Με αφορμή το Pride Month και το live του στο “Changeover” party του ΚΠΙΣΝ, το πολυτάλαντο queer και φωτεινό πλάσμα που ακούει στο όνομα Οδυσσέας Ιωάννου Κωνσταντίνου μιλά στην Αναστασία Βαϊτσοπούλου για την τσιφτετελική τρανς, την ακροδεξιά και το αίτημα για ειρήνη.
Μια σειρά από διαμαντάκια κρέμονται κάτω από τα μάτια του σαν φόρος τιμής στα δάκρυα που τον έκαναν αυτό που είναι σήμερα. Μελαχρινές μπούκλες στολίζουν το πρόσωπό του και οι μακριές βλεφαρίδες σε συνδυασμό με το έντονο βλέμμα του σχηματίζουν ένα πρόσωπο που θα σου μείνει αξέχαστο. Ο Ody Icons όμως θα σου μείνει ανεξίτηλος στη μνήμη σου εξαιτίας της πολιτικοποιημένης, προσβάσιμης μουσικής του, των μεσογειακών αναφορών της performance του και της ιδιαίτερης χροιάς του.
Την επομένη του Athens Pride, o Ody Icons θα δώσει ρέστα πρώτα με το live του και έπειτα με μια μουσική περφόρμανς ως Kobrah Habibi υπό τους ήχους της Ανατολής στο “Changeover” που διοργανώνει το Youth Council του ΚΠΙΣΝ.
Συναντηθήκαμε ένα βράδυ στο Angie -το pop up club που άνοιξε στο Boiler- για να συζητήσουμε για την κοινωνία και την άνοδο της ακροδεξιάς, για το πως επηρεάζονται οι ζωές μας, αλλά και την τέχνη, τα δάκρυα, τη ζωή και τα “kind reminders”.
Ως ανοιχτά ΛΟΑΤΚΙ+ άτομο, πως βλέπεις τα πρόσφατα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών και την άνοδο της ακροδεξιάς;
Αρχικά, δεν με εξέπληξε με κανέναν τρόπο αυτό που συνέβη πανευρωπαϊκά. Ούτε για τη Γαλλία με τη Λεπέν, ούτε για την Κύπρο που ενισχύθηκε το Εθνικό Λαϊκό Μέτωπο (ΕΛΑΜ), ούτε για την Ελλάδα με όλα αυτά τα ακροδεξιά κόμματα. Αν ένας άνθρωπος περπατήσει στην Αθήνα και βγει από τη φούσκα του, τους ανθρώπους που έχει επιλέξει με τους οποίους συμφωνεί και αν βγει από το Instagram όπου ακολουθεί αυτό που του αρέσει, και παρατηρήσει τι γίνεται, είναι γύρω μας η ακροδεξιά. Αυτό που με τσιτώνει είναι ότι δεν υπάρχει αντίβαρο σε αυτό.
Για μένα, προοδευτικότητα σημαίνει φέρνω την ειρήνη.
Υπάρχουν μεμονωμένες φωνές που αρθρώνουν ένα λόγο που προσπαθεί να αντισταθμίσει αυτό που συμβαίνει, αλλά δεν νιώθω ότι ο λόγος που αρθρώνεται από τα κόμματα –τα αριστερά, Πράσινα κλπ– είναι ένας λόγος οραματικός, εμπνευστικός. Αυτό είναι παγκόσμιο φαινόμενο. Θέλει να αποφορτιστούν οι προοδευτικές φωνές από το ρόλο του ισορροπιστή και να μπουν σε έναν άλλο δρόμο. Γιατί τώρα απλά απαντούν στις ακροδεξιές φωνές. Έπεσαν στην παγίδα. Τώρα, οι ακροδεξιοί αρθρώνουν τον δικό τους οραματικό λόγο και κερδίζουν οπαδούς. Στις προοδευτικές δυνάμεις είναι πολύ λίγα τα άτομα που εμπνέουν με τις φωνές τους και προτείνουν κάτι διαφορετικό. Είναι πολύ δύσκολο να εμπνεύσεις όταν γύρω σου υπάρχει πολύ σκοτάδι.
Για μένα, προοδευτικότητα σημαίνει φέρνω την ειρήνη. Δεν την επικαλούμαι απλώς, την αναπαράγω. Γίνομαι ειρήνη. Δεν αρκεί να πούμε ότι θέλουμε κατάπαυση του πυρός στην Παλαιστίνη. Και μετά; Δεν μπορεί να είναι αυτό το σύνθημα των ανθρώπων που οραματίζονται να κατακτήσουν τον κόσμο.
Μετά την καταδίκη της Χρυσής Αυγής, μου είχες πει σε παλιότερη συνέντευξη, ότι τα queer άτομα αισθάνονται πιο ελεύθερα. Τους τελευταίους μήνες, είδαμε την δολοφονία της Άνας και ομοτρανσφοβικές επιθέσεις, πώς βιώνεις αυτήν την περίοδο;
Έχουν αλλάξει πάρα πολλά και κάθετα. Ο φασισμός συμβαίνει πιο απροκάλυπτα πια. Έτσι κι αλλιώς, υπάρχει στην κοινωνία και αλλάζει μορφές και οδούς. Εμένα με ενδιαφέρει να μπορώ να παρατηρώ αυτό το φαινόμενο και να μπορώ να έχω κριτική στάση απέναντι σε αυτό. Τότε έβλεπα μια queer κοινότητα να είναι πιο εξωστρεφής, στο 2024 βλέπω ξανά μια μεταστροφή. Βλέπω σίγουρα πολλά ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα να είναι στο δρόμο και να υπάρχει μεγαλύτερη ορατότητα. Ταυτόχρονα όμως αυτή η ορατότητα φέρνει αντίδραση.
Ο φασισμός δεν αρέσκεται στην ελευθερία, οπότε ο φασισμός που κατοικεί μέσα στα άτομα ως θυμός, όχι απαραίτητα ως κομματική ιδεολογία, θα αντιδράσει στην ελευθερία που φέρνει η queer ζωή. Το θέμα είναι πως το εκπαιδευτικό σύστημα μπορεί να ανοίξει τον δρόμο της ελευθερίας από μικρή ηλικία. Αυτά τα άτομα δεν έχουν περάσει μέσα από τις διαδρομές που καλείται ένα queer άτομο να διανύσει για να μπορεί να βγει από το σπίτι του το πρωί και να νιώθει ότι το ‘χει, χωρίς να σκέφτεται ότι αυτή είναι η τελευταία μου μέρα στον πλανήτη.
Για να καταφέρουμε να διανύσουμε αυτήν την διαδρομή και να βγούμε έξω, απαιτείται πολύ μεγάλη τροφοδοσία από το όνειρο της ελευθερίας, από το πώς φανταζόμαστε τη ζωή μας και τους εαυτούς μας και τις εαυτές μας. Τα θυμωμένα φασιστάκια δεν περνάνε από αυτή τη διαδρομή. Οπότε όταν συναντούν την ελευθερία μας, τους φαίνεται ανοίκεια, τους φαίνεται εξωγήινη, τους φαίνεται παράξενη, τους φαίνεται αλλόκοτη. Τους φαίνεται θρασείς, τους φαίνεται επιθετική αυτή η ελευθερία, τους φαίνεται παρεμβατική προς αυτό που έχουν χτίσει.
Το ζήτημα είναι πώς αποκαλύπτεις σε αυτά τα άτομα ότι υπάρχει ελευθερία εκεί έξω, την οποία μπορείς κι εσύ να απολαύσεις.
Διανύουμε το Pride Month και το βασικό μήνυμα του φετινού Athens Pride είναι «Ένας νόμος δεν αρκεί». Πιστεύεις ότι πολιτικοποιήθηκε περισσότερο φέτος; Προς ποια κατεύθυνση;
Είναι μια πολύ μεγάλη συζήτηση τα Pride γενικότερα, και μέσα μου και στους κύκλους που υπάρχω. Χαίρομαι που κάπως το φετινό Pride έχει αυτόν τον τίτλο, γιατί στ’ αλήθεια ένας νόμος δεν αρκεί. Έπρεπε αυτό το Pride να είναι μια γιορτή για το νόμο που ψηφίστηκε για την ισότητα στο γάμο; Θα ήταν ασυνεπές για το τι στόχο έχει τελικά το Pride.
Στο Pride εγώ θα βλέπω tanks, δεν θα βλέπω φορτηγά με glitter.
Αυτούς που είναι να τους θυμώσει το Pride θα τους θυμώσει έτσι κι αλλιώς. Για μένα, έχει ενδιαφέρον το πως το Pride, είτε πας είτε δεν πας, από το σύνθημά του και μόνο μπορεί να σου κάνει ένα κλικ μέσα σου και να σου ανοίξει μια ερώτηση. Να σου δημιουργήσει μια αμφιβολία, να πεις: γιατί δεν αρκεί ο νόμος; Είναι μια στιγμή συμπυκνωμένης πληροφορίας ο Ιούνιος και ενημέρωσης και επίθεσης με glitter.
Υπάρχει βέβαια και το κομμάτι pink washing από τις εταιρείες που ξαφνικά βάζουν ουράνια τόξα παντού, οπότε ο μέσος άνθρωπος δέχεται τόσο συμπυκνωμένη πληροφορία που καλείται ένα Pride να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Με ένα σύνθημα πρέπει να συμπυκνώσει το βίωμά μας. Μου αρέσει αυτός ο φετινός τίτλος, επαληθεύει το βίωμα πολλών ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων. Γιατί ο στόχος μας δεν είναι απλά να ανέβουμε τα σκαλιά του δημαρχείου. Σκοπός μας είναι να έχουμε μια ίση ζωή και η νομοθεσία συνεχίζει να είναι ελλειπής.
Αναφέρθηκες στο pinkwashing και δεν μπορώ να μην αναφερθώ στους χορηγούς του εκάστοτε Pride που στην προκειμένη στηρίζουν το κράτος του Ισραήλ και τη γενοκτονία στην Παλαιστίνη.
Η μόνη λέξη μου μου έρχεται είναι φρίκη, γιατί δεν μπορείς να το ελέγξεις αυτό. Το γεγονός ότι θα πάμε στο Pride και θα είναι όλες αυτές οι εταιρείες που ξέρουμε –ή θα έπρεπε να ξέρουμε γιατί ζούμε σε εποχή της εύκολης πληροφορίας– ότι είναι υποστηρικτές είτε έμμεσα είτε εντελώς άμεσα του Ισραήλ και αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή αυτής γενοκτονίας είναι φρικιαστικό. Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλη λέξη.
Θα περπατάμε στην Αθήνα διεκδικώντας την ελευθερία μας πίσω από άρματα που παίζουν Britney Spears, τα οποία σε ένα παράλληλο χρόνο είναι άρματα μάχης που έχουν χρηματοδοτηθεί από αυτά τα σύμβολα. Δηλαδή εγώ θα βλέπω tanks, δεν θα βλέπω φορτηγά με glitter. Είναι αυτή η παράλληλη εικόνα. Χωρίς να θέλω να είμαι αυτός που παίρνει τα κακά νέα.
Είναι μια πολύ οριακή στιγμή αυτή.
Πώς διαχειρίζεσαι καλλιτεχνικά αυτήν τη φρίκη;
Όντας ένα πολιτικοποιημένο άτομο, διαβάζω τις ειδήσεις, θέλω να ενημερώνομαι και μέσα από πολύ προσωπική δουλειά με τον εαυτό μου, κατάλαβα ότι ο τρόπος μου να κάνω τρύπες σε αυτό που ονομάζουμε καθεστηκυία τάξη είναι να κάνω τέχνη.
Είναι τα τραγούδια που γράφω, είναι το να να συνδιαλέγομαι με αυτή την εμπορικότητα με τους pop καλλιτέχνες που συνεργάζομαι, η οποία μπορεί να αποκαλύψει ένα αφήγημα πιο προσωπικό, πιο ευάλωτο και ευαίσθητο, ένα αντιπολεμικό ίσως μήνυμα.
Επίσης, στα δικά μου τραγούδια αναζητώ το πως μπορούν να είναι χώροι που οι άνθρωποι μπορούν να είναι ελεύθεροι, όπως και στις συναυλίες μου. Δημιουργώ ένα μικρό σύμπαν με πολλή αγάπη και φροντίδα για να να μπορούμε αυτοί και αυτές που είμαστε εκεί να το φανταστούμε σε ολοκληρωτικό επίπεδο.
Μετά από ένα χρόνο καλλιτεχνικής διαδρομής με το Polydrama, τον τελευταίο σου δίσκο, ποιες είναι οι τρεις φράσεις που θα χρησιμοποιούσες για να το χαρακτηρίσεις;
Το Polydrama είναι ιδιοσυγκρασιακό, πολύ προσωπικό, εσωστρεφές. Είναι φιλόξενο με έναν τρόπο. Το Polydrama είναι αυτή η ώρα της μέρας που είναι χειμώνας, έχει πέσει ο ήλιος, αλλά ο ουρανός είναι ακόμα μπλε. Έχει κάτι και μελαγχολικό και καθησυχαστικό, είναι αυτό το blue hour.
Δεν είμαι εμπλεκόμενος πια με τον εαυτό που έγραψε το Polydrama, αγαπώ πάρα πολύ αυτόν το δίσκο και με πάρα πολλή ορμή τον φέρνω στις συναυλίες, απλά έχω κάνει ένα βήμα μπροστά.
Χτίζεις ένα καινούργιο σύμπαν τώρα;
Χτίζω καινούργιο σύμπαν, γιατί είμαι εγώ ένα καινούργιο σύμπαν μέσα μου. Οι πλανήτες και το σύμπαν δονούνται κι εγώ τώρα δονούμαι σε άλλα hertz, είμαι σε άλλη κατάσταση, κάνω άλλους κύκλους γύρω από από άλλους δορυφόρους. Έχω άλλο φως, είμαι πιο προσβάσιμος πλανήτης πια. Το επόμενο βήμα είναι σίγουρα μια πιο εξωστρεφής, αναπολογητική λαϊκότητα.
Ως καλλιτέχνης ακουμπάς πολύ το τραύμα, η queer τέχνη είναι μια διέξοδος, μια θεραπεία;
Αρχικά, για μένα, queer τέχνη είναι η ελεύθερη τέχνη. Παρατηρώ ότι υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που μπορεί να μην αυτοπροσδιοριζονται ως queer, αλλά διάγουν ένα queer βίο. Έχει πολύ ενδιαφέρον αυτό, γιατί καταλαβαίνω ότι είναι προβοκατόρικο, αλλά για μένα το queerness είναι μια φιλοσοφία, μια στάση ζωής, ένας τρόπος να αντιλαμβάνομαι τα πράγματα, όπως είναι ο βιγκανισμός που δεν έχει να κάνει με το αν τρως μαρούλια, έχει να κάνει με το πώς αγαπάς.
Κι επειδή εγώ αγαπώ αφοσιωμένα και ολοκληρωτικά, δεν μπορώ να αγαπώ με όρους, βλέπω ότι υπάρχουν καλλιτέχνες εκεί έξω που αγαπάνε αυτό που κάνουν ολοκληρωτικά και το κάνουν ενάντια και σε απόσταση από ένα σύστημα που σε θέλει παραγωγικό και εξωστρεφή και να είσαι συνέχεια σε μια τρέλα, να μπορείς να παράγεις.
Πιστεύω ότι αυτή η ελεύθερη τέχνη υπάρχει και είναι τα άτομα που παράγουν τέχνη απαγκιστρωμένα από το τραύμα και το δράμα τους και ό,τι τα καταπίεσε, δημιουργώντας ένα χώρο όπου υπάρχει αυτή η ανάταση. Τότε λέω, ναι, αυτή είναι η ελευθερία που βλέπω το βράδυ στον ύπνο μου και βλέπω ότι πετάω, αυτήν την ελευθερία νιώθω όταν κάθομαι στη θάλασσα και παίρνω αυτή την βαθιά εισπνοή και αναρωτιέμαι γιατί δεν ζούμε έτσι. Θέλω πολύ να είμαι αυτός ο καλλιτέχνης που δημιουργεί το χώρο για αυτή την αγάπη, για αυτή την ησυχία, για αυτή την ειρήνη, για αυτή την απαλότητα. Για αυτή την φροντίδα, για αυτή την αγκαλιά, για αυτό το πιάσιμο του χεριού.
Θέλω πολύ να είμαι για μένα, για τους ανθρώπους γύρω μου και τους ανθρώπους οι οποίοι με κάποιον τρόπο έφτασαν στη μουσική μου και την ακούνε και βλέπουν τα βίντεο. Θέλω να είμαι εκεί που πρέπει. Χωρίς ενοχές, χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς τίποτα από όλα αυτά που περιορίζουν και δεσμεύουν και σε κρατάνε γειωμένο.
Μιας και είπες ότι έκανες ένα βήμα μπροστά, θα βγάλεις τα δάκρυα που φοράς σαν κοσμήματα στα live σου;
Είναι μία διαπραγμάτευση τα δάκρυα πάντα. Μικραίνουν, μεγαλώνουν. Δεν θα φύγουν όμως. Μάλλον θα είναι και το επόμενο μου τραγούδι. Δεν θα φύγουν τα δάκρυα, γιατί τα δάκρυά μου τα έκανα κοσμήματα. Και είναι είναι ο θησαυρός μου. Γιατί για να είμαι αυτός που είμαι σήμερα, έχω κλάψει, έχω περάσει μέσα από μονοπάτια που δεν ήταν γεμάτα ανθισμένες παιώνιες. Αλλά είμαι εδώ σήμερα και αυτά τα κοσμήματα είναι τα παράσημά μου. Δεν νιώθω ότι είναι μέρος ενός παρελθόντος από το οποίο κρατιέμαι για να μπορώ να είμαι κάποιος, όχι, είμαι αυτός που είμαι σήμερα, τώρα και καταλαβαίνω ότι τα δάκρυα έχουν μικρύνει και είναι ακόμη πιο πολύτιμα. Είναι διαμάντια και λάμπουν. Είναι τελικά αυτό που έγινα αυτό που έγινα εγώ μαζί με αυτά.
Επίσης, τι ωραίο να μπορεί ένας άνθρωπος να κλαίει. Δηλαδή φαντάζεσαι ένας άνθρωπος να μην ίδρωνε; Σημαίνει ότι δεν λειτουργεί το σώμα του, δεν λειτουργεί η χημεία. Εγώ κλαίω και όταν γελάω πολύ δυνατά, ας πούμε. Τα δάκρυα είναι ακόμα ένα σύμβολο πολύ χαρακτηριστικό του που βρίσκομαι. Γιατί εξελίσσομαι ως άτομο και αφήνω πίσω μου τις αλυσίδες μου, τις αγκυλώσεις μου. Αλλά ταυτόχρονα ο κόσμος γύρω μου έχει βία, έχει πόλεμο, έχει γενοκτονία. Δηλαδή είμαι παρών, ζω την ίδια στιγμή με μια γενοκτονία. Δηλαδή μου φαίνεται αδιανόητο. Οπότε τα δάκρυα είναι όλα αυτά. Είναι μέρος της ζωής μου. Είναι μέρος της ζωής μας.
Ως καλλιτέχνης δίνεις πολλή σημασία στην προσβασιμότητα στην τέχνη, από τα video clip που φτιάχνεις μέχρι ζωντανή διερμηνεία στα live σου, πώς το καταφέρνεις;
Το προσεγγίζω ως αυτονόητο και επιτρέπω στις δυσκολίες που προκύπτουν να υπάρξουν και να βρούμε τις λύσεις για αυτό. Δηλαδή, εγώ μπορεί να μην έχω κάποια αναπηρία ως άτομο, αλλά για την κοινωνία είμαι κι εγώ στο περιθώριο, με έναν τρόπο. Οπότε, με τον ίδιο τρόπο που εγώ ψάχνω ένα κώδικα συμπερίληψής μου στην κοινωνία, εντελώς παράλληλα και ταυτόχρονα, συμβαίνει τα κωφά και τυφλά άτομα να ψάχνουν κι αυτά έναν τρόπο πρόσβασης στην κοινωνία. Η προσβασιμότητα είναι σαν ένα τρίτο μέρος αυτού που φτιάχνω, είναι η μουσική, οι στίχοι και η προσβασιμότητα. Όλα μαζί είναι ένα ολόκληρο.
Είναι απαιτητικό, γιατί δεν θεωρείται από όλους αυτονόητο. Είναι μια συνεχής διαπραγμάτευση, αλλά έχω υπάρξει πολύ τυχερός, συναντώντας τα παιδιά της Liminal, τον Χρήστοπο Μιχαήλ, την Πωλίνα, την Μαρία, την Ανδρονίκη, την Όλγα, τον Ανδρέα, τον Πάνο, όλα τα παιδιά με τα οποία έχω συνεργαστεί. Είναι μια τόσο υποστηρικτική και ανοιχτή και ορμητική κατάσταση, που δεν μου δίνει καθόλου το περιθώριο να το αμφισβητήσω. Γιατί μου έχει αποκαλυφθεί όλα αυτά τα χρόνια, αυτός ο κόσμος ο οποίος είναι τόσο, ορμητικός. Γιατί όταν η ορμή σου είναι να επικοινωνήσεις, δεν μπορείς να μην είσαι ορμητικός. Και το συναντάω. Και με συναντάει. Και κάποιες φορές με παρασύρει αυτό και με ενθαρρύνει την ώρα που εγώ μπορεί να τα χάνω, να πελαγώνω. Έρχεται αυτό το κύμα της προσβασιμότητας και με βγάζει σε μια στεριά που μπορεί να μην είχα ποτέ φανταστεί. Και μου δίνει μια απάντηση άλλη, καινούργια.
Τα budget δεν ανταποκρίνονται πάντα στις ανάγκες αυτού που λέγεται προσβασιμότητα, οπότε πρέπει να βρεθούν πιο crafty, DIY λύσεις. Όμως είναι σαν να έχεις βγει πρώτο ραντεβού και ψάχνεις να βρεις τις κατάλληλες λέξεις. Θα βρεις έναν τρόπο να επικοινωνήσεις. Έτσι είναι και η προσβασιμότητα. Αν θες να επικοινωνήσεις, θα βρεις τον τρόπο. Είναι μια διαρκής ζύμωση.
Συμμετέχεις ταυτόχρονα και στο πρότζεκτ Kobrah Habibi. Πώς σας ήρθε η έμπνευση για αυτό;
Το Kobrah Habibi ξεκίνησε από τους τρεις μας, τον Χάρη Κούσο, τον Αντώνη Χατζαντώνη aka Ekati κι εμένα. Είμαστε έτσι κι αλλιώς τρεις κολλητοί φίλοι και ο Χάρης είναι χορογράφος που έχει σκηνοθετήσει το “Sose” για παράδειγμα και η Ekati είναι μουσικός, έχει γράψει μουσική για παραστάσεις. Είμαστε και τρεις από την Κύπρο, η Ekati είναι και μισή από το Λίβανο, εγώ φτάνω και λίγο από Αίγυπτο. Ο Χάρης ξεκίνησε να παίζει μουσική ως DJ και η μουσική που έπαιζε ήταν μια μουσική που μας αφορούσε και ακούγαμε έτσι και αλλιώς και οι τρεις, πρόκειται για μια ηλεκτρονική μουσική με αραβικά στοιχεία είτε από καλλιτέχνες από τη Μέση Ανατολή, είτε από άλλους που έχουν αυτό το στοιχείο μέσα.
Είμαστε σαν ένα boy band, όπου παίζει ο Χάρης μουσική, η Ekati παίζει ηλεκτρική κιθάρα και εγώ κάνω φωνητικά. Συχνά έχουμε και guests άλλους μουσικούς, όπως τον Άγγελο Αγγέλου που παίζει κλαρίνο και ούτι και τον Γιώργη Παρταλίδη που παίζει τουμπερλέκι και γίνεται ένα πάρτι. Είναι μία τσιφτετελική τρανς.
Τι θα δούμε στο “Changeover” party που διοργανώνει το Youth Council στο ΚΠΙΣΝ;
Η πρόθεσή μας τώρα είναι πιο εξωστρεφής και το live μας το ΚΠΙΣΝ θα είναι σίγουρα από τα πιο εξωστρεφή μας live. Θα είμαστε σε ένα εξωτερικό χώρο, θα είναι καλοκαίρι, το επόμενό μας βήμα είναι πιο τσαχπίνικο, πιο λαϊκό, έχει μια άλλου είδους αμεσότητα πιστεύω, οπότε αυτό το live δομήθηκε με βάση αυτό, χωρίς να να εγκαταλείπουμε το τι μας έφερε εδώ, που είναι το Polydrama. Είναι ένα πάντρεμα αυτών των δύο δυνάμεων.
Ταιριάζει και με το χρόνο που με συναντάει αυτό το live που θέλω να κάνω στο Νιάρχος ως φυσική συνέχεια και ταιριάζει και με το opening act, τον Alejjos που έχει κάνει κι ένα ρεμίξ το «Αρκεί». Οπότε νομίζω αυτή η συναυλία είναι ένα σύμπαν πάρα πολύ γεμάτο και ολοκληρωμένο και συνεπές.
Ody, αν έστελνες τώρα ένα “Kind reminder”, τι θα ήταν αυτό;
Το “kind reminder” που έχω αφήσει είναι για να το συναντάνε αυτοί που το έχουν ανάγκη. Έτσι ξεκινάει και το τραγούδι. Όχι ως χρέος αλλά γιατί μου αρέσει αυτή η πινέζα στο χάρτη, μου αρέσει η ιδέα ότι κάποιος μπορεί ανά πάσα στιγμή να επιστρέψει σε αυτό. Σε αυτήν τη φάση της ζωής μου κατανοώ πολύ βαθιά, πυρηνικά, ότι δεν μπορώ να σώσω τους ανθρώπους, δεν μπορώ να σώσω τον πλανήτη, δεν μπορώ να σώσω κανένα στ’ αλήθεια. Μπορώ να σώσω ίσως μόνο εμένα.
Αυτό που μπορώ να κάνω είναι ακριβώς επειδή απολαμβάνω τα προνόμια του να είμαι ασφαλής, υγιής, ψυχαναλυμένος, μπορώ να δημιουργώ τα αφηγήματα που θα είναι “kind reminders” στο χρόνο, για όποιο άτομο χρειαστεί.
Είναι το μόνο που μπορώ να κάνω και όσο απογοητευτικό και να ακούγεται, είναι ταυτόχρονα φοβερά απελευθερωτικό και φροντιστικό προς πάσα κατεύθυνση. Αυτός που έχει ανάγκη αυτό το kind reminder θα έρθει και θα με συναντήσει και το λέω αυτό με πολύ μεγάλη επιφύλαξη. Μέσα μου υπάρχει ένα ένα μικρό σουβλισμα, γιατί ξέρω ότι υπάρχουν άνθρωποι αυτή τη στιγμή εκεί έξω που ανά πάσα στιγμή είναι και δεν είναι, έχουν και δεν έχουν, σπίτια, παιδιά, οικογένεια και μιλάω για τους πολέμους, μιλάω για την Παλαιστίνη, για το Σουδάν, για το Κονγκό.
Είμαι εκεί με όλη μου την καρδιά. Ο μόνος τρόπος που ξέρω είναι να είμαι μια άλλη απάντηση, να μην είμαι η επαλήθευση του πολέμου, να είμαι κάτι άλλο, πολύ μακριά από αυτό, προς την αντίθετη κατεύθυνση. Με την ελπίδα ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι θα συναντήσουν kind reminders που θα τους αποδεσμεύσουν από τη συνθήκη την οποία βιώνουν.
Χρειάζεται πολύ μεγάλη αίσθηση της ελευθερίας και γνώση της ελευθερίας, να την έχεις βιώσει ίσως και λίγο, για να μπορείς να κάνεις let go. Γιατί αν δεν κάνεις let go, αν δεν κάνω let go και γίνω ο πόλεμος και γίνω η γενοκτονία, γίνω ο θάνατος του πατέρα μου, γίνω ο καρκίνος, γίνω ο πόλεμος στην οικογένειά μου, γίνω όλα αυτά τα πράγματα, που θα πάει όλο αυτό; Είναι πολύ απαιτητικός δρόμος αυτός να τον διανύσεις. Και έχω επιλέξει να τον διανύσω. Έχω επιλέξει να διανύσω το δρόμο που μπορεί και θέλει και επιδιώκει να ονειρεύεται την ελευθερία. Από τα πάντα. Την ελευθερία από τον ίδιο μου τον εαυτό ακόμα.
Είμαι ένα kind reminder ότι μπορούμε να είμαστε ελεύθεροι.
📆 Κυριακή 16/6, 20.00
📍 ΘΟΛΟΣ, ΚΠΙΣΝ