Ο δημοφιλής μουσικός και δημοσιογράφος, Αντώνης Κωνσταντάρας, μιλάει για το νέο του E.P., τα podcast του και γι’ αυτό που δεν θα του έλειπε καθόλου αν το έχανε αύριο απ’ τη ζωή του.
Μας συστήθηκε πριν από έναν χρόνο περίπου χρόνο ως Tony Bluebird, ανοίγοντας ένα νέο κεφάλαιο στην μακροχρόνια μουσική του πορεία. Παράλληλα, συνεχίζει να αποτελεί μαζί με τον Παύλο Tουμπέκη τους Delines· στο κανάλι τους στο YouTube θα δείτε μια σειρά από διασκεδαστικά shows με ενδιαφέροντες καλεσμένους. Συγχρόνως, είναι ο οικοδεσπότης του podcast Το Νοσταλγικό. Στο Νοσταλγικό, κάθε Τρίτη, ο Αντώνης εξερευνεί κάθε νοσταλγική γωνιά της παιδικής και εφηβικής ηλικίας όσων μεγάλωσαν στα ’90s και στα ’00s, παρέα με τους φίλους του.
Για όλα τα παραπάνω, αλλά και για κάποια ακόμη, ο Αντώνης Κωνσταντάρας απάντησε με προθυμία στις ερωτήσεις μας.

Φωτ.: Δημήτρης Καπάνταης
Πότε, πώς και γιατί γεννήθηκε ο Tony Bluebird;
Ο Tony Bluebird γεννήθηκε ως alter ego μου πριν από περίπου έναν χρόνο. Προσπαθούσα να βρω τη θέση μου στη μουσική έπειτα από τη διάλυση του προηγούμενού μου group, των Strawberry Pills και είχα την ανάγκη να δημιουργήσω ένα project που να έχει δυο πολύ σημαντικά χαρακτηριστικά: Πρώτον, να είναι solo project ώστε να παίρνω όλες τις αποφάσεις, καλές ή κακές, πάνω μου και δεύτερον, να μην περιορίζεται σε μουσικές ταμπέλες, με σκοπό να βρω τον ήχο που πραγματικά με εκπροσωπεί. Πειραματίστηκα αρκετά, κάποιες φορές με χλεύασαν γι’αυτό, όμως θεωρώ ότι πλέον κατέληξα οργανικά σε ένα ηχητικό πλαίσιο και είμαι έτοιμος να μπω στο studio για το άλμπουμ μου.
Black Caramel Records: Πώς πήρες απόφαση να την ιδρύσεις, πόσο εύκολο είναι να τρέχεις μια δισκογραφική και πώς σου έσκασε η ονομασία της;
Στο πλαίσιο της «παραξενιάς» που κρύβω μέσα μου, αποφάσισα μαζί με το solo project να ξεκινήσω και την BCR. Θέλω να κυκλοφορώ τη μουσική μου ακριβώς όταν πιστεύω πως πρέπει να βγει, χωρίς ενδιάμεσους και πολλή κουβέντα. Για να μην παρεξηγηθώ, με τους Strawberry Pills είχαμε μια άψογη συνεργασία με την Inner Ear Records, απλά θεώρησα ότι ήθελα να κάνω κάτι πιο «σπιτικό». Παράλληλα, έχω αρκετούς φίλους που γράφουν πολύ ωραία μουσική και έτσι, αποφάσισα να κυκλοφορώ και δουλειές άλλων καλλιτεχνών.
Το όνομα, παραδόξως, είναι εμπνευσμένο από τον Σάκη Τόλη των Rotting Christ, ο οποίος με συμβούλεψε να κυκλοφορώ τη μουσική μου μόνος μου, οπότε, το Black προέρχεται από το είδος μουσικής που εκπροσωπεί (black metal), ενώ το caramel είναι δικό μου χούι, επειδή μου αρέσουν οι γλυκόπικρες γεύσεις!
Σε ό,τι αφορά το πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι το να τρέχεις μια δική σου δισκογραφική, θα απαντήσω πως είναι οριακά αδύνατο αν θέλεις να το κάνεις σωστά και δεν έχεις μπάτζετ. Αυτός είναι ο λόγος που έχω μειώσει και τις κυκλοφορίες που βγαίνουν από εμάς.

Φωτ.: Δημήτρης Καπάνταης
Στοιχειωμένο E.P.: Δέκα λέξεις που το περιγράφουν
Scream, Halloween, Neve Campbell, A Nightmare Before Christmas, Idle Hands.
Πώς προέκυψαν οι Delines και το ΗΛεΙΑ ΡΙΧΤΟ; Πώς και πόσο έχουν αλλάξει με τα χρόνια;
Όλα ξεκίνησαν στο γραφείο του VICE, όπου εργαζόμασταν με τον Παύλο για περίπου μια δεκαετία. Κάποια στιγμή, μου πρότεινε να ξεκινήσουμε παρέα ένα κανάλι στο YouTube. Την ίδια περίοδο ήθελα να ξεκινήσω ένα vidcast. Δοκιμάσαμε διάφορα πράγματα (μεταξύ των οποίων και ένα project με μαγειρική) και τελικά καταλήξαμε ότι το ΗΛεΙΑ ΡΙΧΤΟ είναι το πιο ταιριαστό για να ξεκινήσουμε. Την ίδια εποχή, στην ομάδα μας μπήκε και ο Νίκος Κόλλιας, που είναι ο άνθρωπος πίσω από τις κάμερες και τεράστιο κεφάλαιο για το κανάλι.
Να, που 6 χρόνια αργότερα, είναι η βασική μας ενασχόληση. Προφανώς, μέσα σε αυτό το διάστημα έχουν αλλάξει πολλά. Αρχικά, νοικιάσαμε και φτιάξαμε -με τα χέρια μας- το νέο μας στούντιο. Παράλληλα, έχουμε εμπλουτίσει το κανάλι με νέες εκπομπές όπως το πιο δημοσιογραφικό Case Study, το Newsletter, το ΟΥΦΟ Podcast, το οποίο καταπιάνεται με θεωρίες συνωμοσίας και πολλά ακόμη. Για εμάς, είναι σημαντικό να υπάρχει κίνηση σε ιδέες και δημιουργία και να μην παραμένουμε στάσιμοι.
Πώς επιλέγετε τους καλεσμένους στο ΗΛεΙΑ ΡΙΧΤΟ;
Είναι άνθρωποι με τους οποίους, εμείς πρώτοι, θα θέλαμε να κάτσουμε σε έναν καναπέ για να κάνουμε μια κουβέντα. Παράλληλα, είναι σημαντικό να έχουν κάτι να δώσουν στον θεατή, είτε αυτό είναι μια εξειδίκευση είτε απλό entertainment. Βλέπουμε το ΗΛεΙΑ ΡΙΧΤΟ σαν ένα παζλ και, σιγά-σιγά, προσθέτουμε κομμάτια της ιστορίας της εγχώριας pop κουλτούρας και όχι μόνο.
Μοιράσου 3 στιγμές από το ΗΛεΙΑ ΡΙΧΤΟ που είτε γελάς ακόμη όταν τις θυμάσαι είτε έρχεσαι σε αμηχανία, είτε συγκινείσαι
Προφανώς το επεισόδιο με τον Mad Clip είναι το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό. Με τον Peter μεγαλώσαμε στην ίδια περιοχή, τον γνώριζα φατσικά και στη συνέχεια έτυχε να έχουμε παράλληλες πορείες, ο καθένας στον τομέα του. Δουλέψαμε σε διάφορα project μαζί, ήταν ένας σωστός επαγγελματίας και πολύ καλό παιδί. Πάντα όταν πέφτω πάνω στο επεισόδιο μας σκέφτομαι: «Α, ρε Madαρε»…
Γελάω πολύ με τα επεισόδια όπου είχαμε καλεσμένο τον Γιώργο Βαγιάτα. Έχουμε δουλέψει μαζί και έχουμε περάσει πολύ χρόνο παρέα, οπότε αισθανόμαστε πως απλά αράζουμε με έναν φίλο. Σίγουρα, όποτε έρχεται ο Taki Tsan καλεσμένος είναι ένα ξεχωριστό επεισόδιο. Είναι πλέον δικός μας άνθρωπος.

Φωτ.: Δημήτρης Καπάνταης
Πώς επιλέγεις τα θέματα του Νοσταλγικού; Ποια τρία επεισόδια είναι τα αγαπημένα σου και γιατί;
Το μοναδικό κριτήριο είναι οι αναμνήσεις μου -ή του εκάστοτε καλεσμένου. Ξεκίνησα Το Νοσταλγικό ως ψυχοθεραπεία και ειδικά τις πρώτες δυο σεζόν ηχογραφούσα κυρίως αργά το βράδυ. Όταν μένεις, δηλαδή, μόνος σου με τις σκέψεις σου. Με διαφορά, το αγαπημένο μου επεισόδιο είναι το «Ταξίδι σε Ένα Σαββατιάτικο Πρωινό του 1995», για το οποίο έχω λάβει τα πιο πολλά και τα πιο συγκινητικά μηνύματα! Το επεισόδιο για τα «Φτηνά Τσιγάρα» είναι ένα άλλο που μου άρεσε πάρα πολύ, μιας και θεωρώ ότι έχει την τέλεια μορφή επεισοδίου! Τέλος, το αφιέρωμα στα Ημισκούμπρια με καλεσμένο τον Dj Πρύτανη ήταν ένα highlight, μιας και μπήκαμε πολύ βαθιά στην ιστορία ενός group που ουσιαστικά έβαλε το Hip-Hop μέσα στα σπίτια μας!
Τι ανακάλυψες θαμμένο στη μνήμη σου, ετοιμάζοντας κάποιο επεισόδιο του Νοσταλγικού και τι αλυσίδα αναμνήσεων πιθανόν δημιούργησε αυτή η αναλαμπή;
Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι μπορώ να ξανανιώσω συναισθήματα που νόμιζα πως δεν θα βιώσω ξανά! Όταν καταφέρνω να μπω στο θέμα, την ώρα που ηχογραφώ, αισθάνομαι σαν να σχηματίζονται τρισδιάστατα γύρω μου σκηνικά που έχω ζήσει. Κάτι πολύ όμορφο, επίσης, είναι η ανταλλαγή αναμνήσεων με τον εκάστοτε guest! Είναι πολύ πολύ ενδιαφέρον να βλέπεις πόσο διαφορετικά έχει βιώσει το ίδιο πράγμα ένας άλλος άνθρωπος.
Νοσταλγία ή πειραματισμός με νέες τάσεις; Τι προκαλεί το ένα και τι το άλλο;
Κάτι που έχω πει αρκετές φορές και στο podcast, είναι πως κρατάμε τις όμορφες αναμνήσεις κοιτάζοντας μπροστά. Είναι πολύ επικίνδυνο να γραπώνεσαι από το παρελθόν, επειδή αισθάνεσαι μια ψεύτικη ασφάλεια. Δεν εξελίσσεσαι με αυτόν τον τρόπο. Σε ό,τι αφορά τον πειραματισμό με τις νέες τάσεις, είμαι πάντα υπέρ! Ωστόσο, όπως και η παρελθοντολαγνεία, έτσι και το να αφήνεσαι σε καθετί νέο χωρίς να το στήνεις και λίγο στον τοίχο, είναι επικίνδυνο. Δες τα social media και την ΑΙ, για παράδειγμα.

Φωτ.: Δημήτρης Καπάνταης
Ποιο είναι το αγαπημένο σου τραγούδι, βιβλίο, ταινία, σειρά, στέκι;
Αυτά αλλάζουν ανά δυο ώρες: Θα σου πω κάποια που παραμένουν σταθερά. Ένα τραγούδι που αγαπώ πραγματικά πολύ είναι το The Universal των Blur, χωρίς να είναι απαραίτητα η αγαπημένη μου μπάντα. Για βιβλίο, θα πάω με το «Ο Ξένος» του Αλμπέρ Καμύ, ενώ από ταινίες δεν μπορώ να ξεπεράσω το Wings of Desire του Wim Wenders ή το Withnail and I -σε κάτι πιο κωμικό. Τα στέκια μου είναι δυο: Στο κέντρο, το Smoking Barrels στο Θησείο, όπου έπαιξα και το τελευταίο μου live και το Mosaiko στη Γλυφάδα. Τέλος, σε ό,τι αφορά τις σειρές, νομίζω πως όποιος/όποια με παρακολουθεί, γνωρίζει πως το Friends είναι, με διαφορά, η νούμερο ένα επιλογή μου.
Ποιο θεωρείς είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της δημοσιογραφίας αυτή την περίοδο παγκοσμίως; Είναι το ίδιο και στην Ελλάδα;
Το γεγονός ότι δεν υπάρχει πλέον αρκετό κέρδος, ώστε να μπορεί να είναι πραγματικά ανεξάρτητη. Έτσι, επιχειρηματικοί κολοσσοί αγοράζουν μέσα που «μπαίνουν μέσα», με σκοπό να περνάνε προς τα έξω τη γραμμή που θέλουν. Πραγματική δημοσιογραφία βλέπουμε από λίγους επαγγελματίες του χώρου εκεί έξω, οι οποίοι υποφέρουν πραγματικά μέχρι να βγάλουν μια είδηση. Στο τέλος, όσο σημαντικό και να είναι το έργο τους, παραμένει μια σταγόνα στον ωκεανό! Η Ελλάδα, ως μια μικρογραφία της Αμερικής, ναι, έχει περίπου το ίδιο πρόβλημα. Τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ.
Αν έβλεπες ξαφνικά μπροστά σου τον Τραμπ τι θα του έλεγες;
Να φύγει από μπροστά μου!
Ποιος είναι ο αγαπημένος σου δημοσιογράφος/παρουσιαστής; Γιατί;
Ο David Letterman. Πάντα μου άρεσαν τα Late Night Shows και συνήθως προτιμώ τους κωμικούς ως παρουσιαστές. Ο Letterman ήταν όσο απόμακρος έπρεπε και ταυτόχρονα to the point όσο δεν πάει. Επίσης, από την εκπομπή του έχουν περάσει κάποιοι από τους αγαπημένους μου μουσικούς ever.
Τι θα έχανες από τα ζωή σου που δεν θα σου έλειπε καθόλου;
Παραδόξως, τα social media.
Τελικά, είσαι άνθρωπος ή ΑΙ;
Θα το μάθετε όταν κατακτήσουμε τον κόσμο!