Λίγες μέρες πριν βρεθεί στη σκηνή της Αρχιτεκτονικής με την Dolly Vara, βρήκαμε την Aeon ένα απόγευμα στην Αγίας Ζώνης και συζητήσαμε για το μουσικό της ταξίδι από την κρητική καλύβα στο χάος της Αθήνας, για το μεγάλο σκοπό του femme rap και για τον αγώνα του να μπορείς να κάνεις αυτό που ονειρεύεσαι.
Το spotify δυστυχώς δεν έχει βρει (ή μάλλον δεν έχει ψάξει τόσο) τον τρόπο να στηρίζει ουσιαστικά τους καλλιτέχνες, αλλά σίγουρα ξέρει ποιους να σου προτείνει βάσει των ακουσμάτων σου. Κάτι σαν τα “related videos” που υπήρχαν κάποτε στο Youtube, αλλά καλύτερα. Πολύ καλύτερα.
Με αυτό τον τρόπο λοιπόν ο αλγόριθμος μου σύστησε την Αeon μέσω της 0-100 Σειρένε και τον ευχαριστώ πολύ για αυτό. Συναντηθήκαμε στην Αγίας Ζώνης, ένα δρόμο που της αρέσει πολύ και την ηρεμεί, μέσα σε μια πόλη που κάθε μέρα βρίσκει διαφορετικό τρόπο να την συγχύζει. Και όταν κάτι την συγχύζει, φροντίζει να το αποτυπώσει μέσα από τον στίχο της, που είναι ταυτόχρονα ορμητικός και ελεύθερος.
Μεγαλωμένη στην Κρήτη, σε ένα σπίτι γεμάτο μουσική, με τη μητέρα της να αποτελεί ιδρυτικό μέλος των Χαΐνηδων, η προφητεία έδειχνε από πολύ νωρίς ότι θα ακολουθήσει και εκείνη ένα παρόμοιο μονοπάτι. Όταν επέλεξε (ή την επέλεξε) το ραπ, η οικογένειά της μπορεί να μην είχε καταλάβει ακριβώς τι κάνει η Κωνσταντίνα, για τους φίλους και τις φίλες Κότσο, αλλά στήριζε. Και αυτή η στήριξη από την κρητική καλύβα έγινε καύσιμο στη μηχανή της Aeon στο δρόμο για να κατακτήσει την Αθήνα.
«Κοίτα, χάρηκε από τη μία, ήταν σε φάση το παιδί δημιουργεί, γράφει στίχους, κάνει πράγματα. Από την άλλη ήταν σε ένα mood ότι αυτή είναι η δική σου φάση. Δεν το περίμενε κανείς, δεν ήξερε κανείς από την οικογένεια τι είναι αυτό (ραπ), ήξεραν από τέχνες και πράγματα, με έχωναν σε μουσικά αλλά ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα ότι κάνω κάτι εντελώς δικό μου χωρίς να μου πει κανείς πώς να το κάνω ούτε τι να κάνω πάνω σε αυτό, ούτε να με πιέσει», μου εξηγεί.
Υπήρχε ένα vibe κάνε ό,τι θέλεις με την μουσική, αλλά πρέπει να πάρεις και το πτυχίο;
Αυτό ακόμα παίζει, ακόμα δεν το έχω φέρει εις πέρας. Πήγα στα 18 μου στην Βουλγαρία, στο Πλόβντιβ, για σπουδές βαλκανικής βουλγάρικης παραδοσιακής μουσικής. Επέμενε και λίγο η μαμά. Λίγο σε φάση: “Ωραία αυτά που κάνεις, αλλά μάθε και μουσική”. Είχα πάντα μια άρνηση στα θεωρητικά, ήμουν καλή στο πρακτικό κομμάτι και στη Βουλγαρία τα βρήκα σκούρα, επειδή υπήρχε πολλή θεωρία. Στα 19 μου το άφησα, μετά έπεσαν τα lockdown και κάηκα στο ραπ. Έπαιζε η καραμέλα ότι θα δώσω Πανελλήνιες, μη με πρίζετε, τους έλεγα κάτι τέτοια. Έδωσα όντως και πέρασα κατά λάθος στη μουσική σχολή της Άρτας. Δεν έκατσα πάνω από μια εβδομάδα σερί στην Άρτα. Μετά την καραντίνα, είχα γράψει κάποια κομμάτια που ακούστηκαν και με καλούσαν σε live. Ήμουν σε φάση: Θα ακολουθήσω το όνειρό μου.
Ή σε μια φάση: “Τι να κάνω στην Άρτα;”
Ναι. Δεν είναι ότι δε μου άρεσαν οι μουσικές σπουδές. Σε κάποια φάση, όταν πρωτοήρθα Αθήνα, τον πρώτο χρόνο κάθε εβδομάδα παίρναμε ένα αμάξι, πηγαίναμε στην Άρτα στα μαθήματα που με ενδιαφέρουν και γυρνούσαμε την ίδια μέρα. Εννιά ώρες πήγαινε-έλα.
Η μουσική είναι μουσική πάντως, όλες οι αναφορές ενσωματώνονται με ένα τρόπο στη δική σου
Πάντα θα πάρω αυτό που, τη δεδομένη στιγμή, με ενδιαφέρει. Στη Βουλγαρία δεν έγινα καμιά εξπέρ στη βουλγαρική λύρα, αλλά έμαθα πολύ καλά τα ρυθμικά μοτίβα και τους ακραίους ρυθμούς που έχουν στα Βαλκάνια. Απέκτησα μια τελείως διαφορετική αντίληψη στους ρυθμούς, για να μπορώ σήμερα να ασχολούμαι με τα flows. Στο drill νιώθω ότι ταιριάζει πάρα πολύ μουσικά και ηχητικά το ηπειρώτικο.
Ένιωθες μοναξιά όταν πήγες;
Πάρα πολύ αλλά εντάξει, αυτές τις φάσεις τις περνάει οποιοδήποτε άτομο που το πιάνει το δημιουργικό του κομμάτι. Δηλαδή, περνάω φάσεις τις οποίες θα γράφω, θα παίζω, θα ασχολούμαι μόνο με τα καλλιτεχνικά. Περνάω και φάσεις που θέλω να κοινωνικοποιηθώ, να γνωρίσω ανθρώπους που ασχολούνται με το ίδιο πράγμα με σένα.
Έγραφες στίχους για όλα όσα σε απασχολούσαν εκεί;
Πολύ, αλλά τον πρώτο μισό χρόνο εκεί είχα αφήσει το ραπ, λέω αυτό ήταν, θα ασχοληθώ με τα παραδοσιακά κ.λπ. Τι έγινε όμως; Στην Βουλγαρία, κατά λάθος, σε ένα μπαρ, γνώρισα έναν από τους Krav Boca, την πρώτη εβδομάδα. Τα είχαμε πει έτσι ωραία, εγώ τους ήξερα μουσικά και ενθουσιάστηκα, αλλά μέχρι εκεί. Μου στέλνουν μετά από μισό χρόνο ένα e-mail εκεί που έχω μπετώσει και δεν είχα γράψει μισό στίχο και μου λένε ότι θέλουν να κάνουν ένα κομμάτι μαζί μου. Οπότε, μου είπαν να πάω στο Παρίσι μαζί τους για να κάνουμε βίντεο κλιπ, να γράψουμε τραγούδι, ότι θα μου έκλειναν οι ίδιοι τα εισιτήρια, κατάλαβες.
Και πήγες…
Πήγα, αλλά ήμουν σε φάση την αφήνω την καριέρα στη ραπ, καλά πήγε αυτό, ωραία εμπειρία. Πάλι τα ίδια. Κάπου εκεί γνώρισα τον Ζερό 25 52 ο οποίος είναι ο παραγωγός μου, κάνουμε μουσική μαζί και πολύ καλός μου φίλος. Δεν τον γνώρισα εγώ, τον γνώρισε η κολλητή μου που ήρθε να σπουδάσει κι αυτή στη Βουλγαρία. Η φίλη άκουγε χιπ-χοπ, εγώ τότε σνόμπαρα, μόνο μέταλ και τέτοια και στο σπίτι τσακωνόμασταν. Αυτή άρχισε να καίγεται με Sponty και εγώ έλεγα καλός, χώνει και πολιτικά αλλά βαριέμαι και θα μας πιάσει κατάθλιψη.
Πέτυχε μια ταγκιά του στο Πλόβντιβ, την έβαλε στόρυ και της έστειλε μήνυμα ο Sponty. Της λέει τι κάνεις εκεί, σπουδάζω του απαντάει και της λέει εκεί σπουδάζει ο κολλητός μου που μου κάνει παραγωγές. Γνωριζόμαστε όλοι μαζί και μου λέει γενικά κάνω και beat, άμα θέλεις να σου δώσω κανένα. Του λέω άντε και δεν δίνεις, δεν έχω πατήσει σε παραγωγή κάποιου, τόσο καιρό πατούσαμε από YouTube. Το ανεβάζω αυτό, μετά καθόμασταν και καιγόμασταν, καταλήξαμε να βγάλουμε 7 κομμάτια. Πήγε καλά και με έψησε ξανά αυτή η συνθήκη για να μπω.
Τότε μάλλον ήταν και η τελευταία στιγμή που είχες δεύτερες σκέψεις, έτσι;
Ναι, όντως. Στην Βουλγαρία δεν υπήρχε σκηνή, δεν υπάρχουν πράγματα. Είναι και κάποια χρόνια πίσω σε διάφορα ζητήματα, υπάρχει φασισμός, έχουν άλλου είδους προβλήματα, όπως και αρκετές χώρες που πέρασαν από το ανατολικό μπλοκ και τώρα έχουν θεοποιήσει τον καπιταλισμό. Πολιτικοποιημένους προς την πλευρά μας δεν βρήκα, μόνο κάτι πάνκηδες στην Σόφια που παίξαμε κάτι live εκεί και περάσαμε ωραία. Εγώ άρχισα να λέω για αντισεξισμό στο ραπ τότε και γνώρισα κάτι ραπάδες που δεν καταλάβαιναν, μόνο ό,τι ακούν από την Αμερική. Τους λέω αφού δεν είστε έτσι, τις γυναίκες τις σέβεστε, δεν είστε αυτά που λέτε, ναι μου έλεγαν αλλά θέλουμε να κάνουμε και εμείς μια μουσική που να είναι trend.
Πήρες, λοιπόν, επιρροές από διάφορα μέρη και τώρα στην Αθήνα πώς προχωράει όλο αυτό;
Κάνω αυτό που αναγκάζεται να κάνει όλος ο κόσμος που ασχολείται με τέχνες, το έχω συζητήσει με φίλους που κάνουν ραπ, μουσική, ηθοποιούς, χορευτές. Καταλήγουμε να ερχόμαστε σε αυτή την πόλη που είναι ένα τέρας στο κεφάλι μας, αλλά είναι και το μόνο μέρος στο κέντρο όλων των πραγμάτων που μπορούν να σου δοθούν και να καταφέρεις να κάνεις κάτι μουσικά. Εδώ είναι τα στούντιο, ο κόσμος που ασχολείται.
Έχει ταβάνι η επαρχεία
Αυτό, φτάνεις μέχρι ένα σημείο. Φίλοι ράπερ που έχουν έρθει από Κρήτη στην Αθήνα, είναι δύσκολο.
Αντλείς, όμως, και έμπνευση από την Αθήνα.
Σίγουρα, έχω γράψει ολόκληρο δίσκο βασισμένο στην δυστοπική καθημερινότητα της Αθήνας, θα βγει το 2025. Αυτό που παθαίνουμε εμείς, τα παιδιά που μεγαλώσουμε σε επαρχίες και μικρά μέρη, ερχόμαστε στην τερατούπολη και την βλέπουμε σαν να είναι ταινία, γι’ αυτό την εκφράζουμε και έτσι. Αν έχεις μεγαλώσει εδώ, κάποια πράγματα τα έχεις συνηθίσει, δε σου φαίνονται περίεργα και μπορεί να μην τα σχολιάσεις αν δεν είσαι πολύ παρατηρητικός. Τα κοινωνικά είναι, επίσης, μια μεγάλη πηγή έμπνευσης που έχω.
Γενικά, από μικρή είχες καταλάβει ότι κάτι δεν σου αρέσει σε αυτό τον κόσμο
Οφείλεται και στο γεγονός ότι μεγάλωσα με γονείς αναρχικούς οι οποίοι ήταν ανήσυχοι και διαβασμένοι, οπότε και εγώ από τα 15 μου άρχισα να πηγαίνω στις καταλήψεις. Διάβαζα πολύ, μεγάλες βιβλιοθήκες στο σπίτι, λίγα πράγματα να κάνεις στο χωριό, όλη μέρα λύρα δεν γινόταν. Μετά μου γύρισε μπούμερανγκ γιατί ήμουν ένα πολύ διαβασμένο 17χρονο και τώρα είμαι μια πολύ αδιάβαστη 24χρονη. Από εκεί που μάθαινα τον κόσμο μέσα από τα βιβλία ήθελα να μαθαίνω τον κόσμο από έξω, από τον δρόμο, από τα πράγματα. Προσπαθώ να το ισορροπήσω.
Άρχισα να κατανοώ πράγματα για το πώς ο χώρος της μουσικής μειώνει τις γυναίκες, μέσα από συζητήσεις που έκανα και με την ίδια μου τη μητέρα.
Άρχισε να με ενδιαφέρει πολύ το φεμινιστικό κομμάτι, στράφηκε πολύ εκεί ο στίχος μου, όλες μου οι ανησυχίες έγιναν στίχοι. Νιώθω ότι σε γεμίζει πολύ σαν κατάσταση. Είναι ωραίο συναίσθημα να νιώθεις ότι κι άλλος κόσμος κατανοεί και χρειάζεται να ακούσει όλα εκείνα που και εσένα σε απασχολούν.
Για το “Φούστα και Συνείδηση” μου είχαν στείλει πολλά μηνύματα, πολλές φίλες είπαν: “Επιτέλους ρε Κότσο! Κάποια πρέπει να τα πει”.
Μπήκα στα ρουθούνια αρκετών με αυτό που έκανα τότε. Υπήρχε κόσμος που το σνόμπαρε και μετά το πήρε σαν μόδα. Τότε, ήταν σε φάση: “Η Κότσο που ραπάρει από το Ηράκλειο, επειδή δεν συμπεριλαμβάνεται στα πράγματα” και τι έχει να μας πει.
Είδες να αλλάζουν οι άνθρωποι που σε είχαν στην απ’ έξω μόλις κατάλαβαν ότι κάπου πάει όλο αυτό;
Ναι, πάρα πολύ. Ήταν άσχημο, αλλά υπερτερούσε στο μυαλό μου ο αγώνας που έχει να γίνει γι’ αυτό και όχι αν με παίρνουν εργαλειακά στην κάθε κατάληψη να παίξω. Θεωρούσα ότι είναι πολύ σημαντικά αυτά που έχουμε να πούμε μαζί με άλλες θηλυκότητες και να ακουστούν σε χώρους που, στην τελική, ελπίζαμε ότι θα πάρουν κάτι. Αν το έκαναν ξεπλυματικά, δεν το γνωρίζαμε.
Σε έφερε σε έναν δημιουργικό οίστρο το ότι “ήσουν στην απ’ έξω”;
Με έπιασε το παράπονο ότι γιατί με πιάνει τόσο συχνά αυτή η απογοήτευση να τα παρατήσω. Γιατί δεν κάνω όντως καλή μουσική ή γιατί οι γύρω σου είναι σε μια φάση: “Εντάξει μωρέ, η Κώτσο τώρα, ήρθε το κοριτσάκι να μας πει στίχους και εμείς είμαστε οι αλήτες και οι μάγκες στο Ηράκλειο”. Δεν ήμουν ποτέ το άτομο που ήθελε να αποδείξει πράγματα, αλλά ήθελα πάντα να διεκδικώ το χώρο μου.
Ακούγοντας γενικώς τα κομμάτια σου, μου φαίνεται ότι αιωρείται και ένα μεγαλύτερος σκοπός πάνω από αυτά, σαν να κουράστηκες να βλέπεις τις γυναίκες στην ραπ να είναι στην απ’ έξω
Ναι, ναι. Ήταν μεγάλος σκοπός, όχι μόνο προσωπικός. To femme rap είναι το ραπ που ασχολείται με τα φεμινιστικά και λέει για αυτά τα πράγματα. Ο όρος “γυναικείο ραπ” μου την έδινε πάντα στα νεύρα, γιατί δεν ήθελα να διαχωρίζεται. Αν εξαρχής δεν χρειαζόταν να αποδείξουμε την αξία μας, δεν θα μιλούσαμε για αυτές τις ορολογίες. Θα κάναμε ραπ απλώς και θα μας άκουγε κόσμος. Υπήρχε μεγάλη μερίδα ανθρώπων που έλεγε ότι η τύπισσα είναι πιστόλι, τελεία. Αλλά υπήρχαν κι άλλοι που έλεγαν: “Οκ πιστόλι, αλλά συνεχίζουμε να ακούμε το ραπ που ακούγαμε πάντα”. Έχουν συνηθίσει έναν ήχο τύπου Σάττι, πιο σεξουλιάρες, πιο reggaeton.
Υπάρχει μισογυνισμός, δηλαδή;
Υπάρχει αρκετός ακόμα. Υπάρχει φανερός και κρυφός. Ο φανερός τύπου: “Τι κάνει τώρα η τύπισσα, ραπάρει σαν γυναικούλα”, αυτή η κουλτούρα. Ή αυτή που μας μειώνει, λέει για τα σώματά μας, βλέπε trap, θύτη κ.λπ. Υπάρχει και ο κρυφός μισογυνισμός. Αν έκανες έναν ήχο πιο χορευτικό θα σε δεχόμουν, αλλά τώρα που χώνεις δρομίσιο ραπ, μας έκανες μια φορά εντύπωση αλλά από εκεί και πέρα θα συνεχίσω να ακούω τους ραπάδες που άκουγα, όσο καλή κι αν είσαι. Γίνονται, πάντως, κινήσεις προς την σωστή κατεύθυνση και μπαίνουν στην διαδικασία γνωστά ονόματα του χώρου να σταματάνε να λένε κάποια πράγματα.
Γυρνάω λίγο πίσω στις εικόνες της πόλης. Υπάρχει κάτι που να παρατηρείς και να σου μένει στο μυαλό; Σαν να λες ότι θέλω να μιλήσω για αυτό
Το παθαίνω πολύ συχνά, αλλά πέρα από την εξαθλίωση που θα δεις στους άστεγους ανθρώπους στον δρόμο, τους μετανάστες που μπορεί να είναι σε πολύ κακή κατάσταση. Πιο πολύ έχω την Αθήνα στο μυαλό μου σε εικόνες. Στριμωγμένη στο 11 να γυρνάω σπίτι, τα μπαλκόνια της, το χάος και η κίνηση στο κέντρο, το καυσαέριο και οι μυρωδιές. Αυτά είναι που κρατάω εγώ πιο πολύ σαν έμπνευση. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να μη σου βγει τίγκα ποιητικό, αλλά ραπ και δρομίσιο. Προσπαθούμε να δημιουργήσουμε αυτές τις εικόνες και να πάρουμε και θέση.
Η Αθήνα πώς σου φαίνεται;
Με συγχύζει, να σου πω την αλήθεια. Οι ρυθμοί της, ο κόσμος που είναι αρκετά απομονωμένος και δεν τον ενδιαφέρει πολύ τι γίνεται στο δίπλα σπίτι. Όχι κουτσομπολίστικα, με έννοια ανθρώπινη. Βλέπεις επίσης την καταστολή με μια βόλτα στα Εξάρχεια, ή σε μια πορεία. Έχεις από πάνω ελικόπτερα σαν να παίζεις σε ταινία, δεν παίζουν αυτά στην επαρχία, το πολύ καμιά διμοιρία.
Στο video clip του “Gossip Girl” πώς περάσατε; (Α, αυτό γ@μησε, ψιθυρίζει φωναχτά ο Δημήτρης δίπλα)
Το πιο ακραίο με αυτό το κλιπ, ήταν ότι μου το έκαναν τζάμπα τα παιδιά. Shout out στους Ludens Creative και στην Λυδία Τσέντα, τη σκηνοθέτρια. Μου προτείναν όλο το σενάριο, κάναμε κάποια meetings και μου λένε: “Ξέρεις, είναι reggaeton αλλά βγάζει και μια νταρκίλα, θέλεις να τρολάρουμε λίγο ότι θάβεις το μάτσο ραπ;”. Και είμαι σε φάση, πάμε. Είναι μια φίλη τρελιάρα, η Σάντρα, η οποία είναι χωμένη στα πάντα και ρίχνει σύρμα ότι έχουμε τοπική καλλιτέχνιδα και θέλουμε να βρούμε πράγματα. Βρήκαμε νεκροφόρα, φέρετρα, φώτα, τα πάντα. Μια από τις κυρίες που αράζουν και κόβουν φασολάκια, είναι η μητέρα μου. Στο καφενείο ήταν φίλοι των γονιών μου.
Στην εποχή του streaming αργοπεθαίνουν λίγο τα βίντεο κλιπ
Έχουν πέσει και είναι κρίμα, είναι πολύ όμορφη τέχνη.
Το spotify είναι ψέμα;
Δε μας ενδιαφέρει πολύ, απλώς ανεβάζουμε τα κομμάτια εκεί.
Έχει καλό αλγόριθμο πάντως, δηλαδή εγώ έμαθα τα κομμάτια σου μέσω της Σειρένε
Στο YouTube δεν είναι τόσο καλός ο αλγόριθμος, όντως.
Ε, ναι. Ό,τι κι αν ακούς, θα καταλήξεις με Παντελίδη. Παρόλα αυτά, θα έπρεπε να στηρίζει πολύ περισσότερο και για αυτό εντέλει αναρωτιέσαι πώς συντηρεί τον εαυτό του ένας καλλιτέχνης
Α, καλησπέρα (γέλια). Λοιπόν, εγώ για παράδειγμα με τις προβολές που έχω τώρα, το έτος 2015, ούτε καν δεκαετία πριν, μπορεί να θεωρούμουν από τις πιο γνωστές στην Ελλάδα. Τώρα είμαστε στη φάση που γεμίζουν γήπεδα, υπάρχουν εκατομμύρια προβολές και είναι τρομακτικό το πού πρέπει να φτάσουμε για να ζήσουμε. Πρέπει να είσαι και λίγο επιχειρηματικό μυαλό που δεν είμαι καθόλου. Έτρεξα live πέρυσι μόνη μου και πέθανα. Να κανονίσω τους καλλιτέχνες, τον χώρο, τις μπλούζες, όλα μόνη μου, δεν βγαίνει. Αυτό που θέλω και ξέρω να κάνω είναι να γράφω μουσική. Θα προσπαθήσω να την προμοτάρω, αλλά μέχρι ένα σημείο.
Λοιπόν, μια αγαπημένη ερώτηση τώρα. Αν έκανες soundtrack σε ταινία, ποιά θα ήταν αυτή;
Μη γίνω γραφική και πω Οικονομίδη, αυτό είναι για ΛΕΞ. Χμ, θα σκεφτώ αγαπημένες μου ταινίες τώρα, π.χ. θα ήθελα στο Oldboy. Είμαι και της εκδίκησης, θα το έβρισκα.
Σκορπιός; (σ.σ. Δεν ξέρω γιατί το ρώτησα αυτό)
Αιγόκερως. Αρχές χιλιετίας, 3 Γενάρη του 2000 βγήκα, χάλασα και την Πρωτοχρονιά της μαμάς.
Πώς βλέπεις τα πράγματα 24 χρόνια μετά από εκείνη τη μέρα;
Βλέπω την Ελλάδα να γίνεται μπαταρία της Ευρώπης, όλα θα είναι προς πώληση, τεράστιες εκτάσεις σε πόλεις αλλά και στη φύση, δέντρα και κτίρια ολόκληρα. Με πετυχαίνεις γενικά σε μια αρκετή απαισιόδοξη φάση της ζωής μου. Είμαι αισιόδοξη ότι μπορούμε να αλλάζουμε μικρά πράγματα, να μιλάμε στον κόσμο. Θα προσπαθήσω να μιλάω μέσα από τη μουσική, αλλά σε γενικό επίπεδο δεν τα βλέπω καλά τα πράγματα. Με έχει επηρεάσει πολύ ο πόλεμος στην Παλαιστίνη. Μπορούν να μας σώσουν οι κοινοτικές καταστάσεις και οι κοινότητες. Δεν πιστεύω σε πόλεις σαν την Αθήνα, πιστεύω σε επαρχίες στις οποίες μπορείς να δεις πιο άμεσα την αυτοδιαχείριση και την αλληλεγγύη, μικρές κοινωνίες που δημιουργούνται. Αν εμείς δε μπούμε σε μια συνθήκη να βγούμε από το υπάρχον σύστημα, αν δεν φύγουμε από τα μεγάλα αστικά κέντρα, δεν θα δούμε ουσιαστικές αλλαγές.
Να πάρουμε την ζωή μας στα χέρια μας. Αυτό είναι για μένα το μεγαλύτερο σύνθημα που έχει ακουστεί.
Αν σε ρωτήσει η μητέρα σου τι κάνεις τώρα στην Αθήνα, τι θα της πεις;
Στη μάνα μου, συγκεκριμένα, θα της έλεγα ότι κάνω ό,τι κάνεις εσύ. Προσπαθώ σε ένα κόσμο που με προόριζε σε ένα δρόμο σχολείο-σχολή-δουλειά, να αντιδράσω σε αυτή τη συνθήκη. Να προσπαθήσω να βγω από αυτό το καλούπι. Είναι πολύ ωραίος και ο στίχος του Stolen Mic που έχει πει: “Να ‘ναι καλά όσοι παράτησαν τον Άγγελο και με άφησαν να γράψω, για το σύστημα είμαι άχρηστος”.
Το να μπορείς να κάνεις αυτό που ονειρεύεσαι, είναι μεγάλος αγώνας. Αυτό θα έλεγα στη μαμά. Έχεις μια χαρούμενη κόρη κι ας μην έχει λεφτά και πτυχία.
Θέλεις να πούμε κάτι άλλο;
Καλά είμαστε.
AEON x DOLLY VARA LIVE
Guests: Capétte & Kristof | On decks & Live Set: Selective Deafness
Σάββατο 14 Δεκεμβρίου 2024
