Για τον Παύλο Παυλίδη, η ημέρα που ξέρει ότι το βράδυ θα παίξει είναι πάντα γιορτινή.
Για την ακρίβεια, το περιγράφει σαν ένα αίσθημα βουτιάς από ένα φανταστικό αεροπλάνο. Με κυβερνήτη τον Παύλο και συγκυβερνήτες την υπέροχη μπάντα που έχει στήσει γύρω του, έξι χιλιάδες άτομα πέταξαν το βράδυ της Δεύτερας πάνω από τον Λυκαβηττό και μάλλον ίπτανται ακόμα σε μέρη πραγματικά φανταστικά.
Πέντε μήνες μετά από το Floyd και την παρουσίαση του νέου δίσκου, το «Μπρανκαλέονε» βγήκε στο δρόμο και έκανε tour σε διάφορα φεστιβάλ της Ελλάδας, σε χωριά και νησιά. Το ομώνυμο κομμάτι του άλμπουμ μας υπενθυμίζει ότι «καμιά φορά αν θες να βρεις το δρόμο σου, πρέπει τουλάχιστον να έχεις μπει στο δρόμο». Υπάρχουν μέρες που το μυαλό υπερπολλαπλασιάζει τα χιλιόμετρα της διαδρομής μέχρι να βγεις στον δρόμο και μας αδρανοποιεί. Από την άλλη, υπάρχουν μέρες που τα χιλιόμετρα διαγράφονται. Η μέρα της συναυλίας βρίσκεται στην δεύτερη κατηγορία.
Ο Παύλος Παυλίδης είναι ιδιαίτερα επιδραστικός στις ζωές του κοινού του, τόσο εκείνων που πρόλαβαν την εποχή των Ξύλινων Σπαθιών, όσο και εκείνων που βούτηξαν πρόσφατα σε αυτό το σύμπαν. Μια κοινή διαπίστωση ότι “είσαι και εσύ Παυλιδικός” είναι αρκετή για να κάνει γνωστούς δύο αγνώστους. Το sold-out που ανακοινώθηκε την Κυριακή, ουσιαστικά, επιβεβαιώνει την “ανάγκη” που είχε το κοινό του να βουτήξει μέσα στο σύμπαν του Παύλου. Είναι αλλιώς όταν αποκαλείς τον αγαπημένο σου καλλιτέχνη με το μικρό του: «Μου λέτε, “Σε ευχαριστούμε που μας μεγάλωσες” και εγώ σας ευχαριστώ που με μικραίνετε», έλεγε.
Λίγο πριν τις εννέα και μισή ο δροσερός καιρός συνάντησε την ζέστη του Παυλίδη και στο βλέμμα του καθρεφτίζεται μια λάμψη, μια ικανοποίηση και μια θέληση για ουσιώδη σύμπραξη
Στο γεμάτο αμφιθέατρο του Λυκαβηττού βλέπεις αγόρια και κορίτσια, άντρες και γυναίκες, παρέες, ζευγάρια, μικρά παιδάκια και κάποια άλλα μεγάλα που γίνονται και πάλι παιδιά. Τα visuals στο πίσω μέρος επέτρεπαν στο μυαλό να βυθιστεί σε μια εικόνα απόλυτα ταιριαστή με το κάθε κομμάτι και στίχο και μετά να επιστρέφει στα προσωπικά του ταξίδια. Η μουσική του Παυλίδη, πολλές φορές, χρησιμοποιείται σαν soundtrack σε ιστορίες ανθρώπων που ίσως έχουν συμβεί. Ιστορίες αγάπης και έρωτα, ιστορίες ζωής και θανάτου. Εκεί που συναντάς τα πιο δυνατά συναισθήματα. Οι στίχοι του βοηθούν στη σύνταξη προτάσεων που δεν μπορούν να μπουν σε σωστή σειρά. Σημασία έχει να βρίσκεις τον τρόπο να εκφραστείς, κι ας μοιάζουν οι λέξεις σκόρπιες δεξιά και αριστερά.
Το κοινό άλλοτε χόρευε, άλλοτε κοίταγε στο υπερπέραν και άλλοτε χάζευε τη μορφή του Παύλου που ξεπρόβαλε πίσω από μονόχρωμα και πολύχρωμα φώτα. Σε διάφορα κομμάτια τα μάτια έκλειναν και ίσως, σε κάποια άλλα, να έψαχναν κάτι σε αρένα και κερκίδα. Το σήμα δεν είναι ποτέ σύμμαχος στο Λυκαβηττό και αν σας είχε πει πως θα ‘ρθει, μπορεί και να μην ήρθε επειδή δεν σας βρήκε. Τραγούδια καινούρια και παλιά, σε (καθόλου) τυχαία σειρά, δημιουργούσαν έναν ρυθμό που από τη μια σε απογείωνε και από την άλλη σε προσγείωνε, σε μια πτήση με κενά αέρος, χωρίς αναταράξεις. Τα όρια είναι πάντα λεπτά στον Λυκαβηττό αλλά αν η γειτονιά ήταν πιο ελαστική, ένιωθες ότι η μπάντα θα μπορούσε να παίζει όλο το βράδυ. Και η αλήθεια είναι πως ακόμα δεν έχει σταματήσει να παίζει στα κεφάλια μας.
Η παραγωγή είχε κάνει εξαιρετική δουλειά και, μέσα σε μια νύχτα που κυλούσαν όλα τέλεια, ένα παρολίγον απρόοπτο με ένα παιδί στο κάγκελο μας έβγαλε από τη στιγμή, αλλά η έγκαιρη επέμβαση των γιατρών μας επανέφερε κατευθείαν. Μεγάλη υπόθεση να νιώθεις ασφαλής σε μια sold-out συναυλία. Όλα καλά με το παιδί, που απόλαυσε τα δυο encore στο πλάι ξαπλωμένος παρέα με την φίλη του που ενημέρωνε το ανήσυχο κοινό και το πραγματικό ενδιαφέρον του ότι ο φίλος της είναι καλά.
Ο Παύλος, σε διάφορα σημεία της βραδιάς, έλεγε ότι: «Είναι η δική σας εποχή», αλλά ξεχνάει ότι πάντα θα είναι κομμάτι της. Οι ψίθυροι ότι θα κλείσει με το μοναδικό: «Ερχόμαστε από τον ορίζοντα» επιβεβαιώθηκαν και η νύχτα έκλεισε με την δήλωση ότι: «Η ποίηση δεν θα εξαφανιστεί». Στη δυστοπική πραγματικότητα που πρόβαλαν τα video walls, την είχαμε σίγουρα ανάγκη.
«Τι ωραία βραδιά», έλεγαν φίλοι και φίλες στην κατηφόρα για Εξάρχεια. Βασικά, μπορεί να μην ήταν φίλοι και φίλες, ίσως να ήταν άγνωστοι που να έγιναν γνωστοί.