Όταν ήμασταν πιτσιρίκια επιθυμούσαμε διακαώς να μεγαλώσουμε. Ανυπομονούσαμε να ανακαλύψουμε όλα εκείνα που μας έλεγαν πως «όταν γίνουμε μεγάλοι, θα καταλάβουμε».
Θέλαμε να μεγαλοδείχνουμε, να πάρουμε κινητό, να κοιμόμαστε αργά, να βγαίνουμε, να φοράμε ωραία ρούχα και να έχουμε τα δικά μας χρήματα. Επιπλέον, η φοιτητική ζωή φάνταζε ιδανική, όπως και το ότι ως ενήλικες θα δουλεύαμε για να έχουμε τον προσωπικό μας κουμπαρά. Τόσο εξιδανικευμένη φάνταζε –και ίσως εξακολουθεί να φαντάζει– η ενηλικίωση στο παιδικό (ή εφηβικό) μυαλό. Όμως, στην πραγματικότητα, κανείς μας δεν είναι αρκετά καλά προετοιμασμένος γι’ αυτή τη βάναυση και αμετάκλητη στροφή της ενηλικίωσης. Ιδού, λοιπόν, μερικά προβλήματα που μας έπιασαν εξ απροόπτου και μας απέδειξαν ότι η ενήλικη ζωή δεν είναι στρωμένη με ροδοπέταλα.
«Όταν μεγαλώσω, θα είμαι ελεύθερ@ να κάνω ό,τι θέλω»
Το πολυτιμότερο αγαθό σε αυτόν εδώ τον κόσμο, είναι η ελευθερία. Αυτή νοσταλγούσαμε από παιδιά. Ονειρευόμασταν τη μέρα που θα παύαμε να δίνουμε αναφορά στους γονείς και θα απαλλαχθούμε από τη βαρεμάρα του σχολείου. Ενδεχομένως, μια ανάσα ελευθερίας να υπήρξε στα πρώτα στάδια της φοιτητικής ζωής. Ωστόσο, όταν οι υποχρεώσεις κρούουν τον κώδωνα, τότε τα πράγματα αρχίζουν να σκουραίνουν: Εξεταστικές, έξοδα, κοινωνική ζωή, ερωτική απογοητεύση, θολό εργασιακό τοπίο, δουλειές στο σπίτι. Κάπως έτσι, γίνεται σταδιακά αντιληπτό ότι η ελευθερία δε συσχετίζεται με καμία ηλικία. Ειδικά με την ενηλικίωση.
«Όταν μεγαλώσω, θα γίνω υπεύθυν@»
Εντάξει, μπορεί να ξεχνάμε καμιά φορά το θερμοσίφωνα ανοιχτό, ή το μάτι της κουζίνας. Επίσης, ίσως ξεχάσουμε να υποβάλουμε τη φορολογική δήλωση εντός της προθεσμίας, οπότε θα λάβουμε ένα ωραιότο ραβασάκι από την εφορία. Χρειάζομαι έναν ενήλικα για να διαχειριστεί την κατάσταση.
Ουπς.
Εμ, ναι. Κανείς δε μας παίρνει από το χεράκι για να μας δείξει τα αυξανόμενα άγχη της ενήλικης ζωής. Επομένως, είναι πιθανό να αισθανόμαστε διαρκώς σαν παιδιά, εγκλωβισμένα σ’ ένα καβούκι ενηλίκων.
Ποιος μίλησε για διακοπές;
Μια φορά κι έναν καιρό, κάναμε διακοπές δυόμισι μήνες κάθε καλοκαίρι, δεκαπέντε μέρες τα Χριστούγεννα και δεκαπέντε μέρες το Πάσχα. Ήταν όμορφα και ξέγνοιαστα. Τώρα πια, η άκρως ανώμαλη μετάβαση στην εργασιακή πραγματικότητα του ιδιωτικού τομέα έρχεται να αναστείλει με τον πιο βάναυσο τρόπο τις διακοπές. Στην καλύτερη, η άδεια των Χριστουγέννων και του Πάσχα περιορίζεται σε 5 ημέρες, μεγέθη που έρχονται σε αντίφαση με την εξουθενωτική, καθημερινή οχτάωρη εργασία και, συνήθως, με τις δυσανάλογες απολαβές. Από ένα σημείο και μετά, η ξεκούραση και η ηρεμία είναι τόσο ακριβοθώρητες αξίες, που τείνουν να υπερτερούν των υλικών αγαθών.
Τα βράδια του Σαββάτου παρτάρουμε. Τι, όχι;
Ναι, ίσως αυτό να ήταν μια πραγματικότητα κατά τη διάρκεια των φοιτητικών μας χρόνων. Από τη στιγμή που μπαίνουμε σε 100% adult mood, αναλαμβάνοντας πλήρως τις ευθύνες μας και μπαίνοντας στον εργασιακό στίβο, είναι πιθανό τα Σάββατα να μας βρουν στο χουχουλιάζοντας στο σπίτι. Άλλοτε, επειδή είμαστε εξουθενωμένοι και χρειαζόμαστε απλά φαγητό, κρασάκι και μια καλή σειρά για να χαλαρώσουμε και άλλοτε, καθώς χρειάζεται να ασχοληθούμε με το σπίτι. Διότι, καλή και η ζωγραφική στα σκονισμένα έπιπλα, όμως χρειάζεται να τακτοποιούμε και να καθαρίζουμε πού και πού.
«Ναι, καλησπέρα! Θα ήθελα δύο σπέσιαλ πίτσες και δύο μπυρίτσες»
Λίγο-πολύ, όλοι έχουμε περάσει φάση/φάσεις που θέλαμε να καταναλώνουμε ακατάπαυστα junk food. Εντούτοις, όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν, ειδικά όταν η παράμετρος υγεία μπαίνει στο προσκήνιο. Και, φευ, μεγαλώνοντας χρειάζεται να προσέχουμε τι βάζουμε στο πιάτο μας, ενσωματώνοντας κάπως την άσκηση στον τρόπο ζωής μας. Δεν τίθεται θέμα κιλών ή δίαιτας, φωτιά να πέσει να μας κάψει δηλαδή. Απλώς, λίγο περπάτημα προσφέρει πολλά οφέλη στην υγεία του οργανισμού, από κοινού με υγιεινές τροφές, όπως κοτόπουλο με λαχανικά ή σαλάτα με τόνο, ούτως ώστε να θωρακιστεί το σώμα με θρεπτικά συστατικά.
«Μπορώ να φροντίσω τον εαυτό μου»
Ίσως η πιο στενάχωρη συνειδητοποίηση είναι το γεγονός ότι πρέπει εμείς να (μας) φροντίζουμε, αλλά σπάνια δεχόμαστε φροντίδα πια. Σε περίπτωση που κάνουμε οικογένεια, καλούμαστε να φροντίζουμε όλα της τα μέλη –και ειδικά τα πιο μικρά. Αν πάλι δεν επιλέξουμε το δρόμο αυτό, τότε είναι αναπόφευκτο ότι η πάροδος του χρόνου θα συμπαρασύρει την υγεία των γονιών και των παππούδων μας. Από εκεί, λοιπόν, που η μαμά μας έφτιαχνε ταπεράκι για το σχολείο, μας διάβαζε παραμύθια, στεκόταν στο προσκέφαλό μας όταν αρρωσταίναμε και μας φρόντιζε, αντιστρέφονται οι ρόλοι.
Όπως και να ‘χει, φροντίζουμε. Ξανά και ξανά. Με τις καλύτερες των προθέσεων. Βρισκόμαστε δίπλα σε όσους αγαπάμε. Ξεθωριάζουμε για να τους προσφέρουμε φως και δύναμη. Μέχρι να συνειδητοποιήσουμε ότι εμείς σταματήσαμε από καιρό να δεχόμαστε φροντίδα και, ενδεχομένως, να χρειαζόμαστε μια μικρή κίνηση αγάπης πού και πού. Κάπως έτσι, νοσταλγούμε τις εποχές που γκρινιάζαμε γιατί δεν ξέραμε ποια γεύση παγωτού να διαλέξουμε.