Αυτή τη φορά ήταν η 27χρονη Αναστάζια από την Κω.
Και αυτή τη φορά φαίνεται η Αναστάζια να στραγγαλίστηκε και να δολοφονήθηκε μαρτυρικά από τα χέρια ενός 32χρονου άντρα από το Μπαγκλαντές. Συγχρόνως, πιθανολογείται ότι ενεργό ρόλο στην τραγική μοίρα της νεαρής γυναίκας διαδραμάτισε και ο Πακιστανός συγκάτοικός του. Το αναμενόμενο, κατά κάποιον τρόπο, θα ήταν να ευαισθητοποιηθεί ακόμη περισσότερο η κοινή γνώμη γύρω από τέτοια ζητήματα.
Να τεθούν στο δημόσιο διάλογο σοβαρά επιχειρήματα για το πόσο βαθιά προβληματική είναι μια γυναικοκτονία, για το γεγονός ότι χρειάζεσαι να θεσπιστεί και νομικά ο όρος, όπως επίσης και σειρά μεταρρυθμίσεων προς αποφυγήν αντίστοιχων, δραματικών γεγονότων. Αντ’ αυτού, άνοιξε γι’ ακόμη μια φορά ο ασκός του Αιόλου γύρω από το αν η γυναικοκτονία, η δολοφονία, η κακοποίηση και ο βιασμός έχουν μεταναστευτικό πρόσημο.
Εμείς φταίμε Εμείς που ανεχόμαστε τα σκουπίδια στην Ελλάδα. Εμείς φταίμε που ΔΕΝ έχουμε αντιδράσει Κρίμα κορίτσι μου. Κρίμα και άδικο. Εμείς φταίμε που καθόμαστε και βλέπουμε τους αλήτες μουσουλμάνους να εισβάλουν στην πατρίδα μας #Ανασταζια pic.twitter.com/Sz2gJqYvs0
— peristeraRa. (@peristeraRa) June 19, 2023
Μπάμπης Αναγνωστόπουλος και Μανώλης Κούκουρας: Δύο Έλληνες που καταδικάστηκαν για γυναικοκτονίες – και δεν είναι οι μοναδικοί
Η δολοφονία της Καρολάιν από τα χέρια του ίδιου της του συζύγου, Μπάμπη Αναγνωστόπουλου, ήταν ίσως η πρώτη αφορμή για να επικαλεστούμε τον όρο «γυναικοκτονία» στη δημόσια σφαίρα. Από την άλλη, ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος ήταν αυτό που λέμε «υπεράνω πάσης υποψίας» και «κελεπούρι» για κάθε γυναίκα εκεί έξω.
Εμφανίσιμος, επιτυχημένος, αποδεκτός γενικά από την κοινωνία σε όλα τα επίπεδα. Μόνο που πίσω από το πλαστό προσωπείο του «τέλειου άντρα», μπορεί να κρύβεται μια ζοφερή πραγματικότητα. Ακόμη, ο Μανώλης Κούκουρας, ένας εκ των δύο αντρών που καταδικάστηκαν για το βιασμό και την ειδεχθή δολοφονία της Ελένης Τοπαλούδη δεν ήταν μετανάστης. Είχε καταγωγή από τη Ρόδο. Στη Βόρεια Ελλάδα, ο Λεοντής Βοριάς, Έλληνας στην καταγωγή, μέλος της Χρυσής Αυγής και πυγμάχος, δολοφόνησε εν ψυχρώ την πρώην σύντροφό του, Βίκυ, μπροστά στα μάτια της άτυχης κόρης της κι έπειτα, αυτοκτόνησε.
Η βία δεν γνωρίζει εθνικότητες, μπορεί να μπει μέσα σε κάθε κλειδαρότρυπα
Αν μη τι άλλο, χρειάζεται να ξεκαθαριστούν ορισμένα παρεξηγήσιμα και παρεξηγημένα σημεία.
Αν ο δράστης είναι από το Μπαγκλαντές, πρέπει να τιμωρηθεί. Αν είναι από το Πακιστάν, πρέπει να τιμωρηθεί. Αν είναι από την Ελλάδα, πρέπει να τιμωρηθεί. Αν είναι από την Αμερική, πρέπει να τιμωρηθεί. Καμία καταγωγή και καμία εθνικότητα δεν αποτελούν ασπίδα για όσους διαπράττουν φρικτά εγκλήματα, για όσους παραβιάζουν τον ποινικό κώδικα και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Είναι μια παράμετρος να κατηγορείται ένας άνθρωπος, ανεξαρτήτως καταγωγής, για μια γυναικοκτονία και μια διαφορετική να λιθοβολείται ένας λαός στο σύνολό του λόγω διαφορετικών πεποιθήσεων ή φόβου – από μεριάς μας.
Αυτή η διάκριση είναι η μοναδική που πράγματι χρειάζεται να αποτυπωθεί στο μυαλό μας, σ’ έναν κόσμο όπου οτιδήποτε «διαφορετικό» ή «όχι συνηθισμένο» είναι αυτομάτως δακτυλοδεικτούμενο. Εναλλακτικά, αν εφαρμοστούν όλες αυτές οι ακρότητες που γράφονται από συμπολίτες μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τότε θα πρέπει αφού ρίξουμε τους μετανάστες «στο πυρ το εξώτερον», να ακολουθήσουν οι εκατοντάδες εγκληματίες ελληνικής καταγωγής που προέβησαν σε αντίστοιχες πράξεις.
Οι γυναικοκτονίες και τα pushbacks είναι εγκλήματα αμφότερα – δεν θεραπεύεται μία χώρα με το να εγκληματεί με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο
Είναι κωμικοτραγικό το γεγονός ότι έχει ανοίξει τόσο πολύ η ψαλίδα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που το εν λόγω τραγικό γεγονός συσχετίζεται, κατά την άποψη ορισμένων, με τα pushbacks. Τα pushbacks, λοιπόν, αποτελούν μια εγκληματική ενέργεια διαφορετικής φύσεως. Πρόκειται, επί της ουσίας, για επαναπροωθήσεις των μεταναστών που φτάνουν μέσω θαλάσσης στα ελληνικά εδάφη, υιοθετώντας βίαιες πρακτικές.
Ως εκ τούτου, η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει βρεθεί απέναντί μας ουκ ολίγες φορές για το εν λόγω ζήτημα, το οποίο παραβιάζει τον χάρτη των θεμελιωδών δικαιωμάτων της ΕΕ. Οι μετανάστες αυτοί καθαυτοί δεν ευθύνονται για την καλπάζουσα εγκληματικότητα στη χώρα μας. Αν το καλοσκεφτούμε, μεταφέρονται και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες χωρίς να προκαλούν τα ίδια προβλήματα.
Γιατί συμβαίνει αυτό;
Μήπως γιατί οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες έχουν συστήσει οργανισμούς και φορείς που μεριμνούν για την ομαλή μετεγκατάστασή τους; Ίσως επειδή το ελληνικό κράτος αδυνατεί να ανταπεξέλθει στις ανάγκες τόσο των ντόπιων όσο και των μεταναστών;
Όπως και να ‘χει, το πρόβλημα είναι σημαντικότατο, έχει κοινωνικοπολιτικές διαστάσεις και δε σχετίζεται (μόνο) με τη δολοφονία της Αναστάζια. Εντούτοις, τόσο η γυναικοκτονία, όσο και τα pushbacks είναι ποινικά κολάσιμα και καμία χώρα στην ιστορία της δεν θεραπεύτηκε μέσα από την εγκληματικότητα.
Δύο λόγια…
Επ’ ουδενί δεν προσπαθούμε να «αγιοποιήσουμε» τους δολοφόνους της Αναστάζια ή να περάσουμε επιδερμικά αυτή την τραγωδία. Μια νεαρή ψυχή χάθηκε και το γεγονός αυτό μόνο θλίψη, στεναχώρια και θυμό προκαλεί. Ωστόσο, σε τέτοιες στιγμές, μόνο η ενότητα και η αλληλεγγύη μπορεί να μας σώσει. Οι εκφράσεις μίσους και ρατσισμού μόνο μας δηλητηριάζουν – ακόμη κι αν αυτό δεν γίνεται άμεσα αντιληπτό.
Για κάθε Αναστάζια, κάθε Καρολάιν, κάθε Μυρτώ και κάθε Βίκυ: Ας καταδικάσουμε τους δράστες μεμονωμένα, μακριά από τα δηλητηριώδη στερεότυπα που μας κληροδότησαν γενναιόδωρα οι προηγούμενες γενιές.