Ένα σοβαρό εργατικό ατύχημα σημειώθηκε στον Ανισαρά Χερσονήσου, Ηράκλειο Κρήτης, όταν ένας 27χρονος έπεσε σε πηγάδι βάθους 23 μέτρων κατά τη διάρκεια συγκομιδής ελιάς.
Σύμφωνα με το ekriti, για την ανάσυρση του εργάτη χρειάστηκε η συνδρομή της 3ης ΕΜΑΚ. Με τη χρήση ειδικού εξοπλισμού, οι διασώστες κατάφεραν να τον βγάλουν από το πηγάδι. Αμέσως μετά, ο τραυματίας παραδόθηκε στο ΕΚΑΒ και μεταφέρθηκε με ασθενοφόρο στο Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Ηρακλείου.
Ο 27χρονος εργάτης θεωρείται ιδιαίτερα τυχερός, δεδομένου του μεγάλου βάθους του πηγαδιού και του κινδύνου που διέτρεξε.
Ο ιδιοκτήτης του αγροτεμαχίου συνελήφθη από τις αρχές, στο πλαίσιο διερεύνησης του περιστατικού.
Ο άνδρας, που τελεί υπό προσωρινή κράτηση από τις 21 Ιουνίου 2023, αρνείται το κατηγορητήριο και δεν έχει παραδεχθεί καμία από τις τρεις κατηγορίες που του έχουν απαγγελθεί.
Η Αναστάζια Ρουμπίνσκα βρέθηκε νεκρή στις Αλυκές στις 18 Ιουνίου 2023. Τώρα ο 33χρονος κατηγορούμενος για τη δολοφονία της 27χρονης Αναστάζια πρόκειται να δικαστεί. Ο άνδρας, που τελεί υπό προσωρινή κράτηση από τις 21 Ιουνίου 2023, αρνείται το κατηγορητήριο και δεν έχει παραδεχθεί καμία από τις τρεις κατηγορίες που του έχουν απαγγελθεί, σύμφωνα με την rodiaki.gr.
Οι κατηγορίες που αντιμετωπίζει ο 33χρονος
Ο κατηγορούμενος αντιμετωπίζει κατηγορίες για αρπαγή με εξαπάτηση που οδήγησε σε στέρηση της ελευθερίας, βιασμό, ανθρωποκτονία με πρόθεση σε ήρεμη ψυχική κατάσταση.
Η Αναστάζια εξαφανίστηκε στις 12 Ιουνίου 2023, ενώ το σώμα της βρέθηκε στις 18 Ιουνίου.
Η σορός της Αναστάζια εντοπίστηκε από εθελόντρια που συμμετείχε στις έρευνες, περίπου ένα χιλιόμετρο μακριά από το σπίτι του κατηγορουμένου. Οι αρχές επιβεβαίωσαν το χειρότερο σενάριο, καθώς οι έρευνες για τον εντοπισμό της είχαν ενταθεί από τη στιγμή που δηλώθηκε η εξαφάνισή της.
Σκευωρίες, έωλες δικογραφίες και ταλαιπωρία για έναν άνθρωπο που το κράτος δεν έχει βαρεθεί ακόμα να επιχειρεί την εξόντωση του.
Ήταν αργά το απόγευμα της Δευτέρας (18/11), όταν άρχισαν να έρχονται τα πρώτα μηνύματα ότι ο Νίκος Ρωμανός συνελήφθη από στελέχη της Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας. Χρειάστηκε λίγος χρόνος και κάμποσα «αποκλείεται» για να μάθουμε ότι λόγος της σύλληψης του οφείλεται σε αποτύπωμά του που εντοπίστηκε σε μια πλαστική σακούλα σκουπιδιών που περιείχε όπλο και βρέθηκε κατά τη διάρκεια των ερευνών στα συντρίμμια του διαμερίσματος της οδού Αρκαδίας στους Αμπελόκηπους. Σύμφωνα πάλι με την Αντιτρομοκρατική, δεν βρέθηκε αποτύπωμά του Νίκου Ρωμανού στο συγκεκριμένο όπλο, ούτε σε κάποιο άλλο σημείο στον χώρο.
Έχει σημασία να γίνει μια αναδρομή εδώ, στο όχι και τόσο μακρινό 2019, όταν σε αντίστοιχη περίπτωση που βρέθηκε γενετικός τύπος ανθρώπου στον γεμιστήρα όπλου το οποίο αποτελούσε μέρος του συνόλου του οπλισμού σε υπόθεση που εμπίπτει σε τρομοκρατία, τόσο οι Αρχές όσο και η ίδια η Αντιτρομοκρατική Υπηρεσία θεώρησαν σωστά ότι δεν υπάρχει λόγος να αποδοθεί οποιαδήποτε κατηγορία. Ο άνθρωπος, κλήθηκε να δώσει κατάθεση ως μάρτυρας κι όχι ως κατηγορούμενος.
Κάποια πιο κακοπροαίρετη από εμένα θα σκεφτόταν ότι μόλις πέντε χρόνια πριν, η εικόνα της κυβέρνησης δεν ήταν τόσο τραυματισμένη, ώστε να ανασύρει χιλιοπαιγμένες και ανέμπνευστες πρακτικές για να εντυπωσιάσει και να παραπλανήσει την κοινή γνώμη. Τι συμβαίνει λοιπόν σήμερα, που η κυβέρνηση αυτή θα είχε καταρρεύσει χθες σε άλλη κράτη, μετά από τόσα σκάνδαλα;
EUROKINISSI | ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ
Ο Νίκος, όχι μόνο δεν κλήθηκε ως μάρτυρας, αλλά έπειτα από την απολογία του την Παρασκευή (22/11), οδηγείται ξανά στη φυλακή, με μοναδικό στοιχείο ένα αποτύπωμα, σε μια πλαστική σακούλα, που τον φέρνει αντιμέτωπο με τέσσερα κακουργήματα, ανάμεσα τους και η συγκρότηση και ένταξη σε τρομοκρατική οργάνωση που δεν έχει όνομα, ούτε πράξεις στο ενεργητικό της και έχει συγκατηγορούμενους τα υπόλοιπα, κατά την Αντιτρομοκρατική, μέλη της οργάνωσης αυτής που συνελήφθησαν και προφυλακίστηκαν μετά την έκρηξη βόμβας στο διαμέρισμα της οδού Αρκαδίας στους Αμπελοκήπους.
Σε αυτό το σημείο να προσθέσω ότι προσωρινή κράτηση μπορεί να επιβληθεί, μόνο όταν προκύπτουν σοβαρές ενδείξεις ενοχής κάποιου για κακούργημα ή υπάρχουν ενδείξεις φυγής. Στην περίπτωση αυτή, δεν προκύπτει τίποτα απ’ τα δύο.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: ΜΑΡΙΟΣ ΛΩΛΟΣ
Ο Νίκος Ρωμανός, στοχοποιείται για να χτιστεί το αφήγημα της Αντιτρομοκρατικής και της ηγεσίας του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη και με σύμμαχο πολλά ΜΜΕ, επενδύουν στον τρόμο που μεταφράζεται σε «επιτυχία» του πάντα χρήσιμου για κάθε κυβέρνηση, Μιχάλη Χρυσοχοΐδη.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει η δήλωση της εκπροσώπου τύπου της ΕΛΑΣ, Κωνσταντίνας Δημογλίδου, λίγες ημέρες πριν τη σύλληψη του Νίκου, όταν εμφανίστηκε σε τηλεοπτικό σταθμό λέγοντας πως «η αντιτρομοκρατική θα μας εκπλήξει ευχάριστα». Πρέπει να είναι τουλάχιστον αφελής κάποιος που δεν βλέπει σύνδεση των λεγομένων της με όσα ακολούθησαν.
EUROKINISSI | ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ
Πολύ ενδιαφέρον επίσης παρουσιάζει η επιλογή της λέξης «ευχάριστα». Αν η Αντιτρομοκρατική ήθελε να εκπλήξει «ευχάριστα» και να καθησυχάσει τους δήθεν μου τάχα αναστατωμένους πολίτες, θα περίμενε κανείς ότι θα επέλεγε ένα άλλο αφήγημα, διαχωρίζοντας ενδεχομένως τους Αμπελόκηπους απ’ την τρομοκρατία. Ποιους εκπλήσσει «ευχάριστα» η σύλληψη του Νίκου Ρωμανού; Μήπως το ακροδεξιό κοινό που θέλει να απευθυνθεί η Νέα Δημοκρατία;
Ακούραστα το κράτος, επιμένει να προσπαθεί να κατηγορήσει τον Νίκο Ρωμανό για τρομοκρατική οργάνωση, μετά το φιάσκο με τουςΠυρήνες της Φωτιάς. Ο ίδιος, κατά την προφορική του απολογία στην ανακρίτρια, ξεκαθάρισε πως στο παρελθόν έχει αναλάβει όλες τις ευθύνες που του αναλογούν για πράξεις που έχει όντως διαπράξει, εξηγώντας έτσι πως το ίδιο θα έπραττε και τώρα, αν πραγματικά είχε την οποιαδήποτε εμπλοκή με την υπόθεση.
«Αρνούμαι μετ’ επιτάσεως κάθε κατηγορία σε βάρος μου. Με τους συγκατηγορούμενούς μου δεν έχω καμία σχέση, δεν ήταν ποτέ άνθρωποι με τους οποίους είχα συναναστραφεί έστω και κοινωνικά και δεν έχω συμμετάσχει σε καμία πράξη από αυτές που μου αποδίδονται. Η μοναδική μου εμπλοκή με τη δικογραφία είναι ένα αποτύπωμά μου σε πλαστική σακούλα, ένα κινητό αντικείμενο το οποίο δεν συνδέεται με κανένα άλλο εύρημα της δικογραφίας», είπε χαρακτηριστικά στην απολογία του.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: ΜΑΡΙΟΣ ΛΩΛΟΣ
Οι ισχυρισμοί του πως δεν έχει καμία σχέση με την υπόθεση της έκρηξης είναι κάτι που επιβεβαιώνεται και από το σύνολο της δικογραφίας που υπάρχει μέχρι τώρα, καθώς δεν υπάρχει κανένα άλλο στοιχείο σε βάρος του αλλά και καμία περαιτέρω αναφορά στο πρόσωπό του.
Αυτό που συνέβη την Παρασκευή στην Ευελπίδων, είναι πρωτοφανές χάρη στην ανακρίτρια και τον εισαγγελέα που δεν έκριναν νομικά αλλά πολιτικά, κάνοντας ξεκάθαρο τι δεν εννοούμε όταν αναφερόμαστε σε ένα κράτος δικαίου. Ο Νίκος Ρωμανός, προφυλακίστηκε μόνο για ένα δακτυλικό αποτύπωμα το οποίο βρέθηκε σε ένα κινητό αντικείμενο, μια σακούλα, που μπορεί να την έχει πιάσει οποιοσδήποτε, οποιαδήποτε χρονική στιγμή.
Βρίσκεται πλέον στις φυλακές Κορυδαλλού, αντιμέτωπος με κατηγορία που εμπίπτει στο άρθρο 187Α του ποινικού κώδικα που αφορά τρομοκρατία. Το ανώτερο όριο προφυλάκισης στην περίπτωση αυτή, είναι 18 μήνες. Άρα, αν λάβουμε υπόψιν μας το πόσο σαθρή είναι αυτή η δικογραφία, αυτό το οποίο φαντάζεται κάποιος είναι ότι θα εξαντληθούν τα χρονικά περιθώρια, για να ξεκινήσει η δίκη.
Κύμα αλληλεγγύης
Θα ήταν ένα ακόμη άδικο να μην αναφερθούμε στον κύμα συμπαράστασης που έχει ξεσπάσει για τον Νίκο, απ’ την πρώτη κιόλας στιγμή που γνωστοποιήθηκε η σύλληψη του. Εκατοντάδες κόσμος βρέθηκε την Πέμπτη (21/11) στο έκτακτο κάλεσμα στο Σύνταγμα, με σύνθημα «Λευτεριά στο Ρωμανό», ενώ την επόμενη μέρα και για πολλές ώρες δεν σταμάτησαν οι φωνές του κόσμου όσο εκείνος κατέθετε. Όσες κι όσοι βρεθήκαμε εκείνη την Παρασκευή στην Ευελπίδων κρατάμε το βλέμμα του πριν μπει στο κτίριο, μεγαλώνοντας την ελπίδα να γυρίσει εκείνο το απόγευμα σπίτι του.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: ΜΑΡΙΟΣ ΛΩΛΟΣ
Επειδή όμως όταν το δίκαιο κάνει σχέδια, το κράτος γελάει, μέλος της Επιτροπής Αλληλεγγύης για τον Νίκο Ρωμανό, ξεκαθαρίζει ότι ο αγώνας για την απελευθέρωση του Νίκου, μόλις ξεκίνησε.
«Στο πρόσωπο του Νίκου, φανερώνεται η αντίθεση των δύο κόσμων. Μιας κυβερνητικής πολιτικής η οποία όλα αυτά τα χρόνια αποδεικνύει πόσο βαθύ είναι το σύστημα αδικίας στη χώρα και των ανθρώπων εκείνων που τους γίνεται όλο και πιο κοινωνικά ξεκάθαρο αυτό. Υπάρχει ένα έντονο αίσθημα αδικίας που πλανάται κι αυτό αποτυπώνεται ξανά στο πρόσωπο του Νίκου, μετά από τη δολοφονία του Αλέξη το 2008, τα βασανιστήρια του το 2013 και τη μεγαλειώδη απεργία πείνας το 2014.
Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο. Χτυπούν τον έναν για να σταματήσουν οι υπόλοιποι. Όμως εμείς δεν θα σταματήσουμε να παλεύουμε για την απελευθέρωση του Νίκου κι αυτό γίνεται ακόμη πιο ξεκάθαρο με το κύμα αλληλεγγύης που έχει ξεσπάσει τις τελευταίες ημέρες».
«Εκφράζουμε για πολλοστή φορά την αγανάκτησή μας προειδοποιώντας πως οι συνθήκες στις οποίες καλούμαστε να εργαστούμε είναι επικίνδυνες για εμάς και τους ασθενείς μας» δηλώνουν μεταξύ άλλων οι γιατροί.
Επιστολή προς τον υπουργό Υγείας Άδωνι Γεωργιάδη, τη διοίκηση της 1ης Υγειονομικής Περιφέρειας (ΥΠΕ), τη διοίκηση του Νοσοκομείου «Γεννηματάς» στην Αθήνα και τον διευθυντή της Ιατρικής Υπηρεσίας απέστειλαν 43 γιατροί του νοσοκομείου.
«Εκφράζουμε για πολλοστή φορά την αγανάκτησή μας προειδοποιώντας πως οι συνθήκες στις οποίες καλούμαστε να εργαστούμε είναι επικίνδυνες για εμάς και τους ασθενείς μας. Η έλλειψη προσωπικού, οι κενές οργανικές θέσεις, η υπερεργασία, οι απλήρωτες υπερωρίες, οι εφημερίες που για κάποιους από εμάς ξεπερνάνε το πλαφόν μας έχουν οδηγήσει στην εργασιακή μας εξόντωση», αναφέρουν χαρακτηριστικά στην επιστολή τους.
Οι γιατροί επισημαίνουν ότι το νέο σύστημα εφημεριών επιδείνωσε περαιτέρω την ήδη δύσκολη κατάσταση.
«Το καινούργιο ΦΕΚ που προβλέπει την πρωινή εφημέρευση του νοσοκομείου με όρους γενικής εφημερίας, χωρίς να προβλέπει όμως το αντίστοιχο προσωπικό, ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι καθώς οι παραπάνω εικόνες έγιναν καθημερινότητα».
Επιπλέον, καταγγέλλουν πως το νέο σύστημα ανακοινώθηκε μόλις λίγες ώρες πριν την εφαρμογή του, χωρίς προηγούμενη ενημέρωση των εργαζομένων. Αυτό, όπως τονίζουν, επιδεικνύει αδιαφορία τόσο για τη δική τους ασφάλεια όσο και για εκείνη των ασθενών.
Οι γιατροί του «Γεννηματά» ζητούν:
Την άμεση απόσυρση του νέου ΦΕΚ
Κατεπείγουσες προσλήψεις μόνιμου προσωπικού ώστε να καλυφθούν όλες οι κενές οργανικές θέσεις στις παθολογικές κλινικές και στα ΤΕΠ
Την αύξηση των θέσεων ειδικευόμενων Παθολογίας από 30 σε 51
Ενίσχυση της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας
Άνοιγμα των κλειστών νοσοκομείων
Ολόκληρη η ανακοίνωση
«Οι κάτωθι υπογραφόμενοι είμαστε ιατροί που εργαζόμαστε στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών και στις παθολογικές κλινικές του νοσοκομείου. Εκφράζουμε για πολλοστή φορά την αγανάκτηση μας προειδοποιώντας πως οι συνθήκες στις οποίες καλούμαστε να εργαστούμε είναι επικίνδυνες για εμάς και τους ασθενείς μας. Η έλλειψη προσωπικού, οι κενές οργανικές θέσεις, η υπερεργασία, οι απλήρωτες υπερωρίες , οι εφημερίες που για κάποιους από εμάς ξεπερνάνε το πλαφόν μας έχουν οδηγήσει στην εργασιακή μας εξόντωση. Οι ειδικευμένοι και κυρίως οι ειδικευόμενοι της Παθολογίας ξεπερνούν κατά πολύ το ωράριο τους σε καθημερινή βάση ενώ η εκπαίδευση τους λόγω της πλήρους εντατικοποίησης έχει παραγκωνιστεί πλήρως. Οι εφημερίες μας είναι εξοντωτικές. Η υποστελέχωση και η ολοένα αυξανόμενη προσέλευση των ασθενών λόγω της διάλυσης της ΠΦΥ και της έλλειψης βασικών ειδικοτήτων στα μικρότερα νοσοκομεία και νοσοκομεία της περιφέρειας μας έχει οδηγήσει στις εικόνες εξαθλίωσης που έχουν δει κατά καιρούς το φως της δημοσιότητας. Ο συνωστισμός των ασθενών στα ΤΕΠ, οι πολύωρες αναμονές που ξεπερνούν ακόμα και τις 24 ώρες , τα ράντζα που στήνονται σε όλα τα τμήματα του νοσοκομείου αποτελούν κανόνα στο δικό μας και σε άλλα νοσοκομεία και όχι μεμονωμένες στιγμές όπως κυβέρνηση και Υπουργείο Υγείας διατείνονται προκειμένου να δικαιολογησουν την εγκληματική πολιτική στο χώρο της Υγείας.
Το καινούργιο ΦΕΚ που προβλέπει την πρωινή εφημέρευση του νοσοκομείου με όρους γενικής εφημερίας χωρίς να προβλέπει όμως το αντίστοιχο προσωπικό ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι καθώς οι παραπάνω εικόνες έγιναν καθημερινότητα. Ανακοινώθηκε μάλιστα το προηγούμενο βράδυ προκειμένου να προλάβει αντιδράσεις καθώς όλοι εκείνοι που ήξεραν , ο Υπουργός Υγείας, η Υπεαρχης , ο Διοικητής και η Αναπληρώτρια Διοικήτρια του νοσοκομείου, ο Διευθυντής Ιατρικής Υπηρεσίας θεώρησαν περιττό να ενημερώσουν τους άμεσα εμπλεκόμενους , τους εργαζόμενους του νοσοκομείου δείχνοντας για ακόμα μια φορά ότι δεν υπολογίζουν ούτε τη δική μας ασφάλεια ούτε των ασθενών.
Απαιτούμε
Την άμεση απόσυρση του νέου ΦΕΚ
Κατεπείγουσες προσλήψεις μόνιμου προσωπικού ώστε να καλυφθούν όλες οι κενές οργανικές θέσεις στις παθολογικές κλινικές και στα ΤΕΠ
Την αύξηση των θέσεων ειδικευόμενων Παθολογίας από 30 σε 51
Από τις Εκδόσεις Καπόν εκδόθηκε ένα βιβλίο-φόρος τιμής σε αυτήν την 22χρονη από τη Θεσσαλονίκη, η οποία τυπικά παραμένει αγνοούμενη, καθώς κανένα ίχνος της δεν έχει βρεθεί.
Η Εριέττα Μόλχο ήταν ένα από τα θύματα του τραγικού σιδηροδρομικού δυστυχήματος στα Τέμπη, ενός γεγονότος τόσο σφοδρού που οι απώλειες σε ζωές και όνειρα δύσκολα περιγράφονται.
Το «Εριέττα» πρόκειται για ένα λεύκωμα με λιγοστά κείμενα και πλήθος σχεδίων, φωτογραφίες, μηνύματα για καφέ στο στέκι της Ισαύρων, πειράγματα, διακοπές στην Αμοργό, και όνειρα που δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ.
Την 1η Μαρτίου, στις 3.30 τη νύχτα, πέρασε ένας φωτεινός κομήτης στον ουρανό. Για λίγα δευτερόλεπτα. Και γύρω, άρχιζε η άνοιξη.
Τα έσοδα από τις πωλήσεις του βιβλίου θα διατεθούν στο Πρόγραμμα Υποτροφιών του Κολλεγίου Ανατόλια, για τη δημιουργία υποτροφίας με το όνομα «Εριέττα Μόλχο».
Ο Σύλλογος Αποφοίτων του Κολλεγίου Ανατόλια υποστηρίζει αυτήν τη σημαντική πρωτοβουλία, αναλαμβάνοντας την πώληση του βιβλίου κατά τη διάρκεια της παρουσίασης και μέσω της ιστοσελίδας του.
«Έζησες σε έναν τόπο που κατακλύζεται από φως· φως της Μικράς Ασίας, της Παλαιστίνης, πατρίδας κάποιων προγόνων σου, της Περσίας, της Αιγύπτου, που οδηγούσαν στην ενότητα της ιστορίας. Αυτό που ζει σε αυτό το φως, ζει πραγματικά· χωρίς ελπίδα, χωρίς νοσταλγία, χωρίς μεγαλοσύνη: αυτό ζει.»
Η πρωτοβουλία ανήκει στον οργανισμό Ίριδα-Κέντρο Γυναικών και θα συμμετέχουν συνολικά 50 καταστήματα. Η καμπάνια περιλαμβάνει επίσης τη στήριξη 300 επιζήσασων και εν δυνάμει θυμάτων έμφυλης βίας.
Πενήντα καταστήματα, από καφέ έως βενζινάδικα, θα φέρουν εμφανές αυτοκόλλητο που θα τα χαρακτηρίζει ως «καταφύγια» για άτομα σε κίνδυνο, προσφέροντας ασφαλή χώρο για θύματα έμφυλης βίας έως ότου λάβουν υποστήριξη από τους αρμόδιους φορείς. Αυτή η πρωτοβουλία ανήκει στην Ίριδα-Κέντρο Γυναικών, έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό με έδρα τη Θεσσαλονίκη, και κρίθηκε αναγκαία μετά από περιστατικά όπως η ομοφοβική επίθεση τον περασμένο Μάρτιο στην πλατεία Αριστοτέλους, όπου δύο μέλη της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας κατέφυγαν σε εστιατόριο, και το συμβάν πριν λίγα χρόνια στην Αθήνα, όταν μια σερβιτόρα βοήθησε μια κακοποιημένη γυναίκα.
Η ανακοίνωση έγινε στη χθεσινή εκδήλωση παρουσίασης της καμπάνιας #SheChangeSpeak: «Η Θεσσαλονίκη Υψώνει τη Φωνή της κατά της Έμφυλης Βίας», την οποία διοργάνωσαν ο Δήμος Θεσσαλονίκης, το Γενικό Προξενείο των ΗΠΑ στη Θεσσαλονίκη και η Ίριδα-Κέντρο Γυναικών.
Φωτογραφία από την καμπάνια #SheChangeSpeak που παραχώρησε η Ίριδα – Κέντρο Γυναικών.
Όπως ανέφερε η ιδρύτρια της Ίριδας, Χλόη Κούσουλα, «θα συνεργαστούμε με 50 επιχειρήσεις από την περιοχή της Θεσσαλονίκης -καφέ, εστιατόρια, φαρμακεία, βενζινάδικα, μίνι μάρκετ, και ψυχολόγοι μας θα εκπαιδεύσουν το προσωπικό τους ώστε να προσφέρει τις πρώτες βοήθειες και υποστήριξη σε άτομα που βρίσκονται σε κίνδυνο. Οι 50 τοπικές επιχειρήσεις που θα συμμετέχουν στο δίκτυο, θα σηματοδοτούνται με ένα αυτοκόλλητο που θα σχεδιαστεί στο πλαίσιο της καμπάνιας ώστε να είναι αναγνωρίσιμο και ένα άτομο που είναι σε κίνδυνο, να βλέπει ότι είναι ένας ασφαλής χώρος για να μπει και να ζητήσει βοήθεια».
Η καμπάνια περιλαμβάνει επίσης τη στήριξη 300 επιζήσασων και εν δυνάμει θυμάτων έμφυλης βίας, μέσω εξατομικευμένων υπηρεσιών προστασίας, νομικής εκπροσώπησης και παροχής προσωρινής φιλοξενίας, ενώ στόχος είναι και η ευαισθητοποίηση του κοινού με τη δημοσίευση δέκα φωτογραφιών γυναικών από τη Θεσσαλονίκη, που υψώνουν τη φωνή τους κατά της έμφυλης βίας.
Στην εκδήλωση, ο Δήμαρχος Θεσσαλονίκης, Στέλιος Αγγελούδης, εξέφρασε την ελπίδα «η 25η Νοεμβρίου-Διεθνής Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών, να μην αναφέρεται στο μέλλον ως επετειακή μέρα», ενώ η Μαρία Όλσον, επιτετραμμένη της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Αθήνα, υπογράμμισε ότι «το έργο που επιτελείται καθημερινά από οργανώσεις, σώζει ζωές και όταν επιζήσασες μοιράζονται τις ιστορίες τους, αυτό έχει πολλαπλασιαστικό αποτέλεσμα για να μιλήσουν και άλλες γυναίκες».
Ο Φρανκ Ραγκούσης, νομικός σύμβουλος του Υπουργείου Δικαιοσύνης των ΗΠΑ, τόνισε ότι στις ΗΠΑ η λειτουργία 200 εξειδικευμένων δικαστηρίων για περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας έχει προσφέρει σημαντικά οφέλη, ενώ η Θούλη Παράσογλου, δικηγόρος και μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Οικογενειακού Δικαίου, ανέφερε πως η εξειδίκευση αυτή είναι αναγκαία και για την Ελλάδα. Τέλος, η Μαργαρίτα Κελέση, προϊσταμένη του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικής Αλληλεγγύης Θεσσαλονίκης, επεσήμανε την ανάγκη δημιουργίας ξενώνα άμεσης παρέμβασης για την προστασία γυναικών που θέλουν να απομακρυνθούν από κακοποιητικά περιβάλλοντα.
Νεκρός εντοπίστηκε στην παραλία Φαρά στη Λέσβο, ενώ κοντά στο σημείο εντοπίστηκαν και 26 επιζώντες.
Λίγες ώρες μετά την τραγωδία στη Σάμο, όπου οκτώ μετανάστες, ανάμεσά τους έξι παιδιά, έχασαν τη ζωή τους, νέο ναυάγιο σημειώθηκε, προσθέτοντας έναν ακόμη νεκρό στη λίστα των θυμάτων που προσπαθούν να ξεφύγουν από τις δυσμενείς συνθήκες στις χώρες τους.
Νέα τραγωδία στη Λέσβο
Σύμφωνα με ανακοίνωση του Λιμενικού, ένας άνδρας που επέβαινε σε βάρκα με μετανάστες πνίγηκε στην παραλία Φαρά στη Λέσβο. Κοντά στο σημείο εντοπίστηκαν 26 επιζώντες μαζί με τη βάρκα τους.
Οι έρευνες συνεχίζονται από σκάφη του Λιμενικού για τον εντοπισμό τυχόν αγνοουμένων.
Ισραήλ: Εκεχειρία με Λίβανο – Τι σημαίνει για τη Γάζα
📷 Adnan Abidi / Η στιγμή ενός ισραηλινού χτυπήματος σε ένα κτίριο, εν μέσω των συνεχιζόμενων εχθροπραξιών μεταξύ της Χεζμπολάχ και των ισραηλινών δυνάμεων, στην περιοχή Chiyah των νότιων προαστίων της Βηρυτού, Λίβανος, 25 Νοεμβρίου 2024
Η απόφαση της ισραηλινής κυβέρνησης σχετικά με το αμερικανικό σχέδιο κατάπαυσης του πυρός στον Λίβανο αναμένεται εντός ωρών, καθώς το συμβούλιο ασφαλείας συνεδριάζει απόψε.
Το σχέδιο, που έχει υποστηριχθεί από τις ΗΠΑ και τη Γαλλία, δημιουργεί αισιοδοξία για μια συμφωνία, παρότι οι στρατιωτικές επιχειρήσεις του Ισραήλ κλιμακώνονται, προκαλώντας εκατόμβες θυμάτων τις τελευταίες ημέρες.
Πηγές από την κυβέρνηση του Λιβάνου ανέφεραν στο Reuters ότι ο Τζο Μπάιντεν και ο Εμανουέλ Μακρόν ενδέχεται να ανακοινώσουν τη συμφωνία σήμερα.
Τι προβλέπει το σχέδιο
Σύμφωνα με το Axios, το σχέδιο περιλαμβάνει 60ήμερη κατάπαυση πυρός, απόσυρση ισραηλινών στρατευμάτων και μαχητών της Χεζμπολά από τα σύνορα, ανάπτυξη λιβανικών δυνάμεων και τη δημιουργία διεθνούς επιτροπής επιτήρησης. Παράλληλα, οι ΗΠΑ διαβεβαιώνουν ότι θα στηρίξουν το Ισραήλ σε περίπτωση εχθρικών ενεργειών.
Η μεσολάβηση βασίζεται στην απόφαση 1701 του ΟΗΕ, η οποία θέτει ως στόχο την ανάπτυξη λιβανικών δυνάμεων και κυανοκράνων στα σύνορα. Ωστόσο, μέλη της ισραηλινής κυβέρνησης, όπως ο υπουργός Άμυνας Ιταμάρ Μπεν Γκβιρ, αντιτίθενται στη συμφωνία, υποστηρίζοντας ότι η συνέχιση του πολέμου είναι απαραίτητη για μια «τελική νίκη».
Η κατάσταση στη Γάζα
Ενώ οι συνομιλίες για κατάπαυση πυρός στον Λίβανο προχωρούν, καμία αντίστοιχη πρόταση δεν φαίνεται να υπάρχει για τη Γάζα. Στη βόρεια Λωρίδα, ισραηλινές αεροπορικές επιδρομές σκότωσαν έντεκα ανθρώπους μέσα στη νύχτα, ενώ η ανθρωπιστική κρίση επιδεινώνεται δραματικά.
Η Λουίζ Γουότεριτζ, εκπρόσωπος της UNRWA, δήλωσε: «Υπάρχουν περίπου 65.000 άνθρωποι στις πολιορκημένες ζώνες. Ψάχνουν στα σκουπίδια και στα συντρίμμια για τροφή». Σύμφωνα με στοιχεία της Χαμάς, που θεωρούνται αξιόπιστα από τον ΟΗΕ, οι επιχειρήσεις στη Γάζα έχουν κοστίσει τη ζωή σε τουλάχιστον 44.235 ανθρώπους, κυρίως αμάχους.
Αναλυτές προειδοποιούν ότι μια εκεχειρία στον Λίβανο μπορεί να ενισχύσει τις ισραηλινές επιχειρήσεις στη Γάζα, με στόχο την προετοιμασία νέων εποικισμών. Ο πολιτικός επιστήμονας Αμπέντ Αμπού Σαντέ εκτιμά ότι η ισραηλινή κυβέρνηση θα στρέψει την προσοχή της στη Γάζα μετά την έγκριση του σχεδίου, ώστε να προωθήσει αυτούς τους εποικισμούς.
Ακόμα και οι συνομιλίες για την κατάπαυση πυρός με τη Χαμάς ή την απελευθέρωση ομήρων έχουν παγώσει. Ο Ισραηλινός πρέσβης στις ΗΠΑ, Μάικλ Χέρτζογκ, ανέφερε ότι μια εκεχειρία στον Λίβανο ενδέχεται να οδηγήσει σε χαλάρωση των αμερικανικών περιορισμών για την αποστολή όπλων, τα οποία ενδέχεται να χρησιμοποιηθούν στη Γάζα.
Ένα τροχαίο στην Αγίου Μελετίου προκάλεσε χάος όταν μηχανή συγκρούστηκε με μπάρες τρένου, διακόπτοντας τη ροή κυκλοφορίας. Καθυστερημένη παρέμβαση της αστυνομίας επέτεινε την ταλαιπωρία των οδηγών.
Το τροχαίο ατύχημα σημειώθηκε σήμερα στις 06:00 το πρωί στο κέντρο της Αθήνας, στην οδό Αγίου Μελετίου, στο σημείο όπου υπάρχει διάβαση τρένου. Μία μηχανή προσέκρουσε στις προστατευτικές μπάρες, προκαλώντας αναστάτωση.
Σύμφωνα με τον ΣΚΑΪ, μετά την πρόσκρουση, οι μπάρες κατέληξαν να πέσουν σε διερχόμενο τρένο, δημιουργώντας σοβαρά κυκλοφοριακά προβλήματα στην περιοχή.
Όπως αναφέρθηκε, το περιστατικό ξεκίνησε όταν ο οδηγός της μηχανής, πιθανόν λόγω μειωμένης ορατότητας ή προσοχής, δεν αντιλήφθηκε τις μπάρες και έπεσε πάνω τους, προκαλώντας ζημιά.
Στο σημείο επικράτησε κυκλοφοριακή συμφόρηση για περίπου μία ώρα. Αυτόπτες μάρτυρες ανέφεραν ότι οι αστυνομικές αρχές έφτασαν με καθυστέρηση μίας ώρας, προκειμένου να καταγράψουν το συμβάν και να ρυθμίσουν την κυκλοφορία.
15 χρόνια Εθνογραφικού Κινηματογράφου στην Αθήνα και το Ethnofest εξακολουθεί να στρέφει αδιάλειπτα το βλέμμα σε όσα εξελίσσονται γύρω του.
«Ένα παράθυρο στις πολυπλοκότητες και τον πλουραλισμό του κόσμου, ένα εργαλείο που δίνει χώρο στη φαντασία και στην ενσυναίσθηση να διευρυνθούν». Τουλάχιστον, μέσα από αυτή τη σκοπιά επιλέγει το Φεστιβάλ Εθνογραφικού Κινηματογράφου της Αθήνας να αντιλαμβάνεται τις ταινίες του.
Η φετινή διοργάνωση δεν θα μπορούσε παρά να μην θέτει στο επίκεντρό της τον πόλεμο που μαίνεται στη Μέση Ανατολή και τη γενοκτονία που συντελείται στην Παλαιστίνη. Γι’ αυτό και μέρος των εσόδων της θα δοθεί σε εγχειρήματα για τη στήριξη του παλαιστινιακού λαού.
Κι αυτός είναι ένας λόγος από μόνος του για να κλείσεις το εισιτήριό σου για κάποια από τις προβολές, που θα πραγματοποιηθούν από τις 26 Νοεμβρίου έως τις 8 Δεκεμβρίου στον κινηματογράφο Άστορ, στο Γαλλικό Ινστιτούτο -αλλά και online.
Ένας ακόμα λόγος, είναι πως το Φεστιβάλ Εθνογραφικού Κινηματογράφου της Αθήνας επιλέγει σταθερά από το ξεκίνημά του μέχρι σήμερα, να δίνει χώρο και φωνή σε θηλυκότητες και queer καλλιτέχνες/δημιουργούς που είτε μέσω της σκηνοθετικής τους ματιάς, είτε μέσα από τις ιστορίες που πρωταγωνιστούν, επιχειρούν να αποδομήσουν κοινωνικά στερεότυπα αλλά και να δώσουν φωνή σε μειονότητες που η εκπροσώπησή τους παραμένει ισχνή.
Το Estella επέλεξε και σου προτείνει τις 8+1 ντοκιμαντέρ που πρέπει οπωσδήποτε να παρακολουθήσεις.
1. ΤΑΙΝΙΑ ΕΝΑΡΞΗΣ:Μετά την Οδύσσεια (Au Lendemain de l’Odyssée) | 2024
Σκηνοθεσία: Helen Doyle
Είναι οι γυναίκες και οι συγκλονιστικές μαρτυρίες τους που δίνουν το στίγμα στην ταινία της Helen Doyle. Στις ακτές της Ιταλίας, όχι τόσο μακριά από εμάς, μετουσιώνεται σε πραγματικότητα η έννοια της αλληλεγγύης και της ενδυνάμωσης, εκεί που ντόπιες γυναίκες συνυπάρχουν με Νιγηριανές μετανάστριες, δημιουργώντας ένα ασφαλή τόπο ένταξης και δημιουργίας. Μια εναλλακτική αισιόδοξη ματιά, σπάνια αλλά και απαραίτητη την εποχή που διανύουμε.
2. Κράτα την (Hold on to Her) | 2024
Σκηνοθεσία: Robin Vanbesien
Μια ταινία-γροθιά στο στομάχι, επίσημη συμμετοχή στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου, καταγράφει τις συλλογικές προσπάθειες θυμάτων, ακτιβιστών και άλλων αλληλέγγυων προκειμένου να διερευνηθεί μια υπόθεση αστυνομικής και κρατικής βίας εναντίον ενός μικρού κοριτσιού. Ένα βλέμμα πάνω στην αυτοοργάνωση ενάντια στην κρατική ασυδοσία, τη φροντίδα και την αλληλεγγύη απέναντι στα θανάσιμα καθεστώτα των συνόρων του Βελγίου.
3. Το Παιχνίδι Μας (Un Juego Propio) | 2024
Σκηνοθεσία: Julia Martinez Heimann, Natalia Laclau
«Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, το κάθε μας γκολ είναι πολιτικό». Μια ιστορία για τον επαναπροσδιορισμό του ποδοσφαίρου που αλλάζει τα σώματα που το κατοικούν, ενώ καταρρέουν οι σεξιστικοί και ομοφοβικοί μηχανισμοί που το διαμορφώνουν. Γυρισμένη στο Μπουένος Άιρες, η ταινία συνυφαίνει τις ιστορίες τριών ποδοσφαιριστριών στην Αργεντινή στο πλαίσιο του πράσινου κύματος του φεμινιστικού κινήματος, το οποίο παίζει κεντρικό ρόλο τόσο στην τοπική όσο και στην παγκόσμια πολιτική από το 2015.
4. Νεραϊδόκηπος (Fanni Kertje) | 2023
Σκηνοθεσία: Gergő Somogyvári
Στα περίχωρα της Βουδαπέστης, βαθιά μέσα στα δάση, βρίσκεται μια ετοιμόρροπη μικρή καλύβα. Εκεί, δύο άτομα κυνηγημένα από την κοινωνία έχουν διαμορφώσει ένα αναπάντεχο δεσμό. Η Fanni, μια 19χρονη τρανς έφηβη και ο 60χρονος άστεγος Laci, έχουν κάνει τη δική τους μικρή οικογένεια. Ένα ντοκιμαντέρ ενηλικίωσης για το σπίτι, την οικογένεια και την αποδοχή που ρίχνει φως στις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα της Ουγγαρίας.
5. Ρόουζ (Rose) | 2024
Σκηνοθεσία: Annika Mayer
Credits: Ethnofest
Μια ταινία για την αορατότητα της ενδοοικογενειακής βίας. Ενώ παρακολουθούν Super8 φιλμάκια με τη φαινομενικά ειδυλλιακή ζωή της γερμανικής τους οικογένειας τη δεκαετία των 1960, η γιαγιά της σκηνοθέτριας περιγράφει την πραγματικότητα μιας ζωής με ένα βίαιο άνδρα.
6. Αυτό είναι το Ballroom (Salão de Baile) | 2024
Σκηνοθεσία: Juru, Vitã
Στην πόλη και τα περίχωρα του Ρίο ντε Τζανέιρο, η μαύρη ΛΟΑΤΚΙ+ νεολαία αναπαράγει την κουλτούρα του ballroom με τους δικούς της όρους. Ένα πορτραίτο για τις εντάσεις, τις voguing ερμηνείες και την τέχνη του κραξίματος, 50 χρόνια μετά το ξεκίνημα στη Νέα Υόρκη. Το Ρίο φλέγεται!
7. Δρ. XYZ: Μια Ιατρική Ντραγκ Τρανσθολογία (Dr. XYZ: A Medical Drag Transthology) | 2023
Σκηνοθεσία: El Jaunts
Μια ταινία-άσκηση που δίνει στις ενημερωτικές ταινίες για την υγεία μια queer ματιά. Συνδέοντας εθνογραφικές περιγραφές υγειονομικής περίθαλψης από την τρανς κοινότητα του Μπέρμιγχαμ με στιγμές αναπαράστασης και drag σάτιρας, απεικονίζει ένα συλλογικό όραμα του συστήματος υγειονομικής περίθαλψης του Ηνωμένου Βασιλείου.
8. Το Ύψος του Χαρταετού (Height of the Kite) | 2024
Σκηνοθεσία: Mehraneh Salimian, Amin Pakparvar
Credits: Ethnofest
Στην ύπαιθρο του Μπαλουχιστάν, στα σύνορα μεταξύ Ιράν και Πακιστάν, οι γυναίκες έχουν το δικαίωμα να τραγουδούν μόνο σε ιδιωτικές τελετές. Η έφηβη Fariba, όμως, θέλει να τραγουδήσει δημόσια, όπως ο αδερφός της. Θα καταφέρει να ξεπεράσει τις φυλετικές διακρίσεις που εμποδίζουν τα όνειρά της;
9. Ο Έρωτας στα Χρόνια της Γιαγιάς μου | 2024
Σκηνοθεσία: Ζωή Σταυρίδη- Μιχαλοπούλου
Μέσα από τις ιστορίες γυναικών που μεγάλωσαν στην Ελλάδα τον περασμένο αιώνα και μιλούν για τους έρωτες– τη ρομαντική και τη σωματική τους διάσταση- που (δεν) έζησαν, τις σχέσεις, τις επιθυμίες και τα πάθη τους, το ντοκιμαντέρ εξερευνά κάποια από τα υλικά που ήταν φτιαγμένος ο κόσμος των γιαγιάδων μας.
ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ: -26 Νοεμβρίου | Γαλλικό Ινστιτούτο στην Αθήνα (Πρεμιέρα) -27 Νοεμβρίου έως 1 Δεκεμβρίου | Κινηματογράφος Άστορ -2 έως 8 Δεκεμβρίου | Online -3 Δεκεμβρίου | Γαλλικό Ινστιτούτο στην Αθήνα
Τιμές εισιτηρίων για τις προβολές στο ΑΣΤΟΡ 5€ ανά προβολή | 3€ ανά προβολή για φοιτητές και ανέργους
Πώς διαχειρίστηκε η ποπ κουλτούρα το θέμα της γυναικείας κακοποίησης τα τελευταία χρόνια, και γιατί είναι σημαντικό να ξέρουμε όλες τις μορφές της
Η 25η Νοεμβρίου έχει θεσμοθετηθεί ως Παγκόσμια Ημέρα Εξάλειψης της Βίας κατά των Γυναικών, από το 1999, και όλα δείχνουν ότι μιλάμε περισσότερο για έναν συμβολισμό και λιγότερο για πράξεις που θα μειώσουν δραματικά την κακοποίηση, σε όλες τις μορφές της. Αν μιλάμε μόνο για την Ελλάδα, και μόνο για τους πρώτους 7 μήνες του 2024, έχουν καταγραφεί 12.459 περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας, με 70 συλλήψεις την ημέρα. Μετράμε 13 γυναικοκτονίες, με 2 να σημειώνονται την ίδια μέρα και ακόμα μιλάμε για την υποτιθέμενη χρησιμότητα του panic button, κάνοντας victim blaming για μία ακόμη χρονιά.
Όταν λοιπόν δεν μπορεί να βοηθηθεί μία γυναίκα, η ζωή της οποίας απειλείται άμεσα, τι συμβαίνει με τις άλλες μορφές κακοποίησης, τις λιγότερο «ορατές» και «ξεκάθαρες»; Τα τελευταία μόλις χρόνια δώσαμε όνομα στη συναισθηματική κακοποίηση, τη χειραγώγηση, τη λεκτική βία, και όλες αυτές τις μορφές που δεν περιλαμβάνουν χειροδικίες ή βιασμούς. Υπάρχουν πάρα πολλοί τρόποι να κακοποιηθείς και είναι πολύ δύσκολο να μην ταυτιστείς με μία από τις μορφές βίας, που κάποτε είχαμε κανονικοποιήσει.
Η κακοποίηση στην ποπ κουλτούρα
Πολλοί πιστεύουν ότι δεν υπάρχει λόγος να βλέπουμε τη βία και στις οθόνες μας, γιατί έτσι διαιωνίζεται, αλλά αυτή η αντίληψη είναι πολύ μακριά από την αλήθεια. «Αν απεικονίζεται σωστά και με ευαισθησία, αναδεικνύονται οι μορφές της κακοποίησης που είναι πιο υπόγειες και ύπουλες. Και βλέποντάς τες, μπορούν να τις εντοπίσουν τόσο τα δύο μέλη της σχέσης, όσο και εκείνοι που βρίσκονται εκτός και μπορεί να θεωρούν υπερβολή τις ιστορίες που ακούνε», επισημαίνει η κοινωνική λειτουργός Melissa Zawisza, που δουλεύει με ανθρώπους που επέζησαν από ενδοοικογενειακή βία.
Με αφορμή τη σημερινή μέρα, ας θυμηθούμε ταινίες και σειρές που έχουν επικεντρωθεί στην έμφυλη βία, σε διάφορες μορφές, και ας ελπίσουμε ότι κάποτε η 25η Νοεμβρίου θα είναι απλώς μία μέρα-σύμβολο για εκείνες που χάθηκαν. Τα φύλα θα μεγαλώνουν απολύτως ισότιμα και δεν θα εκπαιδεύονται να υποδύονται ρόλους, φορτωμένους με στερεότυπα, εξουσία και υποταγή. Οι γυναίκες δεν θα φοβούνται να χωρίσουν και να συνεχίσουν τη ζωή τους, χωρίς να απειλείται.
Maid
Ξεκινώ από τη σειρά του Netflix που εντυπωσίασε γιατί ανέδειξε αυτό για το οποίο συζητάμε. Η ενδοοικογενειακή βία μπορεί να μην περιλαμβάνει σωματική κακοποίηση, αλλά να είναι λεκτική και ψυχολογική. Η Alex έγινε νωρίς μαμά, και της πήρε καιρό να φύγει από την κακοποιητική σχέση της. Όταν το παίρνει απόφαση, φεύγει κρυφά με την κόρη της και κάνει το καλύτερο που μπορεί για μία νέα αρχή, μέσα από ρεαλιστικά εμπόδια αλλά και στιγμές χαράς.
You
Ο πρωταγωνιστής Penn Badgley είναι νέος, ωραίος, μορφωμένος. Ένα γλυκό αγόρι που διαβάζει βιβλία και ονειρεύεται τον έρωτα. Αυτή η περιγραφή ταιριάζει στο προφίλ αρκετών γυναικοκτώνων πια. Μπορεί όμως ταυτόχρονα να είναι εμμονικός, σε σημείο κανονικού stalking και να σκοτώνει οποιαδήποτε αλλάζει το σενάριο που έχει δημιουργήσει στο μυαλό του. Ο ρόλος τους απέκτησε αμέτρητες fans και ο Badgley τους υπενθύμισε ότι είναι τοξικός γυναικοκτόνος, που δεν πρέπει να δούμε από κάποια ρομαντική σκοπιά.
Promising Young Woman
Μία γυναίκα είναι αποφασισμένη να εκδικηθεί για τη δολοφονία της κολλητής της από άντρες συμφοιτητές τους και φτάνει μέχρι τα άκρα προκειμένου να το πετύχει. Θέλει να αποδείξει ότι οι περισσότεροι άντρες θα εκμεταλλευτούν μία γυναίκα όταν δεν είναι νηφάλιο, και δυστυχώς τα καταφέρνει. Μία ταινία που πήρε Όσκαρ και ανέδειξε την καθημερινότητα μίας σύγχρονης γυναίκας.
Òlòturė
Βασισμένη στην αληθινή ιστορία της Νιγηριανής δημοσιογράφου που δούλεψε 8 μήνες undercover, το 2013, για να ξεσκεπάσει το κύκλωμα sex trafficking στο Λάγος. Μία ταινία που αποκάλυψε την ωμή βία κατά των γυναικών, οι οποίες αντιμετωπίζονται ως αντικείμενα για αγοραπωλησία και άνοιξε έναν μεγάλο διάλογο στη Νιγηρία για το τι πρέπει να αλλάξει.
Enough
Ίσως η πιο γνωστή ταινία για την ενδοοικογενειακή βία, μάλλον επειδή είχε την Jennifer Lopez ως κεντρικό πρόσωπο. Μία περίπτωση γυναίκας που δέχεται συστηματική βία από τον σύζυγό της, φεύγει κρυφά με το παιδί της και μαθαίνει krav maga, προκειμένου να ανταποδώσει την κακοποίηση, αν χρειαστεί.
Polytechnique
Μία ατμοσφαιρική ταινία του Denis Villeneuve περιγράφει την φρικιαστική ιστορία ενός δολοφόνου που μπήκε στη σχολή Μηχανολογίας του Μόντρεαλ, το 1989, σκότωσε 14 γυναίκες και τραυμάτισε 10 γυναίκες και 4 άντρες. Η ιστορία παρουσιάζεται μέσα από τα μάτια δύο φοιτητριών που επιβίωσαν και παραμένει ανατριχιαστικά διαχρονική.
A Girl Walks Home Alone At Night
Μία ταινία τρόμου και φαντασίας της Ana Lily Amirpour, που είδαμε το 2014 στο Sundance Film Festival και που ξεχώρισε για την ασπρόμαυρη αισθητική, την αυθεντικότητα και το soundtrack. Σε μία πόλη του Ιράν, μία νέα γυναίκα- βαμπίρ παγιδεύει τα θύματά της τη νύχτα, μέχρι που γνωρίζει έναν άντρα που προσπαθεί να δραπετεύσει από την εγκληματική ζωή του πατέρα του. Αυτή η σχέση οδηγεί σε ένα τέλος γεμάτο εκπλήξεις.
War Against Women
Το ντοκιμαντέρ που εξερευνά τη σεξουαλική βία κατά των γυναικών σε εμπόλεμες περιοχές. Ιστορίες γυναικών που επέζησαν από τη Βοσνία Ερζεγοβίνη, τη Δημοκρατία του Κονγκό και τη Ρουάντας, οι οποίες απήχθησαν, κρατήθηκαν και βιάστηκαν άγρια από τις στρατιωτικές δυνάμεις που εισέβαλαν στις κοινότητες τους.
The Handmaid’s Tale
Ξεκίνησε ως βιβλίο, συνέχισε ως ταινία το 1990 και απογειώθηκε με τη σειρά, που ολοκληρώνεται την επόμενη άνοιξη. Σε μία δυστοπική θεοκρατική κοινωνία, μετά από πόλεμο, οι γυναίκες χωρίζονται σε γόνιμες και μη, υποταγμένες σε άντρες, που τις βιάζουν προκειμένου εκείνες να διαιωνίσουν το είδος τους. Απαγορεύεται να εργάζονται, να διαβάζουν, να ρωτούν, να κοιτάζουν κατάματα. Θα ήταν μία πολύ καλή σειρά φαντασίας, αν όλα αυτά δεν ανταποκρίνονταν στην πραγματικότητα. Οι Η.Π.Α. ακύρωσαν τον νόμο Roe v. Wade, απαγορεύοντας τις αμβλώσεις σε πολλές πολιτείες, ενώ η κακοποίηση κατά των γυναικών είναι πολύ κοντά σε αυτό που βλέπουμε σε αυτή τη σειρά.
Η ελληνική εκδοχή της κακοποίησης
Ο πρώτος κύκλος του Maestro περιέγραφε τις ιστορίες κατοίκων στους Παξούς. Μία εξ αυτών ήταν η ζωή της Μαρίας, που είναι παντρεμένη με έναν ιδιοκτήτη ταβέρνας, ο οποίος είναι κακοποιητικός και μαζί της αλλά και με τον γιο τους. Η σκηνή της βίας εντυπωσίασε το κοινό και η ερμηνεία της Μαρίας Καβογιάννη ήταν καθηλωτική. Αν και αυτό που είδαμε είναι απόλυτα ρεαλιστικό και ένα κομμάτι της κοινωνίας μας, μας έδειξε τον στερεοτυπικό τρόπο με τον οποίο πιστεύουμε ότι κακοποιείται μία γυναίκα. Το ζητούμενο είναι να δούμε πιο σύγχρονες μορφές σχέσεις, όπου η κακοποίηση είναι πιο ύπουλη και λιγότερο αντιληπτή, έτσι ώστε να μάθουμε να την αναγνωρίζουμε, πριν μετατραπεί σε σκληρή σωματική βία.
Ο νικητής των ρουμανικών προεδρικών εκλογών είναι ένας ευρωσκεπτικιστής, «εχθρός» του ΝΑΤΟ, φιλορώσος και ακροδεξιός υποψήφιος, ο οποίος βασίστηκε κυρίως στα social media για την προεκλογική του εκστρατεία.
Ο ανεξάρτητος υποψήφιος Καλίν Γκεοργκέσκου κατέλαβε την πρώτη θέση με 22% των ψήφων, με την καταμέτρηση να έχει φτάσει στο 96%, σε μία μεγάλη ανατροπή.
Αρχικά, τα exit polls έδειχναν σαφή νίκη του φιλοευρωπαίου πρωθυπουργού Μαρσέλ Τσιολάκου, ενώ στη δεύτερη θέση εμφανιζόταν η κεντροδεξιά υποψήφια και πρώην δημοσιογράφος, Έλενα Λασκόνι. Ωστόσο, ο Τσιολάκου βρίσκεται τώρα δεύτερος με 20% και αναμένεται να αναμετρηθεί με τον Γκεοργκέσκου στον δεύτερο γύρο, που θα διεξαχθεί στις 8 Δεκεμβρίου.
Ο Γκεοργκέσκου, η μεγάλη έκπληξη των εκλογών, χρησιμοποίησε κυρίως την πλατφόρμα TikTok για την καμπάνια του, ενώ το αποτέλεσμα έχει δημιουργήσει σοβαρά διλήμματα στους Ρουμάνους ψηφοφόρους, καθιστώντας το τελικό αποτέλεσμα απρόβλεπτο, σύμφωνα με το BBC. Οι ψηφοφόροι που στήριξαν άλλους υποψηφίους καλούνται τώρα να επιλέξουν ανάμεσα στον Σοσιαλδημοκράτη Τσιολάκου, που εκπροσωπεί τη φιλοδυτική πορεία της Ρουμανίας, και στον Γκεοργκέσκου, ο οποίος υπόσχεται να υπερασπιστεί την εθνική κυριαρχία της χώρας.
Ο Γκεοργκέσκου έχει δεσμευτεί να τερματίσει αυτό που αποκαλεί υποταγή προς την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, ειδικά στο θέμα της υποστήριξης προς την Ουκρανία. Επιπλέον, έχει καταδικάσει την αντιπυραυλική ασπίδα του ΝΑΤΟ στο Ντεβέσελου, στη Ρουμανία.
Το τελικό αποτέλεσμα του πρώτου γύρου θα ανακοινωθεί αργότερα μέσα στη μέρα, όταν ενσωματωθούν οι τελευταίες ψήφοι από το Βουκουρέστι και τη ρουμανική διασπορά. Οι εκστρατείες επικεντρώθηκαν κυρίως στο υψηλό κόστος ζωής, καθώς η Ρουμανία καταγράφει το υψηλότερο ποσοστό ατόμων που κινδυνεύουν από φτώχεια στην ΕΕ.
Παρότι ο ρόλος του προέδρου στη Ρουμανία είναι κυρίως συμβολικός, έχει σημαντική επιρροή σε τομείς όπως η εξωτερική πολιτική. Η συμμετοχή στις εκλογές έφτασε περίπου στο 51%, παρόμοια με τις προηγούμενες εκλογές πριν από πέντε χρόνια.
Το ξημέρωμα της Παρασκευής ο ΛΕΞ αποφάσισε το νέο soundtrack της χώρας μέσα από την εντεκάδα που “κατέβασε” στο G.T.K. και 4 συμπολίτες του μοιράζονται σκόρπιες σκέψεις για το νέο του δίσκο, από την Θεσσαλονίκη για το σπίτι σας.
Στα πουλιά, το κομμάτι που κλείνει το «Metro», ο ΛΕΞ αναρωτιέται αν όλα πήγαν καλά. Σαν κάτι να πηγαίνει να πει αλλά το μαζεύει. «Άμα βλέπεις… όχι, όχι άκυρο» Δύο χρόνια μετά, η πρόταση ολοκληρώθηκε.
Για τον ΛΕΞ, αν βγαίνεις στην επιφάνεια και βλέπεις τον ήλιο, θεωρητικά όλα πήγαν καλά. Στην πράξη η απόσταση ανάμεσα σε εκείνον και στο βλέμμα που χαζεύει ψηλά τον ουρανό και το φως, περνάει μέσα από όλα τα σκοτεινά μονοπάτια, τα οποία δεν θα σταματήσει ποτέ να διαπερνά. Πώς να μιλήσεις για ήλιο, αν δεν έχεις μάθει να κολυμπάς μέσα στο πυκνό σκοτάδι;
Ο ΛΕΞ επέστρεψε 00:01 Παρασκευής, μια επιστροφή που είχε προαναγγείλει λίγες μέρες πριν σε ένα ξημέρωμα που περίμεναν εκατοντάδες χιλιάδες ακροατές/ριες πάνω από το Spotify, σαν να αλλάζει ο χρόνος. Άνθρωποι συντονισμένοι στη συχνότητα εκείνου του παιδιού, που από μικρό υπήρχαν μέρες που όλα του φταίγανε.
«Ανατριχιάζω κάθε 10 δευτερόλεπτα»μου λέει ο Νίκος, συμπολίτης και πιστός ακόλουθος του ΛΕΞ από πολύ νεαρή ηλικία. «Μια ασπρόμαυρη ταινία που ξεκινάει από τα 18 μου, τελειώνει στα 28 μου και μου δείχνει ό,τι διαδραματιζεται γύρω μου στην Θεσσαλονίκη» εξηγεί και συμπληρώνει:
«Είναι μια περίληψη από την ενήλικη ζωή μέχρι σήμερα. Το 2014, ήμασταν 18 χρονών. Στα 28, τώρα, ακούμε κάτι πολύ ολοκληρωμένο, με γλαφυρό τρόπο, που θίγει την αστική τάξη της πόλης, φυσικά με αναφορές για μπάλα. Τα αγκαλιάζει όλα. Έκατσα το βράδυ που βγήκε και το άκουσα 6 φορές, δεν λέω μαλακίες. 6 φορές φίλε. Κοιμήθηκα στις 4 παρά, 00:01 βγήκε, 4 παρά κοιμήθηκα».
«Κάθε φορά που το ακούω, παρατηρώ και ένα στίχο που δε μου είχε μείνει και λέω: “Πω πω τι λέει εδώ”. Προφανώς και απαντάει και σε εκείνον τον παπ*ρα που έλεγε ότι πηγαίνουν όλοι οι νέοι και ακούν αυτούς τους άθλιους στίχους. “Ενός υποτιθέμενου καλλιτέχνη” είπε ο άλλος. Τέλος πάντων, μην το ανοίξω τώρα».
Μέσα από τους στίχους του ΛΕΞ, πολλά παιδιά καθρεφτίζονται μέσα σε ιστορίες κάποιων άλλων παιδιών, που σαν εκείνα μοιάζουν. Ιστορίες όχι νικητών, ή χαμένων, ιστορίες που πρέπει να ακουστούν
«Με άγγιξε πολύ αυτό το άλμπουμ, γιατί ήρθε η στιγμή που κατάφερα και εγώ κάποια πράγματα στη ζωή μου όπως τα θέλω, αυτή την περίοδο. Από τον πρώτο δίσκο μέχρι τον τελευταίο, βλέπει λίγο καλύτερη την ζωή του, αλλά ταυτόχρονα δεν παραβλέπει την σκατίλα που υπάρχει γύρω και όλα όσα συμβαίνουν. Όλοι έχουν όνειρα και προσπαθούν για κάτι καλύτερο, δεν ξέρω πώς κατάφερε να το αποτυπώσει τόσο καλά, λες και βλέπουμε ταινία», καταλήγει ο Νίκος.
Οι αναφορές της Θεσσαλονίκης στο δίσκο είναι αρκετές για να μπορέσεις να την φανταστείς ακόμα και αν η ζωή σε έφερε 500 χιλιόμετρα μακριά. Ο ΛΕΞ μιλάει για την ανεργία, την αφραγκία και για όλους εκείνους που τους βρίσκει μια Δευτέρα πρωί με τα κεφάλια κάτω, αναγκασμένους να κάνουν ζογκλερικά για να τα βγάλουν πέρα. Τα όνειρα τους δεν ταξιδεύουν πολύ μακριά σε άνετες ζωές, αλλά ίσως σε μια Κυριακή πρωί που θα τους βρει στο κρεβάτι χωρίς ξυπνητήρι.
Credits: Δημήτρης Μουγκός
Ο Αλέξανδρος μου εξηγεί, από την πλευρά του, ότι ο ΛΕΞ κάνει κάτι σπάνιο, μπορεί και μιλάει σε όλους, με τον καθένα, να διαβάζει κάτι διαφορετικό πίσω από τις λέξεις του.
«Παραμένει στη πόλη του, την περπατάει και συλλέγει εικόνες. Σε κάθε δίσκο επιμένει σε κάτι μαγευτικό. Την ένοχη διαπραγμάτευση της θέσης του στην κοινωνία. Δεν είναι αυτός που νομίζουν και δεν ήτανε πάντα σωστός. Αλλά φαίνεται πως παραμένει ένας αλήτης με ενσυναίσθηση. Και αυτή είναι μια σημαντική λεπτομέρεια που σε κάνει να ισορροπείς ανάμεσα στην τσογλανιά και την αλητεία».
Το άλμπουμ αποτελείται από 11 tracks και σε αυτή την εντεκάδα δεν περισσεύει κανένα
Η προσεκτικά σκηνοθετημένη επιλογή των κομματιών που διαδέχονται το ένα το άλλο, κάνει τον δίσκο να μοιάζει με ηχητικό ντοκιμαντέρ από στιγμές ανθρώπων που συνήθως ο κόσμος προσπερνά, μέσα από τα ανήσυχα μάτια του ΛΕΞ, που δεν παίρνει το βλέμμα του από πάνω τους. Για τα παιδιά στα 24ωρα και τους πακετάδες που πηγαίνουν για ύπνο στις οκτώ το πρωί, περπατώντας στους ίδιους δρόμους με τους ξενύχτηδες, σε δύο διαφορετικές νύχτες που πέφτει η μία πάνω στην άλλη τις πρώτες ώρες της ημέρας.
«Αυτή η πόλη μας κρατάει ζωντανούς. Με αντάλλαγμα να γράφουμε τραγούδια για τους δρόμους»
Για τον Ανδρέα, το G.T.K είναι άλλος ένας δίσκος-γροθιά στο στομάχι, άλλο ένα τριανταπεντάλεπτο μούδιασμα.
«Oldschool διάθεση και αισθητική είναι το σήμα κατατεθέν, ενώ μινόρε μουσικές παραγωγές φαίνεται να τον διαφοροποιούν από τα μουσικά τέμπο των προηγούμενων δίσκων. Από το 2014 στο 2024 και συμφωνούμε πως η νίκη του ενός ποτέ δεν θα ‘ναι αρκετή. ΛΕΞ, Dof, Ortiz συνθέτουν ένα δίσκο μπολιασμένο με μελαγχολία, ενώ ο ΛΕΞ “το κάνει για την κουλτούρα”, αλλά και για εμάς που το έχουμε ανάγκη».
«Οι Αθηναίοι άραγε το νιώθουν το ίδιο;», αναρωτιέται η Δομινίκη με τις φίλες της και μου μεταφέρει αυτούσιες τις αντιδράσεις τους, μέσα από μηνύματα που αντάλλαζαν στην ομαδική κατά την διάρκεια της πρώτης ακρόασης του G.T.K
«Εε! Παιδιά, κλείνω, μόλις ανέβηκε το άλμπουμ του ΛΕΞ // είμαι ήδη στο τρίτο κομμάτι, στέλνω μόλις ακούσω και τα υπόλοιπα // Ρε όταν ακούω ΛΕΞ νιώθω όπως αυτοί που ζούσαν στην Αστόρια και άκουγαν Καζαντζίδη // εντάξει η μουσική παραγωγή είναι καλύτερη από ποτέ // – ακούς δίσκο ΛΕΞ; – εννοείται, πώς φτάσαμε ως εδώ; // θα τον ξαναβάλω για να αποφασίσω ποιο είναι το αγαπημένο μου // τον Αύγουστο η Σαλούγκα είναι η αυλή μας // ρε, οι Αθηναίοι άραγε το νιώθουν το ίδιο; // το Αλήτικη Αγάπη, πάντως, το έκανε πρώτος ο ΝiVo με το Καλημέρα Ελλάδα // νυχτερίδες και χειρότερη γενιά είναι τα σουξέ // μας προσέχει το φεγγάρι πάνω από το Γεντί // θα quotάρω μόνο ΛΕΞ σήμερα // ρε, εγώ, πάντως, έκλαψα λίγο // θα τον ακούσουμε αύριο στο αμάξι στο δρόμο;».
Και όταν τα λέμε όλοι μαζί, καμιά φορά οι φωταγωγοί μυρίζουνε γιασεμί
Το μυστικό του ΛΕΞ είναι να αναλύει εικόνες στη μοναδική ζωή που ξέρει, αυτή του δρόμου. Ανασαίνει κάτω από τα κίτρινα φώτα, κι όταν οι πόλεις σωπαίνουν, τον προσέχει το φεγγάρι πάνω από το Γεντί. Δεν τον ευνόησαν ακριβώς οι συγκυρίες, γιατί επέλεξε από την πρώτη στιγμή να αφηγείται ιστορίες στις οποίες ο καθένας κι η καθεμία αντικρίζει μέσα από τον δικό του καθρέφτη, μέσα σε αυτή την άλυτη άσκηση φυσικής που λέγεται ζωή.
Δεν θα σου πει ότι όλα θα φτιάξουν. Μέσα από τα κομμάτια του μπορεί να μην αιωρείται ένα «όλα καλά πήγαν», ούτε και να βγαίνεις να χαζέψεις τον ήλιο. Σίγουρα, όμως, δίνει χρώμα στα σκοτάδια σου, μια ένταση στις σιωπές σου και αισθάνεσαι λιγότερο μόνος και μόνη. Δεν ξέρει αν το ραπ έχει τη δύναμη να τραβήξει το βλέμμα προς τα πάνω, αλλά είναι σίγουρα μια ωραία ιστορία.
13 γυναικοκτονίες μέχρι στιγμής μέσα στο 2024 και ακόμη ο φόβος δεν λέει να αλλάξει μεριά.
Η λευκή σελίδα είναι ανοιχτή αρκετή ώρα μπροστά μου, παρακολουθώ την κάθετη μπάρα να αναβοσβήνει, σαν να μετράει τον χρόνο που κυλά. Ξεκινάω και γράφω, «Παραμονές 25ης Νοεμβρίου, Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών»… Το σβήνω νευρικά. Η κάθετη μπάρα συνεχίζει να αναβοσβήνει. Αναρωτιέμαι φωναχτά και από μέσα μου για ποιά ακριβώς εξάλειψη μιλάμε, όταν ετοιμαζόμαστε να αποχαιρετήσουμε ακόμη μια χρονιά με 13 γυναικοκτονίες, την ώρα που στις αίθουσες των δικαστηρίων αυτή τη στιγμή εξελίσσονται τρεις –η μια πιο αποτρόπαια απ’ την άλλη– υποθέσεις trafficking.
Μόνο μέσα στο Νοέμβριο, δύο γυναίκες έχασαν τη ζωή τους, δολοφονήθηκαν απ’ τους συντρόφους τους. Τα social media γέμισαν γι’ ακόμη μια φορά με τα ονόματά τους, απ’ αυτά που θα μας θυμίζουν τη διαδρομή αιώνων που περπατάμε πάνω σε αγκάθινα στεφάνια, αφήνοντας αποτυπώματα οργής και απώλειας.
Και είναι πάντα συγκινητικό το μοίρασμα που ξεκινά με κάθε τέτοια φρικτή αφορμή, ο λυγμός της μίας που βρίσκει απάγκιο στο βίωμα της άλλης. Έρχονται συχνά-πυκνά μηνύματα που τα βρίσκω στα αιτήματά μου, περιγράφουν ένα τραύμα που αιμορραγεί. Πολλά απ’ αυτά, γράφουν στο τέλος πως μπορεί να μην καταλάβω, ότι: «Αποκλείεται να σου έχει συμβεί κάτι πολύ κακοποιητικό ή παραβιαστικό». Τότε είναι που γυρίζω σε εκείνη την κλειδωμένη σοφίτα, μέσα στο κλειδωμένο μπάνιο που περίμενα να ακούσω τα βήματα να σταματούν, για να πεταχτώ απ’ το μπαλκόνι, φτάνοντας Αθήνα με οτοστόπ.
Βλέπεις, οι άνθρωποι που μας έχουν τραυματίσει, σωματικά ή ψυχικά, μπορεί να είναι στις φωτογραφίες μας απ’ όταν ήμασταν στο ίδιο Πανεπιστήμιο, να έχουμε βίντεο που γελάμε και τραγουδάμε καλοκαίρια πριν μαζί τους σαν έναν παντοτινό Αύγουστο. Όταν οι άνθρωποι αυτοί αποκτήσουν χαρακτηριστικά που μας τρομάζουν, τότε νιώθουμε την πιο βαθιά ευθύνη και ενοχή να συμπλέει με το σοκ και τον φόβο.
Σκέφτομαι ένα σύνθημα που είχα δει γραμμένο σε ένα πεζοδρόμιο, έλεγε: «Όλες μου οι φίλες είναι κακοποιημένες». Έτσι είναι. Λιγότερο ή περισσότερο, έτσι είναι. Και μόνες. Πολύ μόνες όταν αναζητούν δικαιοσύνη, σε μια ανάγκη τους να επαναδιεκδικήσουν αυτά ακριβώς που τους στέρησε ο κακοποιητής τους.
Δικαιοσύνη για όλους, εκτός από τα θύματα
Η εσωτερική ανάγκη για δικαίωση συγκρούεται με το φόβο και την ανασφάλεια της εμπλοκής σε ένα δικαιικό σύστημα που συχνά απογοητεύει, για μια σειρά από λόγους –έλλειψη εκπαίδευσης των δικαστών, πλημμελούς προδικασίας, στερεότυπων για το «σωστό» θύμα και τον «προφανή» δράστη που διατρέχει κάθετα όλη την κοινωνία και το δικαστικό σύστημα.
Παρά τη μεγάλη ορατότητα που έχει λάβει το φαινόμενο τα τελευταία χρόνια, αρκετές γυναίκες εξακολουθούν να διστάζουν να καταγγείλουν τη βία που υφίστανται. Αυτό οφείλεται σε πολλούς παράγοντες. Αν αναφερόμαστε στην ενδοοικογενειακή βία, η έλλειψη υποστηρικτικού περιβάλλοντος είναι μια κατάσταση που, σε συνδυασμό με την τυχόν οικονομική εξάρτηση μιας γυναίκας από τον κακοποιητή της, λειτουργεί ανασταλτικά στο να λάβει την απόφαση να τον εγκαταλείψει και να τον καταγγείλει στις αρχές.
Επιπλέον, είναι γνωστό πως πολλές επιζώσες έμφυλης βίας έχουν αντιμετωπίσει επιφυλακτικότητα, έλλειψη κατανόησης και αποθάρρυνση κατά την απεύθυνσή τους στις αρχές (αστυνομικές και όχι μόνο). Αυτό συνδέεται με την έλλειψη ειδικών γνώσεων και την αναπαραγωγή έμφυλων στερεοτύπων, που καταλήγουν ακόμη και στη δευτερογενή θυματοποίηση των επιζωσών. Τέτοιες στάσεις και συμπεριφορές έχουν γίνει ευρέως γνωστές, με αποτέλεσμα να συντηρείται η επιφυλακτικότητα και ένα αίσθημα έλλειψης εμπιστοσύνης. Ως επιστέγασμα, υπονομεύεται η ισότιμη δυνατότητα όλων των θυμάτων βίας να διεκδικήσουν τα νόμιμα δικαιώματά τους.
Το προβληματικό σύστημα απόκρισης των αρχών μπορεί, τελικά, να οδηγήσει στην αύξηση των γυναικοκτονιών. Δεν είναι καθόλου λίγες οι φορές που έχουν επισημανθεί οι ελλείψεις και τα κενά στη λειτουργία των αστυνομικών αρχών τόσο ως προς την προστασία των επιζωσών, όσο και ως προς την παραπομπή των δραστών στη δικαιοσύνη.
Είναι αισθητή η απουσία συστηματοποιημένων οδηγιών σχετικά με τις προβλεπόμενες διαδικασίες. Συγχρόνως, διαπιστώνεται περιστασιακή και εθελοντική επιμόρφωση μέρους μόνο των αστυνομικών οργάνων, αδυναμία κατανόησης του πολύπλοκου και πολυπαραγοντικού φαινομένου της έμφυλης βίας, ενώ αρκετά συχνές είναι προσπάθειες αποθάρρυνσης των επιζωσών, στο βωμό της διατήρησης της «οικογενειακής συνοχής». Επιπρόσθετα, εντοπίζονται μεγάλες διαφοροποιήσεις ως προς τον τρόπο αντιμετώπισης των περιστατικών από το ένα αστυνομικό τμήμα στο άλλο κ.λπ.
Όλα τα παραπάνω, επιβεβαιώνονται από το γεγονός ότι σε πολλές γυναικοκτονίες που έχουν δει το φως της δημοσιότητας τα τελευταία χρόνια, είχαν προηγηθεί καταγγελίες σε αστυνομικά τμήματα για ενδοοικογενειακή βία, αλλά μάλλον οι αρχές δεν είχαν δράσει όπως θα όφειλαν. Παράλληλα κι έπειτα από παρότρυνση συνδικαλιστή της Ελληνικής Αστυνομίας, παρατηρούμε ότι αρκετοί δράστες γυναικοκτονιών παραδίδονται χωρίς καθυστέρηση στις αρχές.
Credits: Μάριος Λώλος
Θεσμικές κινήσεις για την προστασία των γυναικών
Η Ελλάδα, είναι υποχρεωμένη να τηρήσει τις υποχρεώσεις της που απορρέουν από τη Σύμβαση της Κων/πολης, την οποία έχουμε κυρώσει και ενσωματώσει στην εσωτερική μας νομοθεσία ήδη από το 2018. Απαιτείται η εφαρμογή ολοκληρωμένων και ολιστικών πολιτικών πρόληψης και υποστήριξης κατά της έμφυλης βίας, από τα πρώτα ακόμα στάδια μιας βίαιης συμπεριφοράς τόσο στην ιδιωτική όσο και στη δημόσια σφαίρα. Είναι απαραίτητο να ληφθεί ειδική μέριμνα και σε άλλους τομείς, πέραν της νομοθέτησης, να ληφθούν κοινωνικά μέτρα και δράσεις ώστε να αναχαιτιστεί η κλιμάκωση της έμφυλης βίας και να ενισχυθεί η προστασία των γυναικών σε κάθε είδους πλαίσιο και σε κάθε είδους σχέσεις, στις διαπροσωπικές σχέσεις, στις οικογενειακές, στο σχολείο, στον εργασιακό χώρο κ.ά. Η Πολιτεία θα πρέπει να διασφαλίζει ότι οι διωκτικές Αρχές (αστυνομία, εισαγγελείς, δικαστές) πράττουν σύμφωνα με τα όσα ορίζονται από τους ισχύοντες νόμους.
Να αναγνωριστεί επιτέλους ο όρος της γυναικοκτονίας τόσο σε συμβολικό, όσο και σε πραγματικό επίπεδο. Είναι αναγκαίο να αναγνωριστεί νομοθετικά το φαινόμενο των γυναικοκτονιών και να τιμωρούνται οι δράστες με τον προσήκοντα τρόπο. Η κατονομασία της πράξης με μια ξεχωριστή θέση στον Ποινικό Κώδικα θα περικλείει εννοιολογικά όλες τις κοινωνικές και έμφυλες διαστάσεις της, μαζί με την προσβολή του απόλυτου δικαιώματος στην ανθρώπινη ζωή.
Ταυτόχρονα, χρειάζεται ειδική εκπαίδευση και ενίσχυση των στελεχών της αστυνομίας, σύσταση ανεξάρτητων μηχανισμών αναφοράς για έλεγχο τυχόν αυθαιρεσιών κατά την άσκηση των καθηκόντων τους, ενίσχυση των υποστελεχωμένων ιατροδικαστικών υπηρεσιών ώστε να εξασφαλίζεται οπωσδήποτε η άμεση και έγκυρη λήψη όλων των αναγκαίων αποδεικτικών στοιχείων.
Τέλος, για την ενδυνάμωση των επιζωσών, προκειμένου να προβαίνουν ευκολότερα σε καταγγελίες, πρέπει να φροντίσουμε για την καλύτερη δυνατή ενημέρωση όλων σχετικά με τα δικαιώματά τους και παράλληλα να διευρυνθούν οι χρηματοδοτήσεις για παροχή δωρεάν νομικής βοήθειας, ψυχοκοινωνικής υποστήριξης και αξιοπρεπούς δωρεάν στέγασης για τις ίδιες και τα παιδιά τους, καθώς μετά από μια καταγγελία ανοίγει συνήθως ένας μακρύς και δύσκολος δρόμος μέχρι την οριστική δικαίωση.
Για να μην είμαστε όλες πολλαπλά κακοποιημένες, πρέπει να σπάσει η αλυσίδα της κακοποίησης, η ντροπή και ο φόβος να αλλάξουν μεριά.
Ενοχή για 14 κατηγορούμενους πρότεινε ο εισαγγελέας στη δεύτερη δίκη για την υπόθεση της σεξουαλικής κακοποίησης της 12χρονης στον Κολωνό.
Όπως γράφει η Αντωνία Ξυνού για το NEWS24/7, στους κατηγορούμενους έχει αποδοθεί το αδίκημα της γενετήσιας πράξης έναντι αμοιβής, με τον εισαγγελικό λειτουργό να ζητά την καταδίκη για 14 και την απαλλαγή για 3. Φέρεται πως στην αγόρευσή του ζήτησε την ενοχή ενός κατηγορουμένου και για το αδίκημα της παιδικής πορνογραφιας.
Η δεύτερη δίκη που γίνεται σε πρώτο βαθμό για την υπόθεση, ξεκίνησε στις 6 Νοεμβρίου. Στο εδώλιο βρίσκονται 17 κατηγορούμενοι άνδρες που φέρονται να κακοποίησαν σεξουαλικά το κορίτσι (γενετήσια πράξη με ανήλικο έναντι αμοιβή σε βαθμό κακουργήματος).
Το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο έκρινε πως η δίκη θα πρέπει να διεξαχθεί κεκλεισμένων των θυρών, με την εισαγγελέα της έδρας να επισημάνει ότι «η δημοσιότητα της δίκης για το ανήλικο θύμα θα αποβεί επιβλαβής». Στην ίδια κατεύθυνση πήραν και οι αγορεύσεις της υπεράσπισης και της υποστήριξης της κατηγορίας. Στο δικαστήριο παρίσταται και η θεία του παιδιού.
Περισσότερες από 85.000 γυναίκες και νεαρά κορίτσια δολοφονήθηκαν με πρόθεση παγκοσμίως το 2023, σύμφωνα με στοιχεία που δημοσίευσε ο ΟΗΕ με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών.
Η πλειονότητα των θυμάτων δολοφονήθηκαν από συντρόφους, συγγενείς ή άλλα οικεία πρόσωπα. Ο ΟΗΕ χαρακτήρισε το φαινόμενο «επίπεδο που προκαλεί συναγερμό» και υπογράμμισε ότι οι συγκεκριμένοι φόνοι θα μπορούσαν να είχαν «αποφευχθεί».
Επικίνδυνος χώρος το σπίτι
«Το σπίτι παραμένει ο πιο επικίνδυνος τόπος» για τις γυναίκες, σύμφωνα με έκθεση του Γραφείου του ΟΗΕ για τον Έλεγχο των Ναρκωτικών και την Πρόληψη του Εγκλήματος (UNODC) και της υπηρεσίας ΟΗΕ Γυναίκες. Περίπου το 60% των θυμάτων δολοφονήθηκαν από τον σύντροφό τους ή άλλα μέλη της οικογένειας.
Στατιστικά, σημειώνονται 140 δολοφονίες γυναικών ή κοριτσιών καθημερινά, δηλαδή μία κάθε 10 λεπτά.
Φαινόμενο χωρίς σύνορα
Το πρόβλημα «ξεπερνά τα σύνορα» και επηρεάζει όλες τις κοινωνικές κατηγορίες και ηλικίες. Περιοχές όπως η Καραϊβική, η Κεντρική Αμερική και η Αφρική πλήττονται περισσότερο, ενώ ακολουθεί η Ασία.
Στην Αμερική και την Ευρώπη, οι περισσότερες γυναικοκτονίες διαπράττονται από συντρόφους. Σε άλλες περιοχές, οι δράστες είναι συχνά στενοί συγγενείς.
Πολλά θύματα είχαν καταγγείλει πριν τον θάνατό τους ότι υπέστησαν σωματική, σεξουαλική ή ψυχολογική βία. Τα στοιχεία αυτά, διαθέσιμα σε χώρες όπως η Γαλλία, δείχνουν ότι οι φόνοι αυτοί θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί με την επιβολή περιοριστικών μέτρων από δικαστήρια.
Σύμφωνα με τα δεδομένα που συλλέχθηκαν από 107 χώρες, η τάση των γυναικοκτονιών παραμένει σταθερή ή μειώνεται ελαφρώς από το 2010. Αυτό δείχνει ότι η συγκεκριμένη μορφή βίας είναι βαθιά ριζωμένη σε κοινωνικές πρακτικές και κανόνες, καθιστώντας την εξάλειψή της ιδιαίτερα δύσκολη.
Παρά τις προσπάθειες σε πολλές χώρες, «οι γυναικοκτονίες παραμένουν σε ανησυχητικά επίπεδα», επισημαίνει η έκθεση. Η διευθύντρια της υπηρεσίας ΟΗΕ Γυναίκες, Σίμα Μπαχούς, υπογραμμίζει ότι το φαινόμενο «δεν είναι αναπόφευκτο» και καλεί τις κυβερνήσεις να ενισχύσουν τη νομοθεσία τους και να βελτιώσουν τη συγκέντρωση δεδομένων.
