Δημιουργώντας το Estella, ένα από τα κύρια μελήματα μας, ήταν να δώσουμε φωνή σε όσα και όσους τα σύγχρονα media μέχρι τώρα αποσιωπούσαν.
Ψάχνοντας, λοιπόν, ποιοι θα ήταν αυτοί οι άνθρωποι, ένας από τους πρώτους που μας ήρθε στο μυαλό ήταν ο Jim Varounis. Ο Jim Varvounis είναι εκπρόσωπος διεθνούς ρεπερτορίου στη δισκογραφική εταιρεία Minos EMI, συνεργάτης μεγάλων Ελλήνων τραγουδιστών και περήφανος founder του Be You Organization, ενός μη κερδοσκοπικού οργανισμού που έχει ως κύριο στόχο του την ευαισθητοποίηση κατά του σχολικού εκφοβισμού – a.k.a. bullying – και την προστασία των θυμάτων.
Μέσα από αυτή την συνέντευξη θέλαμε να δώσουμε στον Jim χώρο και βήμα για να μιλήσει για το “Be You”, για τα βιώματά του, που στάθηκαν αφορμή για να δημιουργήσει το “Be You” και να μας κάνει να δούμε την ζωή μέσα από μια άλλη ματιά.
Backstory: Ο Jim έχει υπάρξει θύμα bullying στο σχολείο, λόγω της εμφάνισης του – αφού είχε περισσότερα κιλά από αυτά που θα ήθελαν οι συμμαθητές του να έχει – δεν μιλούσε καλά ελληνικά – αφού είχε γεννηθεί και μεγαλώσει στο Σικάγο, και δεν άκουγε την μουσική που έπρεπε. Έμενε στην Σπάρτη και στα μάτια των παιδιών τότε ο Jim ήταν το «φρικιό», το «βόδι» και άλλα χαρακτηριστικά που επέλεγαν να τον φωνάζουν.
Αλλά δεν έμεναν εκεί. Έφτασαν μέχρι το σπίτι του, όπου μια μέρα θεώρησαν αστείο να αρχίσουν να του πετούν πέτρες. Γιατί; Γιατί έτσι. Γιατί πίστευαν ότι μπορούσαν. Γιατί για αυτούς ο Jim ήταν διαφορετικός και αυτό τους έδινε το δικαίωμα να του συμπεριφέρονται έτσι.
Ζώντας όλη αυτή την κατάσταση στο σχολείο, πόσο ρόλο έπαιξε η οικογένεια σου σε όλο αυτό;
Η λέξη οικογένεια τότε ταυτιζόταν με ένα και μόνο πρόσωπο – της μητέρας μου. Η Μητέρα μου λοιπόν, έπαιξε, και παίζει ακόμη, ένα πολύ σημαντικό ρόλο στην ζωή μου. Ενώ ήταν μια σπουδαία μάνα, που δεν έχασε ποτέ αυτό τον ρόλο, την ίδια στιγμή ήταν και μια σπουδαία φίλη. Μια φίλη που μπορούσα να την συμβουλευτώ και να την εμπιστευτώ για τα πάντα. Με βοηθούσε πάρα πολύ με τις κουβέντες της, το σκεπτικό, και την αντιμετώπιση που είχε σε διάφορα πράγματα και καταστάσεις. Ήταν η δύναμη μου.
Για ποιο λόγο, λοιπόν, δεν μοιράστηκες μαζί της τα όσα συνέβαιναν τότε;
Ήθελα να την προστατέψω από όλο αυτό. Δεν ήθελα να την συμπεριλάβω σ’ αυτή την δίνη των καταστροφικών εμπειριών της ζωής μου. Ήθελα να παραμείνει αυτή η πηγή θετικής ενέργειας και χαράς που ήταν πάντα για μένα, και φοβόμουν ότι αν μοιραζόμουν μαζί της τα όσα περνούσα στο σχολείο, θα έχανε όλη αυτή την θετικότητα που είχε σαν άνθρωπος. Δεν ήθελα να της το κάνω αυτό. Ίσως γιατί την θεωρούσα την μοναδική μου χαρά και ελπίδα σ’ όλον αυτόν τον Γολγοθά που βίωνα.
«H μαμά μου ήταν ο μοναδικός άνθρωπος εκείνη την περίοδο που δεν με έβλεπε σαν αντικείμενο σχολιασμού και bullying, που δεν με έκρινε και δεν με κορόιδευε για την εμφάνιση μου. Ήταν η μοναδική μου φίλη».
Πότε αποφάσισες να της μιλήσεις;
Όταν όλο αυτό μεταφέρθηκε και στο σπίτι μου. Ξαφνικά μια μέρα, κάποια από εκείνα τα παιδιά ήρθαν κάτω από το σπίτι μου και μου πετούσαν πέτρες στο μπαλκόνι. Μην με ρωτήσεις γιατί, γιατί αλήθεια δεν ξέρω να σου απαντήσω. Μάλλον γι αυτούς ήταν αστείο. Να πετάς πέτρες στο σπίτι ενός παιδιού επειδή βρίσκεις αστείο το τρόπο που ντύνεται, τα κιλά που έχει, την προφορά που έχει. Τότε λοιπόν, αναγκαστικά, έπρεπε να της μιλήσω για όλο αυτό και να της εξηγήσω τι περνούσα τόσο καιρό.
Πώς ένιωσες όταν ξαφνικά όλο αυτό πέρασε στο σπίτι σου;
Μέσα σε μια μέρα, το μέρος που ήταν για μένα το καταφύγιο και η ασφάλειά μου από όλο αυτό που περνούσα, μεταμορφώθηκε και αυτό σε χώρο ανασφάλειας και φόβου. Τότε, βίωσα την πραγματική κόλαση.
Ποια ήταν η στιγμή που αποφάσισες ότι όλο αυτό θα σταματήσει να σε επηρεάζει;
Μπορεί να σου φανεί αστείο, αλλά όταν ανακάλυψα την μουσική. Το να ασχολούμαι με καλλιτέχνες και με ιστοσελίδες, με έβαλε σε ένα άλλο κόσμο που περνούσα ωραία. Τότε ήταν που βρήκα πάλι το καταφύγιο μου.
Τότε, ήταν που δημιούργησες και ένα fan page της Lady Gaga, που αργότερα αναγνωρίστηκε και επίσημα από την ομάδα της ως επίσημη ενημερωτική ιστοσελίδα της σωστά;
Ναι. Ξεκίνησα να βλέπω διάφορες συνεντεύξεις της, και ακούγοντας την να μιλά για τα βιώματα της στο καθολικό σχολείο που πήγαινε ένιωσα κατευθείαν μια ταύτιση μαζί της. Βρήκα έναν άνθρωπο που βίωσε ότι βίωνα και εγώ αυτή την περίοδο και που κατάφερε να αφήσει πίσω της όλα αυτά, να χτίσει μια μεγάλη καριέρα και να βγει νικήτρια μέσα από όλο αυτό. Μέσα από τις συνεντεύξεις της λοιπόν, γνώρισα και την μουσική της και μέσα από την Lady Gaga αγάπησα την μουσική. Η Lady Gaga στάθηκε η αφορμή για να έρθουν οι νταήδες – που τόσα χρόνια μου έκαναν την ζωή μου κόλαση – να μου ζητήσουν να τους βρω εισιτήρια για την συναυλία της.
Πώς άλλαξε από τότε μέχρι σήμερα η σχέση σου με την μουσική. Ποιο ρόλο παίζει σήμερα για σένα;
Μου άρεσε και με εντυπωσίαζε πάντα το behind the scenes των πραγμάτων. Αναρωτιόμουν πάντα πως όλο αυτό που βλέπουμε στην σκηνή γεννιέται και υπάρχει. Μέσω της κατασκευής των fandom pages τότε βρήκα τον τρόπο να ασχοληθώ με αυτό το κομμάτι της μουσικής, και μέσω της δισκογραφίας ασχολούμαι μ’ αυτό μέχρι και σήμερα Η σχέση μου μαζί της δεν έχει αλλάξει. Ήταν και παραμένει το καταφύγιο μου.
Η μουσική, όμως, δεν ήταν το μόνο πράγμα που σου έδινε δύναμη τότε…
Όχι. Χρωστάω ένα μεγάλο μέρος της δύναμης μου στο “Be You”.
Θες να μοιραστείς μαζί μας την ιστορία του “Be You”; Πώς έγινε η δύναμη και το στήριγμα σου τότε και πώς γίνεται η δύναμη χιλιάδων παιδιών σήμερα, που βιώνουν ό,τι και εσύ τότε;
Το “Be You” γεννήθηκε μια μέρα που ήμουν κλεισμένος – όπως και κάθε βράδυ – στο δωμάτιό μου. Ήταν μια μέρα που ένιωσα πως δεν αντέχω πια και ένιωθα ότι όλο αυτό είχε αρχίσει να με καταβάλλει. Ήμουν 3η λυκείου τότε. Ήξερα ότι ερχόταν η στιγμή που θα τελείωνε το σχολείο και συνάμα, όλο αυτό αλλά δεν μου έφτανε…
Σκεφτόμουν πώς αλλιώς – εκτός της Lady Gaga και των Vegas – μπορώ να νικήσω αυτό το τέρας. Σκεπτόμενος όλα αυτά, βρήκα τον εαυτό μου να μιλάει σε μένα σε 3ο πρόσωπο και να μου δίνω συμβουλές. Ήθελα όλα αυτά τα λόγια να τα καταγράψω κάπου, να τα έχω. Και έτσι γεννήθηκε και το blog, “Be You”. Κάπως έτσι, λοιπόν, έγινα ο ghost writer του “Be You”, και ο άνθρωπος που έδινε συμβουλές και δύναμη σε άλλα παιδιά που βίωναν bullying. Μέσω αυτού έπαιρνα και εγώ τεράστια δύναμη.
Τι θα έλεγες αν συναντούσες κάποιον από αυτούς τους νταήδες σήμερα;
Ξέρεις κάτι; Θα του έλεγα ευχαριστώ γιατί στο τέλος της μέρας δεν ήταν πραγματικός εχθρός μου αλλά σύμμαχος μου. Όλα αυτά στάθηκαν η αφορμή για να γίνω αυτός που είμαι σήμερα και να δημιουργήσω όλα αυτά τα πράγματα. Και ξέρεις κάτι, αν με ρωτούσες τι θα άλλαζα από όλο αυτό θα σου έλεγα τίποτα. Ίσως θα προσπαθούσα να κάνω κάτι για να έμενε έξω από σπίτι μας για να μην στεναχωρούσα τη μητέρα μου, αλλά πέρα από αυτό, τίποτα άλλο δεν θα άλλαζα.
Τι σημαίνει το “Be You” για σένα σήμερα;
To “Be You” είναι η προέκτασή μου. Είναι κομμάτι DNA μου. Σε μια ιδανική κοινωνία, το “Be You” δεν θα υπήρχε, γιατί αυτό θα σήμαινε ότι δεν θα υπήρχε και bullying. Αλλά όσο υπάρχει το bullying, θα υπάρχει και το “Be You”. Και θα είναι εκεί για να στηρίζει όλους αυτούς που το χρειάζονται.
«Αυτό που πρέπει να θυμόμαστε πάντα είναι ότι για να ασχολούνται μαζί μας όλοι αυτοί οι νταήδες μάλλον θα βλέπουν κάτι διαφορετικό σε μας, κάτι που τους φοβίζει, κάτι που δεν έχουν αυτοί και προσπαθούν να το μπλοκάρουν».
Αποκάλεσες τα παιδιά που βλέπουν αλλά δεν μιλούν “παιδιά-θεατές”. Θεωρείς ότι έχουν μεγαλύτερη ευθύνη από τους νταήδες;
Απόλυτα. Τα παιδιά θεατές είναι – τις περισσότερες φορές – η μοναδική ελπίδα των παιδιών που δέχονται bullying. Ξέρεις, τα παιδιά που βιώνουν bullying εύχονται να υπήρχε αυτός ο ένας που θα μιλούσε, θα κατάγγελνε τους “νταήδες” και θα σταματούσε την κόλαση αυτών των παιδιών. Τα παιδιά θεατές έχουν την δύναμη να κάνουν κάτι και επιλέγουν να μην! Επιλέγουν να μην μιλήσουν! Επιλέγουν να μην βοηθήσουν!
Πιστεύεις ότι όσο περνούν τα χρόνια το bullying κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος;
Πιστεύω ότι όσο μεγαλώνει ο όγκος και εξελίσσεται η αμεσότητα της πληροφορίας, τόσο περισσότερα φαινόμενα bullying έχουμε. Όλο αυτό βασίζεται στο φαινόμενο του μιμητισμού. Όσο o εκφοβισμός μπαίνει με κάθε τρόπο και μέσο στο κάθε σπίτι – μέσα από τα social, την τηλεόραση κ.α. – τόσο κάποιοι βρίσκουν έναυσμα για να κάνουν “εγκληματικές” πράξεις. Το παιδί βλέπει, το παιδί κάνει.
Πιστεύεις ότι αν υπήρχε ένα ψυχοθεραπευτής στα σχολεία – από δημοτικό μέχρι λύκειο – θα υπήρχαν λιγότερα φαινόμενα βίας;
Εννοείτε, και πρέπει – επιτέλους – να σταματήσει όλο αυτό το πράγμα να θεωρείται ταμπού. Η Ψυχανάλυση – από μικρή ηλικία – είναι η μεγαλύτερη επένδυση που μπορεί να κάνει κανείς στον εαυτό του. Και από την πλευρά της οικογένειας και των γονιών, το να παροτρύνουν τα παιδιά τους να ξεκινήσουν ψυχοθεραπεία είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορούν να τους κάνουν. Αν όλοι το έβλεπαν έτσι ο κόσμος μας θα ήταν λίγο καλύτερος.
Και τέλος, ποιο είναι το μότο ζωής σου;
Χμμ δεν ξέρω έχω πολλά αλλά μια από τις αγαπημένες μου φράσεις που είναι και κάπως μάντρα μου είναι ότι «Ο μεγαλύτερο λυτρωτής στην ζωή μας είναι ο ίδιος μας ο εαυτός” και πρέπει να το θυμόμαστε πάντα αυτό.