Τα νεύρα μας, κρόσια. Όχι άλλο «τάκα-τούκα» από ρακέτες στην παραλία.
Αυτή η παραδεισένια στιγμή της ημέρας, κατά την οποία η ατμόσφαιρα είναι πλημμυρισμένη με αλμύρα, τα πόδια μας βυθίζονται μέσα στην άμμο και το κύμα σκάει γαλήνια.
Κι εκεί, μέσα στην απόλυτη ηρεμία, σκάει μύτη ένας τυπάς με ένα ηχείο μεγαλύτερο από το κεφάλι του, στρώνει την πετσετούλα του και βάζει στη διαπασών καψουροτράγουδα για να κόψουμε τις φλέβες μας. Κάπως έτσι, η ηρεμία πάει περίπατο κι εμείς, με παραπανίσια νεύρα, σκεφτόμαστε δέκα διαφορετικούς τρόπους για να σωπάσει αυτό το διαβολικό ηχείο μια για πάντα. Όμως, αυτή δεν είναι η μοναδική περίπτωση που τα νεύρα μας χορεύουν τσιφτετέλι στην παραλία.
Σωστά;
Ο ήχος από τις ρακέτες χτυπάει μηνίγγι
Οι δραστηριότητες δίπλα στο κύμα έχουν μια ξεχωριστή αίγλη, όλοι το γνωρίζουν αυτό. Ωστόσο, αυτός ο ξεκάθαρα σπαστικός ήχος από τις ρακέτες τρυπάει πανηγυρικά τα τύμπανα όσων προσπαθούν να χαλαρώσουν, απολαμβάνοντας αποκλειστικά τους ήχους της θάλασσας. Υπάρχουν άπειρες άλλες δραστηριότητες, οι οποίες δεν ενοχλούν τους υπόλοιπους λουόμενους, όπως: Τάβλι στις ξαπλώστρες, παιχνίδια με μπάλα, δραστηριότητες με φουσκωτά, κάστρα στην άμμο, ανάγνωση βιβλίων κ.ά.
Αλλά, ΟΧΙ. Φυσικά και στην παραλία, δίπλα σου ακριβώς, θα παίζουν ασταμάτητα ρακέτες για κάνα δίωρο, με το ερεθιστικό «τάκα-τούκα» να σου ανεβάζει την πίεση, ενώ ταυτόχρονα θα σου «κερνάνε» και το μπαλάκι. Είναι και δημόσιος χώρος, οπότε όσο κι αν θες να τους πεις: «Βάλτε το μπαλάκι σας εκεί που ξέρετε και αφήστε μας να ησυχάσουμε», καλύτερα να σωπάσεις γιατί θα βρεις το μπελά σου.
Δε φταίμε εμείς που χώρισες, μεγάλε, μη βάζεις καψουροτράγουδα
Κατά γενική ομολογία, στα τμήματα της παραλίας που δεν υπάρχουν μπιτσόμπαρα, πολλοί απ’ όσους πηγαίνουν για βουτιές εξοπλίζονται με ηχείο.
Και αυτό είναι εντάξει, από τη στιγμή που ΔΕΝ ΕΝΟΧΛΟΥΝ τους υπόλοιπους γύρω τους.
Ενδεχομένως, το χειρότερο είναι να πέσεις σε μερακλήδες ή φρεσκοχωρισμένους, διότι οι μουσικές τους επιλογές περιορίζονται σε ελαφρολαϊκά της κλάψας. Περαστικά.
Οι δρόμοι – αντίο, αμαξάκι
Αν το παρατηρήσετε, οι δρόμοι προς τις παραλίες, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, είναι επιεικώς απαράδεκτοι. Απότομες στροφές, εξαιρετικά στενά σοκάκια – με αποτέλεσμα να πρέπει να σταματάμε όταν έρχεται αυτοκίνητο από το αντίθετο ρεύμα – και σημεία χωρίς ορατότητα, με κίνδυνο να προκληθεί ατύχημα.
Τα σημεία για πάρκινγκ δε, είναι γεμάτα χώμα και τριβόλια. Άπαξ και κολλήσει καμιά ρόδα εκεί, καλά κρασιά. Γενικά, αν είναι να κλαίμε το αμαξάκι μας, βουτάμε και στη μπανιέρα.
Το χάλια φαγητό
Είναι δεδομένο ότι, όταν πάμε παραλία, θα πεινάσουμε.
Το θέμα είναι πως, αν δεν έχουμε προνοήσει για το δικό μας ψυγειάκι με καλούδια, αυτομάτως βρισκόμαστε στο έλεος των προσφερόμενων επιλογών του beach bar ή της πλησιέστερης ταβέρνας. Δυστυχώς, πολλές επιχειρήσεις τέτοιου είδους έχουν την τάση να εκμεταλλεύονται το γεγονός πως το εκάστοτε σημείο αποτελεί πόλο έλξης για ταξιδιώτες και τουρίστες, με αποτέλεσμα να ορίζουν εξωφρενικές τιμές ακόμη και για ένα απλό σάντουιτς.
Ως εκ τούτου, καλούμαστε να πληρώσουμε 15€ για ένα υποτυπώδες, κακοφτιαγμένο σνακ με μπαγιάτικα υλικά. Ε, δε θα εκνευριστείς;
Το «λούσιμο» με άμμο
Ξαπλώνουμε αμέριμνοι στην πετσέτα μας, ήσυχα-ήσυχα. Ούτε μας λείπει κάτι, ούτε ψαχνόμαστε. Και τσουπ! Κάποιος αποφασίζει να περάσει από δίπλα μας, χωρίς να υπολογίσει καν μια ανθρώπινη ύπαρξη που έχει ανάγκη από λίγες στιγμές ξεκούρασης, χωρίς προβλήματα. Από το πουθενά, λοιπόν, βρισκόμαστε καλυμμένοι με έναν ωκεανό άμμου, ενώ τις περισσότερες φορές ο υπαίτιος θα πει απλώς ένα βαρεμένο «sorry» και έξω απ’ την πόρτα.
ΝΑ ΣΩΡΙΑΣΤΕΙΣ ΚΙ ΕΣΥ ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΔΑΡΕΣ ΣΟΥ, ΠΟΥ ΜΕ ΕΚΑΝΑΝ ΕΝΑ ΜΕ ΤΗ ΣΑΧΑΡΑ.
Τα φύκια και οι πέτρες
Σαφώς, γνωρίζουμε πως είναι κομματάκι δύσκολο να βρεθεί η ονειρική αυτή παραλία, στην οποία δε θα δούμε φύκια, πέτρες και αχινούς. Παρ’ όλα αυτά, η αίσθηση του φυκιού όταν κολυμπάς, εκτός από το ότι είναι πέρα για πέρα ανατριχιαστική, μπορεί κάλλιστα να σε τρομάξει και να θεωρήσεις πως σε πλησιάζει ένα έμβιο, θαλάσσιο ον για να σου κατασπαράξει την ψυχούλα.
Επίσης, οι πέτρες που βρίσκονται, συνήθως, εκεί που σκάει το κύμα μπαίνοντας στη θάλασσα, εκτός από ιδιαίτερα εκνευριστικές – γιατί πρέπει να προχωράμε σαν τους φακίρηδες – είναι και επικίνδυνες σε σημεία που γλιστρούν ή έχουν αιχμηρές άκρες.
Όλα τα ‘χαμε, τα παραθαλάσσια ακροβατικά μας έλειπαν.