Είναι κομβικής σημασίας η δράση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ειδικά σε μία χώρα όπως η Ελλάδα που αντιμετωπίζει διαρκείς κρίσεις.
Η περίοδος που διανύουμε, ειδικότερα από τις εκλογές και έπειτα, δείχνει μία εδραίωση για τα καλά του τρόπου διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, αφού για δεύτερη συνεχόμενη τετραετία βρίσκεται στο τιμόνι της χώρας. Παράλληλα, η ήττα της θεσμικής αριστεράς δημιουργεί ένα αντιπολιτευτικό κλίμα με μειωμένη πυγμή, σε σχέση με αυτή που ίσως υπήρχε άλλοτε. Εντός του κοινοβουλίου, η αντιπολίτευση παίρνει έναν αόριστα ρηχό έως αόρατο ρόλο, ενώ τα ακροδεξιά κόμματα στη Βουλή λειτουργούν, συχνά, ως δεκανίκια της εξουσίας.
Η αξιωματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ έχει εδώ και καιρό αμβλύνει το ρόλο της ως ριζοσπαστικό κόμμα, ειδικά όμως έπειτα από την είσοδο του Στέφανου Κασσελάκη στο πολιτικό κάδρο. Η αντιπολιτευτική «αντίσταση» είχε εξασθενήσει ήδη πρωτύτερα, όταν στη θέση του αρχηγού του κόμματος βρισκόταν ο Αλέξης Τσίπρας. Την προηγούμενη τετραετία, είδαμε μία από τις χειρότερες κυβερνήσεις των τελευταίων ετών και πολλά κοινωνικά πολιτικά και υγειονομικά αδιέξοδα, κι όμως η αντιπολίτευση δεν κατάφερε να πείσει για τη δυναμική της.
Ποιος είναι σήμερα ο ρόλος της αντιπολίτευσης;
Πέρα από την δημοκρατική αντιπαράθεση εντός του κοινοβουλίου, μία ισχυρή αντιπολίτευση υπάρχει για να ελέγχει την κυβέρνηση. Το αποτέλεσμα των εκλογών είναι και μία επιταγή εκπροσώπησης του λαού από το δεύτερο κόμμα, το οποίο στήριξε και εμπιστεύθηκε. Ενώ, λοιπόν, οι πολιτικές της κυβέρνησης πλήττουν σε πολλά επίπεδα τους πολίτες, με τον κόσμο να μάχεται καθημερινά για τα αυτονόητα, δεν υπάρχει μία ισχυρή αντιπολιτευτική φωνή να ταράξει τα νερά.
Η κυβέρνηση παίρνει αποφάσεις, χωρίς κάποια αντιπολιτευτική τροχοπέδη και κατ’ επέκταση, ο κόσμος δε εκπροσωπείται ενεργά εντός του κοινοβουλίου. Οι πολιτικές διαμάχες μεταξύ των βουλευτών για φλέγοντα ζητήματα, κυμαίνονται μεταξύ ανούσιων και παρωχημένων δηλώσεων, όπως όταν πρόσφατα ο Δημήτρης Νάτσιος, πρόεδρος του κόμματος Νίκης, σε τοποθέτησή του έφερε στη Βουλή την απόφαση της Ιεράς συνόδου για τα ομόφυλα ζευγάρια. Η αντιπολίτευση σήμερα δεν φαίνεται να αφουγκράζεται τις ανάγκες των πολιτών, οι οποίες καταλήγουν να εκπροσωπούνται από γραφικότητες και δηλώσεις που δεν συγκινούν.
Μια ισχυρή αξιωματική αντιπολίτευση, ωστόσο, χρειάζεται για να κρατάει τις ισορροπίες και να μάχεται για την Δημοκρατία και την ισονομία. Το έργο της πρέπει να αναδεικνύει στο ευρύ κοινό τα κακώς κείμενα της κυβέρνησης, ζητώντας το δίκαιο και προβάλλοντας αντιστάσεις και εναλλακτικές λύσεις. Η προάσπιση δικαιωμάτων που πλήττονται από τα σχέδια της κυβέρνησης πρέπει να αποτελεί προτεραιότητα στην αντιπολιτευτική ατζέντα.
Τα προβλήματα είναι πολλά
Δε βρισκόμαστε φυσικά σε ένα ιδανικό κοινωνικοπολιτικό τοπίο. Οι εξώσεις, η αστυνομική βία, η ακρίβεια, δείχνουν ένα καλά οργανωμένο σχέδιο υποβάθμισης της ποιότητα ζωής των πολιτών. Οι προοδευτικές φωνές για υπεράσπιση των πολιτών, οι μαχητικοί λόγοι και οι αντιπαραθέσεις, παρόλο που είναι πιο αναγκαία από ποτέ, είναι εξασθενημένες και δεν παρακινούν με θέρμη την ενασχόληση με το πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας τους πολίτες.
Τι έκανε η αντιπολίτευση όταν πρόσφατα ακούστηκαν χυδαίες ομοφοβικές δηλώσεις από το κόμμα Νίκη εντός της Βουλής; Που βρίσκεται ο ριζοσπαστισμός, όταν η συνεχής υποβάθμιση της δημόσιας παιδείας ανοίγει δρόμο στα ιδιωτικά πανεπιστήμια, με την μόνη ουσιαστική αντίδραση αυτή των φοιτητών, να μην εκπροσωπείται σε θεσμικό επίπεδο;
Πρόσφατα, το Υπουργείο Μεταφορών με μία αδιανόητη απόφαση επέτρεψε σε ΜΜΜ και ΚΤΕΛ να αρνούνται την πρόσβαση σε αναπήρους. Ολόκληρες κοινωνικές ομάδες αποκλείονται με θρασύτατες κυβερνητικές αποφάσεις που παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Δεν είχαμε αντιδράσεις από την αξιωματική αντιπολίτευση ούτε όταν πριν ένα μήνα αυξήθηκαν οι μισθοί των εξωκοινοβουλευτικών υπουργών και υφυπουργών, τη στιγμή που οι περισσότεροι εργαζόμενοι δυσκολεύονται να βγάλουν το μήνα. Φαίνεται πως η αξιωματική αντιπολίτευση δεν επιδιώκει ρήξη με το σύστημα, ενώ τα όσα διακυβεύονται, είναι ήδη αρκετά για να προκαλέσουν οργή στους πολίτες.
Η «αντιπολίτευση» των πολιτών
Στο παρελθόν, στη Βουλή έχουν δοθεί επικές μάχες, οι οποίες εκτός των άλλων πυροδοτούσαν τον δημόσιο διάλογο και διαμόρφωναν την κοινή γνώμη. Με την είσοδο των social media, το «έργο» αυτό έχει περάσει στην διαδικτυακή σφαίρα. Η αναζήτηση αλλαγής είναι αναγκαία.
Χρειαζόμαστε μια αντιπολίτευση που να απαιτεί, να καταγγέλλει, να έχει κοινωνική απεύθυνση και να αναλαμβάνει ευθύνες μπροστά στον ευτελισμό μιας δήθεν ανάπτυξης.
Χρέος μας παραμένει η ενεργή συμμετοχή σε θέματα που αφορούν τις ζωές μας, χωρίς εκπροσώπηση και αναμονή από μεσάζοντες. Το όραμα για έναν καλύτερο κόσμο πρέπει να ξαναγεννηθεί, καθώς ο λαός επωμίζεται τα βάρη πολιτικών αποφάσεων. Αν και η αντιπολίτευση δεν είναι σε θέση να απαιτήσει αλλαγές, η συλλογική προσπάθεια των πολιτών, φέρει την ευθύνη για το πολιτικό μέλλον της χώρας.
Αν δε δημιουργηθούν θύλακες αντίστασης σε όσα συμβαίνουν, η πολιτική πραγματικότητα θα είναι μονοδιάστατα δεξιά και ελιτιστική, με μία κυβέρνηση οικογενειοκρατίας, να ελέγχει τα ΜΜΕ και όλο το πολιτικό παιχνίδι, χωρίς αντίπαλο.