Επεισόδια με έντονη αστυνομική βία σημειώθηκαν χθες ανάμεσα σε διαδηλωτές και ΜΑΤ εντός του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και συγκεκριμένα, μπροστά από τη Σχολή Θετικών Επιστημών.
Η σφοδρή σύγκρουση και ο τραυματισμός φοιτητή ΤΕΦΑΑ
Αρχικά, οι δυνάμεις των ΜΑΤ βρίσκονταν εντός του campus με πρόσχημα την κατασκευή βιβλιοθήκης. Το μεσημέρι της Πέμπτης, λοιπόν, μια συγκέντρωση φοιτητικών συλλόγων του ΑΠΘ κινήθηκε από την Πρυτανεία προς το Τμήμα Βιολογίας, όπου βρέθηκαν αντιμέτωποι με τα ΜΑΤ.
Ειδικότερα, η διμοιρία των ΜΑΤ απώθησε τους φοιτητές με τη χρήση χημικών και χειροβομβίδων, με αποτέλεσμα ένας εξ αυτών να τραυματιστεί σοβαρά. Λόγω της κατάστασής του, ο φοιτητής μεταφέρθηκε αιμόφυρτος στο Ιπποκράτειο νοσοκομείο με ασθενοφόρο.
Η ανακοίνωση του νοσοκομείου
«Την Πέμπτη 26 Μαΐου και ώρα 13:00 μ.μ., 20χρονος πολίτης διεκομίσθη μέσω του ΕΚΑΒ στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών του Ιπποκράτειου Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης, έπειτα από αναφερόμενα επεισόδια στον προαύλιο χώρο του ΑΠΘ».
«Έφερε θλαστικό τραύμα πώγωνος και αιτιώμενος άλγος στο δεξιό αυτί, εμβοές και ζάλη. Έγινε εκτίμηση από ΩΡΛ και συρραφή του θλαστικού τραύματος καθώς και ακουόγραμμα από το οποίο δεν προέκυψαν παθολογικά ευρήματα. Ακολούθησε οδοντιατρική εκτίμηση κατά την οποία δεν προέκυψαν παθολογικά ευρήματα , αλλά προληπτικά συνεστήθη διενέργεια πανοραμικής ακτινογραφίας και γναθοχειρουργική εκτίμηση από το Γ.Ν Παπανικολάου».
«Τέλος εκτιμήθηκε από τους Νευροχειρουργούς, έγινε και αξονική εγκεφάλου, από όπου δεν προέκυψαν παθολογικά ευρήματα. Εξήλθε από το νοσοκομείο με οδηγίες και αντιβιοτική αγωγή».
Με αφορμή αυτό το γεγονός, διοργανώθηκε πορεία διαμαρτυρίας στο κέντρο της Θεσσαλονίκης και συγκεκριμένα στην Καμάρα, καταδικάζοντας την ανεξέλεγκτη αστυνομική βία στα Πανεπιστήμια, η οποία ουκ ολίγες φορές έχει προκαλέσει τέτοια συμβάντα.
Δύο λόγια για την αστυνομική βία…
Ούσα για χρόνια μέλος του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ομολογώ ότι ουκ ολίγες φορές αισθάνθηκα φόβο και ανασφάλεια μέσα στο campus. Μαχαίρια, συμπλοκές, εμπόριο ναρκωτικών, κλοπές και σεξουαλικές παρενοχλήσεις από «περίεργους» ήταν καταστάσεις που βιώναμε συχνά κατά τη διάρκεια της φοιτητικής μας ζωής.
Σε ορισμένες τέτοιες καταστάσεις υπήρξα αυτόπτης μάρτυρας, σε ορισμένες θύμα, ενώ ορισμένες μου τις μετέφεραν κοντινά μου πρόσωπα. Ακόμη κι έτσι, όμως, επί του πρακτέου αποδεικνύεται διαρκώς ότι η παρουσία της Ελληνικής Αστυνομίας δεν επιτυγχάνει στην κατάσβεση βίας.
Αντιθέτως, τη μεγεθύνει και την επεκτείνει συλλογικά. Κι αν κάποτε φοβόμασταν, μήπως μας απειλήσει κάποιος με μαχαίρι μέσα στο campus, τώρα φοβόμαστε μήπως τραυματιστούμε σοβαρά κατά τη διάρκεια κάποιας συμπλοκής.
Πέρυσι το Φεβρουάριο, κατά τη διάρκεια μιας συμπλοκής ανάμεσα σε φοιτητές και σε δυνάμεις της ΕΛ.ΑΣ, μία κοπέλα έχασε τις αισθήσεις της και σωριάστηκε στο έδαφος.
Επιπλέον, οι αστυνομικές δυνάμεις προχώρησαν σε ρίψη χημικών, σε δεκάδες προσαγωγές (οι οποίες μετατράπηκαν σε συλλήψεις) και βιαιοπραγίες εις βάρος φοιτητών. Όπως είναι λογικό, τα γεγονότα θορύβησαν την κοινή γνώμη και τους πολιτικούς.
Μάλλον, όχι αρκετά όμως, αφού τα γεγονότα επαναλαμβάνονται. Ως πότε θα ανεχόμαστε την αστυνομική βία στα Πανεπιστήμια, σε ένα χώρο που εν γένει, προωθεί τη μόρφωση, την εκπαίδευση και την έρευνα; Ως πότε θα χορταίνουμε με άδειες υποσχέσεις;
Αυτή είναι η Ανώτατη Εκπαίδευση που μας εκφράζει; Ένα συνεχές άγχος για το αν θα καταφέρουμε να φτάσουμε στο σπίτι μας αλώβητοι; Και η πραγματική ερώτηση είναι: Αν ο φοιτητής που τραυματίστηκε ήταν γιος πολιτικού ή αστυνομικού, τότε τι θα έκανε η κυβέρνηση;