Στην Πειραιώς 117, οι καταλυτικές αρμονίες, η ερωτική μελαγχολία μπλεγμένη με σαρκαστικές διαθέσεις, μετέτρεψαν τον συναυλιακό venue σε χώρο ευλαβική λατρείας για τη μπάντα από τη Βοστώνη.
“You need me like the wind needs the trees to blow in, like the moon needs poetry”, λέει ο Stephin Merritt στο “Come Back From San Francisco”. Αδιαμφισβήτητα, υπάρχουν στίχοι και τραγούδια που χαράσσονται για πάντα στο τετράδιο της ζωής μας και μπάντες που χρειαζόμαστε για να δώσουν μελωδική σάρκα και πνευματικά οστά στις υπαρξιακές μας αγωνίες, όπως το αν θα μας αγαπήσει κανείς ειλικρινά (“No One Will Ever Love You”). Οι Magnetic Fields είναι η μπάντα που μας έδωσε όχι απλά αλφαβητάριο ή λεξικό, αλλά ολόκληρους τόμους εγκυκλοπαίδειας σχετικά με τον έρωτα, την αγάπη, την ζωή.
Πριν όμως βυθιστούμε στον κόσμο των “69 Love Songs” και του μελαγχολικού μαγνητικού πεδίου που δημιουργήθηκε στο Floyd στην Πειραιώς το βράδυ της Τετάρτης, ακούσαμε τον Ed Dowie, εξ Αγγλίας ορμώμενο, να τραγουδά και να μας μιλά κάπου-κάπου στα ελληνικά, είτε ο ίδιος είτε μέσω του κινητού του που μετέφραζε την χαρά του που βρισκόταν στην Ελλάδα και έπαιζε μπροστά μας. Ήταν το ιδανικό opening act για αυτό που έμελλε να ακολουθήσει, αφήνοντας μια γλυκιά επίγευση, με τα κομμάτια του, αλλά και την προσπάθειά του να επικοινωνήσει στη γλώσσα μας.
Μισή ώρα αργότερα, φορώντας ένα t-shirt με τo “Ceci n’est pas une pipe” του René Magritte, ο Stephin Merritt μπαίνει στη σκηνή και κοιτάει την οθόνη πίσω του. “Listen to the Magnetic Fields” έλεγαν τα ασπρόμαυρα γράμματα και ο τραγουδοποιός και πολυοργανίστας κάθεται μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας και ξεκινάει μια βραδιά που προμηνυόταν παραμυθένια. Ήταν η πρώτη φορά που ήρθε στην Αθήνα η πεμπτουσία του indie pop της δεκαετίας του 1990, η οποία αποκαλύφθηκε μπροστά μας, σαν να ήταν από πάντα εδώ.
“One, two, three, four” και μεταφερόμαστε στα “Castles of America” από το άλμπουμ “Quickies”, ο Stephin Merritt μας λέει “I was born on a train” και ύστερα, το κοινό ακούγοντας τους πρώτους στίχους από το “All my little words” αποδεικνύει ότι άργησε πολύ η μπάντα να έρθει στη χώρα μας. Ο κόσμος τραγουδούσε κάθε στίχο από τον εμβληματικό δίσκο “69 love songs” που βρίσκεται στη λίστα του Rolling Stone με τα 500 Σπουδαιότερα Άλμπουμ Όλων των Εποχών –και όχι μόνο. Η μπάντα φρόντισε να πει 9 κομμάτια από το άλμπουμ που βρίσκεται σε κάθε indie δισκοθήκη που σέβεται τον εαυτό της.
Οι διαπεραστικές ματιές όλων των μελών της μπάντας προς το κοινό μαρτυρούσαν την ανάγκη τους για επαφή με τον κόσμο. Βλεμματική όμως, καθώς υπήρχε ελάχιστη λεκτική διάδραση. Ο αγαπημένος grumpy frontman πάντως, ο οποίος θύμιζε πολύ τον Ricky Gervais στο “After Life”, έκανε δύο-τρία αστειάκια, κατά την διάρκεια του live, αναφερόμενος και στους The Jesus and Mary Chain.
Οι σπαραξικάρδιοι στίχοι των Magnetic Fields σε συνδυασμό με τις πολλές φορές uplifting μελωδίες αρκούν για να συνδέσουν κοινό και μπάντα. Η αλήθεια είναι, βέβαια, ότι θα θέλαμε να φωνάξουμε με όλη μας τη δύναμη κατά την διάρκεια της συναυλίας, ωστόσο η ένταση του ήχου ήταν αρκετά χαμηλά, καθώς ο Stephin έχει ένα θέμα με την ακοή του.
Ο άνθρωπος που συγκαταλέγεται σε έναν από τους σπουδαιότερους στιχουργούς των τελευταίων δεκαετιών, ο οποίος μάλιστα στα νιάτα του ζούσε σε ένα κοινόβιο όπου η μουσική ήταν απαγορευμένη, πάσχει από υπερακοή. Ο ίδιος πιστεύει πως είναι βλάβη που υπέστη από την παρακολούθηση συναυλίας των Einstürzende Neubauten.
Όταν οι Magnetic Fields έπαιξαν το “Book of Love” σύσσωμο το κοινό παρακολουθούσε ευλαβικά, κάνοντας όσο το δυνατόν ησυχία, για να ακούσει την βαθιά φωνή του Merritt. Στην πρώτη σειρά, στο κάγκελο μπροστά στον frontman, στεκόταν μια γυναίκα που -όπως όλοι μας- είχε συγκινηθεί ιδιαίτερα. Ήταν η αγαπημένη μπάντα που άκουγε πάντα μαζί με τον άντρα της, ο οποίος δεν βρίσκεται πλέον εν ζωή και η μελαγχολία της τσάκιζε.
“I like your twisted point of view, Mike. I like your questioning eyebrows”, τραγούδησε έπειτα ο ευφυής στιχουργός και πολυοργανίστας στο “Papa was a rodeo”, ενώ περιεργαζόταν έντονα το κοινό και τον χώρο γύρω του, ενώ στο “The Day the Politicians Died” ύψωσε το ποτό του στον αέρα σαν να λέει “cheers!”.
Οι Magnetic Fields βγάζουν δίσκους εδώ και 32 ολόκληρα χρόνια και κάτω από την σκηνή βρισκόταν κόσμος κάθε ηλικίας. Βαφτισμένοι από το σουρεαλιστικό βιβλίο “Les Champs Magnétiques” των André Breton και Philippe Soupault, έχουν ένα μοναδικό, υπερεαλιστικό τρόπο να μας ταξιδεύουν με τη μουσική τους και νιώσαμε κι εμείς “the luckiest guys” που τους είδαμε live.
“But I’m just a singer; it’s only a song” συνέχισε στο “’14 I Wish I Had Pictures” από τον αυτοβιογραφικό και ιδιαίτερο δίσκο “50 Song Memoir”. Όμως ο Stephin Merritt δεν είναι απλά ένας τραγουδιστής και οι Magnetic Fields δεν είναι απλά μια μπάντα. Θα μας μείνουν αξέχαστοι, ενώ θα σιγοτραγουδάμε για μέρες “And now it’s 55 years later, we’ve had the romance of the century”.