Dream Job: Το ονειρεύεσαι από παιδί. Μελετάς αδιάκοπα, για να περάσεις στη σχολή που σου επιτρέπει να το ακολουθήσεις επαγγελματικά.
Εργάζεσαι προσωρινά από δω κι από κει, μετρώντας αντίστροφα μέχρι να έρθει η πολυπόθητη μέρα που θα ασχοληθείς με αυτό. Τα καταφέρνεις. Περνάς όλα σου τα μαθήματα και έρχεται η στιγμή της ορκωμοσίας, όπου με δάκρυα στα μάτια συνειδητοποιείς πόσο κοντά έχεις φτάσει.
Φτιάχνεις όσο καλύτερα μπορείς το βιογραφικό σου και το στέλνεις σε όσες σχετικές θέσεις εργασίας βρίσκεις ανοιχτές. Αναμένεις καρτερικά να χτυπήσει το τηλέφωνο, ενώ σκέφτεσαι πόσο υπέροχη θα είναι η ζωή σου από δω και πέρα, που θα κατακτήσεις το «dream job» σου.
Χτυπάει το τηλέφωνο. Είναι από τη δουλειά των ονείρων σου. Όνειρο ζω, μη με ξυπνάτε. Σε καλούν σε συνέντευξη. Χοροπηδάς καμιά τριανταριά φορές στο κρεβάτι σου, βάζει στο τέρμα το «We are the champions» και ανασκουμπώνεσαι για να δεις τι θα βάλεις.
Πας στη συνέντευξη, πέφτουν στην αντίληψή σου κάποια red flags που (συνειδητά) αγνοείς, λόγω του τεράστιου ενθουσιασμού σου, και ολοκληρώνεται με πολύ καλές προοπτικές. Λίγες μέρες μετά, σε καλούν πάλι. «Η θέση είναι δική σας». Ακούγοντας αυτές τις λέξεις, η χαρά σου δεν περιγράφεται, είναι στα όρια της τρέλας. Επιτέλους, θα κάνεις τη δουλειά των ονείρων σου.
Όλα είναι βγαλμένα από παραμύθι κι εσύ ξαπλώνεις πάνω σ’ ένα ροζ σύννεφο. Και μετά ξεκινάς να εργάζεσαι. Και έρχεται η πραγματικότητα να σε χαστουκίσει με δύναμη στο πρόσωπο.
Τι συμβαίνει όταν το dream job, τελικά δεν είναι dream job;
Πολλές φορές, ο τεράστιος ενθουσιασμός μας δε μας επιτρέπει να εντοπίσουμε τα red flags, που βρίσκονται διαρκώς γύρω μας. Ως εκ τούτου, στην αρχή προετοιμαζόμαστε καλά για τη δουλειά, πηγαίνουμε πάντα είκοσι λεπτά νωρίτερα, οργανώνουμε το γραφείο και τα tasks μας και καταβάλλουμε υπερπροσπάθεια, προκειμένου να ικανοποιήσουμε στο μέγιστο την εταιρεία που μας επέλεξε.
Περνάνε οι πρώτες μέρες, οι πρώτες εβδομάδες και κάπου στο τρίμηνο, αρχίζουμε να νιώθουμε ότι κάτι δεν πάει καλά. Ξαφνικά, δεν ξυπνάμε ορεξάτοι το πρωί. Δεν έχουμε διάθεση για δουλειά. Οι εργατοώρες κυλούν βασανιστικά, ενώ μετράμε αντίστροφα μέχρι να έρθει η πολυπόθητη στιγμή που θα αποχαιρετίσουμε τους συναδέλφους μας.
Τα tasks που μας ανατίθενται δεν είναι όπως ονειρευόμασταν. Κάποιες φορές είναι ενδιαφέροντα, αλλά συνήθως είναι πολύ βαρετά ή αφόρητα πιεστικά βάσει του deadline. Κοινώς, δεν την ευχαριστιόμαστε τη δουλειά μας. Δεν την αγαπάμε. Ενδεχομένως, να ευθύνεται και ο εργοδότης, η φιλοσοφία της εταιρείας ή οι συνάδελφοί μας γι’ αυτό. Συχνά-πυκνά, καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε τακτικές micro-management, όπου ένας μουρλός στέκεται πάνω από το κεφάλι μας με το χρονόμετρο και μας πιέζει να ολοκληρώσουμε ένα task.
Άλλες φορές, μπορεί να αλλάξει γνώμη ο υπεύθυνος και να μας ζητηθεί να κάνουμε ένα κοπιώδες έργο ξανά από την αρχή, ακόμη κι αν κάναμε ακριβώς ό,τι μας είχε ζητηθεί. Ίσως, η συμπεριφορά του εργοδότη να είναι κυκλοθυμική και δύστροπη, με αποτέλεσμα να μη μας επιτρέπει να εργαστούμε παραγωγικά.
Γενικώς, το dream job είναι ένα πολυπαραγοντικό ζήτημα. Επί της ουσίας, το αντιλαμβανόμαστε όταν αρχίσει να ξεθωριάζει ο αρχικός ενθουσιασμός και αντικατασταθεί με μια πραγματικότητα, γεμάτη ατέλειες.
Γιατί κάνουμε λάθος επιλογή εργασίας;
Καταρχάς και κυρίως, επειδή είναι ανθρώπινο και εκ των πραγμάτων, σχεδόν ανέφικτο να ξέρουμε ακριβώς τι θέλουμε να κάνουμε από τα γεννοφάσκια μας. Εκτός αυτού, από τα πρώτα χρόνια της ζωής μας δεχόμαστε ερεθίσματα από το σπίτι ή την κοινωνία, τα οποία μπορούν να μεταφραστούν με πολλούς τρόπους.
«Γιατρός ή δικηγόρος να γίνεις», ήταν η κλασική ατάκα της Ελληνίδας μάνας κάποτε όσον αφορά στην επαγγελματική αποκατάσταση του παιδιού της. Συγχρόνως, η κοινωνία τείνει να θεοποιεί το επάγγελμα του δημοσίου υπαλλήλου, του καθηγητή και του μηχανικού. Συν τοις άλλοις, αν ο μπαμπάς ή η μαμά διαθέτουν ήδη ιατρείο, δικηγορικό γραφείο, φαρμακείο ή τέλος πάντων, έχουν μια συγκεκριμένη ιδιότητα που κληροδοτείται, είναι αυτονόητο ότι το παιδί θα βαδίσει προς την ίδια κατεύθυνση. Wait, what?
Κι αν δεν είναι ευτυχισμένο προς αυτή την κατεύθυνση; Κι αν ονειρεύεται να ασχοληθεί με τη μουσική, το θέατρο ή τη συγγραφή; Θα του κόψουμε τα φτερά, επειδή μερικές δουλειές δεν υπόκεινται στους «άγραφους νόμους της επιτυχίας;» Κι όμως!
Μάλιστα, ο διαχωρισμός βάσει της εργασιακής ταυτότητας είναι κάτι παραπάνω από εμφανής στην κοινωνία. Αν, δηλαδή, συστηθείς ως «οδηγός ταξί», είναι δεδομένο ότι θα δεχτείς κάποιο υποτιμητικό βλέμμα — αν όχι σχόλιο. Αν, όμως, συστηθείς ως «φιλόλογος», τότε αυτομάτως χαίρεις μεγαλύτερης εκτίμησης. Επομένως, τα κοινωνικά πρότυπα/στερεότυπα και οι «συμβουλές» της οικογένειας καλούνται να αναλάβουν ένα τεράστιο μερίδιο ευθύνης για φαινομενικά επιτυχημένους επαγγελματίες, γεμάτους ανεκπλήρωτα όνειρα και απωθημένα.
Disclaimer: Πάντα υπάρχει η πιθανότητα να μην ευθύνεται η δουλειά αυτή καθαυτή, αλλά η πολιτική της εταιρείας. Αν, δηλαδή, αγαπάμε αυτό που κάνουμε, αλλά ονειρευόμαστε το κεφάλι του εργοδότη μας να σιγοβράζει στους διακόσιους βαθμούς, τότε μπορούμε να κρατήσουμε την ειδικότητά μας και απλώς, να αλλάξουμε εταιρεία.
Να βρεις μια καλή δουλειά και… φύκια για μεταξωτές κορδέλες
Ως κοινωνικό σύνολο, δεν έχουμε ανάγκη από κορεσμένα επαγγέλματα, τα οποία δήθεν προσφέρουν μεγαλύτερες απολαβές και μας αφήνουν παγερά αδιάφορους. Αντιθέτως, έχουμε ανάγκη από ανθρώπους που ψάχνονται, είναι ανήσυχοι και δραστήριοι. Ανθρώπους που δεν τους αρέσει να βολεύονται και να επαναπαύονται, μέχρι να ανακαλύψουν αυτό που γεμίζει την ψυχή τους.
Ακόμη κι αν, τελικά, επιλέξουμε λάθος μονοπάτι (ή λάθος εταιρεία), δεν είναι ποτέ αργά για να κάνουμε στροφή και να ακολουθήσουμε ό,τι μας γεμίζει. Εδώ που τα λέμε, είναι και πιθανό, διότι οι προτεραιότητες και τα θέλω μας μπορεί να αλλάζουν σε κάθε δεκαετία της ζωής μας.