Το νέο φιλμ του Μπονγκ Τζουν-χο, “Mickey 17” που βγαίνει σήμερα στις αίθουσες, μετά τον θρίαμβο του “Parasite”, η κινηματογραφική επιστροφή της Πέννυς Παναγιωτοπούλου, αλλά και μια ταινία για τον ράπερ Bloody Hawk είναι μερικές μόνο από εκείνες που απαρτίζουν τη watchlist μας.
Κινηματογραφικά, και το φθινόπωρο και ο χειμώνας που οδεύει προς το τέλος του ήταν πολύ δυνατά. Ταινίες όπως το “Substance”, τo “Brutalist”, το “Emilia Perez”, το “Anora” αλλά και το ελληνικό «Υπάρχω» έφεραν τον κόσμο στις αίθουσες.
H άνοιξη του 2025, μπορεί να μην προμηνύεται το ίδιο συναρπαστική -παραδοσιακά οι εταιρίες διανομής ποντάρουν περισσότερα στο διάστημα από τον Οκτώβριο μέχρι και τα Χριστούγεννα- αλλά υπάρχουν μερικές ταινίες που ξεχωρίζουν.
Χωρίς αμφιβολία, το νέο φιλμ του Νοτιοκορεάτη Μπονγκ Τζουν-χο, “Mickey 17” μετά τον οσκαρικό θρίαμβο του “Parasite”, είναι το πιο πολυαναμενόμενο της λίστας. Προσωπικά, ξεχωρίζω και την καινούρια ταινία της Πέννυς Παναγιωτοπούλου “Wishbone”, που είχα παρακολουθήσει στο πλαίσιο του WIFT FR Festival, μία από τις πιο μεστές και ουσιαστικές σύγχρονες ελληνικές ταινίες.
Παρακάτω συγκεντρώσαμε μια λίστα με τις τελευταίες ταινίες που ανυπομονούμε να παρακολουθήσουμε φέτος στη σκοτεινή κλειστή αίθουσα, πριν ξεχυθούμε στα θερινά σινεμά και την ιεροτελεστία τους.
Mickey 17, Bong Joon-ho
Η καινούρια ταινία του Μπονγκ Τζουν-χο, μετά το ήδη κλασικό “Parasite” είναι κάτι περισσότερο από πολυαναμενόμενη. Μετά από τέσσερις απανωτές αλλαγές στην ημερομηνία κυκλοφορίας, το “Mickey 17” έρχεται επιτέλους στις αίθουσες.
Η κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος του Έντουαρντ Άστον, σηματοδοτεί την πρώτη συνεργασία του βραβευμένου του Νοτιοκορεάτη σκηνοθέτη με μεγάλο στούντιο -αυτό της Warner εν προκειμένω. Δεν πρόκειται απλώς για ταινία επιστημονικής φαντασίας, αλλά για μια αλληγορία για τον κόσμο και τον τρόπου που έχουμε καταλήξει να περνάμε τις ζωές μας.
«Πρόκειται για την ανθρωπότητα. Η ιστορία του Mickey περιστρέφεται γύρω από έναν συνηθισμένο ανίσχυρο και ευάλωτο νεαρό άνδρα», δήλωσε ο σκηνοθέτης σε συνέντευξη Τύπου. Βρισκόμαστε στο μακρινό μέλλον, όπου παράγονται ασταμάτητα κλώνοι, για να αναλάβουν ανεπιθύμητες, επικίνδυνες διαστημικές αποστολές.
Ο Mickey είναι ένας τέτοιος άνδρας, που όμως αν δεν φέρει εις πέρας κάποια αποστολή πεθαίνει και αναγεννάται ως η επόμενη, βελτιωμένη εκδοχή του. Το σώμα του επανεκτυπώνεται, οι αναμνήσεις φορτώνονται στον εγκέφαλό του, ώστε ο Mickey -νούμερο 17, τη στιγμή που τον βρίσκουμε στην ταινία- να μπορεί να εργαστεί ξανά, μέχρι τον επόμενο θάνατο και τη γέννηση του νέου βελτιωμένου μοντέλου του εαυτού του.
* Στις αίθουσες από 6 Μαρτίου.
Wishbone, Πέννυ Παναγιωτοπούλου
Η σημαντική σκηνοθέτις και σεναριογράφος Πέννυ Παναγιωτοπούλου («Δύσκολοι αποχαιρετισμοί: ο Μπαμπάς μου», “September”) υπογράφει μία από τις καλύτερες ελληνικές ταινίες των τελευταίων ετών. Ο Κώστας, νεαρός σεκιουριτάς σε δημόσιο νοσοκομείο, μετά τον ξαφνικό θάνατο του μεγαλύτερου αδελφού του, αναγκάζεται να αναλάβει την ανιψιά του, καθώς η μητέρα της είναι τοξικοεξαρτημένη και αδυνατεί.
Ταυτόχρονα, ο Κώστας πρέπει να βρει επειγόντως χρήματα, για να σώσει το σπίτι τους από τα χρέη. Στο νοσοκομείο, η πραγματικότητα είναι σκληρή κι εκείνος δυσκολεύεται να αντιμετωπίσει την ωμότητα ορισμένων ανθρώπων που έχουν συνηθίσει τον ανθρώπινο πόνο κι έχουν αναισθητοποιηθεί.
Ενώ έχει χάσει κάθε ελπίδα, ένας τραυματιοφορέας τού προτείνει να τον βοηθήσει. Το τίμημα, όμως, θα είναι μεγάλο, καθώς θα εμπλακεί σε σκοτεινά κυκλώματα του χώρου της υγείας. Με έναν παράδοξο τρόπο, η ταινία της Παναγιωτοπούλου συνομιλεί με το “Mickey 17” που αναφέραμε προηγουμένως, καθώς και οι δύο κεντρικοί ήρωες είναι απόλυτα αναλώσιμοι.
Το “Wishbone” δεν υποκύπτει στιγμή στις παγίδες του μελό και η Πέννυ Παναγιωτοπούλου παραδίδει μια ταινία με στιβαρή πλοκή (το σενάριο, βασισμένο στο διήγημα της Κάλλιας Παπαδάκη «40 μέρες», συνυπογράφει η συγγραφέας με τη σκηνοθέτιδα), καθόλου διδακτική, από την οποία η κοινωνική κριτική εκπορεύεται φυσικά και η συγκίνηση συμβαίνει χωρίς να εκβιάζεται. Το ελληνικό σινεμά στα καλύτερά του.
* Στις αίθουσες από 13 Μαρτίου.
Hard Truths (Πικρές Αλήθειες), Mike Leigh
Όσοι έχουν δει την ταινία μιλούν για ένα κλασικό δείγμα της φιλμογραφίας του εξαιρετικού Mike Leigh για τις πολλαπλές ματαιώσεις της καθημερινότητας και το θάρρος που καλούμαστε να δείξουμε.
Η Marianne Jean-Baptiste είναι σαρωτική στον ρόλο μιας γυναίκας που υποφέρει από κλινική κατάθλιψη, σε αυτή τη «νηφάλια» και βαθιά ανθρώπινη ταινία του Leigh, που καθόλου δεν στερείται χιούμορ.
Μία από τις πιο πικρές αλήθειες που βγαίνουν από την ταινία αφορά το ότι κανείς δεν μπορεί να βοηθήσει κάποιον/-α που δεν θέλει να βοηθηθεί. Στο σύμπαν της ταινίας, είναι προφανές για όλους, εκτός από την ίδια, ότι η κεντρική ηρωίδα πρέπει επειγόντως να δει έναν ειδικό.
-«Γιατί είσαι τόσο θυμωμένη; Γιατί δεν μπορείς να χαρείς τη ζωή;»
-«Δεν ξέρω».
Αυτή είναι η ειλικρινής απάντηση της ηρωίδας του Leigh, η οποία συνεχίζει να κατακεραυνώνει τον σύζυγο, τον γιο της, την ταμία του σούπερ μάρκετ, τους περαστικούς. Φυσικά, η επανένωση του Mike Leigh με τη Marianne Jean-Baptiste μετά το “Secrets & Lies” (1996), που δίνει μια ερμηνεία κάτι παραπάνω από εξαιρετική, είναι ίσως το μεγαλύτερο πλεονέκτημα της ταινίας. Ανυπομονούμε.
* Στις αίθουσες από 13 Μαρτίου.
Black Bag (Σκιές στο Σκοτάδι), Steven Soderbergh
Όταν το πρωταγωνιστικό ζευγάρι μιας ταινίας απαρτίζεται από την Cate Blancett και τον Michael Fassbender, οι προσδοκίες ανεβαίνουν αυτόματα.
Στη νέα κατασκοπική ταινία του Steven Soderbergh, οι δύο ηθοποιοί υποδύονται ένα ζευγάρι θρυλικών πρακτόρων, το οποίο έρχεται αντιμέτωπο με την απόλυτη δοκιμασία.
Η κατάσκοπος Κάθριν Γούντχαους θεωρείται ύποπτη για προδοσία κατά της χώρας της. Τότε, ο σύζυγός της, επίσης θρυλικός πράκτορας, θα παραμείνει πιστός στον γάμο του ή στην πατρίδα του;
* Στις αίθουσες από 13 Μαρτίου.
September Says, Ariane Labed
Η Αριάν Λαμπέντ υπογράφει το σενάριο και τη σκηνοθεσία της πρώτης μεγάλου μήκους ταινίας της, μιας κινηματογραφικής διασκευής του γοτθικού μυθιστορήματος “Sisters” της Daisy Johnson -της νεότερης υποψήφιας για το λογοτεχνικό βραβείο Man Booker.
Χτίζοντας μια ατμόσφαιρα μυστηρίου, η ταινία αφηγείται την ιστορία δύο δεμένων αδελφών που έχουν δημιουργήσει τον δικό τους κόσμο, ένα συναρπαστικό και σκοτεινό σύμπαν. Όταν η Σεπτέμπερ παίρνει αποβολή από το σχολείο, η Τζουλάι πρέπει να τα βγάλει πέρα μόνη της, αρχίζοντας να διεκδικεί την ανεξαρτησία της –πράγμα που δεν περνά απαρατήρητο από την αδελφή της.
Η καινούρια δυναμική που χτίζεται ανάμεσά τους ανησυχεί τη μητέρα τους, η οποία τις μεγαλώνει μόνη της. Η ένταση μεταξύ των τριών γυναικών κλιμακώνεται όταν αυτές μεταβαίνουν σε ένα παλιό εξοχικό σπίτι στην Ιρλανδία.
Μια σειρά από σουρεαλιστικές συναντήσεις δοκιμάζουν τα όρια της οικογένειας στην ταινίας της Λαμπέντ, που εξερευνά την εφηβεία. Επίσημη συμμετοχή του “September Says” στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα του Φεστιβάλ Καννών.
* Στις αίθουσες από 20 Μαρτίου.
Όταν έρθει το φθινόπωρο, François Ozon
Η ηλικιωμένη Μισέλ ζει μια ήρεμη ζωή, μετά τη σύνταξή της, σε ένα χωριό της Βουργουνδίας, κοντά στην παλιά της φίλη, Μαρί-Κλοντ. Όταν η κόρη της, Βαλερί, της εμπιστεύεται τον γιο της για τις διακοπές του, μια απρόσμενη και δυσάρεστη έκπληξη διαταράσσει την ηρεμία της.
Ο Φρανσουά Οζόν, ένας πάντα απρόβλεπτος δημιουργός, εδώ συνδυάζει το ψυχογράφημα σύνθετων χαρακτήρων με στοιχεία μελοδράματος και θρίλερ. Μετά τον μεταμοντέρνο φόρο τιμής στον Φασμπίντερ με το “Peter Von Kant” και την γκανγκστερική κωμωδία εμπνευσμένη από τα ‘30s “The Crime is Mine”, αυτή τη φορά επιλέγει μια πιο χαμηλότονη και σκοτεινή αφήγηση.
Σε μια ατμόσφαιρα μελαγχολική, αλλά γεμάτη ανατροπές, εξερευνά το «φθινόπωρο» της ζωής και την αντίθεση μεταξύ του είναι και του φαίνεσθαι. Παράλληλα, βυθίζεται σε μια ηθικά γκρίζα ζώνη, αναζητώντας απαντήσεις σε ερωτήματα όπως: υπάρχει όριο ηλικίας στο κακό;
* Στις αίθουσες από 3 Απριλίου.
Εμείς: Μια Ταινία για τον Bloody Hawk, Στέλιος Κοτιώνης και Ορέστης Πλακιάς
«Έχω παίξει το παιχνίδι από το level 1. Πάντα ήμουν τύπος που ήθελα να τα δώσω όλα. Και είμαστε top ρε φίλε, είμαστε τύποι που δεν ξέρει κανείς. Πήρα μια σκυτάλη και θα δώσω μια σκυτάλη, απλά κανείς δεν ξέρει πόση ώρα θα την κρατάω στα χέρια μου», ακούμε τον Bloody Hawk να λέει στο teaser τρέιλερ της ταινίας.
Ο nerd που εξελίχθηκε σε έναν από τους πιο δημοφιλείς ράπερ, που στα live του γεμίζει στάδια, κάνει το βήμα από το stage στη μεγάλη οθόνη. O Bloody Hawk γεννήθηκε στην Ξάνθη και ξεκίνησε την πορεία του στη μουσική, όταν ήταν 16 χρονών. Έχει καταφέρει να ξεχωρίσει στη ραπ σκηνή με τον βιωματικό του στίχο και τις κεραίες του που είναι πάντα ανοιχτές, για να αφουγκράζονται την κοινωνική πραγματικότητα.
«Δεν λένε το όνομά μου όταν μιλάνε για τις πιο ωραίες πένες, γιατί ήμουν πάντα φαν του λιγκουίνι», λέει ένας από τους πιο γνωστούς του στίχους. Από τους προσωπικούς μου αγαπημένους, οι παρακάτω στίχοι:
«Φέτος δε θέλω να μ’ ακολουθείτε γιατί το ‘χω χάσει
Είχα ένα αστέρι μα κάπου στον πόλεμο το ‘χω ξεχάσει
Πρέπει να πιστέψω στο όνειρό μου»
Τον Απρίλιο, λοιπόν, παίρνουμε θέση στη σκοτεινή αίθουσα και ετοιμαζόμαστε να μπούμε στον κόσμο του Bloody Hawk, του ράπερ που δεν δίνει σχεδόν ποτέ συνεντεύξεις, και της ταινίας «ΕΜΕΙΣ».
* Στις αίθουσες από 10 Απριλίου.
Ο Λογιστής 2 (The Accountant 2), Gavin O’Connor
Η πρώτη ταινία της σύμπραξης του σκηνοθέτη Gavin O’Connor με τον Ben Affleck θεωρείται πολύ επιτυχημένη στο είδος της. Εννέα χρόνια μετά, η ίδια ομάδα, με διαφορετικούς συμπρωταγωνιστές να συμπληρώνουν το cast, επιστρέφει με ένα sequel.
Ο Affleck υποδύεται ξανά τον χαρακτήρα του Christian Wolff, ενός λογιστή εγκληματικών οργανώσεων, που «μαγειρεύει» τα οικονομικά τους αρχεία.
Αυτή τη φορά, ο Wolff επιστρατεύει την ευφυία και τις σκιώδεις μεθόδους του, για να λύσει το παζλ της ανεξιχνίαστης δολοφονίας υψηλόβαθμου αξιωματούχου.
* Στις αίθουσες από 24 Απριλίου.