Αποτελούν αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, διαβάζονται από χιλιάδες αναγνώστες σε ολόκληρο τον κόσμο και θα έλεγε κανείς ότι εκ πρώτης όψεως φαντάζουν λίγο τρομακτικά.
Αναφέρομαι φυσικά στα κλασικά βιβλία που λίγο πολύ όλοι πιστεύουμε ότι είναι δύσκολο να τα διαβάσει κανείς εξαιτίας της δύσκολης πλοκής και των πολλών χαρακτήρων που συνήθως αυτά έχουν. Ωστόσο, η εξοικείωση με τα κλασικά βιβλία μπορεί πραγματικά να σου μάθει πολλά σχετικά με την εξέλιξη της κοινωνίας και του ανθρώπου στο πέρασμα των αιώνων και να σε κάνει να δεις τα πράγματα γύρω σου μέσα από ένα διαφορετικό πρίσμα. Στην παρακάτω λίστα, συγκεντρώσαμε τέσσερα από τα πιο γνωστά κλασικά βιβλία που καλό θα ήταν όλοι να έχουμε διαβάσει έστω και μία φορά στη ζωή μας.
Άθλιοι
Γράφτηκε το 1862 από τον Γάλλο συγγραφέα Βίκτωρ Ουγκό και αποτελεί ένα από τα δημοφιλέστερα μυθιστορήματα του δεκάτου ενάτου αιώνα. Τοποθετημένο στον υπόκοσμο του Παρισιού και σχεδιασμένο σαν αστυνομική ιστορία, το έργο ακολουθεί, μεταξύ άλλων ηρώων, την τύχη του κατάδικου Ζαν Βαλζάν, ενός θύματος της κοινωνίας που έχει φυλακιστεί για 19 χρόνια επειδή έκλεψε ένα καρβέλι ψωμί.
Ο σκληραγωγημένος εγκληματίας μετά την απελευθέρωσή του, αλλάζει και προσπαθεί να ενταχθεί στην κοινωνία μέχρι που γίνεται ένας επιτυχημένος βιομήχανος και δήμαρχος μιας βόρειας πόλης. Στο μυθιστόρημα εξετάζονται θέματα όπως η ιστορία της Γαλλίας, η αρχιτεκτονική του Παρισιού, η πολιτική, η ηθική φιλοσοφία, ο νόμος, η θρησκεία, ο έρωτας, η οικογένεια και η διάκριση μεταξύ του καλού και του κακού.
Πρόκειται για ένα εκτενές βιβλίο για τα συνήθη δεδομένα μιας που ξεπερνάει τις 2000 σελίδες στο πρωτότυπό του και μάλιστα περιέχει πολλά γνωστά ιστορικά επεισόδια και αποσπάσματα, μεταξύ των οποίων κι ένα κεφάλαιο για τη μάχη του Βατερλώ. Η ζεστασιά της έκφρασής του Ουγκό συγκινεί μέχρι και σήμερα το κοινό, γεγονός που φαίνεται από την τεράστια επιτυχία του ακόμη και στις θεατρικές και κινηματογραφικές του μεταφορές.
100 χρόνια μοναξιά
Γραμμένο το 1967 από τον βραβευμένο με Νόμπελ Λογοτεχνίας Κολομβιανό συγγραφέα Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, το «100 χρόνια μοναξιά» θεωρήθηκε το μεγαλύτερο αριστούργημα του συγγραφέα. Είναι μια επική ιστορία για επτά γενιές της οικογένειας Μπουενδία που εκτείνεται σε εκατό χρόνια ταραχώδους ιστορίας της Λατινικής Αμερικής, από τη μεταπολίτευση της δεκαετίας του 1820 έως τη δεκαετία του 1920.
Ο πανίσχυρος Χοσέ Μπουνδία μετατρέπεται από ατρόμητος, χαρισματικός ιδρυτής του Μακόντο, σε έναν τρελό του περιθωρίου. Τη στιγμή που τα μυστήρια ξετυλίγονται το ένα μετά το άλλο, ο Μπουενδία καταπολεμά τις πληγές της αϋπνίας, του πολέμου και της βροχής.
Το έπος αυτό δημιουργεί μια ευρύτερη κοινωνική και πολιτική αλληγορία – μερικές φορές πολύ σουρεαλιστική για να είναι αληθοφανής, και άλλες πάλι πιο αληθινή από ό,τι θα μπορούσε να αντέξει οποιοσδήποτε συμβατικός ρεαλισμός. Το «100 χρόνια μοναξιά» αποτελεί ένα από τα γοητευτικότερα και πιο φημισμένα μυθιστορήματα του εικοστού αιώνα και διαβάζεται από εκατομμύρια αναγνώστες σε όλες τις γλώσσες του κόσμου.
Έγκλημα και τιμωρία
Εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1866 σε λογοτεχνικό περιοδικό της εποχής, αποτελεί το πρώτο αριστούργημα του μεγάλου συγγραφέα Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι και θεωρείται από τα καλύτερα έργα μελέτης της ψυχοπαθολογίας της ενοχής. Το βιβλίο πραγματεύεται τον διπλό φόνο που διέπραξε ο Ρασκόλνικωφ με σκοπό να ξεπεράσει τον εαυτό του και να υπερβεί τα όρια που η ίδια η κοινωνία τού είχε θέσει.
Στη συνέχεια και καθώς η θηλιά της υποψίας σφίγγει ολοένα και πιο πολύ, ο συγγραφέας μας μεταφέρει τόσο τις συνεχείς ανατροπες στην υπόθεση όσο και τον συναισθηματικό κόσμο του Ρασκόλνικωφ μιας που κατακλύεται από αντιφατικά αισθήματα, τύψης και παράνοιας.
Δεν είναι τυχαίο ότι η αναγνώριση του συγκεκριμένου έργου βασίζεται στη συγκινητική απεικόνιση της ανάρρωσης ενός άρρωστου πνεύματος που μας διδάσκει ότι η αργή, σταθερή και σκληρή δουλειά είναι η σωστή προσέγγιση στη ζωή.
Μεγάλες προσδοκίες
Eίναι το 13ο μυθιστόρημα του Καρόλου Ντίκενς και το τελευταίο ολοκληρωμένο του μυθιστόρημα. Δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά σε τεύχη σε εβδομαδιαίο περιοδικό του Ντίκενς το 1860 ενώ ένα χρόνο αργότερα εκδόθηκε σε τρεις τόμους. Εξιστορεί την ενηλικίωση του ορφανού Πιπ, ενώ παράλληλα εξετάζει θέματα όπως η κοινωνική τάξη και η ανθρώπινη αξία.
Ένα από τα πιο δυνατά σημεία του βιβλίου είναι όταν ο Πιπ συνειδητοποιεί ότι οι «μεγάλες προσδοκίες» του – η κοινωνική του θέση και ο πλούτος – είναι λιγότερο σημαντικές από την πίστη και τη συμπόνια. Το βιβλίο ξεχώρισε και για το χιούμορ, την τραγωδία και το μυστήριου που πολύ εύστοχα ο Ντικένς κατάφερε να του προσδώσει. Γνώρισε άμεση επιτυχία αμέσως με τη δημοσίευσή του ενώ δεν άργησαν και οι διθυραμβικές κριτικές που εξακολουθούν να γίνονται μέχρι και σήμερα.
