Η φανερή ντροπή της κοινωνίας απέναντι στους θηλυπρεπείς άντρες. 

Γεννήθηκα σε μια εποχή που τότε τα πράγματα ξεκίνησαν να αλλάζουν. Πήγα σχολείο σε μια εποχή που τα αγόρια έκαναν παρέα μόνο με αγόρια, έπρεπε να ήταν ερωτευμένα με κάποιο κορίτσι και έπρεπε να ντύνονται και να στήνονται μ’ έναν συγκεκριμένο τρόπο. Και τα αγόρια. Διαφορετικά, κινδύνευαν να χαρακτηριστούν ως: “θηλυπρεπείς άντρες”.

Έζησα όλη την εφηβεία μου ακούγοντας: «Αα! Δες τον αυτόν πως ντύνεται και κουνιέται. Σίγουρα θα είναι αδερφή», και μαθαίνοντας πως: «Αυτούς δεν τους πολυ-θέλουμε για παρέα γιατί είναι περίεργοι», πως: «Τους κοροϊδεύουν αυτούς, μην τους μιλάς» και πως: «Ο καθένας μπορεί να κάνει ό,τι θέλει στο κρεβάτι του, αρκεί να μην το δείχνει έξω από αυτό». 

Δε ρώτησα ποτέ γιατί. Δυστυχώς. Έμαθα ότι έτσι είναι τα πράγματα και έτσι τα έκανα και εγώ. Δεν αμφισβήτησα ποτέ και δέχτηκα πως αυτοί οι άνθρωποι έτσι πρέπει να μάθουν να ζουν. Μπορεί να μην κορόιδεψα ποτέ, μα δεν υπερασπίστηκα και ποτέ. 

Ζω, όμως, την ενήλική ζωή μου σε μια κοινωνία που υπόσχεται ότι ήρθε για να αλλάξει όλα τα στερεότυπα των προηγούμενων χρόνων. Σε μια κοινωνία που καθημερινά μου μαθαίνει καινούργια πράγματα και μου δίνει την ευκαιρία να εξελιχθώ, να μάθω και να διορθώσω. 

Ζώντας, λοιπόν, σ’ αυτή την κοινωνία, και σκεπτόμενη πλέον υπό άλλο πρίσμα τα όσα μου έμαθαν τότε, δε μπορώ παρά να αναρωτηθώ: «Γιατί έχουμε σαν κοινωνία τόσο πρόβλημα με τους θηλυπρεπείς άντρες»;

H θηλυκή πλευρά δεν έχει σχέση με τη σεξουαλικότητα 

Η αυτόματη δημιουργία συμπεράσματος πως όταν ένας άντρας έχει άμεση σχέση με τη θηλυκή του πλευρά είναι και gay, είναι αυτό που δημιουργούσε τόσα χρόνια την αντίληψη ότι άντρας και θηλυκότητα, ίσον gay. Ποια είναι, όμως, η πραγματικότητα; 

Προσπαθώντας να απαντήσω στο ερώτημα αυτό, ανακάλυψα τυχαία ένα βιβλίο μιας φιλόσοφου και πολιτικής ακτιβίστριας. Η Susan Sontag, συγγραφέας του βιβλίου: «Against Interpretation», αναφέρει ότι: «Το πιο όμορφο κομμάτι στους πραγματικά ανδροπρεπείς άντρες, είναι πάντα κάτι το θηλυκό. Το ίδιο και στις γυναίκες». 

Το ανάγνωσμα αυτό μου θύμισε ένα μάθημα που κάναμε μια μέρα στο Πανεπιστήμιο για τη θεωρία του Jung – ενός εκ των πατέρων της ψυχολογίας – για το anima και το animus. Τότε, δεν του είχα δώσει και πολλή σημασία, αλλά διαβάζοντας το ξανά σήμερα κατάλαβα τι ήθελε να πει.

Ο Jung υποστήριζε πως το animum είναι η «ασυνείδητη» ανδρική πλευρά μιας γυναίκας και το anima η «ασυνείδητη» γυναικεία πλευρά ενός άντρα και ότι οι δύο αυτές πλευρές συνυπάρχουν στο ασυνείδητο του κάθε φύλου. Αν κανείς τα συνδέσει, δημιουργεί έναν τέλειο εαυτό. 

Εφόσον τότε η επαφή τόσο με τη θηλυκή, όσο και με την ανδρική πλευρά δημιουργεί τον «τέλειο» άνθρωπο, γιατί εμείς τόσα χρόνια περιθωριοποιούσαμε τους ανθρώπους αυτούς;

Πρόσεχε πως φέρεσαι

Δυστυχώς επιφανειακά πράγματα όπως το ντύσιμο, τα μαλλιά ή το στήσιμο ενός θηλυπρεπή άντρα, δεν είναι τα μόνα πράγματα που ενοχλούν.

Πιο έμφυτα χαρακτηριστικά όπως μια πιο λεπτή από τη συνηθισμένη μπάσα φωνή ενός «άντρακλα», το πιο έντονο κούνημα χεριών από το στατικό των «αρσενικών» ή ακόμη και το ανεπαίσθητο κούνημα της λεκάνης από έναν θηλυπρεπή άντρα, δείχνει να ενοχλεί και να τρομάζει ακόμα περισσότερο τη κοινωνία μας. Το ερώτημα, όμως, είναι γιατί; 

Θηλυπρεπείς άντρες: Γιατί ενοχλεί τόσο κάθε τι το «θηλυκό»; 

Το δε παράξενο είναι ότι το να είσαι θηλυπρεπής δεν ενοχλεί μόνο τους straight άντρες ή τους ανθρώπους που μεγάλωσαν σε μια κοινωνία πιστεύοντας ότι η θηλυκή πλευρά ενός άντρα υπάρχει μόνο στους gay άντρες, αλλά ακόμα και ανάμεσα στο gay community. Το να είσαι θηλυπρεπής ενοχλεί είτε είσαι gay, είτε είσαι straight. Δεν κάνει διακρίσεις. 

Ενδεχομένως, οι straight ενοχλούνται τόσο, λόγω του φόβου τους προς το άγνωστο.  Τη διαιώνιση του στερεοτύπου: «Μη ντύνεσαι και φέρεσαι έτσι. Θα μας δουν μαζί και θα νομίζουν ότι είμαι και εγώ έτσι» και της έμφυτης αντίδρασης προς το διαφορετικό. Πιθανόν, να  είναι αυτοί οι λόγοι που «αναγκάζουν» τους straight να συμπεριφέρονται έτσι. Από την άλλη, οι gay γιατί έχουν γιατί έχουν τόσο πρόβλημα; 

Ίσως η απάντηση να βρίσκεται στο: «Ας είσαι, αλλά ας μη φαίνεσαι», το: «Αα! Δες τον αυτόν πως ντύνεται και κουνιέται. Σίγουρα θα είναι…» και το: «Φέρσου πιο «αντρικά». Ατάκες που αποτελούσαν κομμάτι της καθημερινότητας τους μεγαλώνοντας. Ίσως πάλι να φταίει που όλα κόμπλεξ και οι παθογένειες που μάζεψαν οι γονείς τους από τους δικούς τους γονείς μεταφέρθηκαν σ’ αυτούς δημιουργώντας ένας αέναο κύκλο ντροπής του «φαίνεσθαι».

Πιθανώς  να μη φταίει τίποτα άλλο παρά αυτό το «σκάρτο» κομμάτι της κοινωνίας, που όσα κεφάλια και να του κόψεις, πάντα θα ξεφυτρώνουν περισσότερα στη θέση τους.

Τι λείπει, τι φταίει και τι το αύριο φέρνει; 

Άρα, τι; Είμαστε για πάντα καταδικασμένοι να ζούμε σε μια κοινωνία που πάντα κάτι θα μας λείπει και πάντα κάτι θα μας φταίει; Σε μια κοινωνία «κρυφής ενοχής;» Σε μία κοινωνία που έχει πρόβλημα με τους θηλυπρεπείς άντρες;

Η απάντηση κρίνεται στο πόσο νερό επιλέγει να δει κανείς πως υπάρχει στο ποτήρι. Μπορεί τελικά να είναι μισοάδειο κι ενώ 100 άνθρωποι προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα καλύτερο κόσμο, να υπάρχουν πάντα 101 που θα τραβάνε τον κόσμο προς τα πίσω. Μπορεί, όμως, το ποτήρι να είναι μισογεμάτο και αυτοί που τραβάνε προς τα μπρος να γίνονται 101 και μετά 102 και μετά 1 εκατομμύριο. 

Αν τελικά το καλό, μόνο καλό μπορεί να γεννήσει, η γενιά μας μέχρι τώρα αποδεικνύει ότι ήρθε για να αλλάξει τα κακώς κείμενα των προηγούμενων. Ότι όσο κι αν τραβάνε οι 101 προς τα πίσω, εμείς θα βάζουμε περισσότερη δύναμη για να πάμε μπροστά. 

Τότε, ίσως να μπορούμε να πούμε πως κάποια στιγμή όλα αυτά θα αποτελούν ιστορίες που θα τις λέμε για να εμποδίσουμε να συμβούν ξανά τα ίδια κάποτε και όλοι οι άνθρωποι θα μπορούν να είναι αποδεκτοί από όλους. 

Γνωμούλα;
+1
0
Έκλαψα
+1
0
Βαριέμαι
+1
0
Νευρίασα
+1
0
Αγαπώ
+1
0
Σοκαρίστηκα