Στο πρώτο μέρος αυτού του άρθρου, σας αφηγήθηκα τις πρώτες μου εντυπώσεις από το Κατμαντού και σας έδωσα μια σύντομη περιγραφή των οργανώσεων που συνέβαλαν σε αυτό το εθελοντικό ταξίδι στο Νεπάλ. Σε αυτό το μέρος, θα σας παρουσιάσω τις δράσεις στις οποίες συμμετείχαμε όλοι οι εθελοντές, καθώς και όσα θέλω να κρατήσω από αυτήν την απίθανη εμπειρία. 

Πώς ξεκινούσε και πώς τελείωνε μια τυπική μέρα στην κατασκήνωση της Conscious Impact;

Η μέρα ξεκινούσε από νωρίς το πρωί, σχεδόν με το πρώτο φως του ήλιου. Οι σκηνές μας ήταν στημένες ανάμεσα στα δέντρα στα οποία κατοικούσε πλήθος πτηνών ακόμα και μαϊμούδες! Επομένως μπορεί το ξύπνημα να ήταν νωρίς, αλλά με το που άνοιγες τα μάτια σου άκουγες το κελάηδημα των πουλιών και ένιωθες το παράλληλο ξύπνημα της φύσης.

Αν υπάρχει παράδεισος, το να ξυπνάς εκεί μάλλον θα έμοιαζε κάπως έτσι. Τρώγαμε πρωινό όλοι μαζί και στις 8:00 αναχωρούσαμε για τα διάφορα έργα. Ας δούμε όμως ποια ήταν τα έργα που συμμετείχαμε όσο μείναμε εκεί.

  1. Το πρόγραμμα ύδρευσης. Για γενιές, τα μέλη της κοινότητας στο Takure περπατούν από τα σπίτια τους στο βουνό και το αντίστροφο για να μεταφέρουν νερό από τις κοινόχρηστες βρύσες, μερικές φορές περιμένοντας ώρες για να έρθει το νερό. Επομένως, αυτό που πάντα ήθελαν οι κάτοικοι του χωριού είναι ένα έργο ύδρευσης που θα μεταφέρει το νερό σε κάθε σπίτι. 
  2. Το αγροτικό πρόγραμμα. Στόχος του προγράμματος είναι να δώσει στους τοπικούς αγρότες την ευκαιρία να συμμετάσχουν σε πρωτοβουλίες αναγεννητικής γεωργίας, να καλλιεργήσουν καφέ, και να πειραματιστούν με την αγροδασοκομία. Αυτές οι πρωτοβουλίες είναι επωφελείς για τη γη, τους αγρότες και την κοινότητα.
  3. Το πρόγραμμα ενδυνάμωσης των νέων. Στόχος του προγράμματος δεν είναι να αντικαταστήσει τους δασκάλους στα κρατικά σχολεία, αλλά να παρέχει στους μαθητές πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, πρόσβαση σε δραστηριότητες και πληροφορίες που επί του παρόντος απουσιάζουν από το τυπικό πρόγραμμα σπουδών όπως η βιωσιμότητα, η τέχνη, και η εκπαίδευση για την σεξουαλική υγεία.

Επομένως, σκάψαμε για να περάσουν οι σωλήνες που θα μεταφέρουν νερό σε κάθε σπίτι, βοηθήσαμε στο θερμοκήπιο, φυτέψαμε σπόρους στο χώμα, κλαδέψαμε καφεόδεντρα, βάψαμε σχολικές αίθουσες, παίξαμε με τα παιδιά στο σχολείο και γεμίσαμε τις μέρες μας με γνώσεις, ιδρώτα και πολλά χαμόγελα.

Το πιο ωραίο κομμάτι των εργασιών ήταν ότι ποτέ δεν ήμουν μόνη, πάντα δίπλα μου θα ήταν οι άλλοι εθελοντές που θα με εμψύχωναν όταν κουραζόμουν, που θα γελούσαν με την ασχετοσύνη μου και που θα μου έφτιαχναν το κέφι με τα αστεία τους. Επίσης, δίπλα μας ήταν οι κάτοικοι του χωριού που μας συμβούλευαν για το πως να κάνουμε μια εργασία καλύτερα, μας έδιναν ένα ποτήρι τσάι για να μας ξεκουράσουν που ακόμα και αν δεν μιλούσαν αγγλικά, μας έσκαγαν ένα τεράστιο χαμόγελο για να μας δείξουν ότι εκτιμούν την βοήθεια μας. 

Το μεσημέρι πάντα κάναμε διάλειμμα για φαγητό

Το μενού περιελάμβανε μόνο ένα (!) πιάτο, το νταλ μπατ, το εθνικό πιάτο του Νεπάλ το οποίο αποτελείται από ένα βουνό από ρύζι και συνοδεύεται από διάφορα λαχανικά όπως μανιτάρια, χόρτα, πατάτες και από ένα μπολ με σούπα φακές.

Το πιάτο αυτό, οι ντόπιοι το τρώνε μεσημέρι και βράδυ και είναι άκρως χορταστικό, βέβαια εμείς ήμασταν αρκετά τυχεροί γιατί το βράδυ τρώγαμε πάντα κάτι διαφορετικό, από πίτσες, μέχρι κολοκυθόσουπα και τηγανητές μπανάνες, πάντα με υλικά από τον κήπο της κατασκήνωσης, και όλα αυστηρά χορτοφαγικά!

Οι 7 μέρες πέρασαν πολύ γρήγορα, τόσο γρήγορα που η ημέρα της επιστροφής πλησίαζε και κανείς δεν μπορούσε να το συνειδητοποιήσει. Από αυτές τις μέρες κρατάω τις συζητήσεις με τους ντόπιους, όπως ο Narayan Mama, η Parvati και η Kumari και όλα όσα μοιράστηκαν μαζί μας για την ζωή τους, τη θέση των γυναικών στην κοινωνία, αλλά και την απαιτητική διαβίωση στα Ιμαλάια.

Επίσης, κρατάω τις όμορφες συζητήσεις και τα γέλια που κάναμε με τους εθελοντές της Wheeling2Help αλλά και τις γνώσεις που απλόχερα μας έδωσαν οι εθελοντές της Conscious Impact

Κάθε βράδυ πριν φάμε όλοι μαζί βραδινό, καθόμασταν ο ένας δίπλα στον άλλον σχηματίζοντας έναν κύκλο, τον κύκλο της ευγνωμοσύνης. Κάποιος έκανε την αρχή και μετά ένας, ένας με την σειρά, έφερνε στον νου του όλα αυτά που τον έκαναν να νιώσει ευγνωμοσύνη και τα μοιραζόταν με τους υπόλοιπους. Στην αρχή τα λόγια έβγαιναν με δυσκολία.

Δεν έχουμε μάθει βλέπετε να μοιραζόμαστε αυτά που νιώθουμε, ή έχουμε μάθει να μένουμε στα αρνητικά, να αναμασάμε όλα αυτά που μας θύμωσαν ή μας άγχωσαν μέσα στην μέρα. Καθώς οι μέρες περνούσαν έβλεπες ακόμα και τους πιο ντροπαλούς να ανοίγονται, να μοιράζονται μια στιγμή μέσα στην μέρα για την οποία ήταν ευγνώμονες. Νιώθαμε τις καρδιές μας λιγάκι πιο ανοιχτές και ανάλαφρες. 

Αυτό προσπάθησα να φέρω μαζί μου από το Νεπάλ, να πακετάρω στις αποσκευές μου αυτό το αίσθημα ηρεμίας και ευγνωμοσύνης και να το κρατήσω σε ένα συρτάρι σαν φυλαχτό που θα με συντροφεύσει στους φρενήρεις ρυθμούς της καθημερινότητας και του άγχους. Τέλος, αυτό που θυμήθηκα και δεν θέλω με τίποτα να ξεχάσω είναι το πόσο ωραίο είναι να δουλεύεις με το χώμα, να αγγίζεις και να φροντίζεις τα δέντρα, να παίζεις και να χορεύεις με τα παιδιά.

Πράγματα που μου έλειπαν αλλά μέσα στην τρέλα της πόλης και των υποχρεώσεων δεν το είχα συνειδητοποιήσει. Πίσω στις ρίζες, πίσω στην απλότητα της ζωής, πίσω στην ευγνωμοσύνη αυτός θα ήταν για μένα ένας τίτλος για αυτό το ταξίδι.

Επιστρέφοντας από το Takure στο Κατμαντού, πλεον οι εθελοντές και συνοδοιπόροι είχαμε γίνει μια παρέα. Επισκεφτήκαμε μαζί βουδιστικούς και ινδουιστικούς ναους, κάναμε τα ψώνια μας για σουβενίρ και παζαρέψαμε από φούστες μέχρι χειροποίητες πήλινες κούπες. Πριν αναχωρήσουμε άλλοι για Αθήνα, άλλοι για Θεσσαλονίκη και άλλοι για Λεμεσό, ανταλλάξαμε σφιχτές αγκαλιές και δώσαμε υποσχέσεις να τα ανταμώσουμε ξανά, και θέλω να πιστεύω ότι θα καταφέρουμε να το κάνουμε.

Ένα βράδυ, στον κύκλο ευγνωμοσύνης, μια από την εθελόντριες είπε ότι δεν σκοπεύει να πει πολλά για αυτό το ταξίδι στους γνωστούς της γιατί δεν πιστεύει ότι κανείς μπορεί να καταλάβει έστω και στο ελάχιστο αυτά που βιώσαμε εμείς, ακούγοντας απλά μια σύντομη περιγραφή και βλέποντας μερικές φωτογραφίες.

Εν μέρει συμφωνώ, τα βιώματά μας δύσκολα μπορούν να μεταφραστούν σε εύπεπτες ιστορίες, είτε πρόκειται για κάποιο ταξίδι, είτε για οποιαδήποτε κατάσταση. Ωστόσο, ήταν τόσο υπέροχη εμπειρία που αν κάποιος αποφασίσει να τη ζήσει ακούγοντας ή διαβάζοντας γι’ αυτό το ταξίδι από μένα, τότε δεν μπορώ να του το στερήσω. Φυτεύεις το σποράκι και δεν ξέρεις μπορεί τελικά να γίνει δέντρο και να βγάλει καρπούς.

Στα 10ημερα αυτά ταξίδια, λένε ότι στην πραγματικότητα ταξιδεύεις από το “εγώ”, στο “εμείς”. Θα προσθέσω, όμως, ότι μετά γυρίζεις πίσω στο “εγώ”, μα με διαφορετική ματιά. Πιο ώριμη, πιο ήρεμη, πιο ανθρώπινη. Και μου αρέσει να κοιτάω τον εαυτό μου με αυτή τη ματιά, ενώ ταυτόχρονα εύχομαι όλοι να μπορούσαμε να το κάνουμε. Είτε με ένα ταξίδι εθελοντισμού, είτε με μια οποιαδήποτε εμπειρία ικανή να ταρακουνήσει λίγο τον πυρήνα μας.

Γνωμούλα;
+1
0
Έκλαψα
+1
0
Βαριέμαι
+1
0
Νευρίασα
+1
0
Αγαπώ
+1
0
Σοκαρίστηκα