Ήμουν από τα παιδιά εκείνα που δέχτηκαν bullying από πολύ μικρή ηλικία.
Γεννήθηκα στο Σικάγο, από Ελληνοαμερικάνους γονείς. Έζησα εκεί μέχρι τα 6 μου χρόνια, όταν οι γονείς μου αποφάσισαν να επιστρέψουν πίσω στην Ελλάδα. Εγκατασταθήκαμε στη Σπάρτη, μια πόλη μικρή και πολύ διαφορετική από αυτή που είχα συνηθίσει να ονομάζω “πόλη μου”.
Για τη μικρή πόλη της Σπάρτης, ήμουν ένα πολύ διαφορετικό παιδί. Εκείνο που θα άκουγε pop μουσική – όταν όλοι οι άλλοι άκουγαν μόνο metal και ροκ. Εκείνο που θα ντυνόταν με διαφορετικά – από αυτούς – ρούχα, που του άρεσε το διάβασμα – κάτι που φάνταζε απόλυτα ξένο και αλλόκοτο προς τους συμμαθητές μου.
Ήμουν, όμως, και ένα παιδί με περισσότερα κιλά από αυτά που η κοινωνία μας έμαθε να δεχόμαστε ως “επιτρεπτά”. Και αυτό οι συμμαθητές μου δεν μπορούσαν να το δεχτούν. Ίσως, αν μόνο ένα κομμάτι μου ήταν διαφορετικό να μπορούσαν να το δεχτούν. Αλλά το γεγονός πως τόσα κομμάτια μου ήταν διαφορετικά από τη νόρμα του τότε, ήταν γι’ αυτούς απαράδεκτο.
Έπρεπε να βρουν έναν τρόπο να το αντιμετωπίσουν
Διάλεξαν τον πιο δειλό, τον πιο αδύναμο, τον πιο ντροπιαστικό. Ένιωθαν καλά με το να με κοροϊδεύουν, να με χλευάζουν και να μου επιτίθενται. Ήθελαν να είμαι το αστείο τους, το παιχνίδι τους, το κοροϊδάκι τους. Κάθε μου μέρα στο σχολείο, ήταν και μια καινούργια αφορμή για να ασχοληθούν με το καθετί επάνω μου, να μου δείξουν ότι βρίσκουν αστείο και ντροπιαστικό το πώς είμαι και να μου πουν πως δεν έχω θέση στο σχολείο τους.
Δεν μίλησα τότε. Δεν είπα τίποτα σε κανέναν. Ούτε καν στη μαμά μου. Όχι γιατί φοβόμουν ή γιατί δεν την εμπιστευόμουν, μα για να την προστατεύσω από αυτό. Ήθελα να είμαι το ανέμελο και ξέγνοιαστο παιδί της που θα γυρνούσε από το σπίτι,θα τρώγαμε μαζί και θα περνούσαμε καλά. Δεν ήθελα να την επιβαρύνω με τα δικά μου. Επέλεξα να το βιώνω μόνος μου όλο αυτό.
Όλη μου την απόγνωση και την απελπισία από αυτό που ζούσα την ξεσπούσα στη μουσική. Ήταν το καταφύγιό μου. Έτσι γνώρισα και τη μουσική της Lady Gaga, η οποία με βοήθησε να ανακαλύψω τι σημαίνει το: «Είναι οκ και αποδεκτό να είσαι ο εαυτός σου». Επιπλέον, με βοήθησε να δω πως μεγάλοι και σπουδαίοι καλλιτέχνες βίωσαν αυτό που βίωνα και εγώ και μου έδωσε ώθηση να ανακαλύψω πως μπορώ να υπάρξω και εγώ μέσα σ’ έναν μουσικό κόσμο.
Ξεκίνησα να φτιάχνω ιστοσελίδες και fan pages της Lady Gaga και όλο αυτό άρχισε να βρίσκει ακόλουθους – μέχρι που τελικά κατάφερε να γίνει μια κοινότητα. Βλέποντας πως είναι να δημιουργείται μια κοινότητα ανθρώπων, αποφάσισα να δημιουργήσω το “Be You”, μια ιστοσελίδα που θα μπορεί να δίνει δύναμη και ώθηση στους ανθρώπους που βιώνουν bullying, να μιλήσουν και να μοιραστούν τον πόνο τους.
Και ίσως και να κατάφερναν να πάρουν δύναμη από τις ιστορίες και τις διηγήσεις άλλων ανθρώπων. Κάπως έτσι, γίναμε όλοι μαζί μια κοινότητα που βοηθούσε ο ένας τον άλλον.
Το bullying, όμως, συνεχιζόταν
Ήταν πλέον κομμάτι της καθημερινότητάς μου. Ωστόσο, είχα μάθει να το διαχειρίζομαι. Είχα βρει 2-3 ανθρώπους που ένιωθα καλά να είμαι μαζί δτους – και εκείνοι μαζί μου – και έτσι περνούσαν οι μέρες του σχολείου. Παρόλα αυτά, κάποια στιγμή, όλο αυτό έπαψε να υφίσταται μόνο στο χώρο του σχολείου και πέρασε και στο σπίτι μου.
Μια μέρα, κάποιοι νταήδες αποφάσισαν πως θα ήταν πολύ αστείο να τυλίξουν σε μια πέτρα με κάποια λόγια για μένα και να τα πετάξουν στο μπαλκόνι μου – σπάζοντας το τζάμι μου. Τότε τρόμαξα. Κατάλαβα πως όλο αυτό δεν σταματούσε στις 6 σχολικές ώρες, αλλά θα γινόταν κομμάτι όλη της μέρας μου. Φοβήθηκα για μένα, μα πιο πολύ για τη μαμά μου. Αποφάσισα να μιλήσω στους καθηγητές μου. Κατάλαβα πως δεν πάει άλλο πια.
Όταν κατάλαβαν κι εκείνοι πόσο σοβαρό ήταν, μίλησαν στους συμμαθητές μου και τους απείλησαν πως αν ξαναγίνει κάτι τέτοιο, θα πήγαιναν στην αστυνομία οι ίδιοι να τους καταγγείλουν. Για πρώτη φορά δεν ήμουν εγώ που φοβόμουν, αλλά αυτοί. Για πρώτη φορά, οι ατρόμητοι νταήδες έγιναν το παιδί που φοβάται και εγώ ο δυνατός.
Δεν ξέρω αν υπάρχει τρόπος να μην επηρεαστεί κανείς από αυτό. Ίσως είναι και ουτοπικό να ελπίζεις πως θα βγεις αλώβητος από μια τέτοια κατάσταση. Ίσως, όμως, και να αξίζει να επηρεαστείς. Ίσως αξίζει όλο αυτό να το κάνεις δύναμη και να απαντήσεις μια μέρα σε όλους αυτούς με την επιτυχία σου, με το να τους δείξεις πόσα έχεις καταφέρει. Λέγοντάς έμμεσα πως: «Ό,τι κι αν μου κάνατε, εγώ κατάφερα να βγω νικητής από όλο αυτό».
Και ξέρεις τι, αν κατάλαβα κάτι όλα τα χρόνια που βίωνα σχολικό εκφοβισμό και όλα τα χρόνια που ασχολούμαι μ’ αυτό, είναι πως βιώνεις σχολικό εκφοβισμό επειδή οι άλλοι έχουν δει σε σένα αυτό που εύχονταν να είναι οι ίδιοι. Δυνατοί, ελεύθεροι, φωτεινοί. Βιώνεις σχολικό εκφοβισμό επειδή έχεις βρει αυτό που εκείνοι ψάχνουν. Βιώνεις σχολικό εκφοβισμό επειδή οι νταήδες σου φοβούνται το φως, τη σπουδαιότητα και την αξία σου. Μόνο γι’ αυτό.
Κι αν οφείλουμε κάτι στους εαυτούς μας, είναι να μην σωπάσουμε. Να μιλήσουμε, στους γονείς μας, τους καθηγητές μας και σε όποιον μπορεί να βοηθήσει. Κι αν είσαι κάποιος που δεν βιώνει bullying αλλά το βλέπει να γίνεται χωρίς να μιλά και να αντιδρά, είσαι δυστυχώς και εσύ μέρος του προβλήματος. Ισοδύναμο έγκλημα με το bullying είναι η σιωπή. Το να μιλήσεις δεν είναι ντροπή. Το να το βλέπεις να γίνεται, όμως, και να μην αντιδράς, είναι.
Γραμμή βοήθειας και ψυχοκοινωνικής υποστήριξής “Be You” και ΑΜΚΕ ΙΑΣΙΣ: 2108655039