Η επιστροφή στο γραφείο και τους καθημερινούς ρυθμούς μετά από τις διακοπές των Χριστουγέννων δεν είναι και η πιο εύκολη. Σε έναν ιδανικό κόσμο, θα μπορούσε να υπάρχει και μια έξτρα διήμερη άδεια, δίκην αποθεραπείας, για όσους και όσες έψαχναν να βρουν την ξεκούραση που είχαν τάξει στον εαυτό τους αυτό το διάστημα, αλλά επί της ουσίας δεν την αναζήτησαν ποτέ. 

Αυτή την αποθεραπεία, λοιπόν, μπορείτε να την βρείτε δια του πολιτισμού και συγκεκριμένα, μέσα από διάφορες «πολιτιστικές προτάσεις» (από τις πιο κλισέ αναζητήσεις στο Google) για τους πρώτους μήνες του νέου έτους. Για εκείνο το σινεμά που υποσχεθήκατε στο ανιψάκι σας και εν τέλει δεν προλάβατε να δείτε, για εκείνη τη συναυλία που τάξατε στην φίλη σας, η οποία τελικά είχε Covid. 

ΝΕΚΥΙΑ | Γιάννης Αγγελάκας & Χρήστος Παπαδόπουλος

Με έναν ακόμα χρόνο στις πλάτες μας, η «Nέκυια» μας ωθεί να αντιληφθούμε πόσο ιερός και σημαντικός είναι ο χρόνος που μας έχει δοθεί σε αυτή τη ζωή. «Ονειρεύτηκα μια υποβλητική αφήγηση της Οδύσσειας» δηλώνει ο Γιάννης Αγγελάκας, ο οποίος μαζί με τον χορογράφο και σταθερό συνεργάτη της Στέγης, Χρήστο Παπαδόπουλο, αγγίζουν ένα από τα πιο ευαίσθητα και υπαρξιακά ζητήματα της ανθρώπινης ύπαρξης. Μια μουσική κατάβαση σε ένα παράλληλο σύμπαν. Μια μουσική και αισθητική εμπειρία. Δεν πρόκειται για μια συναυλία, αλλά για μια τελετή. Δεν υπάρχουν θεατές, αλλά μύστες. 

Τα παραδοξιακά | Λένα Πλάτωνος και Stergios T.

Γενάρη του 2022 είχα επισκεφτεί την Λένα Πλάτωνος στο μαγικό ροζ πλανήτη που έχει για σπίτι. Μιλάγαμε για ώρες ατελείωτες, μια ατάκα της όμως μου είχε μείνει και έρχεται πολύ συχνά στο μυαλό. «Η μουσική δεν έχει όρια, όπως και η γλώσσα δεν έχει όρια. Όπως και τα χρώματα δεν έχουν όρια. Γενικά η Τέχνη δεν έχει όρια. Όπως και η ζωή, κι ας υπάρχει ο θάνατος. Δεν έχει όρια», μου εξηγούσε η ΛΠ και η αλήθεια είναι πως τόσο στη ζωή της, όσο και στη μουσική της, τα παραπάνω λόγια είναι η αλήθεια της.

Μια αλήθεια που επιστρέφει στη Στέγη και συνδυάζει τη μουσική παράδοση με τα συνθεσάιζερ και τον σύγχρονο ηλεκτρονικό ήχο. Ένα νέο εγχείρημα από την ιέρεια της ηλεκτρονικής μουσικής στην Ελλάδα, όχι παραδοσιακό, αλλά «παραδοξιακό». Ένα νέο εγχείρημα από την γυναίκα που άκουγε τους ήχους του σεσουάρ και του ψυγείου και τους έκανε μουσική. 

Η μουσική δεν έχει όρια, λοιπόν. Αυτό ισχύει και στην περίπτωση του Red Bull Symphonic, το οποίο μετά από τη μεγάλη sold out επιτυχία του στη Θεσσαλονίκη, έρχεται και στην Αθήνα. Μια συνάντηση διαφορετικών μουσικών κόσμων. Από τη μία ο 12ος Πίθηκος, ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της ραπ σκηνής και από την άλλη  η καταξιωμένη Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ.

Μετά την τεράστια επιτυχία του Arte Povera τον περασμένο χρόνο, η ραπ υπενθύμισε ότι δεν υπάρχουν μουσικές γραμμές που δεν τέμνονται. Στην παράσταση συμμετέχουν και οι Άσαρκος και Hatemost, οι 2 MCs από τους Βήτα Πεις, καθώς και ο Εισβολέας, ο ταλαντούχος ράπερ που καταφέρνει με έναν μαγικό τρόπο να συνδυάσει τη ραπ με το ρεμπέτικο και τα μπλουζ, αλλά και ο Sonqo Pura, μέλος των Επίλεκτων.

Η αλήθεια είναι ότι η συναυλία του André Rieu είναι μια πρόταση που δεν θα έφερνα στο διαδικτυακό σας τραπέζι. Το γεγονός όμως ότι αυτή θα είναι η πρώτη (και ίσως τελευταία) εμφάνιση του σπουδαίου Ολλανδού βιολιστή και μαέστρου στην χώρα μας, αλλάζει τα δεδομένα. Στην ζωή αναζητάμε εμπειρίες, όχι πάντα συγχρονισμένες με την ήδη υπάρχουσα συχνότητα μας και η συναυλία του André Rieu και της Johann Strauss Orchestra, θα είναι σίγουρα ανεπανάληπτη.

«Τα συναισθήματα είναι το κλειδί! Όταν ένα μουσικό κομμάτι αγγίζει την καρδιά μου, ξέρω ότι θα αγγίξει και την καρδιά σου. Ανυπομονώ να επισκεφτώ επιτέλους το Αθηναϊκό κοινό τον Μάρτιο με την ορχήστρα μου και πολλούς διεθνείς σολίστ. Ελπίζω να σας δω όλους να τραγουδάτε και να χορεύετε στους διαδρόμους! Με Πολλή αγάπη!» ανέφερε χαρακτηριστικά ο Ολλανδός βιολιστής. Ίσως κάποιο συγγενικό σας πρόσωπο να περιμένει ένα δωράκι από εσάς και αυτή η συναυλία μοιάζει ιδανικό. 

Δεν ανακαλύψαμε και την Αμερική με αυτή την πρόταση, αλλά η αλήθεια είναι πώς η νέα ταινία του Γιώργου Λάνθιμου, έχει βάλει σε σιγή τον υπόλοιπο καλλιτεχνικό κόσμο, ο οποίος κινείται γύρω της. Το Poor Things είναι ένα έργο που ανοίγει συζητήσεις και σε φιλοξενεί για 141 λεπτά στον κόσμο του. Μόλις βγαίνεις από την αίθουσα όμως, παραμένεις συνδεδεμένος εκεί. Όλοι οι (γεμάτοι αφόρητη κίνηση) δρόμοι της πόλης, οδηγούν στη νέα ταινία του Γιώργου Λάνθιμου κι όσο κλισέ κι αν είναι, «μη την χάσετε». Α! Να συνεχίσετε κάπου μετά, για να μην περάσετε σε αναλύσεις από το τηλέφωνο. 

Πολλές φορές, οι πιο εκκωφαντικοί ήχοι, γεννιούνται μέσα από την σιωπή. Ο Jonathan Glazer σκηνοθετεί ένα σιωπηλό δράμα και δημιουργεί έναν κόσμο σκληρών και βιαίων αντιθέσεων. Μια ταινία για το Άουσβιτς και τα εγκλήματα των ναζί, στην οποία κλείνεις τα μάτια ακόμα κι αν τα κρατάς ανοιχτά. Φεύγοντας από την αίθουσα, η σιγή και τα κενά μάτια των θεατών κάνουν θόρυβο. Όταν βρείτε χρόνο, να την δείτε. Κι αν δεν έχετε, δημιουργήστε λίγο χώρο για αυτό το έργο. Δεν θα είναι άλλη μια βόλτα στο σινεμά.

Γνωμούλα;
+1
0
Έκλαψα
+1
0
Βαριέμαι
+1
0
Νευρίασα
+1
0
Αγαπώ
+1
0
Σοκαρίστηκα