Είναι, άραγε, υποχρεωτικό να περάσεις με συγκεκριμένο τρόπο τις ημέρες των Χριστουγέννων;
Ο Δεκέμβρης έχει μπει για τα καλά και το ραδιόφωνο παίζει «Let it snow». Η πόλη στολισμένη και όλοι γύρω σου κανονίζουν τα εισιτήρια προς τη γενέτειρά τους για να βρεθούν στο γιορτινό οικογενειακό τραπέζι. Οι ημέρες περνάνε, αλλά μέσα σου υπάρχει μία αντίσταση.
Η φίλη που μένει στο εξωτερικό, θα έρθει μόνο για λίγες ημέρες και πρέπει να προλάβεις να τη δεις. Τα ξαδέρφια έρχονται από το χωριό και η μαμά σου σε περιμένει να περάσετε μαζί την Πρωτοχρονιά. Οι συνάδελφοί σου κανονίζουν εξορμήσεις, την ίδια ώρα που ο σύντροφός σου ανυπομονεί να περάσετε ήρεμα στο σπίτι την χριστουγεννιάτικη άδεια. Είσαι ένας άνθρωπος και όμως είναι λες και πρέπει να βρίσκεσαι ταυτόχρονα σε δέκα σημεία.
Η περίοδος των γιορτών υποτίθεται πως πρέπει να σου προκαλεί προσμονή και ευτυχία. Τι πάει λάθος και εσύ νιώθεις άγχος και πίεση; Οι προσδοκίες των γύρω σου σού βαραίνουν την πλάτη. Μέσα στις τόσες προτάσεις δυσκολεύεσαι ακόμα και να καταλάβεις τι είναι αυτό που πραγματικά θέλεις εσύ να κάνεις.
«Μήπως είμαι αχάριστη;» αναρωτιέσαι. Άλλοι άνθρωποι θα παρακαλούσαν να έχουν τόσες προτάσεις για να περάσουν τις ημέρες των γιορτών και εσύ δεν ξέρεις τι να πρωτοδιαλέξεις. Κι όμως, ό,τι και να σκεφτείς, το άγχος επικρατεί: Θα μπορέσεις να ανταπεξέλθεις στις προσδοκίες όλων; Πώς θα γίνει να μην τους απογοητεύσεις;
Τα βάζεις κάτω. Εβδομαδιαίο πρόγραμμα με ραντεβού και τραπέζια. Να προλάβεις να τους δεις όλους έστω και λίγο. Κι ας μην προλάβετε να έχετε ποιοτικό χρόνο, τουλάχιστον να καταλάβουν ότι δεν τους ξέχασες. Χαρτί και στυλό, μην ξεχάσεις κανέναν: συγγενείς, φίλους και γνωστούς από τα παλιά. Οι γιορτές είναι η ευκαιρία να τους δεις όλους, αλλιώς κάποιους από αυτούς θα τους δεις πάλι από Δεκέμβρη.
Κι αν δεν καταφέρεις να χωρέσεις στο πρόγραμμά σου κάποια φίλη ή συγγενή; Οι τύψεις σε βαραίνουν. Δεν λένε ότι τις γιορτές πρέπει να τις περνάς με όσα άτομα αγαπάς; Αν δεν τα δεις, θα πάρουν το μήνυμα ότι δεν τα νοιάζεσαι αρκετά.
Χριστούγεννα. Πρωτοχρονιά. Ρεβεγιόν. Δεν είναι δεδομένο ότι θα τα περάσεις με την οικογένεια; Μαμά, γιαγιά, παιδιά, εγγόνια. Ένα μεγάλο τραπέζι που ίσως επαναληφθεί ξανά μόνο μετά από ένα χρόνο. Επιτρέπεται να λείπεις από κάτι τέτοιο; Η χρονιά όλη σε έχει κουράσει, και εσύ έχεις ανάγκη να χαλαρώσεις στον καναπέ και να βλέπεις σειρές. Τα σχόλια των συγγενών δεν σου είναι ευχάριστα, τα μισά τουλάχιστον φαγητά του ρεβεγιόν δεν τα απολαμβάνεις και η πίεση να είσαι στολισμένη και περιποιημένη για τις ημέρες των γιορτών σου φαίνεται αφόρητη.
«Τι θα φορέσεις στο ρεβεγιόν;» ρωτά η αδερφή σου και η απάντηση που σου έρχεται αυτόματα στο μυαλό είναι: «τις πιτζάμες μου!». Ψάχνεις τον ενθουσιασμό και μέσα σου υπάρχει μόνο άγχος και πίεση, να ικανοποιήσεις τα κοινωνικά στερεότυπα και να καθίσεις, φορώντας αστραφτερή παγιέτα και το φωτεινό σου χαμόγελο, σε ένα τραπέζι γεμάτο συζητήσεις που σου προκαλούν πονοκέφαλο.
Η απόφαση του πώς θα περάσουμε τις γιορτές θα έπρεπε να είναι απλή και να βγαίνει αβίαστα, δεν είναι όμως πάντοτε έτσι. Πολλές φορές οι γιορτές είναι για εμάς απλώς μία άδεια από τη δουλεία, μία ευκαιρία για ηρεμία και ξεκούραση μακριά από όλους και απ’ όλα. Όσο κι αν φαντάζει περίεργο το να πεις ότι θέλεις να αλλάξεις χρονιά στο κρεβάτι σου φορώντας μία ρόμπα -ή σε ένα ταξίδι μακριά από την οικογένεια, η απόφασή σου αυτή θα έπρεπε να γίνεται αποδεκτή από τους ανθρώπους που βρίσκονται κοντά σου.
Γιατί, στο τέλος της ημέρας, είτε είναι γιορτές είτε όχι, αυτό που θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει για όσους αγαπάμε θα ήταν να περνούν όμορφα με τον τρόπο που χρειάζονται οι ίδιοι. Χωρίς να τους κρίνουμε ή να τους ασκούμε πίεση. Ακόμα και αν αυτό σημαίνει να περάσουν τις γιορτές μακριά μας.
Καλές γιορτές, λοιπόν. Είτε τις περάσεις στολισμένη και απαστράπτουσα, είτε κουλουριασμένη με κουβέρτα στο κρεβάτι. Είτε στο χωριό, είτε με την οικογένεια, είτε με την παρέα σου πάνω σε ένα σκάφος. Οι γύρω σου, αν σ’ αγαπούν, οφείλουν να το καταλάβουν και να το σεβαστούν. Ό,τι κι αν θελήσεις πραγματικά, η επιλογή είναι δική σου.