Το «Positively Different» διαφέρει πολύ από τις αντίστοιχες εκδηλώσεις που διοργανώνονται κατά καιρούς. Ναι μεν φιλοξενεί ταινίες μικρού μήκους, αλλά οι δημιουργοί προέρχονται από 22 διαφορετικές χώρες, ενώ η πλοκή των ταινιών εναρμονίζεται με μείζονα ζητήματα που μας αφορούν όλους, άμεσα ή έμμεσα.
Ειδικότερα, στο «Positively Different Short Film Festival» αναπτύσσονται, μέσα από ένα καλλιτεχνικό πρίσμα, ιστορίες που μαρτυρούν πώς βρίσκουμε τη δύναμη να σταθούμε δυναμικά απέναντι σε όλα όσα μας τρομάζουν, ακόμη κι όταν οι συνθήκες είναι κάθε άλλο, παρά ευνοϊκές. Ακόμη, πραγματεύεται ο ορισμός της αγάπης σε συνάρτηση με την εξέγερση. Αν και, φαινομενικά, πρόκειται για δύο έννοιες που δεν συναντώνται ετυμολογικά, στην πραγματικότητα η επιθυμία για εξέγερση, είναι, προπαντός, επιθυμία για αγάπη. Αγάπη και αλληλεγγύη, σε έναν άκρως αφιλόξενο, οριακά εχθρικό, κόσμο.
Επίσης, δίδεται έμφαση σε θεμελιώδεις μάχες που άπτονται της ψυχικής υγείας και στις απρόβλεπτες – αλλά αναγκαίες – συγκρούσεις με τους εσωτερικούς μας δαίμονες. Ταυτόχρονα, δεν θα μπορούσαν να απουσιάζουν και ιστορίες που μας υπενθυμίζουν την αξία του να ονειρευόμαστε και να μοχθούμε, ώστε να διεκδικήσουμε όλα όσα προσδοκούμε και μας αξίζουν. Τέλος, απεικονίζονται οι φραγμοί που, ενδεχομένως, λειτουργούν ως τροχοπέδη σε συνάρτηση με την ταυτότητά μας, τους οποίους χρειάζεται να αποτινάξουμε, προκειμένου να κατακτήσουμε την ελευθερία μας.
Αναλυτικά το πρόγραμμα του φεστιβάλ, εδώ.
Αξίζει να αναφερθεί, ότι το «Positively Different» είναι από τις ελάχιστες εκδηλώσεις στην Ελλάδα που μεριμνούν για την ομαλή πρόσβαση ατόμων με μειωμένη κινητικότητα, μια πρωτοβουλία αξιέπαινη που πρέπει να αποτελεί παράδειγμα τόσο για αντίστοιχες διοργανώσεις, όσο και από την πολιτεία αυτή καθ’ αυτή, καθώς συστηματικά παραγκωνίζει τους πολίτες με αναπηρία.
Με σκοπό να δοθεί μεγαλύτερη έμφαση στις πληροφορίες «εκ των έσω», μας μιλούν η Αντιγόνη Καρνεσιώτη και το Μελ Καλφαντή, από την πλευρά της διοργάνωσης. Παράλληλα, καταθέτει τη δική του οπτική ο σκηνοθέτης, Αλέξης Κουκιάς-Παντελής, ως δημιουργός της ταινίας μικρού μήκους, «Aerolin», και συμμετέχων στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ.
«Positively Different»: Το «διαφορετικό» φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους επανέρχεται για 5η συνεχόμενη χρονιά… «ανήσυχο και ορμητικό». Ποια είναι η γενικότερη φιλοσοφία που το διαπνέει και τι αλλάζει φέτος;
Το φεστιβάλ μας είναι ένα θεματικό φεστιβάλ, που στα πέντε χρόνια ζωής του, αποσκοπεί στη δημιουργία χώρου για να ακουστούν φωνές και να ιδωθούν οπτικές που λείπουν από τον κυρίαρχο λόγο και τον mainstream κινηματογράφο. Στόχος μας είναι να μιλήσουμε για ταυτότητες και κοινωνικές ομάδες που βρίσκονται στο περιθώριο της κανονικότητας, ώστε να κατανοήσουμε πώς το φύλο, η σεξουαλικότητα, η φυλή, η τάξη, η εθνικότητα, η θρησκεία, η αρτιμέλεια επηρεάζουν τη ζωή, τα εμπόδια και τις προοπτικές κάθε ατόμου.
Περισσότερο, μιλώντας για διαθεματικότητα και διασταυρούμενες διακρίσεις, εστιάζουμε στις συνδέσεις μεταξύ διαφορετικών ταυτοτήτων, προκειμένου να προωθήσουμε τη συγκρότηση συμμαχιών, τη δικτύωση και τη διαμόρφωση κοινών διεκδικήσεων. Το φετινό φεστιβάλ έχει τον υπότιτλο «Love & Revolt: Αγάπη και εξέγερση». Βάζοντας αυτές τις λέξεις, ή μάλλον τα προτάγματα μαζί, θέλουμε να μιλήσουμε για την αγάπη ως μία εξεγερτική δύναμη ενάντια σε κανόνες και επιβεβλημένες νόρμες, και για την εξέγερση ως μία πράξη αγάπης για τον εαυτό, την κοινότητα και την κοινωνία.
Ποιοι φορείς συμμετέχουν στην πραγμάτωση του φεστιβάλ;
Η οργάνωση παραγωγής του φεστιβάλ «Positively Different Short Film Festival» γίνεται από τον Μη Κερδοσκοπικό Οργανισμό «Inter Alia». H «Inter Alia» δραστηριοποιείται στους τομείς της εκπαίδευσης, της συνηγορίας (advocacy), της νεανικής απασχόλησης και του πολιτισμού.
Υπεύθυνος προβολής είναι ο Κινηματογράφος Άστορ, που θα φιλοξενήσει το φεστιβάλ μας πρώτη χρονιά. Στις παράλληλες προβολές των βραβευμένων μας ταινιών, που θα πραγματοποιηθούν, εκτός της Αθήνας, σε Κωνσταντινούπολη και Βερολίνο την Κυριακή 10 Μαρτίου, συμμετέχουν στη διοργάνωση ο οργανισμός «istos film» και «Greek Film Festival in Berlin», αντίστοιχα.
Τέλος, έχουμε μία σειρά από συνεργαζόμενα μέσα που συμμετέχουν ως χορηγοί επικοινωνίας, καθώς επίσης και φορείς που υποστηρίζουν οικονομικά τη διοργάνωση.
Αντιγόνη και Μελ, πείτε μας δύο λόγια για τις ταινίες που συμμετέχουν στο φεστιβάλ. Πώς συνδέονται με την κοινωνικοπολιτική κατάσταση στη δημόσια σφαίρα;
Οι 41 ταινίες του διαγωνιστικού μέρους του φεστιβάλ σε όλη τους την πολυπλοκότητα, καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα θεμάτων που απασχολούν τη δημόσια σφαίρα, τόσο την εγχώρια όσο και την εκτός συνόρων. Αυτά είναι τόσο διαχρονικά όσο και σύγχρονα ζητήματα, όπως η ζωή μεταναστριών και οι προκλήσεις που αντιμετωπίζουν στις χώρες όπου διαμένουν (Gigi της Randa Ali), το αίτημα για αγάπη που διαπερνά σύνορα και αντίπαλους στρατούς (Buffer Zone του Σάββα Σταύρου) και ο καθημερινός αγώνας για επιβίωση και ζωή σε μία σκληρή ταξική κοινωνία (Aerolin του Αλέξη Κουκιά Παντελή).
Ανοίγοντας μία συζήτηση με το κοινό μετά από κάθε προβολή, τους συντονιστές και τις συντονίστριες των συζητήσεων που εξειδικεύονται στο εκάστοτε αντικείμενο και τα παρόντα δημιουργά, στόχος είναι να εμβαθύνουμε στα θέματα που αγγίζουν οι ταινίες, να δημιουργήσουμε έναν χώρο για δυναμική ανταλλαγή και να εξετάσουμε τις συνδέσεις μεταξύ των ταινιών και της κοινωνικοπολιτικής κατάστασης εντός της οποίας εκτυλίσσεται το φεστιβάλ.
Τι θα περιλαμβάνουν οι παράλληλες δράσεις;
Οι παράλληλες δράσεις περιλαμβάνουν:
– Πρωινές κλειστές σχολικές προβολές, κατάλληλες και επιμελημένες για έφηβα άτομα
– Πολυμεσική έκθεση στημένη και εμπνευσμένη αποκλειστικά από θηλυκότητες και τις εμπειρίες τους με τίτλο: FEM-scapes of Persistence and Prospects, 8-10/03
– Ανοιχτή Συζήτηση με τίτλο: «Συλλογική μνήμη, προσωπικές μαρτυρίες: μεταξύ πένθους και διεκδίκησης» με τις/τα Ρέα Βαλντέν, Μπρικένα Γκίστο, Ζωή Κόκκα, Μαρία Λούκα και Μυρτώ Τσιλιμπουνίδη, την Παρασκευή 08/03
– Πάρτυ για τη λήξη του διαγωνιστικού μέρους του φεστιβάλ στη στοά του Άστορ το Σάββατο 09/03 με το Dj Hael_ky
– Κλειστά events για τα δημιουργά και άλλα καλεσμένα του φεστιβάλ
– Δωρεάν προβολή αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό, την Κυριακή 10 Μαρτίου στις 19:00
– Παράλληλες προβολές των βραβευμένων ταινιών στις 10/03 σε Κωνσταντινούπολη και Βερολίνο.
Υπάρχει πρόβλεψη για την ομαλή πρόσβαση ατόμων με κινητικές δυσκολίες από τη διοργάνωση, μια κίνηση υποδειγματική, που όμως δεν συνηθίζεται στην Ελλάδα. Με ποιον τρόπο θα επιτευχθεί αυτό και γιατί θεωρείτε ότι παραγκωνίζονται διαρκώς οι ανάπηροι συμπολίτες μας;
Ως φεστιβάλ, βασικός μας στόχος είναι να γίνουμε καθολικά προσβάσιμα. Κάθε χρόνο καταφέρνουμε ένα βήμα παραπάνω, ένα σκαλοπάτι ακόμα. Στην καρδιά της Αθήνας, εκεί που το PDSFF κυρίως δραστηριοποιείται, προσβάσιμοι κινηματογράφοι δεν υπάρχουν αυτή τη στιγμή. Υπήρχαν κάποιοι στο παρελθόν που είτε ήταν όντως προσβάσιμοι από «γεννησιμιού» τους, είτε είχαν βρει τρόπους να κάνουν έστω μια είσοδο προσβάσιμη. Ωστόσο, αυτοί έκλεισαν, αναγκάζοντας τα ανάπηρα άτομα (μιλώντας κυρίως για άτομα με βλάβη στην κίνηση) να αναζητούν κινηματογράφους στην ευρύτερη περιοχή του κέντρου ή στα προάστια. Αυτό, εκ των πραγμάτων, αποκλείει ένα μεγάλο μέρος του αναπηρικού κοινού από την πρόσβαση στην κινηματογραφική εμπειρία.
Από την άλλη, τα ανάπηρα άτομα με βλάβες στην όραση και την ακοή, είναι διαχρονικά αποκλεισμένα από την κινηματογραφική, τηλεοπτική και οποιαδήποτε εν γένει οπτική τέχνη. Αυτό, οφείλεται σε μια σειρά από αίτια. Πρώτα απ’όλα, το κόστος για να γίνει προσβάσιμο ένα οπτικό υλικό είναι υπέρογκο για έναν δημιουργό. Έπειτα, δεν υπάρχει η εμπειρία ή η γνώση του τι/πώς ένα οπτικό έργο γίνεται προσβάσιμο, ενώ ακόμα κι αν υπάρχουν η εμπειρία, η θέληση και τα χρήματα, οι επαγγελματίες που κάνουν προσβάσιμο το υλικό, εξακολουθούν να είναι πολύ λίγοι στην Ελλάδα. Πρέπει, λοιπόν, να υπάρξουν κονδύλια και κρατική πρόβλεψη, ώστε να μπορούν τα δημιουργά οπτικών τεχνών να κάνουν προσβάσιμη την τέχνη τους και να υπάρξει ολοκληρωμένη εκπαίδευση επαγγελματιών γύρω από την προσβασιμοποίηση των τεχνών. Έτσι θα ανθίσει αυτός ο χώρος στην Ελλάδα.
Το ότι, γενικά, διαρκώς, παραγκωνίζονται τα ανάπηρα άτομα στη χώρα μας – αλλά και παγκοσμίως – οφείλεται στην έλλειψη παιδείας, αναπαράστασης και ορατότητας γύρω από την αναπηρική εμπειρία. Είναι, στην ουσία του, ένα πρόβλημα κοινωνικό με ρίζες σε στερεότυπα, τα οποία, ως ένα βαθμό, έχουμε ξεπεράσει (όπως π.χ. ότι τα ανάπηρα άτομα είναι ανίκανα, ή ότι έχουν «ειδικές ανάγκες»). Εντούτοις, για να μπορέσει αυτό να μεταλαμπευθεί σε όλες τις εκφάνσεις μιας κοινωνίας χρειάζεται ακόμα χρόνος, ενημέρωση και εκπαίδευση. Γι’αυτό οι τέχνες αποτελούν ένα πολύ σημαντικό όχημα για την επίτευξη και τη διάδοση μιας συμπεριληπτικής νοοτροπίας.
Όσον αφορά το δικό μας φεστιβάλ, λοιπόν, έχουμε μέχρι τώρα εξασφαλίσει τα εξής για φέτος:
– Αναβατόριο για άτομα με δυσκολίες στην κίνηση και αναπηρική χημική τουαλέτα, εγκατεστημένα όλες τις ημέρες του φεστιβάλ
– Διερμηνεία στη νοηματική γλώσσα για την ανοιχτή συζήτηση που θα προηγηθεί της προβολής στις 08/03 και το Q&A με τα δημιουργά εκείνης της ημέρας προβολών
– Υπότιτλοι βάσει αφήγησης (closed captioning) για άτομα με βλάβη στην ακοή, όσον αφορά την προβολή των ταινιών στις 08/03.
Τέλος, το φεστιβάλ αυτή τη στιγμή δουλεύει με διαφορετικούς επαγγελματίες για να μπορέσει να καταστήσει τις προβολές της 08/03 προσβάσιμες και σε άτομα με βλάβη στην όραση, μέσω της προσθήκης ακουστικής περιγραφής. Εάν αυτό επιτευχθεί εν τέλει, θα υπάρξει η αντίστοιχη ανακοίνωση.
Για περαιτέρω ερωτήσεις σχετικά με την προσβασιμότητα του PDSFF, μπορεί να επικοινωνεί όποιο θέλει με το [email protected].
Τα τελευταία χρόνια, φαίνεται να προσφέρεται μεγαλύτερη ορατότητα σε περιστατικά κακοποίησης, σεξιστικές και ρατσιστικές συμπεριφορές, σε θεμελιώδη ζητήματα ισότητας και δικαιοσύνης. Ωστόσο, αυτό μεταφράζεται στην επί του πρακτέου; Πόσα βήματα έχει προχωρήσει η ελληνική κοινωνία σε σύγκριση με άλλες χώρες του εξωτερικού;
Υπάρχει ορατότητα, όντως. Είναι, πράγματι, θετικό να βλέπεις τόσο κόσμο που μπορεί να μην είχε ιδέα πριν ή να ζούσε στο δικό του συννεφάκι, να μιλά στις παρέες του για τις γυναικοκτονίες ή την πατριαρχία. Έπειτα, όταν βλέπεις ότι και σις στρέιτ άντρες ή άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας μιλούν πλέον ανοιχτά γι’αυτά ή έστω κατανοούν, χρησιμοποιώντας τους σωστούς όρους, και χωρίς να γίνεται εργαλειοποίηση, αυτό δείχνει μια πρόοδο γύρω από το χώρο που έχουν αρχίσει να παίρνουν αυτοί οι όροι και αυτές οι έννοιες.
Παρ’ όλα αυτά, είναι τόσο μεγάλο το μέρος της κοινωνίας που έχει γαλουχηθεί μέσα στον ζόφο της πατριαρχίας, που ενώ στη θεωρία και μέσα στις μικρές κοινότητές μας και τα «safe spaces» μας, μπορεί να νιώθουμε οτι βιώνουμε μια αλλαγή, βγαίνοντας έξω, μπορείς πολύ εύκολα να απογοητευτείς. Πάρε ως παράδειγμα την πρόσφατη διαμαρτυρία που έλαβε χώρα στο Σύνταγμα, ενάντια στο νομοσχέδιο της ισότητας στο γάμο. Διαβάσαμε τραγικά μηνύματα να κυκλοφορούν εκεί έξω, έναν πραγματικό οχετό μίσους. Είδαμε εκδρομές να οργανώνονται και πούλμαν να κατεβαίνουν στην Αθήνα από την επαρχία, ώστε να δώσουν το παρόν σε αυτή τη φρικιαστική διαμαρτυρία. Ευτυχώς, δε νίκησαν – και αυτό φυσικά κάτι έχει να πει για την εποχή που διανύουμε.
Είναι, πάντως, τόσο οξύμωρο αν το σκεφτούμε: Απο τη μία, το ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα θέλει απλά να αναγνωριστούν επιτέλους τα δικαιώματα των ανθρώπων που ανήκουν στις κοινότητές του, να γίνει η κοινωνία μας πιο αρμονική, όπου η ποικιλομορφία θα είναι λόγος γιορτής, και από την άλλη ο κόσμος που αντιτίθεται σε όλα αυτά, εύχεται το θάνατο ή την τιμωρία αυτών των κοινοτήτων. Έχουμε ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μας για να μπορέσουμε να γεφυρώσουμε αυτο το τεράστιο χάσμα.
Σε σχέση με άλλες χώρες του λεγόμενου Παγκόσμιου Βορρά, είμαστε σίγουρα πίσω, ειδικά σε θέματα νομοθεσίας ή θεμελίωσης δικαιωμάτων, αλλά αν σκεφτείς το πόσο βαθιά θρήσκα είναι η χώρα μας, σημειώνουμε ουσιαστική πρόοδο. Είναι στενάχωρο, βέβαια, να βλέπεις πως χώρες, όπως οι ΗΠΑ που έχουν διαγράψει σημαντική πρόοδο στη θεμελίωση δικαιωμάτων των τρανς ατόμων ή των αμβλώσεων, να κάνουν βήματα πίσω. Ενώ υπάρχει αυτή η εικόνα πως οι ΗΠΑ δείχνουν τις τάσεις στη διεκδίκηση δικαιωμάτων, σε θέματα ισότητας, και αντιμετώπισης του ρατσισμού, ομο/τρανς/ξένοφοβίας, τα κατάλοιπα της ρατσιστικής κοινωνίας δεν εξαλείφθηκαν ποτέ και τον τελευταίο καιρό μας δείχνει κυρίως σημάδια οπισθοδρόμησης.
Τρανς έφηβα ή ενήλικα άτομα δολοφονούνται, άτομα που κυοφορούν κινδυνεύουν, αν τους τύχει μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη. Είναι τρομακτικό να συμβαίνουν αυτά μετά από διεκδικήσεις και αγώνες ετών. Η τρομακτική άνοδος της ακροδεξιάς σε ευρωπαϊκό επίπεδο, όσο και στη χώρα μας, βρίσκεται σε μία διαρκή σύγκρουση με την πρσπάθεια να προστατευτούν και να διατηρηθούν αυτά που έχουν αποκτηθεί με κοινωνικούς αγώνες.
Τι αντίκτυπο μπορεί να έχει η αναπαράσταση κοινωνικοπολιτικών φαινομένων στον κινηματογράφο τόσο στην ίδια την τέχνη, όσο και στον τρόπο λειτουργίας των κοινωνικών συνόλων;
Ο αντίκτυπος που μπορεί να έχει στο κοινωνικό σύνολο η αναπαράσταση κοινωνικοπολιτικών φαινομένων (όπως π.χ. η αστυνομική βια, οι γυναικοκτονίες, η πατριαρχία) αλλά και μειονοτήτων (ΛΟΑΤΚΙ+, αναπηρικό, μεταναστευτικό) μέσα στην τέχνη, είναι τεράστιος. Μέσα από τη δημιουργία, την παραγωγή, τη διανομή και την προβολή συμπεριληπτικών έργων ή έργων που μιλούν για τέτοια ζητήματα, δίνεται ο χώρος σε άτομα που νιώθουν περιθωριοποιημένα να ακουστεί η φωνή και η εμπειρία τους, τους δίνει ένα πλαίσιο να ταυτιστούν και άρα, να ενδυναμωθούν.
Συγχρόνως, τα συμπεριληπτικά έργα τέχνης είναι μια αφορμή για ενημέρωση και εκπαίδευση μικρών και μεγάλων γύρω από αντίστοιχα ζητήματα. Τα συμπεριληπτικά έργα τέχνης εγείρουν διαλόγους, ανοίγουν νέους ορίζοντες, προωθούν την ενσυναίσθηση και συνεπώς, στα δικά μας μάτια (δηλαδή των επιμελητών ενός τέτοιου ελληνικού φεστιβάλ), έχουν τη δύναμη να αλλάξουν τον μικρόκοσμο ενός θεατή και, κατ’ επέκταση, τον κόσμο μας.
Όσον αφορά τον αντίκτυπο στην τέχνη, όσο πιο συμπεριληπτικά γίνεται το «κάστινγκ» σε μια ταινία ή ένα θεατρικό έργο (ανάπηροι/ες/α ηθοποιοί, ΛΟΑΤΚΙ+ ηθοποιοί, μαύροι/αυτόχθονες ηθοποιοί κ.ο.κ), όσο πιο πολλές ταινίες δεσμεύονται να αγγίζουν ζητήματα αθέατα, ριζοσπαστικά, ζητήματα που έχουν σημασία, τόσο πιο πολύ οι θεατές θα αναγνωρίζουν την ποικιλομορφία του κόσμου μας, και όλο και περισσότεροι θεατές θα βρίσκουν τη θέση τους μέσα σε αυτόν. Την ίδια στιγμή, περισσότερα δημιουργά θα εμπνέονται να δημιουργούν πιο συμπεριληπτικές ιστορίες κ.ά. Αυτή είναι η δύναμη και το πάρε-δώσε της τέχνης.
Εμείς, στο φεστιβάλ μας, πέρα από τα επιλεγμένα ντοκιμαντέρ μας, που ούτως ή άλλως πραγματεύονται τέτοια θέματα, επιλέγουμε ταινίες μυθοπλασίας που είτε έχουν συμπεριληπτικό καστ, είτε πετυχαίνουν μια ακριβή, με σεβασμό αναπαράσταση.
Τέτοιες ταινίες φέτος είναι το «Coffee Grapefruit Cacao» του Dominique Preusse από τη Γαλλία, το οποίο πραγματεύεται τη «γένεση» μιας πολυγονεϊκής, ΛΟΑΤΚΙ+ οικογένειας με έναν πολύ γλυκό και διασκεδαστικό τρόπο, το «On my father’s grave» της Jawahine Zentar συμπαραγωγή Μαρόκου-Γαλλίας, που αφηγείται την ιστορία ενός νεαρού κοριτσιού, το οποίο αψηφά τους άγραφους θρησκευτικούς νόμους για να θάψει τον πατέρα της, το «Handbrake» των Πατρίτσια Τόσκα και Αντιγόνης Καρνεσιώτη από την Ελλάδα, συμπαραγωγή του PDSFF, στο οποίο η πρωταγωνίστρια (η Πατρίτσια), χρήστρια αμαξιδίου, μαζί με την συμπρωταγωνίστριά της, εξερευνούν την προσβασιμότητα στην Αθήνα (ή καλύτερα την έλλειψη αυτής).
Υπάρχει και διαγωνιστικό μέρος στο φεστιβάλ; Θα απονεμηθούν βραβεία στις καλύτερες συμμετοχές; Αν ναι, με τι κριτήρια;
Το φεστιβάλ μας, κατά βάση, επικεντρώνεται στο διαγωνιστικό μέρος, και όλες οι ταινίες που αποτελούν μέρος της Επίσημης Επιλογής διαγωνίζονται από κοινού. Το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας, για το οποίο και οι 41 μας ταινίες είναι επιλέξιμες και το Βραβείο Καλύτερης Ελληνικής παραγωγής, για το οποίο διαγωνίζονται οι έξι ελληνικές ταινίες του φετινού προγράμμματος, απονέμονται από την κριτική επιτροπή, που αποτελείται από τα εξής μέλη:
– Σοφία Εξάρχου, σκηνοθέτρια και σεναριογράφος
– Carol Sansour, ιδρύτρια και διευθύντρια του Φεστιβάλ Παλαιστινιακού
– Κινηματογράφου της Αθήνας
– Chipo Zhou, επιχειρηματίας και επιμελήτρια κινηματογραφικών φεστιβάλ
– Τάσος Μελεμενίδης, υπεύθυνος προγράμματος στο Cinobo
Η κριτική επιτροπή, αποτελούμενη από έγκριτους επαγγελματίες του κινηματογράφου, επιλέγει τις ταινίες που θα κερδίσουν τα βραβεία αυτά, για την κινηματογραφική τους αξία και την καλλιτεχνική αρτιότητα.
Η κριτική επιτροπή έχει επίσης τη δυνατότητα να απονείμει Εύφημους Μνείες.
Επιπλέον, Το Βραβείο Κοινού απονέμεται μέσω ανοιχτής ψηφοφορίας με τη συμμετοχή όλου του κοινού, το οποίο έχει την ευκαιρία να ψηφίσει τις αγαπημένες του ταινίες μετά από κάθε προβολή του διαγωνιστικού τμήματος. Τέλος, το Βραβείο Επιμελητικής Ομάδας απονέμεται από την ομάδα του φεστιβάλ, στην ταινία που αντικατοπτρίζει καλύτερα τους προβληματισμούς που διέπουν το «Positively Different» στην ολότητά του.
Οι μόνες ταινίες που δεν συμμετέχουν στο διαγωνιστικό μέρος είναι οι ταινίες που θα προβληθούν στην δωρεάν προβολή παλαιστινιακών ταινιών, με στόχο την έκφραση αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό, την Κυριακή 10/3 στις 19:00.
Ευχαριστούμε Αντιγόνη και Μελ!
Ακολουθεί η οπτική του σκηνοθέτη, Αλέξη Κουκιά-Πανελή, ο οποίος έχει ήδη ενεργό δράση στον κινηματογραφικό στίβο, με αφορμή τη συμμετοχή του στο «Positively Different Short Film Festival».
Ασχολείσαι επαγγελματικά με τη δημιουργία ταινιών; Έχεις δημιουργήσει κάτι αντίστοιχο στο παρελθόν; Πες μας λίγα πράγματα για σένα.
Ασχολούμαι επαγγελματικά με το σινεμά, αλλά κάπως παράδοξα, το ενδιαφέρον μου δεν είχε ως αφετηρία την σκηνοθεσία. Ξεκίνησα να δουλεύω κάπου στα τέλη του 2012 ως μπούμαν, ηχολήπτης και sound designer. Όπου, δηλαδή, έβρισκα δουλειά στον ήχο, μιας και οι βασικές μου σπουδές είναι στη μουσική τεχνολογία. Την επαγγελματική ιδιότητα του ηχολήπτη την κρατάω ακόμη και σήμερα. Με τη σκηνοθεσία και το σενάριο καταπιάστηκα στην αρχή ερασιτεχνικά και συνέχισα με ένα μεταπτυχιακό στη σκηνοθεσία κινηματογράφου στο Εδιμβούργο, το 2015. Το Aerolin που προβάλλεται στο «Positively Different» είναι η έβδομη μικρού μήκους ταινία μου.
Τι σε παρακίνησε να λάβεις μέρος στο φεστιβάλ;
Θα έλεγα πως κινητήριος δύναμη για τη συμμετοχή μου ήταν η θεματική του φεστιβάλ, στην οποία πιστεύω ότι ταιριάζει η ταινία μας, καθώς και το ότι η ομάδα του φεστιβάλ επικοινώνησε απευθείας μαζί μας για να την καταθέσουμε.
Δύο λόγια για την ταινία σου; Τι αποτέλεσε πηγή έμπνευσης;
Το Aerolin είναι μια μικρή φέτα από τη ζωή της Σάντυ, μιας ηθοποιού που έχει περάσει τα 30, αλλά συνεχίζει να ζει μία καθημερινή Οδύσσεια στην Αθήνα, προσπαθώντας να χωρέσει όλα τα επαγγέλματα και την προσωπική της ζωή σε 24 ώρες. Αρχική πηγή έμπνευσης ήταν σίγουρα τόσο η δική μας καθημερινότητά, όσο και του περιγύρου μας, ηθοποιών και μη.
Ποια η σημασία της εκπροσώπησης στη μικρή και τη μεγάλη οθόνη; Μπορεί να μπει έτσι ένα λιθαράκι στον κατακερματισμό κοινωνικών παθογενειών;
Σε κάθε περίπτωση, η εκπροσώπηση διαδραματίζει έναν εξαιρετικά σημαντικό ρόλο. Οι τέχνες και ιδιαίτερα οι αφηγηματικές τέχνες, αποτελούν καθρέφτη της κοινωνίας μας. Πέρα από το να μας ταξιδεύουν συναισθηματικά, μας δημιουργούν ερωτήματα και, πολλές φορές, μας ενδυναμώνουν ψυχικά. Αδιαμφισβήτητα, μια ταινία, από μόνη της, δεν μπορεί να αλλάξει άρδην την κοινωνία, αλλά είναι μία πολύ δυνατή και χρήσιμη μορφή επικοινωνίας και ορατότητας.
Έρευνες δείχνουν ότι οι νεότερες γενιές αντιμετωπίζουν περισσότερα ψυχολογικά προβλήματα σε σχέση με το παρελθόν. Πού θα το απέδιδες αυτό;
Δεν είμα απόλυτα σίγουρος για τα αίτια. Εικάζω ότι η ασταμάτητη έκθεση στα κοινωνικά δίκτυα, ο ρυθμός της ζωής που ολοένα και αυξάνεται, καθώς και οι υφιστάμενες οικονομικές δυσκολίες που πιθανότατα να αντιμετωπίζουν οι νέοι και οι οικογένειές τους, σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από τις προηγούμενες γενιές, αποτελούν οπωσδήποτε κομμάτι του παζλ.
Θεωρείς ότι τείνουν να γίνονται πιο περίπλοκες οι ανθρώπινες σχέσεις, σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια;
Νομίζω ότι ποτέ οι ανθρώπινες σχέσεις δεν ήταν πραγματικά απλές, ακόμα και αν επιφανειακά έτσι φαίνονταν. Δεν ξέρω αν σήμερα έχουν γίνει πιο περίπλοκες οι ανθρώπινες σχέσεις, αλλά σίγουρα είναι αριθμητικά πολύ περισσότερες.
Πού αποδίδεις το γεγονός ότι, στη σύγχρονη εποχή, κινούμαστε με αστραπιαίους ρυθμούς προκειμένου συμπιέσουμε εκατοντάδες υποχρεώσεις και ενασχολήσεις μέσα σε μόλις 24 ώρες; Γιατί είναι τόσο μεγάλο challenge η καθημερινότητα;
Στην ψηφιακή εποχή που ζούμε, είμαστε περικυκλωμένοι από ερεθίσματα. Αυτό έχει και την καλή του πλευρά, καθώς γεμίζουμε ιδέες και έχουμε την ευκαιρία να βιώνουμε ασταμάτητα νέες εμπειρίες. Ταυτόχρονα, όμως, αυτός ο ρυθμός της ζωής μας εξουθενώνει ψυχικά και σωματικά. Αυτό, σε συνδυασμό με ένα διαρκώς αυξανόμενο κόστος ζωής, το οποίο αυξάνεται δυσανάλογα με τους μισθούς, καταλήγει να είναι ένα τεράστιο βάρος που μας συνοδεύει όλο το 24ωρο.
Πώς αισθάνεσαι που υπάρχει και ένα διαγωνιστικό μέρος;
Τα περισσότερα φεστιβάλ κινηματογράφου έχουν ένα διαγωνιστικό μέρος, οπότε νομίζω πως το έχω συνηθίσει. Στα θετικά, το διαγωνιστικό μέρος προσφέρει την ευκαιρία μιας σημαντικής επικοινωνιακής προώθησης και μιας μικρής οικονομικής ανταμοιβής στην περίπτωση διάκρισης. Το αρνητικό είναι πως, αντίθετα με την καλλιτεχνική βιομηχανία, η φύση της τέχνης δεν είναι ανταγωνιστική.
Ποια είναι τα επόμενα επαγγελματικά σου βήματα;
Με αργούς αλλά σταθερούς ρυθμούς, αναπτύσσω την πρώτη μου μεγάλου μήκους ταινία. Παράλληλα, δουλεύω με βάση την Αθήνα σαν σκηνοθέτης και σαν ηχολήπτης.
Ευχαριστούμε Αλέξη!