Θαλάσσης

Υπάρχουν κάποιες στιγμές ελευθερίας που μας χαρίστηκαν μέσα στο πυκνό σκοτάδι, εκείνο που το χνώτο του μύριζε οργή από τον πόνο του ξαφνικού και εξωφρενικά άδικου θανάτου. Μια στιγμή έκρηξης, στην καρδιά της νύχτας ενός Δεκέμβρη, που νιώσαμε για πρώτη -και ίσως τελευταία- φορά ότι όλοι οι δρόμοι μάς ανήκουν και τους τρέξαμε δίχως φόβο. Ήταν τότε που πιστέψαμε ότι είναι εφικτή μια άλλη κοινωνία και πως θα τη φτιάξουμε εμείς, με τους όρους και τα όνειρά μας. Ήταν η στιγμή που αποκτήσαμε έναν νεκρό αδερφό, τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, κι εκείνον που έμεινε πίσω, πιστός στη μνήμη του φίλου του, τον Νίκο Ρωμανό.

Όσες κι όσοι έχουμε γνωρίσει τον Νίκο, δεσμευόμαστε για την ευγένεια και την τρυφερότητα του. Ακόμη περισσότερο, οι άνθρωποι που τον γνωρίζουν από παιδί, από τότε που μεγάλωσε μέσα σε έναν κρότο. Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι ο καθηγητής Γιώργος Θαλάσσης, ένας άνθρωπος που δεν σταματά εδώ και 16 χρόνια να αγαπά με τον πιο συγκινητικό τρόπο τους μαθητές του. Θυμάμαι πριν αρκετό διάστημα να μου εξομολογείται ότι: «Δεν υπάρχει μέρα όλα αυτά τα χρόνια, που να μην τους έχω σκεφτεί. Ούτε μια μέρα».

Πέρασε ακριβώς ένας χρόνος από τότε που ζήτησα από τον κύριο Θαλάσση να μιλήσουμε για τον Αλέξανδρο. Φέτος, συμφωνήσαμε στην ανάγκη μας να μιλήσουμε για τον Νίκο, που βρίσκεται στις φυλακές Κορυδαλλού, για ένα αποτύπωμά του που βρέθηκε σε μια σακούλα σκουπιδιών, μέσα σε ένα διαμέρισμα που λίγες ημέρες πριν είχε ανατιναχτεί.

«Τον Νίκο, τον γνώρισα έμμεσα από τα σχόλια των καθηγητών του, όταν ήταν ακόμη στην Α’ Γυμνασίου. Όλοι μιλούσαν για ένα παιδί με έντονους προβληματισμούς και με μεγάλη ευαισθησία πάνω στα κοινωνικά ζητήματα. Εκτιμούσαν την προσωπικότητα και τη σκέψη του. Παράλληλα, γνώριζα πολύ καλά τη μητέρα του, που ερχόταν συχνά να ενημερωθεί για την πρόοδο του.

Η προσωπική μου επαφή μαζί του, άρχισε στην Γ’ Γυμνασίου, κάτω από πολύ δυσάρεστες συνθήκες. Ήταν Σεπτέμβρης, αρχές της σχολικής χρονιάς, όταν ένα παιδί της Α’ Γυμνασίου και φίλος του Νίκου, έπεσε σε κώμα, απ’ το οποίο δεν συνήλθε ποτέ, πεθαίνοντας μετά από ένα μεγάλο διάστημα. Όσο το παιδί βρισκόταν σε αυτή την κατάσταση, ο Νίκος, ερχόταν από νωρίς στο σχολείο, ζητούσε άδεια απ’ τους καθηγητές του για να ανέβει στο γραφείο μου και να συζητήσουμε. Είχα απέναντί μου ένα παιδί τραυματισμένο, με τεράστια αγωνία για το τι θα συμβεί στον φίλο του και τι μπορεί να κάνει ώστε να βοηθήσει. Τις συναντήσεις μας αυτές, ο Νίκος δεν τις θυμάται, κι αυτό για εμένα αποδεικνύει το σοκ στο οποίο βρισκόταν. Όταν το αγόρι πέθανε, ο Νίκος πήγαινε καθημερινά στο σπίτι της οικογένειας για να τους φροντίζει, μιας και ο αδερφός του παιδιού ήταν επίσης φίλος και συμμαθητής του.

Αυτή ήταν η πρώτη και καθοριστική μου επαφή με τον Νίκο, ένα υπερευαίσθητο παιδί που νοιαζόταν για τους άλλους και πάντα ήθελε να προσφέρει. Και έτσι παρέμεινε, δεν έχει αλλάξει, είναι ακριβώς ο ίδιος άνθρωπος».

Credits: Δημήτρης Καπάνταης

«Έναν μόλις χρόνο μετά απ’ όσα σας περιέγραψα, συνέβησαν όσα συνέβησαν», μου λέει. Η φωνή του βρίσκει ξανά ένταση, όταν επιστρέφει στις μέρες τη δίκης. «Κατά τη διάρκεια του Εφετείου, ο δικηγόρος υπεράσπισης του Επαμεινώνδα Κορκονέα προσπαθούσε να αποδείξει με κάθε τρόπο ότι ο Νίκος είναι ένας επικίνδυνος τρομοκράτης και πως το ίδιο ήταν και ο Αλέξανδρος, για να καταλήξει στο πόσο σωστά έδρασε τελικά ο Κορκονέας, του οποίου η ζωή κινδύνευσε.

Όχι μόνο ο δικηγόρος. Θυμάμαι χαρακτηριστικά να λέω στο δικαστήριο ότι ο Νίκος ήταν ένα τραυματισμένο παιδί που είχε βιώσει τον θάνατο και τη δολοφονία δύο φίλων του σε σύντομο χρονικό διάστημα, για να πάρω από τον εισαγγελέα της έδρας την απάντηση ότι: «Kι άλλοι έχουν χάσει φίλο, αλλά δεν κατέληξαν έτσι».

Ο Νίκος, δεν είναι μόνο το δεύτερο θύμα του Κορκονέα, αλλά και μιας ολόκληρης παράταξης. Είναι θύμα των δικηγόρων και των δικαστών του Κορκονέα και του Σαραλιώτη, καθώς και πολλών δημοσιογράφων, οι οποίοι επιμένουν στο αφήγημα ότι ο Κορκονέας κινδύνεψε από μολότοφ που πέταξε ο Αλέξανδρος. Ουδέποτε υπήρξε ισχυρισμός στη δίκη, ούτε καν απ’ τους κατηγορούμενους, ότι είχε πεταχτεί μολότοφ γενικά εκείνο το βράδυ στα Εξάρχεια.

Όχι, ο Νίκος δεν εμφανιζόταν στο δικαστήριο, είχε απομονωθεί. Μιλούσα με τους γονείς του, όχι όμως με εκείνον. Κλείστηκε πολύ. Απέκτησα ξανά επαφή και επικοινωνία μαζί του, μετά την αποφυλάκισή του».

Credits: Δημήτρης Καπάνταης

«Δεν θέλω να θυμάμαι καθόλου τη στιγμή που είδα τις φωτογραφίες, με τον Νίκο χτυπημένο, δεν θέλω. Το μόνο που ένιωθα ήταν η ανάγκη μου να βγάλω το σακάκι μου, να τον σκεπάσω. Με είχε καταβάλει εκείνο το αίσθημα, ήταν οδυνηρό. Τότε ξεκίνησαν οι συγκρούσεις μου με το σχολείο. Όταν εμφανίστηκαν, βλέπεις, αυτές οι φωτογραφίες, ο Κώστας Ζούλας, απόφοιτος του ίδιου σχολείου που έγραφε τότε στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, είπε πως ήταν φυσικό να πέσουν και μερικές σφαλιάρες. Έτσι έβλεπε τη δουλειά της αστυνομία. Εγώ τότε είπα στο σχολείο ότι δεν ντρέπομαι για τις πράξεις του Ρωμανού, ντρέπομαι μόνο για τα λόγια που είπε ένας απόφοιτος του σχολείου. Ξεσηκώθηκε όλος ο κόσμος εναντίον μου, έθιξα βλέπεις έναν πολύ σημαντικό δημοσιογράφο. Ακριβώς το ίδιο θα έκανα και σήμερα».

Η κύριος Θαλάσσης μου λέει ότι η διαδικασία ενοχοποίησης του Γρηγορόπουλου μέσω της διαστρεβλωμένης προσωπικότητας που θέλουν να παρουσιάσουν για τον Νίκο, δεν έχει σταματήσει

«Μόλις τον Σεπτέμβρη είχα γράψει στο Facebook, ότι απομένουν τρεις μήνες για να επινοήσει κάτι ο Χρυσοχοΐδης για να αμαυρώσει και να εμποδίσει τις εκδηλώσεις της 6ης Δεκεμβρίου. Αυτό το σχέδιο θεωρώ ότι προχώρησε. Η σύλληψη του Νίκου εξυπηρετεί πολλαπλά την κυβέρνηση. Υπάρχουν εύκολοι στόχοι που αναδεικνύουν κάθε φορά ως εγκληματίες. Όλες τους οι κινήσεις είναι μελετημένες, ώστε να προσεγγίσουν τους συντηρητικούς.

Τους εξυπηρετεί να θεωρούν τον Νίκο τρομοκράτη, όπως κάθε αντιεξουσιαστής θεωρείται εν δυνάμει τρομοκράτης, που απλά δεν το έχουν ακόμη αποδείξει. Αυτή η σκέψη υπάρχει όχι μόνο στην αστυνομία, αλλά και σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας.

Είναι θέμα εντιμότητας κι όχι ιδεολογίας να δεις την αδικία που συμβαίνει στο πρόσωπο του Νίκου. Τον έχουν κυνηγήσει με κάθε τρόπο από παιδί και τον κυνηγάνε ακόμη. Φτάνει πια! Ξέρετε πόσα έχουν λεχθεί υπέρ του Κορκονέα μέσα στο δικαστήριο και πόσα εναντίον του Αλέξανδρου και του Νίκου; Αν έμπαινε ξαφνικά κανείς σε εκείνη την αίθουσα χωρίς να γνωρίζει τίποτα για την υπόθεση, θα νόμιζε ότι το θύμα είναι ο Κορκονέας και ο δράστης ο Γρηγορόπουλος. Απίστευτη αγένεια και περιφρόνηση».

Credits: Δημήτρης Καπάνταης

«Δεν υπήρξε ούτε μια στιγμή που να κλονίστηκα για τον Νίκο. Ήμουν και παραμένω βέβαιος ότι δεν έχει καμία εμπλοκή σε όσα του καταλογίζουν. Πάντα ανησυχούσα γι’ αυτόν. Αν είχαμε καιρό να μιλήσουμε, τον έπαιρνα και του έλεγα να μου δίνει σημάδια ζωής. Εκείνος πάντα με καθησύχαζε, μου έλεγε ότι δεν υπάρχει καμία εμπλοκή του πουθενά και να ηρεμήσω. Τότε του ξεκαθάριζα ότι σε καμία περίπτωση δεν ανησυχώ για κάτι που μπορεί να κάνει εκείνος, αλλά σε τι σκευωρία θα τον μπλέξουν, τι παγίδα θα του στήσουν. Όταν άκουσα για τη σύλληψή του, δεν χρειάστηκε να μάθω τίποτα περισσότερο».

«Θα είμαι για πάντα ευγνώμων για τον Νίκο Ρωμανό, γιατί κράτησε στα χέρια του την τελευταία πνοή του Αλέξανδρου. Ελπίζω να μπόρεσε ο Αλέξανδρος να ένιωσε εκείνη τη στιγμή ότι βρίσκεται στην αγκαλιά ενός πολύ αγαπημένου του προσώπου. Για εμένα, αυτά τα δύο παιδιά παραμένουν μέσα μου αδιαμφησβήτητα ένα πρόσωπο και θα έχουν πάντα την απεριόριστη αγάπη και εκτίμησή μου.

Ο Δεκέμβρης, θα είναι πάντα δικός τους».

Γνωμούλα;
+1
3
Έκλαψα
+1
1
Βαριέμαι
+1
3
Νευρίασα
+1
28
Αγαπώ
+1
3
Σοκαρίστηκα