H Ιδρύτρια & CEO του Humanity Greece, μιλά στο Estella

Ξεκινώντας να μιλάω με τη Γεωργία Παράσχου, την founder του “Humanity Greece”, πέρασα τα πρώτα 10 λεπτά της κουβέντας μας ψάχνοντας τις σωστές λέξεις για να περιγράψω το θαυμασμό προς εκείνη αλλά και προς το έργο που επιτελούν από κοινού με τους εθελοντές του “Humanity Greece”Ομολογώ, ότι δεν τα κατάφερα. Όλες οι λέξεις έμοιαζαν τόσο κοινότυπες και τόσο χιλιοειπωμένες. Τελικά, αρκέστηκα σε ένα μπράβο και σε ένα ευχαριστώ.

Για όσους δε γνωρίζουν, η Γεωργία είναι ένα από αυτά τα κορίτσια που σε κάνουν να πιστέψεις ότι η  η Wonder Woman δεν είναι αποκύημα φαντασίας, αλλά πέρα για πέρα αληθινή. Ξεκίνησε να ασχολείται με τον εθελοντισμό από πολύ μικρή. Στα 20 της χρόνια έγινε η νεότερη γυναίκα διευθύντρια Πολιτισμού και Νεολαίας Ομίλου της UNESCO, ενώ παράλληλα ως εθελόντρια είχε την θέση της υπεύθυνης για τις 5 Δομές Άμεσης Αντιμετώπισης της Φτώχειας.

Σήμερα, στα 26 της, η Γεωργία έχει καταφέρει να διευθύνει έναν από τους μεγαλύτερους εθελοντικούς οργανισμούς στην Ελλάδα, κάνει το μεταπτυχιακό της στο Crisis Management, εργάζεται full-time και βρίσκεται συνεχώς δίπλα σε όποιον συνάνθρωπό μας έχει ανάγκη.

Η πρώτη ερώτηση που πιστεύω ο καθένας θα ήθελε να σου κάνει, είναι πως μέσα σ’ έναν μόλις χρόνο, το Humanity Greece” έχει καταφέρει να επιτελέσει έργα που άλλοι οργανισμοί παλεύουν για χρόνια;

Από τη μία, βλέπουμε ότι έχουμε κάνει σημαντικά πράγματα μόνο σε ένα χρόνο, και προσπαθούμε καθημερινά να γινόμαστε καλύτεροι, από την άλλη όμως, όταν σκεφτόμαστε ότι ακόμα υπάρχουν χιλιάδες μη προνομιούχες οικογένειες μας κάνει, να συνεχίζουμε ακόμη πιο δυναμικά.

Επειδή βιώνουμε στην ουσία τους προβληματισμούς και τις καθημερινές αλλαγές, που αντιμετωπίζει η κοινωνία, τις τραγικές επιπτώσεις της ενεργειακής και επισιτιστικής κρίσης, στην οποία βρίσκονται εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο, μαζί και εμείς, μπαίνουμε στη διαδικασία, να συναισθανόμαστε, ότι ποτέ δεν είναι αρκετά τα όσα προσφέρουμε.

Νιώθεις ότι όλο αυτό παίρνει τελικά κάτι από τη ζωή σου;

Σε μικρές καθημερινές προσωπικές στιγμές ναι, αλλά πάντα λαμβάνεις περισσότερα από όσα προσφέρεις. Ενώ είναι ένα κομμάτι της ζωής μου, που απαιτεί συνεχώς εξέλιξη και προσοχή από εμένα, ένα κομμάτι που ενώ ξεκίνησε σαν volunteering με το να αφιερώνω ελάχιστο χρόνο μέσα στην ημέρα μου, εντούτοις έχει καταλήξει, να είναι το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου, με την επαγγελματική μου ιδιότητα σε εξέλιξη και την προσωπική μου ζωή – να έρχεται σε δεύτερη μοίρα.

Έχουμε λάβει όμως, τόσα πολλά από το Humanity Greece” και τους ανθρώπους που το απαρτίζουν, που ειλικρινά δεν θα το αλλάζαμε με τίποτα. Έχουμε δημιουργήσει την οικογένεια, που ιδανικά  θα θέλαμε να έχουμε.

Υπάρχουν στιγμές που νιώθεις πως δεν μπορείς ή δεν αντέχεις άλλο; Που λες δεν μπορώ να τα συνδυάσω όλα. Δε γίνεται.

Να σου πω κάτι; Έχουμε συνηθίσει εμείς οι γυναίκες να ακούμε: «Μα, πως μπορείτε και τα καταφέρνετε όλα;», χωρίς να καταλαβαίνουν, όσοι το ρωτάνε πως σε κάθε χρονική περίοδο, οι γυναίκες «πάλευαν» και μπορούσαν, να τα συνδυάσουν όλα στην καθημερινότητα τους.

Καθ’ όλη την διάρκεια της ζωής μας, οι γυναίκες, καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε τη διαχείριση τόσων διαφορετικών ζητημάτων με τόσο πολύπλευρες κατευθύνσεις. Η καθημερινότητά μας αποτελείται πάντα από χιλιάδες πράγματα, που έπρεπε και πρέπει να κάνουμε για να επιβιώσουμε. Είναι, όμως κάποιες στιγμές και μέρες που οι εικόνες που βλέπω με καταβάλλουν. Οι καταστάσεις που καλούμαστε, να αντιμετωπίσουμε στο Humanity είναι τόσο θλιβερές, που το ψυχικό σθένος που χρειάζεται, να έχεις για να ανταπεξέλθεις είναι γιγαντιαίο.  Εκείνες τις λίγες στιγμές, το νιώθω.

“Την περίοδο των μεγάλων πυρκαγιών πέρυσι, ζήσαμε καταστάσεις πραγματικής κόλασης, που αν δεν υπήρχαν οι εθελοντές, δεν ξέρω τι θα είχε γίνει. Υπήρχαν μέρες που για 5 συνεχόμενα 24ωρα ήμασταν άυπνοι”.

Η ομάδα του “Humanity Greece” αποτελείται κυρίως από πολύ νέα παιδιά. Πόσο εύκολο είναι για τόσο νέους ανθρώπους να διαχειρίζονται τόσο δύσκολες, και ψυχικά επώδυνες καταστάσεις;

Εύκολο δεν είναι. Η ψυχοσύνθεση του εθελοντή, ειδικά όταν βρίσκεται σε μια τόσο νεαρή ηλικία, μπορεί πολύ εύκολα να επηρεαστεί. Είναι παιδιά, που καθημερινά καλούνται να μιλούν με ανθρώπους, που εν μία νυκτί έχασαν όλο τους το βιός, που απέμειναν μόνοι και στηρίζονται σε εκείνους για να τους βοηθήσουν. Και μέσα σ’ αυτή τη δίνη και την οδύνη των δύσκολων, έως φρικτών καταστάσεων οι εθελοντές καλούνται, να προφυλαχθούν ψυχικά, ώστε όλο αυτό να μην περάσει στην προσωπική τους ζωή.

Με μοναδικό κίνητρό τους την αλληλεγγύη, είναι καθημερινά εκεί για να στηρίξουν τους άλλους ανθρώπους με κάθε τρόπο. Όπως και όσο κάποιος μπορεί. Και τελικά, αντιλαμβάνεσαι ότι διευρύνεται η προσωπικότητα και τα συναισθήματα σου με την σύνδεση μεταξύ τόσων ανθρώπων που ποτέ δεν φανταζόσουν. Εν τέλει το αποτέλεσμα της πράξης της αλληλεγγύης είναι εκείνη, που δίνει την ψυχική ανάταση και τη δύναμη στους εθελοντές μας, ώστε να μπορούν να συνεχίσουν απρόσκοπτα το έργο τους.

“Η έννοια του Εθελοντισμού δεν είναι προς εκμετάλλευση. Οι εθελοντές δεν πρέπει να αντικαθιστούν τους επαγγελματίες για να καλύπτονται κενά. Ο εθελοντισμός δε μπορεί να επωμιστεί όλο το βάρος, των καταστάσεων που ουσιαστικά αφορούν στην κρατική οργάνωση. Μπορεί όμως να σταθεί αρωγός”.

Τι είναι αυτό που θα άλλαζες τον τρόπο που αντιμετωπίζεται ο εθελοντισμός στην Ελλάδα;

Μας εξαντλεί το γεγονός πως η δική μας γενιά κληρονομεί τακτικές εθελοντισμού που δεν μας αντιπροσωπεύουν. Έχουμε ζήσει στο παρελθόν καταστάσεις, στις οποίες οι προσφορές του κόσμου δεν έφταναν ποτέ στον προορισμό τους. Οικονομικές καμπάνιες στήριξης χωρίς αρχή – μέση – τέλος, γεγονός που προκάλεσε και εξακολουθεί να προκαλεί δυσπιστία στους ανθρώπους σε σχέση με τον εθελοντισμό και τις οργανώσεις της ΚτΠ.

Έχουμε κληρονομήσει όλες τις απαράδεκτες πρακτικές, που έχουν κάνει στο παρελθόν – ή και πρόσφατα – οργανισμοί και φορείς. Οφείλουμε, τώρα να χτίσουμε κάτι νέο, να δημιουργήσουμε ένα νέο σύστημα και να δείξουμε ότι η οικονομική άνεση και ο εθελοντισμός δεν είναι έννοιες ταυτόσημες. Προσπαθούμε με όλους τους τρόπους να αποδείξουμε ότι ο εθελοντισμός και η φιλανθρωπία είναι δύο τελείως διαφορετικές καταστάσεις και η μία μπορεί να μην εμπεριέχει την άλλη.

Πριν από λίγο καιρό, κληθήκατε να αντιμετωπίσετε ένα περιστατικό που μόνο από διηγήσεις η δική μας γενιά είχε μάθει. Αναφέρομαι στο περιστατικό της μητέρας στο Βόλο που άφησε το 9χρονο παιδί της σε ορφανοτροφείο γιατί αδυνατούσε, λόγω των τραγικών οικονομικών συνθηκών που βίωνε, να το μεγαλώσει μόνη της, και το Humanity Greece” κατάφερε να σώσει 2 ανθρώπους. Πώς βιώσατε εσείς την ιστορία αυτή;

Ένα βράδυ, έλαβα ένα τηλεφώνημα από μία δημοσιογράφο στο Βόλο. Δεν σου κρύβω ότι όταν άκουσα τις συνθήκες που ζούσε η οικογένεια αυτή, καθώς και την απόφαση που εξαναγκάστηκε να πάρει αυτή η μάνα, σοκαρίστηκα τόσο εγώ όσο και όλη η ομάδα. Δεν είχαν ούτε ρεύμα, ούτε νερό. Έμεναν για μέρες νηστικές χωρίς να έχουν κάποια διέξοδο σε αυτή την κατάσταση.

“Η ενασχόληση με το ανθρωπιστικό πεδίο, σε καθημερινή βάση,  δεν σου αφήνει περιθώρια για σχέδια”.

Δεν περίμενα ότι σήμερα θα άκουγα ιστορίες σαν εκείνες που μου έλεγε η γιαγιά μου, οι οποίες συνέβησαν κατά τη διάρκεια του πολέμου. Όταν ακούς μια μάνα να λέει: «Έδωσα το παιδί στο Ορφανοτροφείο μέχρι να σταθώ στα πόδια μου. Δε μπορούσα να το ζήσω και θα πέθαινε μαζί μου», τότε αυτόματα καταλαβαίνεις, ότι αυτή η μητέρα θέλει άμεση στήριξη.

Δημιουργήσαμε αμέσως μια ομάδα από εξειδικευμένους εθελοντές – λογιστές, δικηγόρους, εθελοντές ψυχολόγους – γιατί το θέμα έχρηζε ολιστικής βοήθειας. Η μητέρα, σήμερα, έχει καταφέρει να σταθεί στα πόδια της και να βρίσκεται στη διαδικασία να πάρει το παιδί της πίσω στο σπίτι.

Πώς, βιώνοντας εκ των έσω μια τέτοια κατάσταση, μπορεί κανείς να επιστρέψει στο σπίτι του και να ξεχάσει τα όσα συνέβησαν για να προχωρήσει στην επόμενη μέρα, στον επόμενο άνθρωπο και στην υπόλοιπη ζωή του;

Δεν ξέρω πως θα φανεί αυτό που θα σου πω, αλλά η απάντηση είναι «με πρόγραμμα». Η μέρα μου έχει ένα συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα, ώστε να προλάβω όλα τα κομμάτια – full-time δουλειά, μεταπτυχιακό αλλά και το “Humanity Greece” που πλέον απαιτεί από εμένα και την ομάδα μου περισσότερες ώρες απασχόλησης. Καταλαβαίνεις, λοιπόν, ότι δεν έχω το περιθώριο ή την πολυτέλεια, να αφήσω τις καταστάσεις, να με καταβάλλουν.

Όμως δεν ξεχνάς ποτέ. Θυμάσαι για πάντα και αφήνεις την κάθε περίπτωση, να σε οπλίσει με πείσμα και δύναμη για την επόμενη. Δεν σου κρύβω, ωστόσο, ότι κλαίω συχνά, στεναχωριέμαι βαθιά αλλά δεν αφήνω ποτέ οι συναισθηματικοί παράγοντες, να με επηρεάσουν στο κομμάτι της διαχείρισης του “Humanity Greece”. Προσπαθώ να υπενθυμίζω πάντα στον εαυτό μου πως: «Όταν κανείς διαχειρίζεται καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης, δε νοείται να έχει ξεσπάσματα στο πεδίο της δράσης».

To “Humanity Greece” είναι μια οικογένεια”.

Πιστεύεις πως αν ο εθελοντισμός υπήρχε με κάποιο τρόπο και στα σχολεία, θα αντιμετωπιζόταν διαφορετικά από την Ελλάδα του σήμερα;

Ακράδαντα. Αν είχε ξεκινήσει όλο αυτό κάποια χρόνια πριν, οι στερεοτυπικές συμπεριφορές που βλέπουμε σήμερα θα είχαν αμβλυνθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό. Ο εθελοντισμός είναι αλληλεγγύη και ανιδιοτελή προσφορά. Σου μαθαίνει να προσφέρεις χωρίς αντάλλαγμα, να καταρρίπτεις όλα τα φοβικά φαινόμενα, που μας έχει κληροδοτήσει η κοινωνία μας και να συνεργάζεσαι με πλήθος διαφορετικών, αλλά ταυτόχρονα ίσων ανθρώπων.

Ο κοινωνικός κύκλος των παιδιών ανοίγει, ανακαλύπτουν τη διαφορετικότητα σε κάθε της έκφανση και μπορούν να αντιληφθούν τα προβλήματα που μπορεί να υπάρχουν γύρω τους. Με τον τρόπο αυτό έχουν τη δυνατότητα να αποκτήσουν αντανακλαστικά συναισθηματικά και κοινωνικά.

“Πιστεύω ειλικρινά πως ο εθελοντισμός μπορεί να συμβάλλει στην εξάλειψη κάθε μορφής bullying”.

Πόσο πιο εύκολα θεωρείς πως θα ήταν τα πράγματα αν πίσω από το “Humanity Greece” βρισκόταν ένας άντρας και όχι μια γυναίκα; Θα αντιμετωπιζόταν διαφορετικά; 

Το να βρίσκεσαι επαγγελματικά σ’ ένα χώρο που παραδοσιακά ανδροκρατείται, σίγουρα δεν κάνει την δουλειά καμίας γυναίκας εύκολη. Η αντιμετώπιση που κάθε γυναίκα δέχεται είναι καθαρά στερεοτυπική. Πώς δηλαδή μια νέα κοπέλα στην ηλικία των 20-25 μπορεί να βρίσκεται σε μια τέτοια θέση;  Δυστυχώς, δεν είναι η πρώτη φορά που το αντιμετωπίζω.

Όταν στην ηλικία των 18 έγινα η νεότερη γυναίκα υπεύθυνη της UNESCO και μάλιστα σε μια εποχή τόσο δύσκολη για την Ελλάδα, που είχε άμεσο αντίκτυπο στην τότε θέση που βρισκόμουν, άκουγα συνεχώς το: «Πώς είναι δυνατόν μια «νεαρή» να βρίσκεται σε μια τέτοια θέση; Δεν έχει γνώσεις, εμπειρίες, δεν ξέρει τι της γίνεται». Έμαθα, όμως, να το αντιμετωπίζω και να αποδεικνύω τι μπορώ να κάνω.

Νιώθεις ότι επειδή το δέχεσαι από μικρή, έχει λίγο αρχίσει να γίνεται “δευτέρα φύσις” αυτό; Ότι είσαι σίγουρη ότι θα έρθει και το περιμένεις κιόλας;

Ελπίζεις πως θα σταματήσει να υπάρχει αυτή η αναχρονιστική και προσβλητική άποψη για τις γυναίκες. Δεν το περιμένεις ποτέ. Μεγάλωσα σε μια οικογένεια, η οποία ουδέποτε έκρινε κάποιον, μας έμαθε να σεβόμαστε και να βοηθάμε ανθρώπους που μπορεί να είχαν ανάγκη. Ενώ έχω βρεθεί σε περιβάλλον και έχω βιώσει αυτές τις πρακτικές, συνεχίζει να με εκπλήσσει αυτού του είδους η συμπεριφορά και να με κάνει πάντα να στηρίζω δυναμικά την σημαντικότητα κατάρριψης αυτών των αντιλήψεων.

Πιστεύεις πως όλοι οι άνθρωποι μπορούν να ασχοληθούν με τον εθελοντισμό;

Είναι σημαντικό ο καθένας από εμάς, να βρει μια εθελοντική ομάδα, που να ασχολείται με δραστηριότητες, που να του αρέσουν και να τον ενδιαφέρουν. Ο εθελοντισμός δεν είναι κάτι μονόπλευρο. Μπορεί κανείς να ασχοληθεί εθελοντικά με την κοινωνία, το περιβάλλον, να κάνει εθελοντικά μαθήματα μουσικής, να ασχοληθεί με την προστασία των ζώων και ούτω καθεξής. Άλλωστε, υπάρχουν τόσες πολλές οργανώσεις σήμερα. Ναι, πιστεύω πως όλοι μπορούν να ασχοληθούν με τον εθελοντισμό. Σε αυτό βέβαια παίζει μεγάλο ρόλο και η κουλτούρα της οικογένειας.

Τα ερεθίσματα προέρχονται από την οικογένεια και την παιδεία. Όταν ένα παιδί μεγαλώνει σ’ ένα περιβάλλον, που ο εθελοντισμός υπάρχει σαν επιλογή «Γνωριμίας» μέσα στις υπόλοιπες δραστηριότητες, αυξάνονται στατιστικά τα ποσοστά των νέων παιδιών που επιλέγουν, πως, πόσο και που θα προσφέρουν την εθελοντική τους βοήθεια.

Γνωμούλα;
+1
0
Έκλαψα
+1
0
Βαριέμαι
+1
0
Νευρίασα
+1
0
Αγαπώ
+1
0
Σοκαρίστηκα