Το “Pleasure activism” δηλώνει πως η πολιτική του να νιώθεις όμορφα μπορεί να συνδυάζεται με την αναζήτηση μιας πιο ικανοποιητικής ζωής.
«Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα: μπαίνεις και δεν ξέρεις αν θα βγεις» έγραφε ο Ντίνος Χριστιανόπουλος και όσο πλησιάζουμε πιο κοντά στην ακρογιαλιά, εκεί που σκάει το κύμα, τόσο διεγείρονται οι αισθήσεις, τόσο τίθεται όλο και πιο επιτακτικά το ζήτημα της απόλαυσης.
Τι σημαίνει απόλαυση για την καθεμιά και τον καθένα μας ξεχωριστά; Μπορούμε να αξιοποιήσουμε τις συναισθηματικές και ερωτικές μας επιθυμίες για να οργανωθούμε ενάντια στην καταπίεση; Η ευχαρίστηση συνδέεται άρρηκτα με κάθε μικρό ή μεγάλο κομμάτι της ύπαρξής μας.
Για την adrienne maree brown, αυτό είναι αδιαμφισβήτητο, για αυτό και έγραψε το βιβλίο “Pleasure activism: The politics of feeling good”, το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις AK Press, έναν αναρχικό εκδοτικό οίκο που τον διαχειρίζονται συλλογικά τα άτομα που εργάζονται εκεί από το 1990.
«Οι ακτιβιστ(ρι)ες της ευχαρίστησης πιστεύουν ότι αξιοποιώντας τη δυνητική καλοσύνη στον καθένα μας μπορούμε να επιφέρουμε δικαιοσύνη και απελευθέρωση, αναπτύσσοντας μια θεραπευτική αφθονία εκεί που έχουμε κοινωνικοποιηθεί να πιστεύουμε ότι υπάρχει μόνο έλλειψη» γράφει η brown στο best-seller βιβλίο της.
Η συγγραφέας και ακτιβίστρια αναρωτιέται πως μπορούμε να κάνουμε την κοινωνική δικαιοσύνη την πιο ευχάριστη ανθρώπινη εμπειρία; Πώς μπορούμε να ξυπνήσουμε μέσα μας επιθυμίες που θα καταστήσουν αδύνατο το να συμβιβαστούμε με οτιδήποτε λιγότερο από μια ικανοποιητική ζωή;
Η adrienne maree brown αναζητά και βρίσκει την απάντηση σε κάτι που ονομάζει «ακτιβισμό της ευχαρίστησης», μια πολιτική της θεραπείας και της ευτυχίας που καταρρίπτει τον μύθο ότι η αλλαγή του κόσμου είναι απλώς μια άλλη μορφή εργασίας.
Βασιζόμενη στη μαύρη φεμινιστική παράδοση, μας προκαλεί να επανεξετάσουμε τους βασικούς κανόνες του ακτιβισμού. Έχει εμπνευστεί αδιαπραγμάτευτα από δοκίμια που άλλαξαν τη νοοτροπία της και τη ζωή της, γραμμένα από άλλες φεμινίστριες, όπως η Audre Lorde, η Joan Morgan, η Cara Page, η Sonya Renee Taylor και η Alexis Pauline Gumbs.
Οι σαφείς οδηγίες της ενθαρρύνουν τους οργασμούς του σώματος, του νου και του πνεύματος.
Καταφέρνει μέσα από αυτόν τον διάλογο να καλύψει ένα ευρύ φάσμα θεμάτων -από τη σεξεργασία μέχρι την κλιματική κρίση, από τη φυλή και το φύλο μέχρι το σεξ και τα ναρκωτικά- χτίζοντας νέες αφηγήσεις για το πώς η πολιτική μπορεί να μας κάνει να νιώθουμε καλά και πώς αυτό που αισθάνεται καλά έχει πάντα μια δική του σύνθετη πολιτική.
Διαβάζοντας το βιβλίο της, μπορούμε να εξερευνήσουμε μαζί της πειραματικούς και καινοτόμους τρόπους για το πως θα μπορούσαμε να αντιμετωπίζουμε τις προκλήσεις με τις οποίες είναι αντιμέτωπος ο πλανήτης μας σήμερα.
«Ο Ακτιβισμός της Ευχαρίστησης είναι μια πρόσκληση να γνωρίσουμε τους εαυτούς μας και να συνομιλήσουμε με την επιθυμία της λάγνας φαντασίας μας… Κάνει την προσωπική μας απελευθέρωση ακαταμάχητη» σχολιάζει με αφορμή το βιβλίο η Jasmine Burnett, ακτιβίστρια και σύμβουλος κατά της καταπίεσης.
Να σημειωθεί εδώ ότι ο ακτιβισμός της ευχαρίστησης είναι η δουλειά που κάνουμε για να διεκδικήσουμε τον πλήρη εαυτό μας και να τον επανακτήσουμε από τις επιπτώσεις των (πολλαπλών, συχνά) καταπιέσεων, ιεραρχιών και διακρίσεων.
«Η adrienne maree brown διασαφηνίζει μια φιλοσοφία του Ακτιβισμού της Ευχαρίστησης για να μεταμορφώσει τα άτομα και έτσι τον κόσμο. Οι σαφείς οδηγίες της ενθαρρύνουν τους οργασμούς του σώματος, του νου και του πνεύματος. Πρώτον, για να υποστηρίξουμε τη δική μας αυθεντική ζωή, και στη συνέχεια για να μπορέσουμε να ζήσουμε σε αγαπητική κοινότητα με τους άλλους. Είναι σαν μια σοφή και ζουμερή μαύρη θεά να άνοιξε ξανά την Εδέμ και να είπε: “Εντάξει, ας το ξαναδοκιμάσουμε”» σημειώνει η Veronica Vera, συγγραφέας & ιδρύτρια του Miss Vera’s Finishing School For Boys Who Want to Be Girls.
Ξεφυλλίζοντας τις σελίδες του βιβλίου «Ο Ακτιβισμός της Ευχαρίστησης» ένα πράγμα είναι σίγουρο. Θα διακρίνουμε τις δυνατότητες ενός κοινού μέλλοντος, το οποίο είναι γεμάτο αλλαγές και πράξεις που φέρνουν ευχαρίστηση. Ο ακτιβισμός της brown όμως δεν σταματά εκεί. Είναι επίσης cohost στο podcast “How to Survive the End of the World” και κινείται σε παραπλήσια μονοπάτια, όπου εξερευνά το ζήτημα της επιβίωσης από την δική της μοναδική οπτική.
Βέβαια, ο στόχος δεν είναι το να επιβιώνουμε απλά, αλλά να ζούμε. Και να βιώνουμε και ευχαρίστηση παράλληλα, γιατί όχι; Δεν πρέπει να αφήνουμε να μας αποσπούν την προσοχή, όπως έχει εξηγήσει σπουδαία στο παρελθόν η μαύρη φεμινίστρια Toni Morrison: «Η πολύ σοβαρή λειτουργία του ρατσισμού είναι η απόσπαση της προσοχής. Σε εμποδίζει να κάνεις τη δουλειά σου. Σε κρατάει να εξηγείς ξανά και ξανά τον λόγο της ύπαρξής σου».
Ο πήχης των προσδοκιών μας είναι τόσο χαμηλά όσο η απλή επιβίωση γιατί έχει έτσι δομηθεί η κοινωνία και οι τρόποι παραγωγής και αναπαραγωγής των εθνών που έχουμε δεχτεί την πραγματικότητα ως έχει. Ναι, οι αντιξοότητες είναι κυρίαρχες, όμως δεν μένει άλλος δρόμος από το να βρούμε μια διέξοδο από το «δράμα του καπιταλισμού» και μια μικρή κουκίδα ηλιαχτίδας, να επαναπροσδιορίσουμε το τι σημαίνει ζωή σε αυτόν τον πλανήτη και τι σημαίνει απόλαυση και να αλλάξουμε όχι μόνο το κυρίαρχο επώδυνο αφήγημα της ύπαρξης, αλλά την ίδια την ύπαρξή μας.
Γιατί χρειαζόμαστε την ελπίδα, την αλληλεγγύη και την δικαιοσύνη.
Χρειαζόμαστε την ευχαρίστηση για να ζήσουμε ικανοποιητικά.
Γιατί χρειάζεται να ζούμε κι όχι απλά να επιβιώνουμε.