Όταν ήμασταν πιτσιρίκια επιθυμούσαμε διακαώς να μεγαλώσουμε. Ανυπομονούσαμε να ανακαλύψουμε όλα εκείνα που μας έλεγαν πως «όταν γίνουμε μεγάλοι, θα καταλάβουμε». 

Θέλαμε να μεγαλοδείχνουμε, να πάρουμε κινητό, να κοιμόμαστε αργά, να βγαίνουμε, να φοράμε ωραία ρούχα και να έχουμε τα δικά μας χρήματα. Επιπλέον, η φοιτητική ζωή φάνταζε ιδανική, όπως και το ότι ως ενήλικες θα δουλεύαμε για να έχουμε τον προσωπικό μας κουμπαρά.

Τόσο εξιδανικευμένη φάνταζε – και ίσως εξακολουθεί να φαντάζει – η ενηλικίωση στο παιδικό (ή εφηβικό) μυαλό. Όμως, στην πραγματικότητα κανείς μας δεν είναι αρκετά καλά προετοιμασμένος γι’ αυτή τη βάναυση και αμετάκλητη στροφή της ενηλικίωσης. Ιδού, λοιπόν, μερικά προβλήματα που μας έπιασαν εξ απροόπτου και μας απέδειξαν ότι η ενήλικη ζωή δεν είναι στρωμένη με ροδοπέταλα.

«Όταν μεγαλώσω, θα είμαι ελεύθερ@ να κάνω ό,τι θέλω»

Το πολυτιμότερο αγαθό σε αυτόν εδώ τον κόσμο, είναι η ελευθερία. Αυτή νοσταλγούσαμε από παιδιά. Ονειρευόμασταν τη μέρα που δε θα δίναμε αναφορά στους γονείς μας για ό,τι θέλουμε ή δε θέλουμε να κάνουμε.

Περιμέναμε πώς και πώς να απαλλαχθούμε από τη βαρεμάρα του σχολείου, που ανάθεμα κι αν μας έμεινε και κάτι χρήσιμο από αυτά τα απαρχαιωμένα τούβλα (aka κακογραμμένα σχολικά εγχειρίδια). Ενδεχομένως, μια ανάσα ελευθερίας να υπήρξε στα πρώτα στάδια της φοιτητικής ζωής. Καφέδες, ποτά, παρέες, βόλτες, ταξίδια. Στην αρχή, είναι όλα χάρμα.

Ωστόσο, όταν οι υποχρεώσεις κρούουν τον κώδωνα και πρέπει κάποια στιγμή να πάρεις πτυχίο και να εργαστείς σε μία επιχείρηση – η οποία πιθανότατα δε θα σε σέβεται λόγω του νεαρού της ηλικίας σου – τότε τα πράγματα αρχίζουν να σκουραίνουν.

Τρεις κι εξήντα σου προσφέρουν και πρέπει να πεις «ευχαριστώ», αφού βρίσκεις κλειστές πόρτες στις θέσεις εργασίας των ονείρων σου, διότι είσαι πολύ νέ@ και δεν έχεις εμπειρία. Για να μην αναφερθούμε σ’ ένα κάρο ακόμη ευθύνες: Λογιστικά, φορολογίες, τέλη κυκλοφορίας, ενασχόληση με το σπίτι κ.ά. Κάπως έτσι, γίνεται σταδιακά αντιληπτό ότι η ελευθερία δε συσχετίζεται με καμία ηλικία. Πόσω μάλλον με την ενηλικίωση.

«Όταν μεγαλώσω, θα γίνω υπεύθυν@»

Εντάξει, μπορεί να ξεχνάμε καμιά φορά το θερμοσίφωνα ανοιχτό. Α, και το μάτι της κουζίνας. Ωχ, έκαψα ένα πουκάμισο γιατί ξέχασα τη σιδερώστρα στην πρίζα. Ξέχασα να πάρω το λογιστή και τώρα πρέπει να πληρώσω πρόστιμο που δεν υπέβαλα φορολογική δήλωση εντός της προθεσμίας. Στη δουλειά υπάρχει πρόβλημα και δεν ξέρω πώς να το αντιμετωπίσω. Ας φωνάξω κάποιον ενήλικα.

Wait, what?

Εμ, ναι. Κανείς δε μας παίρνει από το χεράκι για να μας δείξει τις «χαρές» της ενήλικης ζωής. Επομένως, είναι πιθανό να αισθανόμαστε διαρκώς σαν παιδιά, εγκλωβισμένα σ’ ένα καβούκι ενηλίκων. Αλλά εξακολουθούμε να μένουμε παιδιά. Πολλές φορές, κάνουμε βλακείες και ξεχνάμε. Και αυτό είναι εντάξει.

Ποιος μίλησε για διακοπές;

Μια φορά κι έναν καιρό, κάναμε διακοπές δυόμισι μήνες κάθε Καλοκαίρι, δεκαπέντε μέρες τα Χριστούγεννα και δεκαπέντε μέρες το Πάσχα. Ήταν όμορφα και ξέγνοιαστα. Η άκρως ανώμαλη μετάβαση στην εργασιακή πραγματικότητα του ιδιωτικού τομέα έρχεται να αναστείλει με τον πιο βάναυσο τρόπο τις διακοπές. Στην καλύτερη, να καθόμαστε 2-3 μέρες τα Χριστούγεννα και 2-3 μέρες το Πάσχα.

Μόνο που τα μεγέθη αυτά έρχονται σε αντίφαση με τον κόπο της αδιάκοπης, καθημερινής οχτάωρης εργασίας και, συνήθως, με τις πενιχρές απολαβές. Από ένα σημείο και μετά, η ξεκούραση και η ηρεμία είναι τόσο ακριβοθώρητες αξίες, που τείνουν να υπερτερούν των υλικών αγαθών.  

Τα βράδια του Σαββάτου παρτάρουμε. Τι, όχι;

Ναι, ίσως αυτό να ήταν μια πραγματικότητα κατά τη διάρκεια των φοιτητικών μας χρόνων. Από τη στιγμή που μπαίνουμε σε 100% adult mood, αναλαμβάνοντας πλήρως τις ευθύνες μας και μπαίνοντας στον εργασιακό στίβο, είναι πιθανό τα Σάββατα να μας βρουν στο σπίτι. 

Άλλοτε, επειδή είμαστε εξουθενωμένοι και χρειαζόμαστε απλά φαγητό, κρασάκι και μια καλή σειρά για να χαλαρώσουμε και άλλοτε, καθώς χρειάζεται να ασχοληθούμε λίγο με το σπίτι. Δε λέω, καλή και η ζωγραφική στα σκονισμένα έπιπλα, όμως, χρειάζεται να τακτοποιούμε και να καθαρίζουμε πού και πού.

«Ναι, καλησπέρα! Θα ήθελα δύο σπέσιαλ πίτσες και δύο μπυρίτσες»

Λίγο-πολύ, όλοι έχουμε περάσει φάση/φάσεις που θέλαμε όλη την ώρα delivery. Πίτσες, πιτόγυρα, κλαμπ σάντουιτς, κρέπες, pancakes. Και λιώσιμο μπροστά από το λάπτοπ. Όαση. Εντούτοις, όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν, ειδικά όταν η παράμετρος υγεία μπαίνει στο προσκήνιο. Και ναι, μεγαλώνοντας χρειάζεται να προσέχουμε τι βάζουμε στο πιάτο μας και να ενσωματώσουμε κάπως την άσκηση στον τρόπο ζωής μας.

Δεν τίθεται θέμα κιλών ή δίαιτας, φωτιά να πέσει να μας κάψει δηλαδή. Πάλι θα το φάμε και το τηγανητό και το γλυκό. Και στον καναπέ θα αράξουμε μέχρι να πάρει το σχήμα μας. Ταυτόχρονα, όμως, θα πάμε και μια βόλτα, θα φάμε και κοτόπουλο με λαχανικά ή σαλάτα με τόνο – yummy, yummy – ώστε να προσφέρουμε στον εαυτό μας μερικά θρεπτικά συστατικά για να τον θωρακίσουμε.

«Μπορώ να φροντίσω τον εαυτό μου»

Ίσως η πιο στενάχωρη συνειδητοποίηση είναι το γεγονός ότι πρέπει εμείς να φροντίζουμε, αλλά σπάνια δεχόμαστε φροντίδα πια. Σε περίπτωση που κάνουμε οικογένεια, καλούμαστε να φροντίζουμε όλα της τα μέλη – και ειδικά τα πιο μικρά.

Αν πάλι δεν επιλέξουμε το δρόμο αυτό, τότε είναι αναπόφευκτο ότι η πάροδος του χρόνου θα συμπαρασύρει την υγεία των γονιών και των παππούδων μας. Από εκεί, λοιπόν, που η μαμά μας έφτιαχνε ταπεράκι για το σχολείο, μας διάβαζε παραμύθια, στεκόταν στο προσκέφαλό μας όταν αρρωσταίναμε και μας φρόντιζε, αντιστρέφονται οι ρόλοι.

Όπως και να ‘χει, φροντίζουμε. Ξανά και ξανά. Με τις καλύτερες των προθέσεων. Βρισκόμαστε δίπλα σε όσους αγαπάμε. Ξεθωριάζουμε για να τους προσφέρουμε φως και δύναμη.

Μέχρι να συνειδητοποιήσουμε ότι εμείς σταματήσαμε από καιρό να δεχόμαστε φροντίδα και, ενδεχομένως, να χρειαζόμαστε μια μικρή κίνηση αγάπης πού και πού.

Κάπως έτσι, νοσταλγούμε τις εποχές που γκρινιάζαμε γιατί δεν ξέραμε ποια γεύση παγωτού να διαλέξουμε.