Η κωμικός μίλησε για το πώς αλλάζουν τα πράγματα στη σκηνή όταν αρχίζεις να μοιάζεις περισσότερο με γυναίκα, τους σεξιστικούς τίτλους στα media, το «φιλικό προφίλ» που δεν την ενδιαφέρει να διατηρήσει, ενώ ξεκαθαρίζει ότι το χιούμορ δεν είναι ένα.
Με τη Δήμητρα Νικητέα βρεθήκαμε μια μέρα που η σκόνη είχε κάνει αυτή την πόλη ακόμη πιο ανυπόφορη, τη στιγμή που στα Εξάρχεια σκόνταφταν μεθυσμένοι από το απόγευμα τουρίστες, πάνω σε διπλοπαρκαρισμένα με αλάρμ αμάξια.
Όσο την περιμένω, πίνω αναψυκτικό χωρίς ζάχαρη και αναρωτιέμαι πώς γίνεται να είσαι κωμικός σήμερα που όλα μοιάζουν αστεία για να μην συνειδητοποιήσουμε πόσο τραγικά είναι, όσο περισσότερο τα παρατηρούμε.
«Γεννήθηκα, μεγάλωσα και μέχρι σήμερα κινούμαι στο αστικό τοπίο, στο οποίο αυτό που παρατηρώ όλο και πιο έντονα είναι η ιδιωτικότητα που το διαπερνά. Το οξύμωρο σε αυτό είναι ότι όσο κι αν την αγαπώ, καταλήγει να ακουμπά τρομακτικά την απομόνωση κι αυτό δεν μπορεί παρά να με φοβίζει. Είμαστε στα αλήθεια πάρα πολύ μόνοι και δεν με νοιάζει αν αυτό που λέω ακούγεται κλισέ. Κάθε μέρα, μπορώ κι ακούω την αναπνοή του γείτονα τόσο κοντά μου που βρίσκεται, τη στιγμή που το αίσθημα μοναξιάς που βιώνουμε είναι πυρηνικό. Έχουμε φτάσει λόγω των άθλιων καθημερινών συνθηκών που ζούμε να επικοινωνούμε μόνο μέσω του θυμού μας και των ξεσπασμάτων που δημιουργεί. Καταλαβαίνω ότι εστιάζω σε κάτι που για κάποιους δεν αποτελεί μείζον θέμα, γιατί υπάρχει βαθύ ταξικό ζήτημα. Όταν πεινάς δεν σε νοιάζει η ιδιωτικότητα -το είδαμε και με την Predator- αλλά το να έχεις χρήματα για να φας. Πολύ κατανοητό!».
Μένουμε στο θέμα της εσωτερικής μας μοναξιάς, του μικρόκοσμου που δημιουργούμε λόγω της ανάγκης μας να νιώθουμε ασφαλείς.
«Δεν έχω ιδιαίτερη πρόσβαση στους ανθρώπους, έτσι αναζητώ διαρκώς τα σχόλια σε social media και sites. Είναι σαφές ότι οι φίλοι μου είναι άνθρωποι που μοιάζουμε, χαίρομαι όμως γιατί είναι από διαφορετικές ηλικίες και έτσι μπορώ να διακρίνω διαφορετικά χαρακτηριστικά. Είναι σημαντικοί οι άνθρωποί μου, δημιουργούν μια σταθερά και εμποδίζει την αμφισβήτηση να φτάσει βαθιά μέσα μου, κρατώντας με μακριά απ’ τον συναισθηματικό εμετό που δεχόμαστε χωρίς όμως να μας αποκόπτει απ’ το περιβάλλον. Ανακυκλώνουμε αρνητική ενέργεια και η ελαφρότητα γίνεται κι αυτή ταξικό ζήτημα».
Τη ρωτάω ποιους σταθμούς μπορεί να διακρίνει στη σχεδόν δεκαετία πια που κάνει stand up.
«Πρώτος σταθμός είναι η έναρξη αυτού του ταξιδιού, τότε που για πρώτη φορά ένιωσα ότι κάπου είμαι καλή. Ήμουν σε μια φάση που έψαχνα από κάπου να πιαστώ. Έγραφα συνέχεια στα social, είχα κάνει add όλους τους κωμικούς, μέχρι που είπα “λες;”. Με το που ανέβηκα στη σκηνή, σκέφτηκα ότι υπάρχει λόγος να είμαι εδώ ακόμη, παρόλο που δεν είχα ακόμη καμία οικειότητα με τον κόσμο. Είναι εντυπωσιακό πόσο επικριτικές είμαστε με τον εαυτό μας. Αν φερόμασταν σε κάποιον άλλον όπως φερόμαστε σε εμάς, μπορεί να μας είχαν κάνει μήνυση.
Δεύτερος σταθμός είναι όταν άρχιζα να μοιάζω πλέον κι εξωτερικά με γυναίκα. Όταν είσαι παιδί όλοι σε αγαπάνε, σε συμβουλεύουν και σε ενθαρρύνουν. Με το που αποκτάς όμως μια πιο ενήλικη και θηλυκή εικόνα, αυτό αλλάζει. Τότε δεν είχα τα εργαλεία – εφόδια να αναγνωρίσω τι συμβαίνει και μπλόκαρα. Χρειάστηκαν σχεδόν 3 χρόνια για επανέλθω.
Ο τρίτος σταθμός ήταν όταν έκανα το solo μου, ενώ τελευταίο βάζω αυτό που βιώνω τώρα έχοντας δίπλα μου τη Μελίνα Κόλλια, έναν άνθρωπο και συνάδελφο που εμπιστεύομαι χωρίς να φοβάμαι».
Διαπιστώνω με δυνατή σκέψη ότι πρέπει να θέλει αρκετή διαχείριση η τόση έκθεση.
«Κάθε φορά που ανεβαίνω στη σκηνή -ειδικά όταν ξεκινάω εγώ την παράσταση- καταλαβαίνω απ’ το χειροκρότημα αν θα είναι η βραδιά που θα παίξω σαν άνθρωπος ή θα κουβαλήσω ένα κίνημα. Κι όταν λέω κίνημα εννοώ αν θα πρέπει να είμαι αστεία για να μην πουν ότι οι γυναίκες δεν είναι αστείες. Δεν θέλω να δυσκολεύομαι τόσο, εγώ μια πλάκα θέλω να κάνω και τη δουλειά μου εκείνη τη στιγμή, όχι να αγωνιστώ».
Συμφωνούμε στο πόσο διαφωνούμε να παρομοιάζεται η πορεία μιας γυναίκας με αυτή ενός άντρα.
«Είναι σεξιστικό να γράφουμε και να λέμε για μια ράπερ ότι είναι ο θηλυκός ΛΕΞ. Ετεροφωτίζεται με έναν ανδρικό μύθο, καταλήγοντας να μην υπάρχει πουθενά. Και τη Χαραλαμπούδη τη λένε ο “γυναικείος Τσουβέλας”. Δεν έχουν καταλάβει πως κάθε γυναίκα είναι μία αυτόνομη προσωπικότητα. Δεν είναι παραγωγικό όλο αυτό για τις γυναίκες, βάζει ταβάνι στην καριέρα μας, χτίζει ακόμη μεγαλύτερο μύθο για τους άντρες. Μόλις η γυναίκα πάει να πετύχει, της προσάπτουν αντρικές σκιές. Η γυναίκα ΛΕΞ. Τι είναι; Αποκριάτικη στολή; Είναι 2025 και οι τίτλοι στα media είναι γελοιότητες. Είναι σαν να τους αναγκάζει κάποιος να πουν κάτι καλό, γι’ αυτό και τελικά το κάνουν με τον πιο λάθος τρόπο».
Μιας και είμαστε στον ΛΕΞ, τη ρωτάω για το βίντεο που ανέβασε πριν ένα διάστημα στα social media της με ένα απόσπασμα συνέντευξής του και το σχόλιο της «Ώπα ρε ΛΕΞ»
«Το βίντεο για τον ΛΕΞ δεν είναι κάποιο φεμινιστικό ντελίριο, αν κάποιος το αντιλήφθηκε έτσι είναι δικό του θέμα. Εγώ το έκανα με ελαφρότητα. Η αντίδραση όμως πολλών στην αμφισβήτηση του μύθου τους δείχνει πολλά. Υπάρχει τόσο μεγάλη ανάγκη για μύθους και σωτήρες, γι’ αυτό και οι Τέχνες που προσφέρονται για πρωσοπολατρεία είναι στα καλύτερά τους. Δίνουν την προοπτική, προσφέρουν τη φαντασίωση ότι απ’ τα χαμηλά θα φτάσεις ψηλά. Προφανώς το όνειρο για μια καλύτερη ζωή μπορεί να φανεί λειτουργικό αν γίνεται με άξονα την ηθική. Το θέμα είναι ότι μέσω των social, κανείς δεν διακρίνει τις αποστάσεις που διανύει ένας άνθρωπος.
Στην Ελλάδα ας πούμε, όλοι θεωρούμε ότι είμαστε εν δυνάμει κωμικοί. Δεν υπάρχει η αντίληψη ότι από πίσω υπάρχει μια τεχνική, μια σκηνική παρουσία και χρόνια παρατήρηση. Αυτό δεν μπορεί να το επεξεργαστεί ο καθένας που θεωρεί ότι το χιούμορ είναι ένα και αυτό είναι το δικό του. Το χιούμορ δεδομένα δεν είναι ένα, είναι πάρα πολλά που σχετίζονται με την αντίληψη, την αισθητική, την πεποίθηση κλπ. Επίσης, σχετίζεται άμεσα με την εποχή και τι πολιτισμό έχει καταναλώσει ο καθένας μας. Πρέπει να είμαστε ανοιχτοί και χωρίς έπαρση».
Η Δήμητρα, ήταν η πρώτη που τοποθετήθηκε δημόσια για το ζήτημα που άνοιξε και αφορούσε την αφίσα για την παράσταση με τους 17 άνδρες κωμικούς.
«Τότε, μιλούσα με τις συναδέλφισσες που είχαν επικοινωνία με τους συντελεστές κι αντιλαμβανόμουν ότι η συνθήκη είναι το “άστο μωρέ”. Κουράστηκα να ακούω πως το πρόβλημα με τον σεξισμό είναι μόνο στο κοινό. Το κοινό δεν απέχει απ’ το εσωτερικό της κοινότητάς μας και είναι ανθρώπινο. Όλοι μεγαλώσαμε μέσα σε ένα σπιρτόκουτο. Μην μυθοποιούμε λοιπόν τη stand up κοινότητα, θεωρώντας ότι είμαστε διανοούμενοι και οι προοδευτικοί. Έχω θέμα με την υποκρισία. Θεωρώ πως δεν διαχειρίστηκαν καλά το θέμα, χωρίς παρόλα αυτά να θεωρώ ότι οι άνθρωποι αυτοί είναι οι σεξιστές που πολεμάμε. Υπάρχουν φοβερά κατάλοιπα. Πώς γίνεται να μην λαμβάνεις το μερίδιο ευθύνης που αναλογεί στο προνόμιό σου; Όλο αυτό καθρεφτίζει το γεγονός ότι παντού υπάρχει έμφυλο ζήτημα. Καλό είναι να μιλάμε γι’ αυτό και να παραδεχόμαστε τα λάθη μας. Το πρόβλημα δεν ήταν τόσο η αφίσα, όσο η διαχείριση μετά».
Τη ρωτάω πώς βιώνει την καθημερινότητα σε ένα κράτος μόνιμα βουτηγμένο στη σκόνη της αδιαφάνειας και της υποκρισίας.
«Τον Σεπτέμβρη έβαλα στόχο να μάθω τα καλύτερα αγγλικά που μπορώ, για να φύγω κάποια στιγμή. Για να κάνεις κάτι σε αυτό τον τόπο πρέπει να λειτουργείς με όρους παρακράτους. Στην Τέχνη μου, είτε πρέπει να περιμένω πάρα πολύ καιρό είτε πρέπει να υιοθετήσω πολύ λαϊκισμό, βλακεία και ταύτιση για την ταύτιση, που δεν θέλω. Παράλληλα, δεν μπορώ να διατηρήσω ένα πιο “φιλικό προφίλ” το οποίο θα μου φέρει χορηγίες. Δεν γίνεται να μην μιλάω, με αφορά η θέση μου απέναντι και μέσα στην κοινωνία. Η κωμωδία είναι όχημα για να πεις το μήνυμά σου και το μέλλον μοιάζει εντελώς δυσοίωνο».
Της ζητάω να μου πει τα κοντινά της σχέδια.
«Έχουμε άλλες δύο παραστάσεις “Καμικάζι” με τη Μελίνα καθώς και τη σκέψη να συνεχίσουμε και την επόμενη σεζόν. Επίσης, συμμετέχω στη συναυλια “ΠΟΛΥ ΚΑΛΕΣ ΣΤΑ ΠΑΡΤΥ” της μαζί με τη Nalyssa Green στο Athens Epidaurus Festival, καθώς και μια εμφάνιση στην Ταράτσα του Φοίβου, στις 22 Ιουνίου».