Το τελευταίο διάστημα, έχουν ακουστεί πολλά για το Netflix, όπως: «Γιατί ακυρώνουν όλοι τις συνδρομές τους;»,
«Είναι πολύ λίγα τα προγράμματα που προσφέρει», «Δεν αξίζει πια τόσο, όσο αντίστοιχες άλλες συνδρομητικές πλατφόρμες», «Σώθηκε από το “Stranger Things”», «Τα shows του είναι χάλια», και πάει λέγοντας.
Και πράγματι, υπάρχουν ορισμένα shows στη δημοφιλή συνδρομητική πλατφόρμα, τα οποία (αν και σε πολλές περιπτώσεις είχαν χαράξει πολύ σωστές στρατηγικές προώθησης, προβολής και μάρκετινγκ), το τελικό αποτέλεσμα δεν έλαβε θετικές κριτικές. Τώρα, έγινε λόγω σκηνοθεσίας; Λόγω υποκριτικής; Λόγω cast; Λόγω φωτογραφίας; Λόγω σεναρίου;
Ας πάρουμε ένα-ένα τα χειρότερα shows που υπάρχουν αυτή τη στιγμή στο Netflix, για να δούμε τί πήγε τόσο λάθος στο καθένα εξ αυτών.
Persuasion
Η πολυαναμενόμενη ταινία, εμπνευσμένη από το ομώνυμο μυθιστόρημα της Τζέιν Όστεν, με την πανέμορφη Ντακότα Τζόνσον να ενσαρκώνει το ρόλο της πρωταγωνίστριας, Ανν Έλιοτ. Κατά γενική ομολογία, αναμέναμε ότι η ταινία θα ήταν άκρως επιτυχημένη, λαμβάνοντας υπόψιν την προώθηση και το cast των ηθοποιών.
Άνθρακες ο θησαυρός και από τα χειρότερα netflix shows, αφού η ταινία θεωρήθηκε ότι αντιμετωπίζει υπερβολικά ανάλαφρα το εξαιρετικά δημοφιλές και διαχρονικό έργο της Τζέιν Όστεν. Μάλιστα, εντοπίζονται (στο 19ο θεωρητικά) ατάκες του τύπου: «Αν είσαι πεντάρι [εμφανισιακά] στο Λονδίνο, στο Μπαθ είσαι δεκάρι». Wait, what?
Επιπλέον, η μοντέρνα προσέγγιση που θέλησαν να αποδώσουν οι σεναριογράφοι Ρον Μπας και Άλις Βικτώρια Γουίνσλοου, δε στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία, αφού η Ντακότα Τζόνσον κάνει περίεργα βλέμματα στην κάμερα σε πολλά σημεία της ταινίας. Και αν μη τι άλλο, είναι κάπως disturbing αυτό.
Δικαίως, λοιπόν, έλαβε βαθμολογία 5,7/10 από το IMBD.
Blonde
Σχετικά πρόσφατα έσκασε το «Blonde», μια ταινία βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Τζόις Κάρολ Όουτς. Εδώ, έχουμε το εξής μεγάλο πρόβλημα. Αν και είναι εντυπωσιακή η ομοιότητα της πρωταγωνίστριας, Άνα ντε Άρμας, με τη Μέριλιν Μονρόε, και παρόλο που έχει ξεκαθαριστεί ότι βασίζεται σε μυθιστόρημα και όχι απαραίτητα σε αληθινά γεγονότα, υπήρχε σε μεγάλο βαθμό το στοιχείο της υπερβολής.
Όχι, δεν ήταν απαραίτητο να δούμε τη Μέριλιν να κάνει στοματικό σεξ στον τότε Πρωθυπουργό των ΗΠΑ, Τζον Κένεντι. Ούτε τις σκηνές βιασμού. Ούτε ερωτικά και άκρως αισθησιακά τρίο. Αν αναλογιστούμε δε, ότι όλες αυτές οι σκηνές αναφέρονται σε μία γυναίκα που έχει φύγει από τη ζωή εδώ και χρόνια, είναι και λίγο στα όρια της προσβολής.
Ωστόσο – για να είμαστε και δίκαιοι – η ταινία αποδίδει αρκετά καλά τη σύγχυση που επικρατούσε (σύμφωνα με ντοκιμαντέρ και μαρτυρίες) στο μυαλό της Μέριλιν, τις βιαιότητες που υπέστη στα χέρια συντρόφων της, καθώς και την ξεκάθαρη εμπορευματοποίηση της εικόνας της.
Γι’ αυτό και το IMBD τη βαθμολογεί με 5,5/10 – οριακά πάνω από τη βάση.
Sex/Life
Άκρως καυτό, άκρως αισθησιακό, με μία πολύ εντυπωσιακή πρωταγωνίστρια. Η Μπίλι (Σάρα Σάχι) είναι παντρεμένη με δύο παιδιά, αλλά λόγω φόρτου εργασίας του (κατά τ’ άλλα τέλειου) συζύγου της (Μάικ Βόγκελ), η ερωτική τους ζωή βρίσκεται στα τάρταρα.
Ως εκ τούτου, νοσταλγεί και φαντασιώνεται την έντονη σεξουαλική δραστηριότητα με τον πρώην της (Άνταμ Ντέμος). Και προκειμένου να ξεσπάσει κάπου όλα όσα τη φορτίζουν, ξεκινάει να παραθέτει τις σκέψεις της σ’ ένα ημερολόγιο.
Εντάξει, σαν πλοκή δεν είναι κάτι εξαιρετικά πρωτότυπο, ούτε κάτι που σε καθηλώνει. Το πρόβλημα είναι ότι το στήθος της πρωταγωνίστριας βρίσκεται πρώτο πλάνο στις περισσότερες σκηνές, ενώ το θέμα της σεξουαλικής απελευθέρωσης, της απόλαυσης και της ηδονής εμπορευματοποιείται στο έπακρο, με αποτέλεσμα τα επεισόδια να είναι πολύ βαρετά.
Και φυσικά, το IMDB – που βλέπει, εντοπίζει και δύσκολα συγχωρεί – αξιολογεί την εν λόγω σειρά με 5,4/10. Κι εμείς, με τη σειρά μας, τη κατατάσσουμε στα χειρότερα netflix shows.
Troy: Fall of a City
Ο Τρωικός Πόλεμος είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τα σχολικά μας χρόνια. Τότε, που μαθαίναμε για τα Ομηρικά Έπη, μαζί με τις περιπέτειες του Οδυσσέα, την Ωραία Ελένη, τον Πάρη, και δε συμμαζεύεται.
Πολύ έξυπνα και στρατηγικά, λοιπόν, ο Τρωικός Πόλεμος επιλέχθηκε ως κέντρο δράσης για τη συγκεκριμένη σειρά, όμως, αξιοποιήθηκε και παρουσιάστηκε με το χειρότερο δυνατό τρόπο. Τα επεισόδια δεν είχαν την ένταση που χρειάζεται ένα πεδίο μάχης, αντ’ αυτού ήταν οριακά αφόρητα λόγω μονοτονίας.
Συν τοις άλλοις, είναι τόσο κακογραμμένοι οι χαρακτήρες των ηθοποιών, που είναι αφάνταστα δύσκολο να συμπαθήσεις ή να ταυτιστείς με κάποιον από αυτούς.
Τελική ετυμηγορία του IMBD: 4/10, κάτω από τη βάση. Τα λέμε το Σεπτέμβριο. Ώπα, λάθος.
365 Days
Καυτά κορμιά, σεξ όσο δεν πάει, kinky καταστάσεις και αδιάφορα – έως κάκιστα όλα τα υπόλοιπα. Το γιαλατζί «Fifty Shades of Gray» (όπως έχει χαρακτηριστεί πολλάκις) μας παρουσιάζει την εμμονή του Ιταλού – και άκρως γοητευτικού – μαφιόζου, Μάσιμο (Μισέλ Μοράν), με τη Λώρα (Άννα-Μάρια Σιεκλούτσκα).
Σε σημείο που την ψάχνει απεγνωσμένα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, την απαγάγει και της υπόσχεται ότι θα την κάνει να τον ερωτευτεί σε 365 μέρες. Μιλάμε για πλοκή, όχι αστεία. Έχει χυθεί πολύς ιδρώτας για να γράψεις το σενάριο μιας ταινίας, που μπορεί οριακά να χαρακτηριστεί soft porn.
Και έχει όλα όσα δε χρειάζεται καθόλου να δούμε: Εκτός από υπερβολικό σεξ και υπερπροβολή του γυμνού σώματος, σκηνές βίας μεταξύ των μελών της μαφίας, κράτηση μιας γυναίκας παρά τη θέλησή της (!) και πάει λέγοντας.
Το βασικό μου πρόβλημα είναι το εξής: Αν ο Μάσιμο ήταν ενάμισι μέτρο, διακόσια κιλά, καραφλός, με σπυριά και μπατιράκι, θα τον ερωτευόταν η Λώρα; Ή παίζει ρόλο το ότι είναι παίδαρος, οπότε του δίνουμε άφεση παρόλο που είναι εγκληματίας;
Μια προβληματική ταινία, η οποία κατακρεουργήθηκε (δικαίως) και από το IMDB: 3,3/10.
Και τελικά, τι;
Αγαπητό Netflix, αν ποτέ πέσει αυτό εδώ το άρθρο στα χέρια σου (μία στο εκατομμύριο δηλαδή), θα ήθελα να σου ζητήσω περισσότερες σειρές σαν το Witcher, το Stranger Things, το Breaking Bad και το Peaky Blinders – εννοείται ότι αγαπάμε Φιλαράκια και Office επίσης – και να μετριάσεις λίγο την εξόφθαλμη εμπορευματοποίηση, τις κακές παραγωγές και τα shows που μας κριντζάρουν μέχρι το μεδούλι.