Οι σειρές που επηρέασαν, συνειδητά ή μη, την πορεία της ζωής μου και που συνεχίζουν να σκάνε ως flashbacks ακόμη και τώρα, σε ανύποπτο χρόνο
Για όλους εμάς που ήμασταν παιδιά ή στην αρχή της εφηβείας τη δεκαετία του ‘90, υπάρχει ένα ντουλάπι γεμάτο αναμνήσεις από ελληνική μουσική και τηλεόραση που μας ακολουθεί μέχρι σήμερα. Ήταν η δεκαετία της «ποιότητας», τότε που ο Δημήτρης Παπαδημητρίου υπέγραφε τα soundtracks της Μιρέλλας Παπαοικονόμου και οι τηλεοπτικές σειρές, κωμικές ή δραματικές, είχαν μετακείμενο.
Θυμάμαι όταν γνώρισα το αγόρι μου και κάναμε τις πρώτες διακοπές μας στη Σύρο, περιμέναμε το καράβι και μιλούσαμε για αυτό το ένα CD που έπαιζε non stop στο αυτοκίνητο, όταν ταξιδεύαμε με τους γονείς και τα αδέρφια μας. Η Ελευθερία Αρβανιτάκη να τραγουδά live, να απαγγέλλει Οδυσσέα Ελύτη, αλλά με μουσική, να σε νανουρίζει με του πόθου τ’αγρίμι. Κάθε φορά που ακούω τη φωνή της στο ραδιόφωνο, βρίσκομαι αυτόματα στο πίσω κάθισμα του Suzuki του πατέρα μου, στον δρόμο για την Πάτρα.
Οι ελληνικές σειρές είναι ένα άλλο σπουδαίο κεφάλαιο της παιδικής μου ηλικίας. Έβλεπα ό,τι έβλεπαν οι γονείς μου. Δηλαδή Μιρέλλα Παπαοικονόμου και Απαράδεκτους. Καθόμασταν στο σαλόνι σε απόλυτη σιωπή και βλέπαμε σειρές, αμέσως μετά το βραδινό δελτίο ειδήσεων. Έχω δει πάρα πολλή τηλεόραση στη ζωή μου. Από καλή trash tv με reality και κακή σάτιρα, πρωινές εκπομπές, αμέτρητες ταινίες αλλά και μερικές ελληνικές σειρές που με άγγιξαν με πολύ ουσιαστικό τρόπο.
Έρωτες, χιούμορ, στιλ και φυσικά νέο λεξιλόγιο.
Λόγω Τιμής
«Μαμά, τι σημαίνει καβάτζα;». Ο Νίκος Καραθάνος το είχε μόλις πει στη Βίκυ Βολιώτη, και δικαίως αν με ρωτάς, γιατί αυτή ήταν ακόμα ερωτευμένη με τον Άλκη Κούκρκουλο. Μου εξήγησαν τι σημαίνει, όπως γινόταν συνήθως δηλαδή, και προχωρήσαμε στο επεισόδιο. Δεν νομίζω ότι υπάρχει ελληνική σειρά που να με συγκινεί όσο αυτή.
Λίγο η Πάτρα, η πόλη του πατέρα μου, λίγο ο έρωτάς μου για τον Κούρκουλο, λίγο η μουσική του Παπαδημητρίου που σε σακατεύει, ακόμα κι αν είσαι 11 χρονών, και αρκετά μακριά από τον ζήσεις τον πρώτο σου έρωτα. Το φινάλε γυρίστηκε στο καρναβάλι της Πάτρας κι εγώ έτυχε να είμαι εκεί. Η αγάπη μου για το Λόγω Τιμής επισφραγίστηκε από ένα φιλί στο μάγουλο, σημείο που έπλυνα ξανά μετά από μία εβδομάδα.
Η Αίθουσα του Θρόνου
Εδώ έχουμε να κάνουμε με το μεγαλύτερο girl crush μου. Τι ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω; Η Μαρία Ναυπλιώτου στην Αίθουσα του Θρόνου. Αυτό το κορίτσι με τις μπούκλες, το υπέροχο πρόσωπο, το μπλαζέ ύφος, που φτάνει στη Σύρο και ερωτεύεται έναν παπά.
Το Fleabag των 90s που εκτυλίσσεται τη δεκαετία του ‘60, με μουσική υπόκρουση Ευανθίας Ρεμπούτσικα. Χρειάζεται να πω κάτι περισσότερο;
Οι Απαράδεκτοι
Από όλες τις σειρές εκείνης της δεκαετίας, νομίζω ότι είναι η μοναδική που μπορείς να δεις τώρα χωρίς να κριντζάρεις πολύ. Η Δήμητρα Παπαδοπούλου ήταν πάντα ένα βήμα μπροστά σεναριακά και έφτιαξε τα Φιλαράκια αλλά με όλα τα ελληνικά στερεότυπα που κορόιδευε σε κάθε επεισόδιο.
Όλα τα αρνητικά και τα πατριαρχικά στερεότυπα της γενιάς του Πολυτεχνείου, ένας γκέι χαρακτήρας που ήταν κανονικός άνθρωπος, αλλά σίγουρα όχι όπως θα έπρεπε και θα θέλαμε να τον δούμε. Μιλάμε όμως για το 1991 και ήταν μία καλή αρχή για όσα ακολούθησαν. Για το Ντόλτσε Βίτα, τις Τρεις Χάριτες και τα Εγκλήματα.
Αναστασία
Για κάποιους ανήθικη που τα είχε με πατέρα και γιο, για εμάς σεξουαλική αφύπνιση. Αμέτρητες ερωτικές σκηνές και ευχαριστούμε τη Μιρέλλα Παπαοικονόμου και τον Γιώργο Κορδέλλα που μας έκανε να απενοχοποιήσουμε το γυμνό σώμα στη μικρή οθόνη.
Θα γίνω γραφική, αλλά η μουσική του Δημήτρη Παπαδημητρίου έκανε κάθε πλάνο λίγο πιο μαγικό.
Είμαστε στον Αέρα
Άφησα για το τέλος τη σειρά που δεν κατάλαβα ποτέ γιατί με ενθουσίαζε τόσο. Ίσως η μουσική (ως συνήθως) ίσως ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης που λάτρευα σε ό,τι κι αν έκανε. Σήμερα που διαβάζω την περιγραφή της σειράς, ταιριάζει με τη δική μου ζωή.
Παρέα 35άρηδων, με έναν δημοσιογράφο, που φτιάχνει ραδιοφωνικό σταθμό, με κανονικούς ανθρώπους και διαλόγους. Πάντα με τη μαγική φωνή της Αφροδίτης Σημίτη.