Το βράδυ της Κυριακής, ένα τσούρμο κατηφόριζε τον λόφο του Λυκαβηττού μουρμουρίζοντας ρυθμικά ένα τραγούδι που είχαν μάθει απ’ έξω: «Απόψε χάνουμε εμείς».
«Δεν λογάριασαν στιγμή χιλιόμετρα στην εθνική» για να ‘ρθουν μέχρι το Θέατρο Λυκαβηττού και να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό σε ένα ξεσηκωτικό και γεμάτο ενέργεια live στο πλαίσιο των Rockwave Νights 2024. Κάπως έτσι, ξεκίνησε και η συναυλία της πανκ ροκ μπάντας που μετράει κάτι λιγότερο από 20 χρόνια ζωής –αλλά μέχρι σήμερα συνεχίζει ακάθεκτη και με απόλυτη επιτυχία να κάνει αυτό που ξέρει καλά. Να παίζει πανκ.
Λίγο πριν πιάσουν τις κιθάρες, τα ντραμς και τα μικρόφωνα και αφού ολοκλήρωσαν το sound check, καθίσαμε με τον Πετρή, τον Αλέξη και τον Στράτο και μιλήσαμε για την αυτοκαταστροφή, το χάσμα με τη νέα γενιά, την νέα σύσταση της μπάντας και έναν επικείμενο δίσκο που «ευελπιστούν να προλάβουν να κυκλοφορήσουν πριν τον Σεπτέμβρη».
Dimitris Kapantais/SOOC
Οι τρεις τους είναι συγκρότημα τον τελευταίο –περίπου– ενάμιση χρόνο
Όταν τους ρωτάω για τη χημεία τους με προσγειώνουν απότομα. «Το βαθαίνεις περισσότερο απ’ ότι χρειάζεται», μου λέει ο Πετρής. «Δεν απαιτείται κάποια τρομερή χημεία. Φτάνει να ξέρεις μουσική και να γουστάρεις να είσαι σε μια πανκ μπάντα με ό,τι αυτό συνεπάγεται». «Πάρε παράδειγμα τους Ramones, δεν μιλιόντουσαν για πολύ μεγάλο διάστημα και παρ’ όλα αυτά έκαναν 400 live τον χρόνο», τον συμπληρώνει ο Αλέξης ενώ ο Στράτος προσθέτει γελώντας: «Τουλάχιστον εμείς μιλιόμαστε».
Αν και οι ρυθμοί της καθημερινότητας καθώς και η μεταξύ τους απόσταση δεν τους επιτρέπει να βρίσκονται συχνά εκτός δουλειάς, μουσικά φαίνεται πώς βρήκαν πολύ αβίαστα τα πατήματά τους. «Έχουμε έναν κοινό κώδικα και συνεννοούμαστε. Πριν από 20 χρόνια παίζαμε μαζί με τον Πέτρο ως Ballyhoo, αυτό που λέμε εδώ “τελάλης”. Κράτησε για μια ηχογράφηση και δύο-τρία live. Συνυπήρχαμε και στην πόλη, αλλά μετά ήρθε η ζωή και χαθήκαμε. Τώρα βρεθήκαμε ξανά κι αυτός είναι ο κοινός μας κώδικας», θα συμπληρώσει ο Αλέξης.
Έχοντας αφιερώσει πολλές ώρες ακούγοντας ΧΑΤ ΤΡΙΚ και έχοντας κατά καιρούς συνδέσει τα τραγούδια τους με κάποιο πρόσωπο, ρωτάω τον Πετρή αν οι στίχοι τους είναι τόσο ερωτικοί όσο φαίνονται. «Κάποια συναισθήματα είναι πολύ πιο εύκολο να τα απομονώσεις όταν μπαίνουν σε ερωτικό επίπεδο. Η απογοήτευση, για παράδειγμα, είναι κάτι πολύ ξεκάθαρο και ατόφιο. Δεν μπορείς να την παραβλέψεις. Στον έρωτα, όλα απογυμνόνωνται και απομένει το αγνό συναίσθημα είτε αυτό είναι θετικό είτε αρνητικό.
Ωστόσο, πολλά τραγούδια μπορεί να ακούγονται σαν ερωτικά αλλά στην πραγματικότητα μιλάω για κάτι άλλο. Απλά μου είναι πολύ εύκολο να το βγάλω στο πρόσωπο μιας γυναίκας. Τα περισσότερα έχουν να κάνουν με την νεανική επαναστατικότητα που σιγά-σιγά την έβλεπα να με εγκαταλείπει. Και της μιλούσα με έναν τρόπο παρόμοιο με αυτόν του Ρίτσου στη Σονάτα του Σεληνόφωτος. Μου είναι εύκολο να γράφω, δεν έχω κάτι να ντραπώ και δεν νιώθω και ερωτιάρης. Με βοηθάει και αρέσει και στα κορίτσια (σ.σ. γελάει)».
Dimitris Kapantais/SOOC
Συνειρμικά, η συζήτηση μεταφέρεται σε μια εποχή της πανκ σκηνής που εγώ και ο Στράτος δεν προλάβαμε να ζήσουμε, ωστόσο φαίνεται να ακούμε και να μιλάμε και οι δύο γι’ αυτήν με μια νοσταλγία
«Ήταν πιο ρομαντικά παλιά», μου λέει. «Δεν υπήρχε όλη αυτή η πληροφορία. Πήγαινες να δεις ένα live πρώτη φορά και ενθουσιαζόσουν. Πια, αυτό δεν συμβαίνει».
«Η πληροφορία έχει σκοτώσει τον ρομαντισμό και μας έχει κάνει πιο απαθείς. Με τον θάνατο, με τον ενθουσιασμό, με την αγάπη. Αλλά εμείς χαιρόμαστε που βλέπουμε μούτρα, κόσμο να γουστάρει, να χτυπιέται, να ιδρώνει, να πέφτει, να σηκώνεται. Γι’ αυτό και κάνουμε μουσική», λέει ο Αλέξης.
«Υπάρχει ένα κενό με τη νέα γενιά που δεν με ενδιαφέρει να το καλύψω. Στις παραλίες που μπορεί να πας εσύ τώρα και είναι πίτα στην ξαπλώστρα εμείς πηγαίναμε με μια ομπρέλα, μια πετσέτα και τον σκύλο. Αυτό άλλαξε κι έτσι αλλάζουν όλα. Γίνονται πιο “προσεγμένα”, πιο “φλώρικα”. Παλιότερα ήσουν αφοσιωμένος σε μια μουσική. Τώρα η νέα γενιά ακούει λίγο απ’ όλα. Δεν μας πειράζει, είναι ωραίες οι συναυλίες», συμπληρώνει ο Πετρής. «Είμαστε από άλλη εποχή. Το δικό μας το πανκ ήταν “no future”, αυτοκαταστροφικό. Η νέα γενιά τώρα ενδιαφέρεται για την αλλαγή του κλίματος, ενώ εμείς περιμέναμε απλά να πέσει κομήτης να μας κάψει όλους».
«Μεγαλώνουμε κι εμείς μέσα από αυτό και μπορεί να τα παρατήσουμε και όλα. Παίζει ένα disconnection με το κοινό λόγω ηλικίας. Είμαστε κωλόφρικα και μας θεωρούν συντηρητικούς. Αν έπαιρνα ένα άτομο από την πρώτη συναυλία των ΧΑΤ ΤΡΙΚ και ένα από την τελευταία, θα σκοτωνόντουσαν στο ξύλο. Το κοινό αλλάζει».
Όσο για το εάν εξακολουθούν να εκφράζουν αυτή την αυτοκαταστροφικότητα μέσα από τα τραγούδια τους, «η μουσική είναι πολύ πιο χαλαρή από την ζωή μας», θα μου απαντήσει ο Πετρής γελώντας. [Σπόιλερ στο σημείο αυτό και με αφορμή τις αυτοκαταστροφικές τάσεις της μπάντας, αλλά ένα από τα καινούργια κομμάτια που θα κυκλοφορήσουν μες το καλοκαίρι και το οποίο και παρουσίασαν κατά τη διάρκεια του λάηβ τους στον Λυκαβηττό έχει τίτλο: “Έχεις πεθάνει και δεν το ξέρεις”].
Dimitris Kapantais/SOOC
Σχετικά με τις λεπτομέρειες της επικείμενης δουλειάς τους θα παραμείνουν φειδωλοί
«Ελπίζουμε να κυκλοφορήσει πριν τον Σεπτέμβρη. Είναι ο πρώτος δίσκος που βγάζουμε ως μπάντα με αυτή τη σύσταση. Θα είναι σαν τα προηγούμενα, αλλά λίγο διαφορετικός. Παίζουμε κάτι συγκεκριμένο και δεν έχουμε όρεξη να κάνουμε πολλούς πειραματισμούς».
Κατά τη διάρκεια του live τους αργότερα, δεν θα έπαιζαν το «Ασ’ τον χρυσαυγίτη», ωστόσο και με το κομμάτι αυτό αφορμή πήρα το θάρρος να τους ρωτήσω για την σχέση τους με την πολιτική. «Παλιότερα, το κίνημα είχε ανάγκη από καλλιτέχνες με πολιτικό τραγούδι. Τώρα οι καλλιτέχνες με πολιτικό τραγούδι έχουν ανάγκη το κίνημα. Είναι εντελώς διαφορετικό. Έχεις μια μπάντα, δεν σε ακούει κανείς, βάζεις πολιτικό στίχο και ξαφνικά σε ακούνε όλοι. Κάποτε οι τραγουδιστές θυσίαζαν την καριέρα τους για να βάλουν πολιτικό στίχο και έφευγαν στην εξορία. Πολιτικό τραγούδι ήταν όταν σε κυνηγούσαν οι Ναζί και η Γκεστάπο, όχι τώρα που παίρνεις επιδοτήσεις για να πεις τα αντικαθεστωτικά σου», θα απαντούσε αφοπλιστικά ο Πετρής.
Dimitris Kapantais/SOOC
«Το πώς ζούμε είναι πολιτική τοποθέτηση. Προσπαθούμε με τον δικό μας τρόπο. Δεν είμαστε δημόσιοι υπάλληλοι. Δεν δίνουμε λογαριασμό σε κάποιον. Μεροκάματα βαράμε όλοι», θα προσθέσει ο Αλέξης.
Λίγο πριν κλείσουμε, τους ρωτάω αν είναι ακόμα τόσο «ανήσυχοι» όσο τους θέλουν οι ιστορίες αλλά και η ευρύτερη κουλτούρα της πανκ. «Μικροί κάναμε φασαρίες. Τώρα κάνουμε τραγούδια», θα μου πει ο Αλέξης χαμογελώντας.
Η μπάντα, που έχει πια εδραιώσει τη θέση της στον χώρο της πανκ ροκ κουλτούρας δεν μετράει τα λόγια της. Το ίδιο και το κοινό της, που κατά τη διάρκεια του live, «γούσταρε, ίδρωσε και χτυπήθηκε» με έναν τρόπο που σπάνια συναντά πια κάνεις στην εποχή των Instagram stories και του TikTok.
Λίγα λεπτά πριν «γυρίσουν στις πόλεις τους» ο Πετρής, ο Αλέξης και ο Στράτος αποχαιρέτησαν όσους ανέβηκαν στον λόφο του Λυκαβηττού για να τους απολαύσουν με τα κομμάτια «Σε 1.000 χρόνια» και «Απόψε χάνουμε εμείς» και κάπως έτσι το καταραμένο πανκ ροκ τρίο σφύριξε το τέλος του live, σημειώνοντας το τέλειο ΧΑΤ ΤΡΙΚ.