Το ανατρεπτικό θρίλερ “Heretic” θα σε κάνει να αναρωτηθείς για το ποιος κάνει λάθος
Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν, όπως οι preppy ζακέτες και οι γλυκά αδέξιες χειρονομίες του Hugh Grant σε κάθε ταινία. Απλώς στο “Heretic” δεν υπάρχει κάποιο love story με κάποια γυναίκα που πιστεύει ότι είναι out of his league, ούτε είναι ένας ευγενής Άγγλος σε ταινία εποχής, ούτε καν ο Ούμπα Λούμπα.
Στα 65 του, ο Hugh Grant επαναπροσδιορίζεται μέσα από ένα ανατρεπτικό θρίλερ για τη θρησκεία, την πίστη και κατά πόσο μπορεί να ανατραπεί μέσα σε λίγα λεπτά, αν ο συνομιλητής σου διαθέτει αρκετή πειθώ.
Οι Αδερφές Barnes και Paxton έχουν μία αποστολή. Να προσηλυτίσουν κόσμο στην Εκκλησία του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών, πηγαίνοντας από σπίτι σε σπίτι, σε ανθρώπους που έχουν ήδη εκδηλώσει ενδιαφέρον να μάθουν περισσότερα. Τα 20χρονα κορίτσια πάνε παντού με τα ποδήλατά τους και έχει ήδη ξεκινήσει να χιονίζει ελαφρά όταν φτάνουν στο απομονωμένο σπίτι του κύριου Reed.
Το τοπίο δείχνει ειδυλλιακό, αλλά το εσωτερικό του σπιτιού είναι σκοτεινό, με κίτρινο φωτισμό, και floral ταπετσαρίες. Οι δύο κοπέλες δεν νιώθουν πολύ άνετα, αλλά έχουν έναν σκοπό και φυσικά πρέπει να είναι καλά και ευγενικά κορίτσια, που προσαρμόζονται σε κάθε περίσταση. Ζητούν να δουν τη σύζυγό του κύριου Reed γιατί αυτός είναι ο κανονισμός, αλλά εκείνη φτιάχνει τάρτα με μύρτιλλα στην κουζίνα. Η ώρα περνά, η κουβέντα για τη θρησκεία τους «ζεσταίνεται», αλλά η σύζυγος δεν εμφανίζεται. Αυτό που ακολουθεί, είναι πέρα από κάθε φαντασία.
Η εταιρία παραγωγής Α24 αποτελεί συνήθως εγγύηση και οι Scott Beck και Bryan Woods δίνουν μία εντελώς νέα πτυχή σε αυτά που ξέρουμε για τα θρησκευτικά θρίλερ. Δεν λείπουν τα αίματα και οι εμετοί (συγγνώμη για αυτό) αλλά αυτή τη φορά παρακολουθούμε παιχνίδια μυαλού και προκλήσεις μέσα από τον διάλογο. Ο κύριος Reed χρησιμοποιεί ως επιχείρημα την επαναληψιμότητα στις θρησκείες και ότι κάθε καινούρια αντιγράφει την προηγούμενη. Ότι η πίστη είναι κάτι που σου έμαθαν, χωρίς να έχεις την επιλογή, και ότι πιστεύεις τα πάντα εξαιτίας αυτής την πλύσης εγκεφάλου. Στα επιχειρήματα, μπαίνει η Monopoly, και πώς κλάπηκε η πρωτότυπη ιδέα από τη Lizzie Maggie, το 1903.
Αυτό που κάνει αυτή το “Heretic” τρομερά ενδιαφέρουσα ταινία, είναι ότι ξεκινά πολύ ήπια, με ευγένεια, διακριτικότητα και αληθινά επιχειρήματα. Αν δεν είσαι fan των θρησκειών, υποστηρίζεις σθεναρά τον άνθρωπο που ενσαρκώνει ο Hugh Grant, αν και καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν πάει και πολύ καλά. Ο φόβος των κοριτσιών ανατρέπεται και φαίνεται να είναι μία αλυσίδα από απανωτές παρεξηγήσεις. Δεν θα ήταν όμως θρίλερ, αν δεν κατέληγαν να περνούν από διάφορα τεστ μυαλού (ή αν δεν υπήρχαν υπόγεια). Η ταινία είναι γυρισμένη σε ένα σπίτι με στενούς διαδρόμους και μπόλικο σκοτάδι, προκαλώντας κλειστοφοβία και άγχος και μόνο που το βλέπεις.
Βλέπουμε έναν Hugh Grant που έχει πια απαλλαχθεί από τις ρομαντικές κομεντί, μέσα από τις οποίες τον λατρέψαμε, και τώρα βλέπουμε το εύρος του ταλέντου του. Τίποτα όμως δεν θα ήταν ίδιο χωρίς τις κυρίες Sophie Thatcher (την έχεις δει στο Yellowjackets) και Chloe East. Κωμικές στιγμές ακριβώς εκεί που χρειάζεται και μία συζήτηση που θα σε κάνει να αναθεωρήσεις αρκετά από αυτά που πίστευες μέχρι τώρα. Αυτό δεν θα έπρεπε να είναι και η ουσία μίας ταινίας;