικαιολόγησε τον εαυτό του“.
Η δήλωση της προέδρου του Μικτού Ορκωτού Εφετείου
Παρά την απόφαση για την ασέλγεια, η πιο σημαντική κατηγορία για την Αμαλία, εκείνη του βιασμού, δεν οδήγησε σε κάθειρξη. Όπως δήλωσε η πρόεδρος του ΜΟΔ:
“Ο βιασμός μας απασχόλησε ιδιαίτερα. Οι πράξεις αυτές δεν γίνονται ποτέ όταν είναι άλλοι μπροστά, είναι πράξεις που γίνονται κρυφά, ο δράστης είναι μόνος του με το θύμα. Πως θα βγάλουμε λοιπόν εμείς πως έγινε πράξη χωρίς άλλο μάρτυρα; Έχουμε το λόγο του ενός εναντίον του άλλου. Δεν έχουμε ιατροδικαστικές εκθέσεις ή εκτιμήσεις, αλλά μόνο αυτό που λένε ο ένας και ο άλλος» ανέφερε η πρόεδρος, και συνέχισε: «Έχουμε έναν κατηγορούμενο που από την πρώτη στιγμή σχεδόν λέει τα ίδια πράγματα και την παθούσα που κατά τις καταθέσεις της μπερδεύεται ως προς το χρόνο ή τον τόπο. Πιστεύουμε ότι κανείς δεν λέει την πλήρη αλήθεια… κάθε αμφιβολία είναι υπέρ του κατηγορούμενου στο δίκαιο μας και όταν γίνεται μια δίκη ο κατηγορούμενος είναι στη “γωνία”. Πρέπει να το κάνουμε αυτό σε κάθε δίκη γιατί δεν ξέρουμε ποτέ θα βρεθούμε εμείς στην ίδια θέση. Και πρέπει αν το διαφυλάττουμε αυτό, πρέπει να είμαστε απολύτως βέβαιοι για να καταδικάσουμε έναν άνθρωπο”.
Το “TACK” και το χρονικό της δίκης
Όπως είχαμε παρακολουθήσει στο ντοκιμαντέρ “TACK”, η δίκη ήταν ορόσημο για το ελληνικό #MeToo. Η Αμαλία είχε τη στήριξη της Σοφίας Μπεκατώρου, ολυμπιονίκη ιστιοπλοΐας, η οποία είχε αποκαλύψει δημόσια τον βιασμό της από έναν ισχυρό παράγοντα της Ελληνικής Ιστιοπλοϊκής Ομοσπονδίας. Το έγκλημα εναντίον της, παρόλο που είχε πυροδοτήσει το ελληνικό #MeToo, είχε παραγραφεί. Της Αμαλίας όμως, μιας νεαρής πρωταθλήτριας στον ίδιο χώρο με την Μπεκατώρου, μπορούσε να καταγγελθεί. Οι δύο γυναίκες βρήκαν η μια την άλλη, και ξεκίνησε ο δικαστικός Γολγοθάς.
Η αφίσα του TACK (Onassis Foundation)
Η Αμαλία αποφάσισε να καταγγείλει τον πρώην προπονητή της για την συστηματική κακοποίηση που υπέστη από εκείνον ανάμεσα στα 11 και τα 13. Στα δύο χρόνια που καλύπτει το ντοκιμαντέρ, βλέπουμε την Αμαλία να υποβάλλεται σε εξουθενωτικές διαδικασίες εντός δικαστηρίου, να βιώνει έντονο victim blaming, ενώ γίνονται απόπειρες να απαξιωθεί η αξιοπιστία της. Παρά τη στήριξη από τους ανθρώπους γύρω της, υπάρχει μια δυσοίωνη αίσθηση πως ο αγώνας για να αλλάξουν οι νοοτροπίες της ελληνικής κοινωνίας επρόκειτο να είναι δύσκολος.
Τι είχε πει η σκηνοθέτιδα του “TACK” Βάνια Τέρνερ για την εμπειρία της κατά την εξέλιξη της δίκης με την Αμαλία:
“Άρχισα να κινηματογραφώ τη Σοφία ενώ γινόταν εθνικό σύμβολο, χωρίς να γνωρίζω τι θα ακολουθήσει, κι ενώ το κύμα των καταγγελιών είχε μόλις αρχίσει να ξεδιπλώνεται. Λίγο μετά, γνώρισα την Αμαλία και ξεκίνησα να περνάω χρόνο μαζί της και να κινηματογραφώ την ίδια και την οικογένειά της. Αναπτύχθηκε μεγάλη οικειότητα μεταξύ μας καθώς και με τις οικογένειές τους. Ιδιαίτερα στο διάστημα της δίκης, η κάμερά μου έγινε κατά κάποιον τρόπο αποθετήριο των δικών τους σκέψεων και συναισθημάτων. Έτσι μου ανοίχτηκε ένα παράθυρο στον κόσμο του σύνθετου ψυχικού τραύματος και το πώς αυτό επηρεάζει τα θύματα και τους κοντινούς τους ανθρώπους -κανείς δεν μένει αλώβητος όταν γίνεται ένας βιασμός.
Θέλησα όμως να προχωρήσω και πέρα από τη ζωή των πρωταγωνιστριών για να αφηγηθώ την ιστορία ενός σαθρού συστήματος ποινικής δικαιοσύνης και πώς αυτό κατακερματίζει τα θύματα βιασμού. Η Αμαλία εξευτελίστηκε, εξουθενώθηκε ψυχικά, δέχτηκε επιθέσεις και χυδαία σχόλια και χλευάστηκε αρκετές φορές κατά την διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας.
Μέσα από αυτή την οδυνηρή καταγραφή ελπίζω να προβληματίσω για την κατάσταση της παιδικής προστασίας στη χώρας μας, την έλλειψη ειδικής εκπαίδευσης των δικαστών και συνηγόρων σε θέματα έμφυλης βίας και παιδικής κακοποίησης, αλλά και την απουσία ενός γενικού πλαισίου προστασίας των θυμάτων στη διάρκεια της ποινικής διαδικασίας. Ελπίζω ακόμα να δημιουργήσω ερωτήματα για το πώς οι σεξιστικές αντιλήψεις, η κυρίαρχη κουλτούρα, η τοξικότητα και η νοσηρότητα -στις επαρχιακές πόλεις ειδικά, χωρίς όμως να περιορίζεται εκεί- απομονώνουν, στιγματίζουν και φιμώνουν τα θύματα, ακόμα και όταν αυτά είναι παιδιά.”