Όλα όσα πήγαν στραβά με την κινηματογραφική διασκευή του best-seller βιβλίου της Colleen Hoover.
Ήταν το 2016 όταν η Αμερικανίδα συγγραφέας Colleen Hoover αποφάσισε να γράψει ένα λογοτεχνικό βιβλίο βασισμένο στην ιστορία της οικογένειάς της, μια ιστορία εμποτισμένη με τον πόνο και το βαθύ τραύμα που είχε προκληθεί από την χρόνια κακοποιητική συμπεριφορά του πατέρα της προς τη μητέρα της. Θα χρειάζονταν λίγα ακόμη χρόνια μέχρι το βραβευμένο με Goodreads Choice Award (στην κατηγορία Best Romance) “It Ends With Us” να κατακτήσει το TikTok το 2021 και μέσα από το παντοδύναμο σήμερα BookTok περιεχόμενό του να γίνει ένα από τα πιο δημοφιλή βιβλία των τελευταίων ετών, με έμφαση μάλιστα στο εφηβικό/young adult κοινό.
Σύντομα, τα εκατομμύρια πωλήσεων θα οδηγούσαν και σε ένα sequel βιβλίο –το “It Starts With Us” – που είδε το φως της δημοσιότητας τον Οκτώβριο του 2022, για να φτάσουμε στο σήμερα και στη μεταφορά της ιστορίας της Hoover στη μεγάλη οθόνη.
Τι εντυπώσεις αφήνει όμως η κινηματογραφική διασκευή του “It Ends With Us” λίγες ημέρες μετά την πρεμιέρα της στις αίθουσες ανά τον κόσμο και τι είναι αυτό που έχει δημιουργήσει σωρεία αντιδράσεων με αιχμή την προώθηση της ταινίας από την πρωταγωνίστριά της, Blake Lively;
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Η 23χρονη Lily Bloom, τον ρόλο της οποίας ενσαρκώνει η Lively, επιστρέφει στη Βοστώνη, από όπου και κατάγεται, με αφορμή τον θάνατο του πατέρα της. Τραυματισμένη από την κακοποιητική σε σωματικό και ψυχολογικό επίπεδο σχέση εκείνου και της μητέρας της, η ίδια προσπαθεί ως νεαρή ενήλικη να βρει τα πατήματά της και να ξεπεράσει τις σκιές της παιδικής της ηλικίας κάνοντας μια νέα αρχή και ανοίγοντας το ανθοπωλείο που πάντα ονειρευόταν στην πόλη της.
Τότε είναι που θα γνωρίσει τον αδερφό της υπαλλήλου και φίλης της, τον γοητευτικό και επιτυχημένο νευροχειρουργό Ryle (τον οποίο ερμηνεύει ο Justin Baldoni που επίσης σκηνοθετεί την ταινία). Αυτή τους η συνάντηση θα εξελιχθεί σύντομα σε έναν παθιασμένο έρωτα παρά τον κλειστό και ασταθή ως προς τις σχέσεις χαρακτήρα του Ryle, με το ζευγάρι να μετακομίζει μάλιστα στο ίδιο σπίτι, έτοιμο να κάνει το επόμενο βήμα στη σχέση του.
Όμως τα πάντα θα ανατραπούν όταν σχεδόν αμέσως οι «ολάνθιστες» πρώτες ημέρες της σχέσης τους αντικατασταθούν από τη σκοτεινή συμπεριφορά εκείνου, που όχι μόνο θα αποδειχθεί βαθιά χειριστικός και γεμάτος παθολογική ζήλια, αλλά δεν θα διστάσει να ασκήσει σωματική βία σε μια Lily που φαίνεται να μην αντιλαμβάνεται καν τι συμβαίνει. Αυτό θα αλλάξει όταν εκείνη συναντηθεί τυχαία με τον εφηβικό της έρωτα (Brandon Sklenar) – με τον οποίο μοιράζεται το οικογενειακό της τραύμα – και που θα προσπαθήσει να της δώσει να καταλάβει ότι πρέπει να φύγει μακριά από τον Ryle.
Με τα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας και συστηματικής κακοποίησης να έχουν αυξηθεί δραματικά σε παγκόσμιο επίπεδο τα τελευταία χρόνια, το It Ends With Us είχε την ευκαιρία να αποτελέσει ένα πραγματικά ενδυναμωτικό φιλμ-statement προς τις γυναίκες και τις θηλυκότητες που θα το παρακολουθήσουν, συνεχίζοντας το σερί επιτυχίας του βιβλίου πάνω στο οποίο βασίστηκε.
Όμως για κακή τύχη όσων αναζητούσαν κάτι τέτοιο, φαίνεται πως η ταινία του Baldoni σε διασκευασμένο σενάριο της Christy Hall δεν καταφέρνει να σταθεί ως τίποτα παραπάνω από μια αποτυχημένη απόπειρα “to jump on the bandwagon” της εν λόγω θεματολογίας, που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως είναι trending την τελευταία επταετία τόσο ειδησεογραφικά, όσο και σε επίπεδο καλλιτεχνικής δημιουργίας.
Η αισθητική που επικρατεί καθ’ όλη τη διάρκεια του It Ends With Us είναι μάλλον περισσότερο αυτή μιας τηλεταινίας ή και telenovela, που όχι απλά αποτυγχάνει να εξετάσει το φαινόμενο της βίας και της κακοποίησης στο βάθος και την περιπλοκότητα που τους αναλογεί και που εξηγεί τη συνεχή αναπαραγωγή τους στην κοινωνία, αλλά υπολείπεται πλήρως της απαραίτητης ενσυναίσθησης για την παρουσίασή των εν λόγω περιστατικών με τρόπο που να καταλήγει να προσιδιάζει σε καρικατούρα.
Ταυτόχρονα, η σκηνοθετική ματιά του Baldoni μοιάζει εντελώς ανώριμη και κατά σημεία παιδαριώδης, με συνεχή αχρείαστα flashbacks σε ευκόλως εννοούμενα περιστατικά για την πλοκή της ταινίας, καμία απολύτως προσπάθεια για character development και μια συνεχή αναπαραγωγή στερεοτύπων, πράγματα που οριακά την μετατρέπουν στο σύνολό της σε υλικό για hatewatch.
Εδώ που τα λέμε όμως, το πρόβλημα με το It Ends With Us μάλλον δεν έγκειται στο πώς αυτό αποδόθηκε στη μεγάλη οθόνη – ως σιγουράκι δηλαδή εμπορικής επιτυχίας δίχως προσπάθεια–, αλλά μάλλον στο ίδιο το βιβλίο στο οποίο και βασίζεται. Κι αυτό γιατί ένα ανάγνωσμα υποτίθεται με θέμα μια ιστορία βαριάς κακοποίησης και ενδοοικογενειακής βίας πλασαρίστηκε εξαρχής στο ευρύ και νεανικό κοινό με το πιο glossy περιτύλιγμα που θα μπορούσε: βαμμένο στα ροζ και στην κατηγορία του Romance.
Όμως η βία και η κακοποίηση σίγουρα δεν είναι υλικό για ρομάντζο, αλλά υλικό ψυχολογικού και σωματικού τρόμου, και ούτε η ανάγνωση του βιβλίου, ούτε η θέαση της ταινίας οδηγούν στο εν λόγω συμπέρασμα. Μάλλον το αντίθετο θα έλεγε κανείς, με το φιλμ να tick-άρει τελικά σε όλα τα κουτάκια μιας κλασικής ρομαντική κομεντί για να δεις με τις φίλες σου: εντυπωσιακά ρούχα, σπίτια, εστιατόρια και αυτοκίνητα, όμορφοι και πλούσιοι πρωταγωνιστές και δευτερεύοντες χαρακτήρες, μεγαλοαστικό περιβάλλον με αέρα από Sex & the City και γενικά καμία απολύτως σοβαρότητα.
Με αυτό ακριβώς το attitude επέλεξε και η Blake Lively να προωθήσει την ταινία λίγες ημέρες πριν από την πρεμιέρα της, διαφημίζοντας παράλληλα τα προϊόντα μαλλιών του δικού της beauty brand και προσκαλώντας το κοινό στις αίθουσες με την ατάκα «Πάρε τις φίλες σου, βάλε τα λουλουδάτα σου ρούχα και έλα να δεις την ταινία!».
Η μπάλα χάθηκε τελείως και να που η πάλαι ποτέ πρωταγωνίστρια του Gossip Girl παλεύει τώρα με νύχια και με δόντια για να αντιστρέψει το cancel της που επιδιώκει (ή και κατάφερε ήδη) μεγάλο μέρος του κοινού στα κοινωνικά μέσα.