Εντυπώσεις από τη συνέχεια του αγαπημένου Σκαθαροζούμη του Tim Burton, σχεδόν τέσσερις δεκαετίες μετά την πρεμιέρα του cult classic.
Τα σχέδια δημιουργίας ενός sequel του εμβληματικού Σκαθαροζούμη υπήρχαν εδώ και χρόνια, με την παραγωγή να περνά από σαράντα κύματα μέχρι να βρει τα κατάλληλα πρόσωπα για την εκτέλεσή της, το budget, αλλά και το κατάλληλο timing ώστε να βάλει μπρος.
Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι στο διάστημα που ο ταλαντούχος δημιουργός του, Tim Burton, αποφάσισε να επιστρέψει στην ιστορία που τον εισήγαγε για τα καλά στο Hollywood, αυτό προσπαθούσε να ανακάμψει από την περίοδο της πανδημίας, ενώ βίωνε και την πρωτοφανή για τα δεδομένα του απεργία των σωματίων WGA και SAG-AFTRA, που έφεραν τα πάνω-κάτω ως προς την κινηματογραφική παραγωγή στο σύνολό της για μια ολόκληρη χρονιά.
Όμως το πλήρωμα του χρόνου έφτασε και σήμερα μπορούμε και επίσημα να μιλάμε για την κυκλοφορία μιας από τις πιο πολυαναμενόμενες ταινίες της χρονιάς, με το αυθεντικό all-star cast της πρώτης εκδοχής της να επιστρέφει δριμύτερο, αλλά και νέες ενδιαφέρουσες προσθήκες να εμπλουτίζουν την ιστορία φέρνοντάς την στο σήμερα. Γεγονός που μας κάνει να αναρωτιόμαστε: λέει τελικά τίποτα το sequel της εμβληματικής ταινίας του 1988, σχεδόν τέσσερις δεκαετίες μετά την κυκλοφορία της; Οι απαντήσεις εντός.
Στο Beetlejuice Beetlejuice, ο θρυλικός Michael Keaton μεταμορφώνεται ξανά στον ομώνυμο πανούργο «βιο-εξορκιστή» που γνωρίσαμε στο cult classic, επιχειρώντας για ακόμη μια φορά να επικοινωνήσει με ύπουλο τρόπο με την Winona Ryder, η οποία φορά ξανά τα ρούχα της Lydia Deetz. Στόχος του δεν είναι άλλος από το να πραγματοποιήσει αυτό που ξεκίνησε στην πρώτη ταινία της σειράς και να παντρευτεί την ηρωίδα παρά τη θέλησή της, κερδίζοντας με αυτόν τον τρόπο της επιστροφή του στον κόσμο των ζωντανών.
Η Lydia είναι πλέον μητέρα μιας έφηβης κόρης, της Astrid (που ερμηνεύει η εντελώς μπαρτονική φιγούρα της Jenna Ortega), μαζί με την οποία θα βρεθούν με αφορμή την απώλεια του πατέρα της στο σπίτι της παιδικής της ηλικίας από όπου ξεκίνησαν όλα. Μαζί τους φυσικά και η εκκεντρική καλλιτέχνιδα και μητέρα της Lydia, Delia, που ερμηνεύει ξανά η υπερταλαντούχα Catherine O’Hara.
Αυτή η επιστροφή στην στοιχειωμένη έπαυλη της οικογένειας Deetz θα γίνει η αφορμή για μια σειρά από επικίνδυνες καταστάσεις και ευτράπελα, με την Astrid να παγιδεύεται στον κόσμο των νεκρών και τη Lydia να αναγκάζεται να συμμαχήσει με τον Σκαθαροζούμη για τη διάσωσή της. Στην περιπέτεια αυτή, νέα πρόσωπα κάνουν την εμφάνισή τους, με την Delores, την πρώην σύζυγο του Σκαθαροζούμη, που ερμηνεύει μια εντυπωσιακή Monica Bellucci, να αναζητά την εκδίκησή της, αλλά και τον Willem Dafoe στον ρόλο του νεκρού αστυνόμου ντετέκτιβ Wolf Jackson να αποτελεί μια άκρως fun φιγούρα-προσθήκη για το σύμπαν των ταινιών.
Το Beetlejuice Beetlejuice είναι ξεκαρδιστικό, νοσταλγικό, γεμάτο αναφορές στο σύμπαν της φιλμογραφίας του Tim Burton (παρατηρήστε την ομοιότητα της Delores με αυτήν της Νεκρής Νύφης από την ομώνυμη ταινία) και βλέπεται ευχάριστα ως η κατάλληλη ταινία για να μπει κανείς σε mood Halloween.
Η αλήθεια είναι όμως στο ότι ο βραβευμένος σκηνοθέτης φαίνεται να προτιμά για αυτήν του την παραγωγή μια εντελώς safe γραμμή, αποφεύγοντας το edginess της πρώτης ταινίας που την έκανε τότε να ξεχωρίσει ως μια από τις κλασικές της δεκαετίας δημιουργίας της, αλλά και της goth αισθητικής κινηματογραφικής παράδοσης. Η gore ατμόσφαιρα φυσικά και επικρατεί ξανά, αυτή τη φορά εκφράζεται ωστόσο στην family-friendly εκδοχή της και με περιορισμένη δημιουργικότητα. Ταυτόχρονα, οι παράλληλες πλοκές του σεναρίου εξελίσσονται με προβληματικό tempo και δυσανάλογα ως προς το screen time των χαρακτήρων, με τη Delores για παράδειγμα να χαραμίζεται ως χαρακτήρας, ενώ θα μπορούσε να δώσει σαφώς περισσότερα στο σύνολο του φιλμ.
Κεντρικό μήνυμα του sequel είναι αυτή τη φορά η σημασία της οικογενειακής αγάπης και θαλπωρής, μια όχι και τόσο μπαρτονική επιλογή από τον άρχοντα των goths που κάποτε αγκάλιασε την έννοια της μετά θάνατον ζωή με ρομαντισμό που σχεδόν κανένας άλλος σκηνοθέτης δεν κατάφερε ποτέ.
Σε κάθε περίπτωση, οι ερμηνείες όλων ανεξαιρέτως των χαρακτήρων ανταμείβουν το κοινό και ο sκηνοθέτης εμφανίζεται σαφώς σε καλύτερη φόρμα από ό,τι σε προηγούμενες ταινίες του όπως τα Dumbo ή Miss Peregrine’s Home for Peculiar Children. Συνδυάστε λοιπόν τη θέαση της ταινίας με rewatch του original και απολαύστε μια ικανοποιητική προσπάθεια, χωρίς ωστόσο ιδιαιτέρως υψηλές προσδοκίες.