Τι σημαίνει remake και ποια είναι τα χειρότερα “movie remakes” στον χώρο του θεάματος.
Remakes ταινιών: Μια τάση που επικρατεί στο σύγχρονο κινηματογράφο. Πολλοί παραγωγοί έχουν προσπαθήσει να αναβιώσουν παλιές ταινίες και να ξανά αιχμαλωτίσουν την επιτυχία τους σε ένα πιο μοντέρνο σκηνικό.
Δυστυχώς όμως, σπανίως τα remakes ταινιών είναι επιτυχημένα, με τα περισσότερα να μην θυμίζουν σε τίποτα τις πρωταρχικές ταινίες.
The Karate Kid (2010)
Το The Karate Kid (1984) είναι ίσως μια από τις καλύτερες νεανικές ταινίες της εποχής του, η οποία –εκτός από το Καράτε– αγγίζει διάφορα θέματα που απασχολούν τους νέους, όπως, το bullying και την προσαρμογή σε ένα νέο περιβάλλον. Η ταινία αποτελεί σύμβολο των ταινιών Karate μέχρι και σήμερα ενώ θεωρείτε από πολλούς ως cult classic.
Το 2010, κυκλοφόρησε ένα remake με τον ίδιο τίτλο, που προσπάθησε να κάνει ορισμένες παραλλαγές στην πρωτότυπη ιστορία, διατηρώντας όμως αρκετά στοιχεία της. Ωστόσο, το αποτέλεσμα έμοιαζε με μια “κενή απομίμηση”, χωρίς ψυχή, ενώ απουσίαζε και η χημεία μεταξύ των πρωταγωνιστών, Jaden Smith (Dre)-Jackie Chan (Mr. Han), σε σχέση με τους Daniel (Ralph Macchio)-Mr. Miyagi (Pat Morita).
Fun fact: Αν και το remake ονομάστηκε “The Karate Kid”, ο πρωταγωνιστής της ταινίας μαθαίνει Κουνγκ Φου, αντί για Καράτε!
Ghostbusters (2016)
Στην αρχική ταινία του 1984, τέσσερις επιστήμονες που ασχολούνται με το μεταφυσικό στοιχείο, χάνουν τις δουλειές τους.
Λίγο αργότερα, μεταφέρονται σε έναν εγκαταλελειμμένο πρώην πυροσβεστικό σταθμό, όπου και χτίζουν τις εγκαταστάσεις τους για να “πιάνουν” φαντάσματα –όπως, άλλωστε, προδίδει και ο τίτλος. Η ταινία βασίζεται πολύ στο κωμικό στοιχείο, με αποτέλεσμα να είναι ευχάριστη και κατάλληλη για ένα ευρύ κοινό και να αποτελεί μέχρι σήμερα μία από τις αγαπημένες ταινίες όσων αγαπούν το super-natural και όχι μόνο.
Στο remake του 2016, το σενάριο βασίστηκε σε κακόγουστα αστεία, όπως αέρια του εντέρου και ορισμένες αδεξιότητες που οδηγούν σε τραυματισμούς, με την ελπίδα να προκαλέσει γέλιο στους θεατές. Και μπορεί η ελπίδα να πεθαίνει πάντα τελευταία, αλλά η προσπάθεια της συγκεκριμένης ταινίας να μιμηθεί την πρώτη, απέτυχε παταγωδώς.
The Mummy (2017)
Στην ταινία, βλέπουμε τον Rick O’Connell (Brendan Fraser) και την Evelyn (Rachel Weisz) να ανακαλύπτουν έναν τάφο στη χαμένη πόλη της Hamunaptra, όπου ένα αρχαίο κακό –άθελά τους– εξαπολύεται στον κόσμο και πρέπει να βρουν τρόπο να το εξολοθρεύσουν. Αν και υπήρχαν πολλά στοιχεία τρόμου, η γοητεία του Brendan Fraser και η χημεία μεταξύ των πρωταγωνιστών την έκανε ένα τσακ πιο ευχάριστη.
Ωστόσο, το remake του 2017 με τον Tom Cruise σε ρόλο πρωταγωνιστή δεν απέδωσε τόσο καλά, όσο η αρχική ταινία. Ο Nick Morton (Tom Cruise) παρουσιάζεται ως μέλος του Αμερικανικού στρατού στο Ιράκ, που είναι επίσης κυνηγός θησαυρών, παρεκκλίνοντας έτσι από το αρχικό σκηνικό της Αιγύπτου.
Η προσπάθεια να μετατρέψουν την ταινία σε κάτι περισσότερο, με το να φέρνουν χαρακτήρες σαν τον Dr. Jekyll (Russell Crowe), γνωστός σαν τέρας από ένα βιβλίο του 1887, δείχνει πως η ταινία απομακρύνεται από τη φιλοσοφία της “Μούμιας”. Τέλος, το σενάριο υστερεί από άποψη περιεχομένου.
Godzilla (2014)
Η αρχική ταινία του 1954 από τον Ιάπωνα σκηνοθέτη, Ishiro Honda, ήταν και παραμένει μέχρι και σήμερα μία από τις πιο πρωτοποριακές ταινίες που πέρασαν ποτέ από τον κινηματογράφο. Ίσως στο σήμερα η ταινία να φαίνεται απαρχαιωμένη, μετά από σχεδόν 70 χρόνια, όμως, παραμένει all-time-classic.
Το remake του 2014, από την άλλη, χρησιμοποιώντας περισσότερα special effects και CGI μετέτρεψε την ταινία περισσότερο σε ιστορία καταστροφής (οι λεγόμενες disaster movies), με περισσότερη έμφαση στην καταστροφή που μπορεί να προκαλέσει ο Godzilla, παρά στην ιστορία.
Αν και η ταινία έχει καταφέρει να κερδίσει μια μερίδα του κοινού, επικρατεί η άποψη ότι δε θα έπρεπε να υπάρξουν remakes ταινιών τέτοιας ιστορικής σημασίας στον κινηματογράφο θα πρέπει να μείνουν αναλλοίωτες.
Fantastic Four (2015)
Τέλος, πρέπει να αναφερθούμε στο φιάσκο του remake της ταινίας, “Fantastic Four”, του 2015. Η αρχική ταινία που βγήκε το 2005 ήταν από τις καλύτερες superhero ταινίες της εποχής της. Διέθετε έξυπνο σενάριο με αρκετό χιούμορ, εξισορροπώντας έτσι τη δράση που προσφέρει η πλοκή. Γενικώς, η συνταγή αυτή στέφθηκε από μεγάλη επιτυχία.
Και μετά ήρθε το remake του 2015. Από όπου και να το πιάσεις, ήταν μια αποτυχία. Πριν καν κάνει πρεμιέρα, οι κριτικοί είχαν δηλώσει ότι πρόκειται για μα φτηνή προσπάθεια από το στούντιο 20th Century Fox.
Με ελλιπές σενάριο, ελάχιστη δράση και χλιαρή χημεία, η ταινία δεν έκανε καλή εντύπωση. Ακόμη, άλλαξαν πολλά από τις αρχικές ιστορίες των κόμικς, όπως η προέλευση των δυνάμεων των χαρακτήρων. Εύλογα, τέτοιου είδους αλλαγές δυσαρέστησαν το κοινό.
Τα τελευταία χρόνια το φαινόμενο remake, έφερε πολλές ταινίες που είδαμε και αγαπήσαμε κάποτε, στο σήμερα. Κάποιες ήταν επιτυχημένες. Κάποιες – πολλές – άλλες όμως όχι. Αυτό ίσως να είναι και το λάθος του Hollywood, αφού απ’ όσο φαίνεται έχει αλλάξει τη φόρμουλα παραγωγής ταινιών και βασίζεται σε παλιές επιτυχίες, αντί να αφοσιωθεί στην παραγωγή καινούργιου και πρωτότυπου υλικού.
Ας ελπίσουμε ότι αυτή η στασιμότητα της δημιουργικότητας θα επιλυθεί σύντομα και θα μπορέσουμε να απολαύσουμε ξανά νέες ταινίες στο μέλλον.