Στο μουσικό και εικαστικό σύμπαν των Callas πρωταγωνιστούν οι Callasettes, οι αγέρωχες γυναίκες με το βλέμμα που νιώθεις πάντα κι ας μην το δεις ποτέ
Μαύρα γυαλιά ηλίου, κόκκινο κραγιόν, μαύρο εσώρουχο και το εκάστοτε ρούχο-δημιούργημα των Callas. Αυτή η εικόνα είναι το σήμα κατατεθέν των Callasettes, των γυναικών που δεν συνοδεύουν απλά, αλλά συνυπάρχουν σκηνικά μαζί με την μπάντα, δημιουργώντας όλοι μαζί τα πολύχρωμα, ολοζώντανα, εκρηκτικά live, εκεί που η ενέργεια της ομάδας χτυπάει κόκκινο συναντώντας την ενέργεια του κοινού, με αποτέλεσμα μια βραδιά που δεν θα ξεχάσεις. Ναι, τα live των Callas χαράσσονται στη μνήμη σου.
Ο Άρης και ο Λάκης Ιωνάς σε παλιότερη συνέντευξή τους είχαν αναφέρει ότι «οι Callasettes μεγαλώνουν μαζί μας, είναι εξίσου ενδιαφέρον αυτό και σέξι, το να συμπορευόμαστε με γυναίκες που έχουν προσωπικότητα, τις συναναστρεφόμαστε, είναι οι φίλες μας. Η δυναμική τους έχει να κάνει και με μια αντίληψη που έχουμε όλα αυτά τα χρόνια και κορυφώθηκε όταν βγάλαμε το “Lust”, ένα φανζίν στο οποίο έγραφαν μόνο γυναίκες. Ειδικά σήμερα οι γυναίκες χτυπιούνται από παντού, για το αν θα γίνουν μάνες, αν μπορούν να αντεπεξέλθουν. Καταπιέζονται μέσα από ένα σύστημα και ένα παιχνίδι βαθιά ψυχολογικό». Οι Callasettes όμως δεν καταπιέζονται, στέκουν αγέρωχες και ισχυρές, σε κοιτούν κατάματα, νιώθεις το βλέμμα τους κι ας μην το δεις ποτέ.
Με αφορμή το live The Callas feat. The Callasettes στις 20 Δεκεμβρίου στο Under Athens, όπου θα παρουσιαστεί ο νέος τους δίσκος, «Ανατολή», τα κορίτσια μάς μίλησαν για την εμπειρία του να είσαι Callasette και τα αγαπημένα τραγούδια τους από το τελευταίο άλμπουμ.

Ας συστηθούμε: Η Φιλίππα Δημητριάδη είναι δημοσιογράφος και αυτή την περίοδο εργάζεται ως Fashion Editor της έντυπης και ψηφιακής έκδοσης της Madame Figaro. Καμιά φορά της αρέσει να επιμελείται τα social media διάφορων οργανισμών/ατόμων, να παίζει μουσική στα μπαρ της Αθήνας για να κάνει τον κόσμο να χορεύει και να δίνει στιλιστικές συμβουλές στο TikTok. Η Αννίτα Πολυχρόνη είναι μουσικός που συνδυάζει μουσική και performance. Μόλις κυκλοφόρησε τον νέο της δίσκο Mountains ως Love Beverly. Παράλληλα, παρουσιάζει performances με το Cat Cabaret. Η Δάφνη Κυριακίδου είναι βοηθός σκηνοθέτης σε κινηματογραφικές ταινίες και διαφημιστικά και αυτόν τον καιρό ζει και τη μούρλα της εφηβείας με την κόρη της. Μια μελλοντική Callassette ίσως; Η Μελία Παπαδοπούλου είναι εικαστικός, δημιουργεί γλυπτά με κίνητρο την περιέργειά της για τις λεπτομέρειες και τις ατέλειες.
Τι θα δούμε στο λάιβ στις 20 Δεκεμβρίου;
Φιλίππα: Τη δύναμη της θέλησης. Το τι σημαίνει αυθεντική ομαδική δουλειά. Το να δίνεις χρόνο που φαινομενικά δεν έχεις και να κοπιάζεις για να κάνεις κάτι όμορφο που ναι μεν σε ικανοποιεί σε προσωπικό επίπεδο, αλλά δεν έχει νόημα αν δεν το μοιραστείς. Το τι σημαίνει αγάπη. Όλα αυτά στη μορφή ενός live με καινούρια κομμάτια του δίσκου «Ανατολή», αλλά και πλέον κλασικά από όλη την πορεία των Callas. Θα δείτε και τις Callasettes σε μία διαφορετική performance, αλλά με τoν ίδιο ανεπιτήδευτο αισθησιασμό, την ίδια παιδική αθωότητα. Ευτυχώς για μας, κάθε φορά οι Callas μάς προσκαλούν να στρετσάρουμε τα όριά μας και κάθε φορά ανακαλύπτουμε πως έχουμε περίσσευμα να τα τεντώσουμε κι άλλο.

Τι σημαίνει να είσαι Callasette;
Φιλίππα: Ελευθερία. Κάνω performance ως Callasette τα τελευταία 12 χρόνια. Εμπιστεύτηκα τα παιδιά και εισήλθα σε έναν άγνωστο κόσμο που μετά τα πρώτα performances έγινε κτήμα μου. Οι Callas μού έδωσαν ένα σεμεδάκι και μερικές κατευθυντήριες γραμμές κι έπειτα κάθισαν πίσω και είδαν όλα τα κομμάτια του εαυτού μου, τα καλά και τα κακά, να ενσωματώνονται σε αυτή την ύπαρξη που είναι η Callasette. Αυτό συμβαίνει, φυσικά, με καθεμία από εμάς. Γιατί ο Λάκης και ο Άρης είναι εξαιρετικοί στο να διαβάζουν ανθρώπους, να συνδέονται μαζί τους και να τους αφήνουν να εμπλουτίζουν με τα μοναδικά χαρακτηριστικά τους το πολύχρωμο και πολύπλοκο σύμπαν τους. H «στολή» της Callasette με έχει κάνει να αγαπήσω τον εαυτό μου, να αποδεχτώ το σώμα μου, να ξεπεράσω το πένθος, να βρω μια διέξοδο από την καθημερινότητα. Φορώντας την δεν έχω νιώσει ποτέ, μα ποτέ εκτεθειμένη. Το μόνο που με ενδιαφέρει την ώρα που περπατάω, που μιλάω, που τραγουδάω, που χορεύω ως Callasette είναι να υπηρετώ με τον καλύτερο δυνατό τρόπο κάτι μεγαλύτερο από μένα – ένα κουβάρι μέσα στο οποίο είναι μπλεγμένα, σαν τα νήματα των κεντημάτων των παιδιών, η τέχνη, ο έρωτας, η τρυφερότητα, η αγάπη, το λάθος, η λύσσα για μια ζωή όμορφη. Αυτά είναι τα υλικά της Callasette και με αυτά ελπίζουμε να φτιάχνει για εσάς κάτι που κατά τη διάρκειά του σε σηκώνει ένα τσικ ψηλότερα.
Δάφνη: ΙΟΣ FESTIVAL 2021. Οι Callas βγαίνουν στη σκηνή του θεάτρου «Οδυσσέας Ελύτης» και αρχίζουν να παίζουν τα κομμάτια τους που ένα προς ένα αρχίζουν και σε συνεπαίρνουν σε ένα punk, garage παραλήρημα, φυσάει κιόλας μέσα σε μια σχετικά κρύα καλοκαιρινή νύχτα εκεί ψηλά και η ατμόσφαιρα είναι τρομερή. Ύστερα από λίγο βγαίνουν στη σκηνή κάτι πλάσματα μαγικά, σέξι και αλλόκοτα, σαν ιέρειες μιας αίρεσης που κηρύττει την αλητεία της σαγήνης. Φοράνε σεμεδάκια, κόκκινο κραγιόν, γυαλιά ηλίου και έχουν μια ενέργεια που δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω τους. Μαγεύομαι. Κάτι μέσα μου αρχίζει να βράζει και να μου λέει «μα εγώ ανήκω εκεί, γιατί δεν είμαι εκει;». Και να που τελικά έγινα και εγώ μία περήφανη Callassette! Για εμένα αυτό σημαίνει δύναμη, αυτοπεποίθηση, να ξεπερνάω φόβους, αναστολές και να με γνωρίζω λίγο καλύτερα μέσα από κάθε performance. Και όλα αυτά βιώνοντάς τα μέσα στο σύμπαν των Callas που έχει ΜΟΝΟ αγάπη, σεβασμό, εμπιστοσύνη, τρέλα και καύλα. Α, και πολύ γέλιο. Πολύ γέλιο και πολλά, μα πάρα πάρα πολλά πατατάκια (εγώ γκρινιάζω να έχουμε και κανένα καρότο και αγγούρι αλλά δεν με ακούνε)! Το να είσαι Callasette είναι ελευθερία.

Αννίτα: Είναι πολύ ωραίο να νιώθω ότι γίνομαι μέρος μιας ζωντανής σύνθεσης, όπου το όραμα των Callas δεν είναι απλά μια ιδέα, αλλά κάτι που περνά μέσα από εμένα, παίρνει σχήμα, καθώς συνδέομαι με μια δύναμη που γεννιέται από την παρουσία γυναικών όπως εγώ, γυναικών που εκφράζονται μέσα από την κίνηση, το βλέμμα, τις φωνές και τις σιωπές τους. Ως Callasette, νιώθω ότι ανήκω σε μια συλλογικότητα όπου κάθε σώμα ενώνεται με άλλα για να δημιουργήσει κάτι πιο δυνατό, πιο αληθινό. Κινούμαι μέσα σε έναν κόσμο που ισορροπεί ανάμεσα στο ρευστό και το οικείο, όπου η ένταση συνυπάρχει με τη σύνδεση, και κάθε στιγμή μοιάζει έτοιμη να εκραγεί αλλά και να αγκαλιάσει. Το να είσαι Callasette σημαίνει να ζεις όπως μια γάτα σε φάση εκτόξευσης: πάντα έτοιμη, πάντα ευέλικτη, πάντα με μια αίσθηση ότι κάτι μεγαλύτερο, κάτι άγριο και όμορφο σε περιμένει στη γωνία.
Μελία: Είναι σαν το πρωί μιας Κυριακής, που ξυπνάς με μουτζουρωμένα μάτια από το χθεσινό eyeliner. Το μαλλί σου κατσαρό και χαοτικό. Μουσική, φαΐ, καφές, παρέα. Χωρίς περιορισμούς. Είναι μια τολμηρή βόλτα στην βροχή και μια μπουκιά ολόφρεσκο, ζεστό ψωμί. Κάθε φορά, σε κάνει να θες να ζήσεις κι άλλο, να το ζήσεις λίγο ακόμα, να γίνει εσύ. Η στιγμή να κρατήσει, είναι έκσταση. Ατελείωτες ώρες. Συζητήσεις. Η συγκέντρωση που θέλει αφορά το εσύ. Ένα κομμάτι, Callas, μια Callasette, όπου η τέχνη είναι το μέσο για να πούμε και να μοιραστούμε όσα θέλαμε. Ως Callasette, ένα σημαδεμένο σώμα που αλλάζει μορφές, μια αίσθηση. Ένα έργο τέχνης.
Ποιο είναι το αγαπημένο σου τραγούδι από τον τελευταίο δίσκο;
Δάφνη: Κατ’ αρχάς θέλω να την πω την κλισεδούρα μου πως όλα τα κομμάτια είναι υπέροχα! Παρ’ όλα αυτά, κάθε φορά που ακούω την «Ανατολή» ταξιδεύω στην εποχή που κάναμε τις performances για το L.S.D. στην Στέγη, στις πρόβες, στα γυρίσματα του video clip, στην αρχή όλης της ιστορίας μου ως Callassette, στη δικιά μου ανατολή. Επίσης, είναι τρομερά χορευτικό κομμάτι και εγώ ως γνωστόν «χορεύω και τις ειδήσεις», οπότε με το που μπαίνει, κατευθείαν θέλω να σηκωθώ και να τα σπάσω.
Μελία: Το “Love Hate”. Απ’ όλα τα κομμάτια, είναι αυτό που με έκανε να ψάξω για μια ισορροπία. Να καταλάβω τη νοστιμιά της γλυκόπικρης στιγμής. Η μουσική σταδιακά φτάνει σε μια κορύφωση η οποία τρεμοπαίζει. Θυμίζει τον χρόνο και τις αλλαγές, την πολυπλοκότητα της επαφής. Ο ήχος που συνοδεύει, οι δυο λέξεις, οι δυο κόσμοι. Παραμένουν, όμως, οι Callas που φτιάχνουν μοναδικούς ήχους.

Φιλίππα: Το «Μάνα Πέφτω». Η εισαγωγή με το κλαρίνο, την τσαμπούνα και το νταούλι μιλάει στην καρδιά των millennials του ύστερου χιπστερισμού δηλαδή τους φασαίους, μία εκ των οποίων είμαι κι εγώ. Όμως οι Callas δεν την ενέταξαν σε αυτό το κομμάτι για τον λόγο αυτό. Η παράδοση είναι πυρηνικό κομμάτι της δημιουργίας τους και ήδη από το “Trouble and Desire” είχαν βάλει τα θεμέλια για να βρει τον δρόμο της στη μουσική τους. Το «Μάνα Πέφτω» είναι κι άλλα. Είναι τρία τραγούδια σε ένα. Callas του ανατολίτικου στοιχείου με το οποίο δουλεύουν από 2016, σύγχρονο εναλλακτικό ελληνόφωνο και αγγλόφωνο alternative rock από τα 90’s. Και φυσικά οι στίχοι. Η επίκληση στη μάνα με διαλύει. Το γόνατο που σε πατάει στον λαιμό και σου στερεί την ανάσα, μπορεί να είναι το κρατικό, το κοινωνικό, το γόνατο της εργοδοσίας, το συντροφικό – και όταν δεν αντέχεις και νιώθεις πως θέλεις να παραιτηθείς, πού αλλού θα το πεις; Στη μάνα. Που θες να είναι πάντα περήφανη, που θες να σε βλέπει πάντα να σηκώνεσαι, αλλά μόνο με τη δική της αποδοχή θα σου επιτρέψεις να πέσεις.
Αννίτα: Το αγαπημένο μου τραγούδι του δίσκου είναι το «Όλα στάζουν φωτιά». Είναι σαν να ανοίγεις μια πύλη σε έναν κόσμο όπου τα σώματα λιώνουν στον χορό και οι λέξεις στάζουν σαν λιωμένο μέταλλο. Περπατάς στην κόψη μιας ηλεκτρικής χορδής αφήνοντας το σώμα σου να αφηγείται ιστορίες. Γίνεσαι μια φλόγα που τρέφεται από μικρές ψιθυριστές επαναστάσεις. Χάνεσαι μέσα στο σκοτάδι, αλλά νιώθεις τη φλόγα να σε οδηγεί. Δεν είναι απλώς τραγούδι, είναι μια γλώσσα που μιλάει απευθείας στο χάος μέσα σου.
Info: The Callas feat. The Callasettes, στις 20 Δεκεμβρίου στο Under Athens (Ιπποκράτους 1).