Ο Κωνσταντίνος Βρεττός στέλνει ανταπόκριση από την Θεσσαλονίκη, σκιαγραφώντας μια σχέση κόρης και μητέρας, όπως την είδε στο έργο του Αλέξανδρου Βούλγαρη στη μεγάλη οθόνη του φεστιβάλ.
Οι μέρες του 64ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης είναι γεμάτες φώτα, ανθρώπους, σινεμά και ανθρώπους που έχουν ανάγκη το φως του σινεμά. Μοιάζει σαν εξιτήριο από την πραγματικότητα. Η πόλη αλλάζει, μαζί της και εμείς. Παίρνει μια άλλη μορφή, ίσως όχι πάντα τόσο αληθινή, αλλά καμιά φορά η αλήθεια της πραγματικότητας είναι αβάσταχτη και δε σου αφήνει πολλά περιθώρια να αλλάξεις μορφές.
O Αλέξανδρος Βούλγαρης (The Boy) επέστρεψε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης με μια «μια ταινία για ανθρώπους τρυφερούς σε έναν μη τρυφερό κόσμο», όπως ανέφερε και ο ίδιος στο σημείωμα του έργου. Πριν φτάσει στη Θεσσαλονίκη όμως, χρειάστηκε πρώτα να επιστρέψει στο (δικό του) Πολύδροσο, στο τόπο που μεγάλωσε τόσο εκείνος, όσο και οι πρωταγωνίστριες της ταινίας, Σοφία Κόκκαλη και Βίκυ Καγιά.
Η επανένωση αυτή δεν έφερε μόνο νοσταλγία και γλυκές αναμνήσεις, αλλά και φαντάσματα του παρελθόντος. «Είναι μια ταινία για την περιοχή που μεγαλώσαμε. Αυτό που θα δείτε στη ταινία δεν είναι το Πολύδροσο. Είναι το δικό μας Πολύδροσο», εξηγεί ο Αλέξανδρος Βούλγαρης λίγο πριν σβήσουν τα φώτα και μεταφερθούμε όλοι και όλες μαζί στον αναλογικό τους κόσμο.
Κεντρικός άξονας της ταινίας είναι η σχέση μητέρας και κόρης, κόρης και μητέρας. Μια από τις πιο ευαίσθητες σχέσεις της ανθρώπινης ύπαρξης, την οποία ο σκηνοθέτης αγγίζει απαλά. Το έργο αποτελεί ένα χάδι στις βαθύτερες σκέψεις που δημιουργούνται στο μυαλό μας. Σε στιγμές μικρών παύσεων, μπορούσες να ακούσεις τις βαθιές ανάσες του κοινού. Ο κόσμος παρακολουθούσε μια ιστορία που ξετυλίγεται σε ένα απομονωμένο προάστιο που μάλλον δεν έχει επισκεφθεί ποτέ, κι όμως μοιάζει τόσο γνώριμο.
Όταν ο The Boy τηλεφώνησε στη Βίκυ Καγιά για να της μιλήσει για την ταινία, εκείνη νόμιζε ότι της κάνουν κάποια πλάκα. Η ερμηνεία της ωστόσο δεν ήταν καθόλου αστεία, κι ας είχε στιγμές χιούμορ. Με την καθοδήγηση του Αλέξανδρου Βούλγαρη κατάφερε να ξεκλειδώσει κάποια κομμάτια του χαρακτήρα της, σε μια πολύ προσωπική εμπειρία που θα της μείνει αξέχαστη και έφερε δάκρυα στα μάτια της.
Στο Q&A που ακολούθησε είχε συνεχώς τα χέρια της στους ώμους της Σοφίας Κόκκαλη, η οποία χρειάστηκε λίγο χρόνο με τον εαυτό της για να μπορέσει να ηρεμήσει, για να καθίσει μέσα της αυτό που μόλις είδε, το οποίο το παρακολούθησε και εκείνη για πρώτη φορά.
Σκηνοθέτες που βρέθηκαν στην προβολή «εκπροσώπησαν» το κοινό με τη διεισδυητική ματιά τους. Τόσο ο Στέργιος Πάσχος (Άφτερλωβ, Ο τελευταίος ταξιτζής) όσο και ο Τζώρτζης Γρηγοράκης (The Digger), στάθηκαν στο γεγονός ότι o The Boy ανέλαβε εξ ολοκλήρου μόνος το μοντάζ της ταινίας, με εκείνον να απαντάει ότι για αρκετούς μήνες χρειάστηκε να δουλέψει νύχτες, προσπαθώντας παράλληλα να διατηρήσει σταθερή την αντίληψή του για τα διάφορα συναισθήματα που σου γεννά το έργο. Όταν δεν έχεις με ποιον να μοιραστείς τη σκέψη σου, ο δρόμος γίνεται πολύ μοναχικός, κι αυτό μπορεί να γίνει πρόβλημα.
Το Πολύδροσο είναι μια ταινία γεμάτη αισθήσεις. Από τα ανοιχτόχρωμα καρέ της καταπράσινης περιοχής, στο σκοτάδι του φόβου του θανάτου, ο οποίος ενυπάρχει σε όλη την ταινία δημιουργώντας εκκωφαντικές σιωπές. Δεσποινίς Τρίχρωμη, Γιώτης Παρασκευαΐδης και Nalyssa Green δημιούργησαν ένα πολύ ιδιαίτερο ηχοτοπίο που αγκάλιασε καθόλη την διάρκεια της ταινίας τα γεμάτα συναισθήματα στα βλέμματα μητέρας και κόρης. Από τα γέλια, στα δάκρυα, από την χαρά στη λύπη. «Υπήρχαν στιγμές που θύμιζαν video clip», μοιράστηκε ένας θεατής που καθόταν δίπλα μου στη φίλη του.
Φεύγοντας από την αίθουσα άκουγες τον κόσμο να συμφωνεί ότι αυτή η ταινία είναι η καλύτερη του Αλέξανδρου Βούλγαρη. Στα δικά μου μάτια έμοιαζε σα να ξυπνάς από ένα όνειρο που δε μπορείς να θυμηθείς ακριβώς τι συνέβη, απλώς κρατάς την αίσθηση που σου άφησε κι αυτό αρκεί. Δεν ξέρω αν ταιριάζει ένα συγκεκριμένο επίθετο σε αυτό το έργο, αλλά αν υπήρχε μια λέξη να το περιγράψει, αυτή θα ήταν η τρυφερότητα.
Η τρυφερότητα που χάνεται, που την καταπίνει η ζοφερή πραγματικότητα. Η τρυφερότητα που η σύγχρονη ζωή την κάνει να μοιάζει με αδυναμία. Η τρυφερότητα που κόβεται από την ρίζα της πριν προλάβει να ανθίσει. «Εκεί που δεν υπάρχει τρυφερότητα, ο Αλέξανδρος σκάβει και την βρίσκει», αναφέρει η Σοφία Κόκκαλη. Αν δε μπορούμε να είμαστε πάντα τρυφεροί, ας αφήνουμε τουλάχιστον το σινεμά για δύο ώρες να μας χαρίσει αυτή τη μορφή, που ίσως δεν είναι πάντα αληθινή, αλλά είναι πάντα απαραίτητη.
*Η ταινία θα κυκλοφορήσει στους κινηματογράφους από το Cinobo.