Έχει πάει 21 Δεκεμβρίου και κάθε μέρα μας φέρνει όλο και πιο κοντά στα Χριστούγεννα και ένα βήμα πλέον πριν από το νέο έτος.
Οι δρόμοι είναι γεμάτοι φωτάκια, στολισμένα καταστήματα, γιορτινά τραγούδια ηχούν όπου κι αν πας. Γλυκά, τραπεζώματα, λαμπιόνια, γιρλάντες: Τα πάντα φωνάζουν ότι διανύουμε ημέρες γιορτινές.
Καμιά φορά, όμως, καθώς περπατάς στο κέντρο της πόλης, ανάμεσα στα στολίδια και τον κόσμο που ψωνίζει δώρα, και η σκέψη παγώνει. «Είναι άραγε τόσο περίεργο να είναι τα πάντα τόσο γιορτινά κι εγώ να θέλω να κλάψω;»
Είμαι μόνη σ όλο αυτό; Δεν είμαι, το ξέρω. Είναι γνωστό, άλλωστε, ότι όση χαρά φέρνουν οι γιορτές σε κάποιους ανθρώπους, άλλη τόση θλίψη και πόνο φέρνουν σε κάποιους άλλους.
Και το χριστουγεννιάτικο κλίμα αλλάζει τους ρυθμούς που κινούμαστε
Άλλοι κινούνται πιο γρήγορα: Να δουλέψουν, να τρέξουν, να προλάβουν. Άλλοι κινούνται πιο αργά για να απολαύσουν τις λίγες ημέρες άδειας ή διακοπών τους. Κι εσύ, κάπου στη μέση, κοιτάς γύρω σου: Όλα αλλάζουν και όλα ταυτόχρονα μένουν απελπιστικά ίδια. Θα κολυμπήσεις ή θα αφήσεις να σε πάρει το κύμα;
Εκείνο το τραγούδι που ακούγεται στο σούπερ μάρκετ, σου θυμίζει χίλιες στιγμές που χάθηκαν. Η ταινία που παίζει στην τηλεόραση είναι η ίδια ταινία που βλέπατε μαζί. Αυτή η στολισμένη βιτρίνα πόσο θα του άρεσε! Εκείνος, όμως, δεν είναι πια εδώ για να τη δείτε παρέα.
Όλα αλλάζουν και όλα μένουν ίδια: Ίδιοι δρόμοι, ίδια μέρη, ίδιοι ήχοι. Άλλοι άνθρωποι, άλλα συναισθήματα, άλλες σκέψεις. Η ζωή η ίδια αλλάζει διαρκώς και όλο μένει ίδια. Κι εσύ εκεί, κάπου στη μέση, να σιγοτραγουδάς τις γιορτινές μελωδίες και το χαμόγελο να εναλλάσσεται με κλάμα.
Όλοι γύρω σου ρωτάνε, γνωστοί, φίλοι, μέχρι και οι διαφημίσεις: «Εσύ πώς θα γιορτάσεις την Πρωτοχρονιά;» Χιλιάδες άνθρωποι αλλάζουν χρόνο κάθε μέρα τελείως μόνοι, το ξέρεις. «Όλα μία ιδέα είναι» θα σου πουν, αν τους ρωτήσεις. Άλλοι πάλι γιορτάζουν με παρέα, αλλά νιώθουν ίσως ακόμη πιο μόνοι από τους μόνους.
Το να σου λείπουν όσοι και όσα έχασες είναι ανυπόφορο. Και με τα φωτεινά λαμπιόνια συχνά ο πόνος, αντί να μαλακώνει, μεγεθύνεται και σε κατακλύζει. Το στολισμένο δέντρο θυμίζει τα παιδικά σου χρόνια. Κλείνεις τα μάτια και προσπαθείς να νιώσεις ξανά μικρή, χωμένη σε κάποια ζεστή και ασφαλή αγκαλιά.
Αυτή η επιβεβλημένη ευφορία πού και πού σε πνίγει τα Χριστούγεννα
Δε χωράς μέσα στις γιορτές ή ίσως οι γιορτές δε χωράνε μέσα σου. Τα οικογενειακά τραπέζια μπορεί να μην έχουν τη ζεστασιά που αναζητάς. Κάθε χρόνο να ψάχνεις δικαιολογία για να αποφύγεις τις άβολες συζητήσεις στο τραπέζι, το άγχος ότι θα σε κρίνουν. Και στο τέλος της βραδιάς να πεις: «Άντε, πέρασε κι αυτό, του χρόνου πάλι».
Οι νέες ατζέντες, τα ημερολόγια, οι εκπομπές που βλέπεις, τα άρθρα που διαβάζεις, σου λένε ξανά και ξανά πως έρχεται νέα χρονιά. Νέοι στόχοι, νέα όνειρα. Τα πάντα αλλάζουν και τα πάντα μένουν ίδια. Οι στόχοι που έθεσες πέρυσι ακόμα να επιτευχθούν κι εσύ νιώθεις αποτυχημένη που δεν τους κατέκτησες. Γιατί να μπαίνεις ξανά στην ίδια διαδικασία;
Δεν βιώνουμε όλοι οι άνθρωποι με τον ίδιο τρόπο την κάθε στιγμή
Στο τέλος της ημέρας μία και μόνο είναι η μεγάλη αλήθεια: Δεν βιώνουμε όλοι οι άνθρωποι με τον ίδιο τρόπο την κάθε στιγμή. Και δεν γιορτάζουμε όλοι τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά. «Κι αυτό είναι οκ, εντάξει»;
Πες το, είναι οκ. Να μη θες να γιορτάσεις. Να πονάς, να πενθείς. Να μη σου λένε τίποτα οι γιορτές αυτές. Να σου θυμίζουν τραύματα από το παρελθόν – ή τόσο χαρούμενες στιγμές που δεν αντέχεις να πιστέψεις ότι χάθηκαν. Είναι οκ να μη σου αρέσουν οι στολισμοί, τα τραγούδια, τα τραπεζώματα.
Να ξαπλώσεις στο κρεβάτι σου, με τη γάτα ή το σκύλο σου αγκαλιά, και να περάσουν κι αυτές οι νύχτες όπως όλες οι άλλες. Μέσα σε θαλπωρή και ησυχία. Κι ακόμα κι αν δεν έχεις γάτα ή σκύλο, κι ακόμα κι αν δεν έχεις κρεβάτι.
Ακόμα κι αν δεν έχεις οικογένεια ή αγκαλιά. Δε χρωστάς σε κανέναν υποχρεωτική ευφορία αν δεν την νιώθεις. Μόνο σ’ εσένα χρωστάς, στο τέλος της ημέρας, να βρεις το δικό σου τρόπο να βιώσεις τις στιγμές σου. Σ’ εσένα χρωστάς να αναζητήσεις και να αγκαλιάσεις τη δική σου αλήθεια.
«Δεν γιορτάζουν όλοι οι άνθρωποι τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά, κι αυτό είναι οκ».
Κι αν είσαι και εσύ ανάμεσα σ’ αυτούς που δεν γιορτάζουν – ή που δεν θέλουν να τα γιορτάζουν – δεν είσαι μόνη. Δεν είσαι μόνος. Και δεν κάνεις κάτι κακό ή λάθος. Γιατί είσαι εσύ και ζεις τη δική σου ζωή. Τη δική σου ζωή που όλο αλλάζει και όλο μένει ίδια. Μια ζωή που όπως κάθε ζωή έχει και πόνο, πένθος και απώλεια. Έχει και θλίψη, μελαγχολία, δυσφορία.
Και αυτό είναι οκ.