Όταν όλοι ξέρουν για το έγκλημα, αλλά κανείς δε μιλάει.
Στον κόσμο μας συναντάμε πολλά εγκλήματα καθημερινά, τα οποία καταπατούν βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Ένα εξ αυτών είναι το trafficking ή αλλιώς το εμπόριο λευκής σαρκός.
Πρόκειται ουσιαστικά, για διακίνηση και εμπορία ανθρώπων, συνήθως για σεξουαλικούς σκοπούς ή για εργασιακή δουλεία και είναι ένα από τα εγκλήματα που όλοι γνωρίζουν ότι συμβαίνει αλλά εθελοτυφλούν. Όλοι γνωρίζουμε, έστω απομακρυσμένα. Είναι πιθανό το trafficking να βρίσκεται στο διπλανό διαμέρισμα ή στο αγαπημένο μας εστιατόριο.
Μία σύγχρονη μορφή δουλείας έρχεται να προστεθεί ως άλλο ένα νοσηρό παρακλάδι παρανομίας όπου αθώοι γίνονται θύματα. Άνθρωποι μεταφέρονται ως εμπόρευμα από μία χώρα προέλευσης με προορισμό κάποια άλλη χώρα μέσω διακινητών.
Συνήθως ευάλωτα άτομα εντοπίζονται ως στόχοι και είτε εξαπατώνται – καθώς τους υπόσχονται εργασία – είτε εξαναγκάζονται σε πορνεία ή καταναγκαστική εργασία. Αυτό το διεθνές φαινόμενο αυξάνεται συνεχώς, ενώ οι αριθμοί μαρτυρούν ότι τουλάχιστον 1.000.000 άτομα ετησίως πέφτουν θύματα trafficking.
Η επικαιρότητα δείχνει την έκταση του προβλήματος
Στο δικό μας εγχώριο μικρόκοσμο, το τελευταίο διάστημα έρχονται στην επιφάνεια με πρωτοφανή συχνότητα ειδήσεις που αφορούν στο σεξουαλικό έγκλημα και στη σωματεμπορία. Η γνωστή περίπτωση του Κολωνού έφερε μία αλυσιδωτή αντίδραση με αποτέλεσμα κάθε μέρα να βγαίνουν νέες παρόμοιες υποθέσεις από τις οποίες διαφαίνεται το – για χρόνια επιμελώς κρυμμένο – πρόβλημα της παιδεραστίας, αλλά και της παράνομης διακίνησης ανθρώπων γενικότερα.
Παιδιά προωθούνται στην πορνεία με εμπλεκόμενους “ευυπόληπτους πολίτες”, πολιτικούς παράγοντες, αστυνομικούς, ιερείς, ηθοποιούς κ.ά. Η λίστα είναι μεγάλη με τριψήφιους αριθμούς εν δυνάμει πελατών που συμμετέχουν με τον τρόπο τους στο έγκλημα.
Φαντάζουν όλα τόσο καλοστημένα που χωρίς αμφιβολία όσο περισσότερο αντιλαμβανόμαστε ότι αυτό συμβαίνει γύρω μας, τόσο γίνεται συνήθεια. Δε γίνεται να μη βλέπεις κάτι το οποίο συμβαίνει σε τόσο μεγάλη κλίμακα.
Απόρθητα από την αστυνομία και τη δικαιοσύνη κυκλώματα ελέγχουν τέτοιου είδους εγκληματικές δραστηριότητες και τα όσα μαθαίνονται είναι απλά ένα παραθυράκι στο χάος της διακίνησης ανθρώπων και παιδιών. Κυκλώματα που βίαια βάζουν τέλος στης παιδική ηλικία, αλλά και στην ελευθερία ανθρώπων.
Κερδοφόρο, διαπλεκόμενο και νοσηρό. Το trafficking μολύνει την κοινωνία
Το έγκλημα και η οικονομία είναι συγγενικά, πολύ περισσότερο από όσο η ψευδεπίγραφη νομιμότητα μας αφήνει να φανταστούμε.
Η συχνότητα της παρανομίας δείχνει πως οι ενδιαφερόμενοι για τέτοιες ‘‘υπηρεσίες’’ είναι πάρα πολλοί. Όπου υπάρχει ζήτηση, υπάρχει και προσφορά και αφού οι συνθήκες είναι κατάλληλες για κέρδος χωρίς συναισθηματισμούς, εισχωρεί στην κοινωνία η διακίνηση και εμπορία ανθρώπων.
Σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη, το trafficking θεωρείται η δεύτερη μεγαλύτερη πηγή παράνομων κερδών του οργανωμένου εγκλήματος μετά το εμπόριο ναρκωτικών. Βέβαια, ανήκει στις παρανομίες που λόγω της υπόγειας δράσης είναι δύσκολο τα στοιχεία να ταυτοποιηθούν και να έχουμε ξεκάθαρα στατιστικά. Μιλάμε για Διεθνοποιημένο έγκλημα με τεράστια κέρδη και συμφέροντα.
Τα ανώτερα κλιμάκια της κοινωνίας με διασυνδέσεις, άτομα με υψηλό κύρος και χρήματα, κάνουν τον ανθρώπινο πόνο μπίζνες. Η κοινωνική θέση των δραστών τους καθιστά ανέγγιχτους νομικά για τις πολύ καλά δομημένες και οργανωμένες εγκληματικές τους δραστηριότητες.
Η ισχύς των δραστών οδηγεί σε έλλειψη δικαιοσύνης και πίσω από κλειστές πόρτες είναι δύσκολο να μαντέψει κανείς τι συμβαίνει.
Φαινομενικά, σοκάρεται κοινωνία, αλλά το εννοεί;
Στα ευαίσθητα αυτά θέματα ένα σχετικά μικρό κομμάτι των πολιτών κοιτάει να διασώσει τις αξίες που χρειάζονται προστασία. Η εποχή μας απαιτεί πρόληψη και δικαιοσύνη όπως και ασφάλεια, υγεία αλλά και βασικά ανθρώπινα δικαιώματα.
Ο πολίτης ως δέκτης εύκολα εκπλήσσεται με το κάθε θέμα αλλά και εύκολα το ξεχνάει, ξέρει αλλά δεν ενδιαφέρεται και εκεί κάπου κρύβεται η ενοχή και η ευθύνη. Τι θα βοηθήσει την κοινωνία να αντισταθεί; Παιδιά και άνθρωποι εμπορεύονται γύρω μας.
Η ενημέρωση αντί να ευαισθητοποιεί και να δομεί ένα μέτωπο ασφαλείας ενάντια στον εχθρό, εξοικειώνει τη βία και την περνάει σαν κάτι φυσιολογικό και νορμάλ, γεμίζοντας παράλληλα φόβο και ανασφάλεια το ακροατήριο.
Δεν είναι εύκολο να υπάρξουν συντονισμένες κοινωνικές προσπάθειες, καθώς το έγκλημα αυτό είναι διεθνές και ξεπερνά τα σύνορα αλλά και το να αρκούμαστε στα λαϊκά δικαστήρια δεν προσφέρει κάτι. Χρειαζόμαστε νόμους για την προστασία των θυμάτων αλλά έχουμε ανθρώπους που δεν πιστεύουν και δε νοιάζονται για τα θύματα.
Αυτός που παρανομεί είναι θύτης, αλλά και αυτός που κάνει πως δε βλέπει δεν κάνει αρκετά ώστε να μην τον αποκαλέσουμε συνένοχο. Ανάμεσα σε όσους κάνουν πως δε βλέπουν και όσους εγκληματούν υπάρχει και ένα μέρος της κοινωνίας που δείχνει να μην προβληματίζεται γιατί θεωρεί πως δεν έχει τη δύναμη.
Ο κόσμος μιλάει πιο εύκολα πλέον σημαντικό είναι να μάθει και να ακούει αλλά και να δρα. Είναι αντιφατικό να θέλουμε έναν καλύτερο κόσμο, αλλά παράλληλα να μην ασχολούμαστε με τη δημιουργία του.